Εσύ, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Τι πρωτότυπη ερώτηση!!! Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που απευθύνουν οι ενήλικοι στα παιδιά και κατά την γνώμη μου η πιο εκνευριστική. Ζητάμε από ένα παιδί να μας πει με πιο τρόπο θα βγάζει τα προς το ζην; Γιατί οι περισσότεροι «Μεγάλοι» μόνο αυτό έχουν στο μυαλό τους. Η αλήθεια είναι ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του κάθε ανθρώπου γιατί από αυτό θα κριθεί,  η ικανότητά του να ζήσει αξιοπρεπώς  και   να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά, απαραίτητα ή μη, και η προσωπική του πληρότητα, αφού το επάγγελμα που πραγματικά τον εκφράζει, θα γίνει από μόνο του μέσο προσωπικής έκφρασης, προσφοράς, δημιουργίας και προόδου, που αντανακλά στη κοινωνία γενικότερα. Εάν διατυπώναμε την ερώτηση κάπως αλλιώς, όπως «τι σου αρέσει να κάνεις;» ή «πια μαθήματα σου αρέσουν περισσότερο;» νομίζω ότι τα παιδάκια και οι αυριανοί έφηβοι που θα πρέπει να προσανατολιστούν, θα καταλάβαιναν αλλιώς τη σημασία της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Αν βρω αυτό που πραγματικά μου αρέσει, έχω πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχω….

Καταλαβαίνω ότι η μέρες που περνάμε ανατρέπουν κατά πολύ όλα αυτά. Η κοινωνία περνάει κρίση και όχι μόνο οικονομική! Καμία συνταγή δεν ισχύει, όλα είναι αβέβαια, τώρα περισσότερο από ποτέ ο κόσμος ονειρεύεται μια θέση στο δημόσιο!!!

 Όμως θα γυρίσω στα παιδάκια γιατί δε θέλω να το «βαρύνω». Θυμάμαι όταν εγώ ήμουν μικρή (πριν πολλά χρόνιαJ) όλα τα κορίτσια ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδίστριες και δασκάλες και τα αγόρια ποδοσφαιριστές (πάντα επίκαιρο), γιατροί και αστροναύτες οι πιο τολμηροί! Θυμάμαι ένας συμμαθητής μου ήθελε να γίνει Καραγκιοζοπαίκτης!

Τα πρότυπα κάθε φορά αυτά που θέτει η μόδα και το οικογενειακό περιβάλλον. Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι τι έλεγα στη συνήθη ερώτηση. Μπορεί και να μη με ρωτούσαν. 
Τη πρώτη φορά που σκέφτηκα τι θέλω να γίνω, ήταν στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου και αυτό γιατί έπρεπε να επιλέξω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Δύο ήταν οι επιλογές μου.

 
Η πρώτη ήταν Δημοσιογράφος! Εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο επάγγελμα. Δεν υπήρχαν καν εξειδικευμένες σχολές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τα ιδιωτικά κανάλια μόλις είχαν ξεκινήσει και την δουλειά του δημοσιογράφου την ξέραμε κυρίως μέσα από τις εφημερίδες που τότε θυμάμαι παίρναμε κάθε μέρα. Ήμουν έτοιμη να γυρνάω τους δρόμους, να ρωτάω, να φωτογραφίζω και να αποκαλύπτω…. Μόνο που είχα ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν έγραφα καλά (φαίνεται άλλωστε), η έκθεση δεν ήταν και το καλύτερό μου.

Η δεύτερη επιλογή, Ναυτικός!! Το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά και δε μου έφτανε μόνο η δική μου απόφαση είχα επηρεάσει και τη κολλητή μου. Και οι δύο μαζί ήμασταν έτοιμες για το Ναυτικό Λύκειο. Δε χρειάζεται να σας πω την αντίδραση των γονιών μας. Όλη μέρα μας έψελναν. Και οι καθηγητές ακόμα μας παρακαλούσαν να το ξανασκεφτούμε. Ο Φυσικός θυμάμαι μας είχε ξεμοναχιάσει σε ένα διάλλειμα και μας έλεγε «Εσείς μια χαρά κορίτσια τι τα θέτε τα καράβια. Μπορείτε να κάνετε τόσα άλλα, η θάλασσα δεν αστειεύεται» Τίποτα εγώ, επέμενα, και μαζί μου και η φίλη μου. Ώσπου είδα την παρακάτω εικόνα ή κάτι παρόμοιο:

Ε! μετά από αυτό το ξανασκέφτηκα. Η αλήθεια είναι ότι από τα συχνά ταξίδια που έκανα με το καράβι στο νησί δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις φουρτούνες! Τελικά κατάλαβα ότι αυτό που με έκανε να διαλέξω αυτά τα δύο επαγγέλματα, ήταν  το ότι και ο δημοσιογράφος όπως και ο ναυτικός δεν μένουν ποτέ στο σπίτι. Ο ένας βρίσκεται στους δρόμους και ο άλλος καταμεσής στη θάλασσα ή σε άλλες χώρες….

Στο βιντεάκι που ακολουθεί είναι μία διαφήμιση της Green Peace,  που δεν θυμάμαι να την έχω δει στην τηλεόραση. Ίσως δε βλέπω αρκετά τηλεόραση. Αν οι διαφημίσεις ήταν σαν κι αυτήν, τότε Ναι στις διαφημίσεις!!!