25 Μαρ 2009

Θυμάμαι...



Θυμάμαι το νησί από το '72 περίπου. Ήταν ένας μαγικός παραμυθένιος τόπος και πολύ μακρινός. Το καράβι έκανε τότε 7-8 ώρες να φτάσει και ήταν το τελευταίο του λιμάνι. Όλος ο κόσμος κατέβαινε στην Τήνο και άδειο σχεδόν έφτανε στη Μύκονο. Τότε τα καράβια δεν άραζαν στο λιμάνι, έριχναν άγκυρα στ’ ανοιχτά και επιβιβαζόμασταν σε βάρκες που μας βγάζαν στη στεριά. Στο λιμάνι μας περίμενε η γιαγιά με τη Μαρμάρω το γαϊδουράκο της. Φορτώναμε τα πράγματα στα καφάσια και όλοι μαζί πηγαίναμε στο χωριό με τα πόδια. Χωριό λέγαμε το αγροτικό σπίτι και ήταν τέσσερα χιλιόμετρα από το λιμάνι.
H γιαγιά ήταν χήρα πολλά χρόνια, τον παππού μου δεν τον γνώρισα, είχε έξι παιδιά και όλα έμεναν στον Πειραιά με τις οικογένειές τους. Εκείνα τα χρόνια όλοι έφευγαν από τη Μύκονο και πήγαιναν στην πρωτεύουσα που υπήρχαν δουλειές. Μόνο η Θεία Ερνούλα έμενε μαζί της η μεγαλύτερη απ’ τις τρεις κόρες της. Η Θεία Ερνούλα όταν γεννήθηκε το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με μία μεμβράνη σαν μάσκα. Η γειτόνισσα που είχε αναλάβει το ρόλο της μαμής τράβηξε τη μεμβράνη από το πρόσωπο του μωρού… αυτό προκάλεσε την τύφλωσή της όπως εξήγησε ένας γιατρός που την εξέτασε κάποτε. Δε θα γινόταν καλά, άρα το μέλλον της ήταν προδιαγραμμένο. Θα έμενε ανύπαντρη και αμόρφωτη. Δεν πήγε σχολείο, μα ούτε και ταξίδεψε ποτέ.
Οι δύο γυναίκες ζούσαν μόνες σε ένα σπίτι χωρίς καμία απολύτως ευκολία που σήμερα θεωρούμε αυτονόητη. Δεν είχαν ηλεκτρισμό, υδραυλική εγκατάσταση, θέρμανση, το υποτυπώδες λουτρό ήταν εκτός σπιτιού και για να πάρουν ψωμί έπρεπε να πάνε στη χώρα κοντά στο λιμάνι. Ο πιο κοντινός γείτονας ήταν ένα τέταρτο δρόμος και οι Χειμώνες τότε ήταν πολύ σκληροί στο ανεμοδαρμένο νησί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η γιαγιά είχε και ένα σοβαρό πρόβλημα στα κόκκαλα που τη δυσκόλευε πάρα πολύ στις κινήσεις της. Από τη μέση και κάτω οι αρθρώσεις της με τον καιρό, έχαναν την ικανότητα της κίνησης, θυμάμαι από νέα κρατούσε μαγκούρα, μετά πήγαινε με δύο μαγκούρες και έσερνε τα πόδια της για να μετακινηθεί και στο τέλος πήγαινε με πι. Δεν έμεινε ποτέ όμως στο κρεβάτι μέχρι τα 96 της που "έφυγε", ούτε παραπονέθηκε ποτέ. Μόνο αγκομαχούσε για να κάνει 10 βήματα και όλο έλεγε Παναγιά μου σε κάθε της βήμα που ήταν άθλος… Ήταν πολύ σκληρή και περήφανη γυναίκα.
Ζούσαν με την αγροτική σύνταξη της γιαγιάς που τότε ήταν ελάχιστα χρήματα και με τα πλεχτά της θείας Ερνούλας. Η θεία έπλεκε και μάλιστα καλά! Έπλεκε πολύ γρήγορα και με πολύπλοκα σχέδια. Τη θυμάμαι να κάθεται στο πειρατικό μπαούλο που είχανε στο μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού και να πλέκει σαν μηχανάκι. Μετρούσε το πλεκτό με τις πιθαμές και δεν έκανε ποτέ λάθος, όλα τέλεια υπολογισμένα και μεταφρασμένα σε αριθμούς. Τη θυμάμαι να έχει μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της ένα παιδικό χαμόγελο και να μας διηγείται ιστορίες και θρύλους που είχε ακούσει από τους παλιούς ή που άκουσε στο ραδιόφωνο. Ξέχασα να πω ότι μονίμως είχε κολλημένο στο αυτί της ένα μικρό μπεζ ραδιάκι. Ήταν ο έρωτάς της το ράδιο.. και το φαγητό. Ήταν λαίμαργη και ανυπόμονη την ώρα του φαγητού. Έπιανε το πιάτο με λαχτάρα, το έφερνε κοντά στο σώμα της και το κατέβαζε σε ελάχιστο χρόνο. Μετά χαμογελούσε ικανοποιημένη και η γιαγιά της έβαζε πάντα τις φωνές «Μη τρως πολύ Ερνούλα έχεις παχύνει». Εκείνη χαμογελούσε πλατιά μην αφήνοντας περιθώρια για επιπλήξεις και η φωνή της ήταν πάντα γλυκιά και γαλήνια. Όσο καιρό καθόμασταν εκεί, πέρναγα μαζί της τις περισσότερες ώρες. Κάναμε μαζί τις δουλειές εκτός σπιτιού και κάθε απόγευμα πηγαίναμε ν’ ανάψουμε τις εκκλησιές. Εγώ ήμουν ο οδηγός της, έτσι ήθελε να πιστεύω και της έλεγα πού να πατήσει και πώς να περάσει τους πέτρινους τοίχους. Εκείνη δε σταμάταγε να μου λέει ιστορίες και εγώ κρατώντας την αγκαζέ, νόμιζα ότι της επέστρεφα λίγο απ’ την χαρά που μου έδινε. Όταν ερχόταν η ημέρα του ταξιδιού της επιστροφής η γιαγιά έκλαιγε πολύ. Δεν ήταν εύκολο για κανέναν.. ούτε και εμείς θέλαμε να φύγουμε όμως για εκείνες ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Είχαν μπροστά τους τον Χειμώνα και την απόλυτη μοναξιά σ’ ένα σκληρό τόπο. Ένα καλοκαίρι την ώρα του αποχαιρετισμού, συγκινημένη η γιαγιά και ενώ στεκόταν με τις δυο μαγκούρες της στην άκρη της αυλής, έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι.. την πήραν τα αίματα… Μας έδιωχνε να φύγουμε να μη χάσουμε το καράβι όμως μείναμε να τη φροντίσουμε. Είχαν πάει όλοι μέσα εκτός από μένα που έμεινα στην αυλή περπατώντας νευρικά και διαγράφοντας κύκλους. Ξαφνικά βλέπω τη Θεία Ερνούλα απ’ την πόρτα του αχυρώνα να κρατάει μαύρα ρούχα στα χέρια και να κλαίει σαν μικρό παιδί. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα έτσι, ευτυχώς δε με κατάλαβε σκέφτηκα και έκατσα σε μια γωνιά για να μη με ακούσει... η σκέψη ότι θα χάσει τη μητέρα της ήταν τώρα πολύ κοντά.
Όταν σιγουρευτήκαμε ότι η γιαγιά ήταν καλά, φύγαμε για τον Πειραιά. Συνήθως δεν είχαμε καμία επικοινωνία, δεν είχαν τηλέφωνο, μόνο που και που μας έστελνε γράμμα η γιαγιά με τα νέα τους. Την επόμενη Άνοιξη όμως εκείνης τη χρονιάς, είχαμε ένα τηλεφώνημα… ήταν αργά τη νύχτα και μας κάλεσαν από Μύκονο. Το τηλέφωνο ήταν στο δωμάτιο που κοιμόμουν… το σήκωσε η μαμά… δεν είπε πολλά… η Θεία Ερνούλα είχε φύγει, έπεσε κάτω και πάει, χάθηκε.. ήμουν τότε 10 χρονών… έχουν περάσει 31 χρόνια και νιώθω ακόμα το ίδιο κενό. Η αλήθεια είναι ότι τώρα μου λείπει περισσότερο…


Η 1η φωτογραφία, η χώρα με θέα το λιμάνι το 1958, είναι από το Mykon.net
Οι άλλες τρεις είναι δικές μου 1951, 1930, 1970 αντίστοιχα... συνηθισμένες εικόνες στους δρόμους και στα χωριά (αγροτικά σπίτια) της εποχής.



44 σχόλια:

cook είπε...

νοσταλγικο και τρυφερο το κειμενο....προσπαθω να φανταστω τη Μυκονο του τοτε...η γιαγια θα την πρόλαβε παντως και με το νεο της look...

Δημιουργία είπε...

Γλυκοπικρες οι αναμνησεις σου, αλλα ακριβες και ανεκτιμητες για σενα.

Margo είπε...

Cook...
Η γιαγιά μας άφησε χρόνους το 91 και δεν μπορούσε ευτυχώς να φύγει απ' το χωριό, θα πάθαινε σοκ! Μας έβλεπε με ραντάκια και της σηκωνόταν η τρίχα:) Η μόνη επαφή που είχε με τον έξω κόσμο ήταν το ίδιο μπεζ ραδιάκι που άκουγε ειδήσεις και έκλαιγε με μαύρο δάκρυ με όσα συνέβαιναν στον κόσμο...

Margo είπε...

Δημιουργία...
Οι αναμνήσεις μας είναι πάντα πολύτιμες Κατερίνα μου, ο δρόμος που διαβήκαμε για να φτάσουμε στο σήμερα..

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

...και όλα αυτά μόλις το 1972,σα να περιγράφεις άλλο πλανήτη ένιωσα γνωρίζοντας τη σημερινή Μύκονο.

96 χρονών η Γιαγιά ε...
και πόσα πέρασε ...
εμείς με τα τηλεκοντρόλ στο χέρι να δούμε πόσο θα φτάσουμε :)
Όμορφες οι αναμνήσεις σου.
Καλό βράδυ

ippoliti_ippoliti είπε...

τι τρυφερή περιγραφή.
Θυμάμαι το σχόλιό σου στην αντίστοιχη ανάρτηση του Maximus. Μου δημιουργήσατε παρόμοια συναισθήματα,
Τελικά πιστεύω ότι όσο οι άνθρωποι διαφέρουν αλλά τόσο μοιάζουν.
να'σαι καλά

Καλό σου βράδυ

Margo είπε...

Κωνσταντίνος Κόλιος...
Από το 72 έχω μνήμες όμως μέχρι και τις αρχές του 80 ήταν κάπως έτσι τα πράγματα. Την τελευταία εικοσαετία περίπου άλλαξε ριζικά το νησί αν και οι ντόπιοι συντηρούν ακόμη τις παραδόσεις ειδικά την μη τουριστική περίοδο..
Καλό ξημέρωμα!

Margo είπε...

ippoliti_ippoliti...
..διαφέρουμε στις λεπτομέρειες της ζωής μας, μοιάζουμε στα συναισθήματα.. αλήθεια αυτό δεν είναι που μας φέρνει πιο κοντά;

Σ'ευχαριστώ πολύ και σε καλώς ορίζω στη μπλοκογειτονιά.. περιμένω το ξεκίνημά σου:)

ippoliti_ippoliti είπε...

ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, και ναι έχεις δίκηο νομίζω, διαφέρουμε στις λεπτομέρειες μοιάζουμε στα συναισθήματα.
Οσον αφορά στο ξεκίνημά μου, δεν έχω ξεκινήσει τα "μαθήματα " που χρειάζομαι (εννοώ μαθήματα χρήσης και αξιοποίησης των blogs). Είμαι ακόμη σε "προσχολικό στάδιο".
καλό ξημέρωμα

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλημέρα.Πολύ όμορφο κείμενο,τρυφερό,νοσταλγικό.Με ταξίδεψες,σε έναν κόσμο πιο αθώο,πιο απλό,ανέκκλητα χαμένο.Είναι πάντα χρήσιμες οι αναμνήσεις,όπως λες κι εσύ σε ένα σου σχόλιο.Το κείμενό σου μου θύμισε κείμενο λογοτεχνικό,καλογραμμένο.Σ ευχαριστώ για τις ζωντανές εικόνες.

ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ είπε...

Καλημέρα Μargo.Tι όμορφο κείμενο γεμάτο θύμισες και νοσταλγία.Τι τυχερή που είσαι που έζησες τέτοιες στιγμές...

Adamantia είπε...

Αισθάνομαι πολύ συγκινημένη κάθε φορά που κάποιος μοιράζεται με όλους μας εδώ μια προσωπική του ιστορία και κυρίως ένα βίωμα απ'τα παλιά. Σ ευχαριστώ στ' αλήθεια.

Margo είπε...

ippoliti_ippoliti...
..ξεκίνα να μας "μιλάς" και θα τα βρεις όλα σιγά σιγά. Μάθε μόνο πώς να κάνεις ανάρτηση, αυτό είναι το σημαντικότερο που υποθέτω το ξέρεις. Μου θύμισες τη δική μου αρχή, δεν ήξερα ούτε από υπολογιστές! Έκανα πείραμα και περίμενα τι αποτέλεσμα θα βγει.. πριν το καταλάβω καλά καλά είχα σελίδα και όταν είχα το πρώτο σχόλιο δεν ήξερα πώς ν' απαντήσω:))
Σε περιμένω, καλημέρα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Οι μικρές προσωπικές ιστορίες δίπλα στην Ιστορία είναι απίστευτα ελκυστικές και τη φωτίζουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Αναρωτιέμαι τι θα λένε μετά από 30 χρόνα τα σημερινά πιτσιρίκια. Αν και τι θα θυμούνται, αν θα διηγούνται...
Υπέροχη η βύθισή σου στο παραλθόν

Margo είπε...

ολα θα πανε καλα...
..ένας κόσμος απλός, αθώος, ανέκκλητα χαμένος! Αυτό ακριβώς ήταν, όμως το απλό και το αθώο πιστεύω υπάρχει ακόμα, με άλλο τρόπο βέβαια, όμως υπάρχει και είναι πάντα όμορφο πολύ..

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, έχουν για μένα ιδιαίτερη βαρύτητα.. με κάνουν να θέλω να βελτιώνομαι:)

Margo είπε...

ΑΝΤ' ΑΥΤΟΥ...
Αυτό ακριβώς νιώθω τύχη που το έζησα και μια γλυκιά νοσταλγία για ό,τι χάθηκε οριστικά..
Σ΄ευχαριστώ, να σαι καλά!

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Οι πιο ακριβοί θησαυροί οι αναμνήσεις τους χθες από στιγμές που χάθηκαν για πάντα... ή έστω πέρασαν σε άλλη διάσταση!

Margo είπε...

Adamantia...
Ίσως ακουστεί τυπικό, όμως εγώ πραγματικά ευχαριστώ που είσαι εκεί και με "ακούς". Όλοι μας κουβαλάμε πολλά βιώματα και σκέψεις και απόψεις όταν όμως τα μοιραζόμαστε παίρνουν την αληθινή τους διάσταση..
Καλό απόγευμα Αδαμαντία μου

Margo είπε...

Τσαλαπετεινός...
Αυτό που λες το έχω σκεφτεί πολλές φορές.. Μα νομίζω η πόλη δε βοηθάει ιδιαίτερα, τα παιδιά στην επαρχία έχουν πολύ περισσότερες εμπειρίες και ερεθίσματα και "δωρεάν". Είμαστε ενάμιση χρόνο μόνιμα στο νησί και τα μικρά μου έχουν τον λαχανόκηπο και τους περίεργους θαμώνες του, το καλύτερο παιχνίδι! Αν περάσει και κανένας τσαλαπετεινός είναι η καλύτερή τους:))

Margo είπε...

twinkle...
Μμμ το διόρθωσες, σε άλλη διάσταση πάνε, τίποτε δεν χάνεται, κατοικεί με έναν αλλιώτικο τρόπο μέσα μας όπως και εμείς στις επόμενες γενιές.
Καλό απόγευμα κοντονησιώτισσα:))

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΖΗΣΕΣ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Roadartist είπε...

Τι όμορφο ποστ.. Στην έκθεση φωτογραφίας που πήγα (του post) είχε φωτο και από τη Μύκονο.. Μεγάλες οι αλλαγές πράγματι.. Εκεί έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή? :)

Margo είπε...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS...
Όταν περνάνε τα χρόνια κρατάμε συνήθως τις όμορφες αναμνήσεις.. όλοι κατά κάποιο τρόπο είμαστε τυχεροί..
Καλό βράδυ Σκρουτζάκο, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη:)

Margo είπε...

Roadartist...
Η Μύκονο από το 54 άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, όχι όμως με τον τρόπο που γνωρίζουμε σήμερα, και επειδή την επισκέπτονταν διάσημοι τράβαγε πάντα το ενδιαφέρον των φωτογράφων, όχι όμως με τη διάθεση του κουτσομπολιού.
Περνούσα τους μήνες του καλοκαιριού στη Μύκονο, μόνιμα είμαι εδώ και ενάμιση χρόνο... έχει αλλάξει πολύ!

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Tι πανέμορφα που με έχετε ταξιδέψει σήμερα εσύ και ο Μaximus :)))

Γλαφυρά τα χρόνια εκείνα, σαν ανεξίτηλο μελάνι πάνω σε ύφασμα ζωγραφισμένα...

Πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που γνώρισες το νησί σου τα χρόνια εκείνα, σαν σε καρτ-ποστάλ βγαλμένα:)
Καλό σου βράδυ

IZA είπε...

Γλυκόπικρες αναμνήσεις από μια άλλη Ελλάδα που ακόμα μέσα κι από τα πιο τραγικά χτυπήματα της μοίρας σήκωναν περήφανα το κεφάλι, έσφιγγαν τα δόντια και πορεύονταν με καρτερικότητα κι αξιοπρέπεια στη ζωή τους. Καμία σχέση με το σημερινό `Ελληνα που συνέχεια βαρυγκομά και βρίζει την τύχη του.

Μαύρος Γάτος είπε...

Πολύ τρυφερή και ανθρώπινη η διήγηση.

¨οσο για τη Μύκονο, την επισκέφτηκα πρώτη φορά στα 23, το Σεπτέμβρη του '93, έντονα προκετειλημμένος αρνητικά. Κι όμως με κέρδισε απόλυτα, και είπα πως δίκαια είναι το πιό διάσημο νησί. Γιατί είναι πανέμορφο, και έχει μια γλύκα, μια μαγεία, ακόμα και πλημμυρισμένο από τους βάρβαρους, είναι γεμάτη ψυχή...

Καλό βράδυ Νησιώτισσα

maximus είπε...

Mε συγκινήσατε πολύ. Παλεύω με τον εαυτό μου τόση ώρα να μη σας γράψω πολλά.

Προσπαθώ χρόνια να καταλύσω μέσα μου αυτές τις αντιφάσεις, να θυμάμαι, να μη θυμάμαι, να βασανίζομαι, να μη βασανίζομαι. Εσείς;
Βαθιά ανθρώπινα τα λόγια σας και σκληρά συνάμα. Οι ήρωες μας ζούνε μέσα μας αλλά το φεγγαράκι είναι χάρτινο και η ακρογιαλιά ψεύτικη πια. Αναλώσιμο υλικό σαν τον άνθρωπο. Κι Μαρμάρω, πάει ε;

Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής κάνουν την αφήφηση πολύ ζωντανή, ειδικά αυτό το ντροπαλό κοριτσάκι...

Όσοι δεν έχουμε ζήσει στην Μύκονο έχουμε βέβαια συνειδητοποιήσει την αλλοτρίωση που έχει υποστεί αλλά εσάς θα σας πληγώνει να βλέπετε τον τόπο σας να αλλάζει. Τουλάχιστον διατηρεί τον αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα; γιατί έχω πολλά χρόνια να έρθω.

Γράφετε πολύ όμορφα και κατευθείαν στην ψυχή, αν μου επιτρέπετε. Καταπληκτικό και το viva la vida!!!

maximus είπε...

"Η μέρα βλέπει τα καμώματα της νύχτας και γελά"

Αφήγηση... Καλημέρα!

olivetreegirl είπε...

Αχ ρε Margo μου, τι όμορφο κείμενο! Μόνο που με πήραν τα ζουμιά για το τέλος της θείας Ερνούλας (έπαθα πλάκα όταν διάβασα ότι έπλεκε αν και τυφλή)και αντε τώρα να πείσω το αφεντικό μου ότι δάκρυσα επειδή δεν βγάζει σωστά αποτελέσματα ο κώδικας (ε ναι, έκλεψα λίγη ώρα από τη δουλειά για να σε διαβάσω - γράφεις υπέροχα, σαν να ακούω μουσική!).

Margo είπε...

Ground Control to Major Tom...
Από τη παιδική μου ηλικία μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες στο νησί θέλω να θυμάμαι.. Ήμουν τρεις μήνες χαρούμενη και εννέα θλιμμένη. Το συνηθισμένο μου όνειρο ήταν ότι έστριβα τον δρόμο της γειτονιάς μου και έβγαινα στον δρόμο για το χωριό! Είχα μεγάλο κόλλημα:)

Margo είπε...

IZA...
Αξιοπρέπεια, λεβεντιά, υπομονή συναντάμε συχνά σε ανθρώπους που χτυπήθηκαν από τη μοίρα κι όμως δεν το βάζουν κάτω.. και γίνονται παράδειγμα για όλους εμάς που τα έχουμε όλα!
Καλό βράδυ Ίζα:)

Margo είπε...

Μαύρος Γάτος...
Κάποτε πέρασε από το νησί ένα κρουαζιερόπλοιο και κατέβηκε ο κόσμος να κάνει τη βόλτα του. Κάποιος από μία παρέα δεν ήθελε να κατέβει και τον πήραν σηκωτό! Τελικά οι φίλοι του έφυγαν χωρίς αυτόν, έμεινε εδώ και δεν έφυγε ποτέ από το νησί!!!
Να σου ευχηθώ και από εδώ τα χρόνια πολλά και καλώς όρισες:)

Μαύρος Γάτος είπε...

Σ;ο)))))

Περάστε να κεράσουμε τούρτα!

Margo είπε...

MAXIMUS...
Οι θύμισες μας κάνουν τέτοια παιχνίδια. Όσο κι αν προσπάθησα να μη θυμάμαι δεν μπόρεσα. Απλά κατάφερα μετά από πολύ δουλειά να βλέπω αυτές που πονάνε πολύ από κάποια απόσταση.
Οι ήρωες μας ζούν μέσα μας.. αναλώσιμη είναι μόνο η ύλη τους και δεν εννοώ ότι ζουν μόνο στη μνήμη μας.
Όσο για τη Μαρμάρω την έφαγε η εξέλιξη. Τη χτύπησε αυτοκίνητο, από τα πρώτα που ήρθαν στην περιοχή γύρω στο 80. Δεν είχε συνηθίσει και εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ την απουσία της!
Δεν έχει χάσει τον αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα το νησί όμως χτίζονται πολύ μεγάλα σπίτια που κατά την γνώμη μου δεν ταιριάζουν στο κυκλαδίτικο τοπίο.
Έχω γράψει πολλά και θα ήθελα και άλλα τόσα. Όσα έθιξες σηκώνουν πολύ κουβέντα.
Ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια... όσο για τη διόρθωση διακρίνω άνθρωπο της λεπτομέρειας:)
Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ!

Margo είπε...

olivetreegirl...
...όχι μόνο έπλεκε πουλούσε κι όλα.. έχω ένα πλεκτό δικό της αλλά τα πιο πολλά τα έχουν οι τουρίστες της εποχής εκείνης.
Όλα καλά με το αφεντικό;)
Να σαι καλά Ολιβάκι μου καλό βράδυ!

Poet είπε...

Τι ωραία που τα λες, Margo μου, και τι ωραία που τα λέτε όλοι. Είχα διάφορα στον νού μου αλλά καθυστέρησα και με καλύψατε. Χαίρομαι όμως.

Σαν υστερόγραφο με αγάπη.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Πολύ όμορφο ταξίδι στη μνήμη για το τόπο σου. Ένα ταξίδι που σε κάποιους δυστυχώς πονάει. Και πονάει πολύ.
Καλή σου μέρα Margo.

το πετάλι είπε...

βουτιά στο γαλάζιο
των παιδικών αναμνήσεων...
πολύ τρυφερή αφήγηση...

νάσαι καλά Μάργκο μου!

(θα ήταν ενδιαφέρον σε άλλη ανάρτηση να πεις πως περνάγατε σαν παιδιά τη μέρα σας, παιγνίδια που παίζατε...με εικόνες εάν έχεις)

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Το κείμενο, οι ιστορίες , οι παλιές ασπρόμαυρες φωτο, οι περιγραφές, οι αναμνήσεις , με τα χρώματα του παρελθόντος και την πατίνα του χρόνου, πόσο μ αρέσουν !!
Διάβασα και τις προηγούμενες αναρτήσεις σου , όλες εξαιρετικές (κι εκείνος ο πιτσιρικάς τι μουτράκι, τι μάτια εκφραστικά, και το ποίημα καταπληκτικό ) , δεν τις είχα δει, γιατί μια ο υπολογιστής μου, μια οι βόλτες στην λιακάδα , όλο κοπάνες κάνω το τελευταίο διάστημα !!
Να σαι καλά , καλή βδομάδα

Margo είπε...

Poet...
Πάντα χαίρομαι με την επίσκεψή σου ποιητή.. αν μας στέλνεις την αγάπη σου τι άλλο θέλουμε;))
Να σαι καλά!

Margo είπε...

and33...
Είναι αλλιώτικος αυτός ο πόνος της νοσταλγίας σε ότι χάθηκε οριστικά.. με ένα περίεργο τρόπο μένει ζωντανό μέσα μας..
Καλημέρα Αντρέα!

Margo είπε...

το πετάλι...
Δεν είναι κακή ιδέα.. βέβαια οι φωτογραφίες εκείνα τα χρόνια δεν ήταν τόσο εύκολες όπως σήμερα. Πάντως τα παιχνίδια μας ήταν πάντα έξω παρέα με ζώα... Νομίζω ότι κάτι θα γράψω και γι αυτό, σ' ευχαριστώ Νίκο μου.
Καλό σου απόγευμα!

Margo είπε...

Αθηνά...
Σε καταλαβαίνω απόλυτα Αθηνά μου, ο καιρός μας καλεί να βγούμε από το σπίτι... τόση δουλειά γίνεται εκεί έξω στη φύση να μην της κάνουμε λίγη παρέα;))
Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμα, να σαι καλά!