Γονάτισε ανθρωπάκι,
σκούπισ' τις μπότες του αφέντη σου,
φίλα τις άκριες των χεριών του,
σκύψε, κολάκεψε,
πάτα γερά πάνω στα στήθια τ' αδελφού σου
για να φανείς μια σπιθαμή ψηλότερος
κι ύστερα,
τρίψε τα χέρια από χαρά, και χαμογέλα
με κείνο το χαζό χαμόγελο του πιθήκου.....
πόσο σου πάει!
Γιώργου Σιωρά
26/10/80
Ποιήματα της νιότης. Όταν νομίζεις πως η ορμή σου θα αλλάξει τον κόσμο. Φωνάζεις για το άδικο, δεν λογαριάζεις τις απώλειες, δεν φοβάσαι. Πολεμάς. Μα όταν περνούν τα χρόνια, γέρνεις σιγά σιγά. Λίγο η μέση, λίγο τα γόνατα. Μετά βολεύεσαι σ΄αυτή τη θέση και νομίζεις πως παραμένεις ευθυτενής. Όταν φτάσεις τα 50 και ακόμη αντιστέκεσαι και πολεμάς, τι είσαι; Ρομαντικός ή ηλίθιος;
υ.γ. Η ερώτηση δεν είναι ρητορική
photo: "strange dialog" by Sorin Vidis