Χειμωνιάτικο πρωινό στο δρόμο για το σχολείο. Με τα πρώτα μέτρα οι εικόνες κερδίζουν την προσοχή. Γκρίζα, άσπρα, γαλάζια χρώματα, λίγο ροζ, μωβ αποχρώσεις υπολείμματα της χαραυγής , οι χρυσαφιές ακτίνες που σχίζουν τον ουρανό και βουτούν αποφασιστικά στα νερά της λίμνης... Ο ουρανός στα καλύτερά του τα πρωινά του χειμώνα..
Μέσα στο χρωματιστό σκηνικό μία παρέα πουλιών χορεύει με εκείνους τους απίστευτους σχηματισμούς μπροστά μας. "Τι όμορφα που είναι τα πουλιά!" ψιθύρισα. "Όλη η φύση είναι όμορφη" είπε ο μικρότερος της παρέας.. και συνέχισε. "Τι όμορφα που θα ήταν να έχουμε ακόμα πιο πολλή φύση. Λιγότερα ανθρώπινα πράγματα, λιγότερα σκουπίδια, περισσότερα και μεγάλα δέντρα, ζώα, αρκούδες, ανακόντα (!)... να πηγαίνουμε παντού με ζώα. Να έχουμε δελφίνια για καΐκια και φάλαινες για κρουαζιερόπλοια" Όλοι απολαύσαμε το όνειρο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Μέσα στη σιωπή και λίγο πριν φτάσουμε, ακούστηκε και πάλι ο μικρότερος με τρεμάμενη φωνή "μαμά..... θέλω να εξαφανιστούν οι πόλεμοι. Αν γινόταν πόλεμος θα κλεινόμουν στο σπίτι και......" Και τότε το κεφάλι μου γέμισε τόσα που θα ήθελα να του πω και δεν μπορούσα. Κι ας του έχω πει τόσα. Μέσα σε ένα λεπτό είδα έναν κόσμο που πορεύεται μέσα από πολέμους και μικρές ανάσες πολιτισμού, που ακόμη και αυτές οι μικρές ανάσες ήταν αρκετές για να γίνουν θαύματα. Κι όμως αυτός ο κόσμος ακόμη πολεμά, ακόμη καταστρέφει, ακόμη αυτοκαταστρέφεται. Και αισθάνθηκα μέσα από το μικρό μου που ακούμπησε τον φόβο του εκείνη τη στιγμή, τον φόβο όλων εκείνων των παιδιών που τον ζουν και υπομένουν την παραφροσύνη της ανθρωπότητας..... και θυμήθηκα και αυτή τη φωτογραφία που βρήκα και φύλαξα κάποτε από το διαδίκτυο. Οι στρατιώτες πριν φύγουν για το Ιράκ....
Μέσα στο χρωματιστό σκηνικό μία παρέα πουλιών χορεύει με εκείνους τους απίστευτους σχηματισμούς μπροστά μας. "Τι όμορφα που είναι τα πουλιά!" ψιθύρισα. "Όλη η φύση είναι όμορφη" είπε ο μικρότερος της παρέας.. και συνέχισε. "Τι όμορφα που θα ήταν να έχουμε ακόμα πιο πολλή φύση. Λιγότερα ανθρώπινα πράγματα, λιγότερα σκουπίδια, περισσότερα και μεγάλα δέντρα, ζώα, αρκούδες, ανακόντα (!)... να πηγαίνουμε παντού με ζώα. Να έχουμε δελφίνια για καΐκια και φάλαινες για κρουαζιερόπλοια" Όλοι απολαύσαμε το όνειρο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Μέσα στη σιωπή και λίγο πριν φτάσουμε, ακούστηκε και πάλι ο μικρότερος με τρεμάμενη φωνή "μαμά..... θέλω να εξαφανιστούν οι πόλεμοι. Αν γινόταν πόλεμος θα κλεινόμουν στο σπίτι και......" Και τότε το κεφάλι μου γέμισε τόσα που θα ήθελα να του πω και δεν μπορούσα. Κι ας του έχω πει τόσα. Μέσα σε ένα λεπτό είδα έναν κόσμο που πορεύεται μέσα από πολέμους και μικρές ανάσες πολιτισμού, που ακόμη και αυτές οι μικρές ανάσες ήταν αρκετές για να γίνουν θαύματα. Κι όμως αυτός ο κόσμος ακόμη πολεμά, ακόμη καταστρέφει, ακόμη αυτοκαταστρέφεται. Και αισθάνθηκα μέσα από το μικρό μου που ακούμπησε τον φόβο του εκείνη τη στιγμή, τον φόβο όλων εκείνων των παιδιών που τον ζουν και υπομένουν την παραφροσύνη της ανθρωπότητας..... και θυμήθηκα και αυτή τη φωτογραφία που βρήκα και φύλαξα κάποτε από το διαδίκτυο. Οι στρατιώτες πριν φύγουν για το Ιράκ....
ακούγεται το Down to the river to pray
