10 Φεβ 2009

Εσύ, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;


Τι πρωτότυπη ερώτηση!!! Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που απευθύνουν οι ενήλικοι στα παιδιά και κατά την γνώμη μου η πιο εκνευριστική. Ζητάμε από ένα παιδί να μας πει με πιο τρόπο θα βγάζει τα προς το ζην; Γιατί οι περισσότεροι «Μεγάλοι» μόνο αυτό έχουν στο μυαλό τους. Η αλήθεια είναι ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του κάθε ανθρώπου γιατί από αυτό θα κριθεί,  η ικανότητά του να ζήσει αξιοπρεπώς  και   να απολαμβάνει τα υλικά αγαθά, απαραίτητα ή μη, και η προσωπική του πληρότητα, αφού το επάγγελμα που πραγματικά τον εκφράζει, θα γίνει από μόνο του μέσο προσωπικής έκφρασης, προσφοράς, δημιουργίας και προόδου, που αντανακλά στη κοινωνία γενικότερα. Εάν διατυπώναμε την ερώτηση κάπως αλλιώς, όπως «τι σου αρέσει να κάνεις;» ή «πια μαθήματα σου αρέσουν περισσότερο;» νομίζω ότι τα παιδάκια και οι αυριανοί έφηβοι που θα πρέπει να προσανατολιστούν, θα καταλάβαιναν αλλιώς τη σημασία της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Αν βρω αυτό που πραγματικά μου αρέσει, έχω πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχω….
Καταλαβαίνω ότι η μέρες που περνάμε ανατρέπουν κατά πολύ όλα αυτά. Η κοινωνία περνάει κρίση και όχι μόνο οικονομική! Καμία συνταγή δεν ισχύει, όλα είναι αβέβαια, τώρα περισσότερο από ποτέ ο κόσμος ονειρεύεται μια θέση στο δημόσιο!!!
 Όμως θα γυρίσω στα παιδάκια γιατί δε θέλω να το «βαρύνω». Θυμάμαι όταν εγώ ήμουν μικρή (πριν πολλά χρόνιαJ) όλα τα κορίτσια ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδίστριες και δασκάλες και τα αγόρια ποδοσφαιριστές (πάντα επίκαιρο), γιατροί και αστροναύτες οι πιο τολμηροί! Θυμάμαι ένας συμμαθητής μου ήθελε να γίνει Καραγκιοζοπαίκτης!

Τα πρότυπα κάθε φορά αυτά που θέτει η μόδα και το οικογενειακό περιβάλλον. Εγώ προσωπικά δε θυμάμαι τι έλεγα στη συνήθη ερώτηση. Μπορεί και να μη με ρωτούσαν. 

Τη πρώτη φορά που σκέφτηκα τι θέλω να γίνω, ήταν στη τελευταία τάξη του Γυμνασίου και αυτό γιατί έπρεπε να επιλέξω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Δύο ήταν οι επιλογές μου.

 
Η πρώτη ήταν Δημοσιογράφος! Εκείνη την εποχή δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο επάγγελμα. Δεν υπήρχαν καν εξειδικευμένες σχολές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τα ιδιωτικά κανάλια μόλις είχαν ξεκινήσει και την δουλειά του δημοσιογράφου την ξέραμε κυρίως μέσα από τις εφημερίδες που τότε θυμάμαι παίρναμε κάθε μέρα. Ήμουν έτοιμη να γυρνάω τους δρόμους, να ρωτάω, να φωτογραφίζω και να αποκαλύπτω…. Μόνο που είχα ένα σοβαρό μειονέκτημα. Δεν έγραφα καλά (φαίνεται άλλωστε), η έκθεση δεν ήταν και το καλύτερό μου.


Η δεύτερη επιλογή, Ναυτικός!! Το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά και δε μου έφτανε μόνο η δική μου απόφαση είχα επηρεάσει και τη κολλητή μου. Και οι δύο μαζί ήμασταν έτοιμες για το Ναυτικό Λύκειο. Δε χρειάζεται να σας πω την αντίδραση των γονιών μας. Όλη μέρα μας έψελναν. Και οι καθηγητές ακόμα μας παρακαλούσαν να το ξανασκεφτούμε. Ο Φυσικός θυμάμαι μας είχε ξεμοναχιάσει σε ένα διάλλειμα και μας έλεγε «Εσείς μια χαρά κορίτσια τι τα θέτε τα καράβια. Μπορείτε να κάνετε τόσα άλλα, η θάλασσα δεν αστειεύεται» Τίποτα εγώ, επέμενα, και μαζί μου και η φίλη μου. Ώσπου είδα την παρακάτω εικόνα ή κάτι παρόμοιο:


Ε! μετά από αυτό το ξανασκέφτηκα. Η αλήθεια είναι ότι από τα συχνά ταξίδια που έκανα με το καράβι στο νησί δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τις φουρτούνες! Τελικά κατάλαβα ότι αυτό που με έκανε να διαλέξω αυτά τα δύο επαγγέλματα, ήταν  το ότι και ο δημοσιογράφος όπως και ο ναυτικός δεν μένουν ποτέ στο σπίτι. Ο ένας βρίσκεται στους δρόμους και ο άλλος καταμεσής στη θάλασσα ή σε άλλες χώρες….
Στο βιντεάκι που ακολουθεί είναι μία διαφήμιση της Green Peace,  που δεν θυμάμαι να την έχω δει στην τηλεόραση. Ίσως δε βλέπω αρκετά τηλεόραση. Αν οι διαφημίσεις ήταν σαν κι αυτήν, τότε Ναι στις διαφημίσεις!!!
















39 σχόλια:

τ2φ είπε...

εγώ έλεγα ότι θέλω να γίνω μαστροχαλαστής...ε,τα κατάφερα!

Μαρία Δριμή είπε...

Παρατηρώ όσο περνάνε τα χρόνια ότι τα παιδιά ωριμάζουν όλο και αργότερα. Έτσι, η ηλικία των 18 ετών, στην οποία καλούνται να επιλέξουν επαγγελματική κατεύθυνση, είναι μια ακόμα ανώριμη περίοδος. Συνήθως οι προτιμήσεις αυτής της ηλικίας είναι αποτέλεσμα παρορμήσεων, μίμησης προτύπων και λίγο έχουν να κάνουν με τις ιδιαίτερες ικανότητες κάθε ανθρώπου. Έτσι, προκύπτουν ενήλικες που νιώθουν φυλακισμένοι στη δουλειά τους και από τα πρώτα χρόνια μετράνε τον καιρό μέχρι τη σύνταξη. Ως γνήσιο workaholic άτομο, είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη δουλειά μου με τα όσα στραβά κι αν εμπεριέχει. Και σήμερα να ξεκινούσα, πάλι το ίδιο θα έκανα...
Πολλά φιλιά

~~Εμμέλεια~~ είπε...

Μαρία μου και εγώ για αλλού ξεκίνησα και αλλού έφτασα..τώρα έχω τον γιό μου ο οποίος λέει θέλει να γίνει πιλότος...για να πετάει ψηλά και να ακουμπάει τα σύννεφα...φιλιά πολλά καλή μου

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Αγαπημένη μου Margo.Το κείμενο σου μου έφερε στο νου το κλασικό πλέον αλλά όχι και τόσο δικαιωμένο δίλημμα:Να έχεις η να είσαι;Κι αυτό γιατί εμένα η συγκεκριμένη ερώτηση μου δημιουργούσε πάντα αμηχανία καθώς η απάντηση που μου ερχόταν αυθόρμητα στα χείλη ήταν:Τι εννοείς τι θα γίνω όταν μεγαλώσω,γιατί πρέπει να γίνω κάτι, δεν είμαι ήδη;Θέλω να πω, θα μου φαινόταν λογικό να με ρωτούσαν πώς θα βγάζω χρήματα για να ζω αλλά τι θα γίνω.Δεν ήθελα να γίνω τίποτα, μου αρκούσε που ήμουν ζωντανή.Στην πορεία το έχασα κάπως αυτό και σε αντίθεση με την Marie τώρα που το ξαναβρίσκω δεν υπάρχουν και πολλές εναλλακτικές.Μην με μαλώσετε αλλά θα προτιμούσα αντί να δουλεύω, να σπουδάζω, να ζωγραφίζω, να πλέκω στην ανάγκη...Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή;Η ζωή είναι άλλο πράγμα από την επιβίωση.Πολλά φιλιά Μαρία μου

lena_zip είπε...

Εγώ ήμουν πάντα καλλιτεχνική φύση και δεν το έκρυψα όταν το ανακάλυψα. Πόσο μάλλον όταν ήρθε η ώρα να πάρω αποφάσεις. Σε πείσμα όλων βέβαια...αλλά εγώ έκανα αυτό που ήθελα και νιώθω χαρούμενη γι' αυτό. Διοτί κάνω κατι που με γεμίζει πραγματικά.
Μια ακόμα πιο εκνευριστικη για μένα ερώτηση ήταν "Είσαικαλό παιδι;" και άλλη μια "Είσαι καλός/η μαθητής/τρια;". Έλεος ποιο παιδάκι θα παραδεχτεί ότι δεν είναι καλό;
Αυτά, φιλιά πολλά και συγγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο.

marianaonice είπε...

Τι μου θύμησες τώρα!!!
Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να τσαλαβουτώ στα νερά και πάντα ήθελα να πλένω σε λεκάνη τα ρούχα της κούκλας μου! Η μάνα μου φώναζε και δεν μ' άφηνε γιατί η κατάληξη ήταν πάντα να γίνομαι λούτσα!!!χαχαχα!!
Όταν με ρωτούσαν λοιπόν "τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;", εγώ απαντούσα με απόλυτη φυσικότητα και βεβαιότητα:
Πλύστρααα!!!!! Χαχαχαχαχα!!
Ακόμη παλιοί γείτονες που είχαν πάρει αυτή την απάντηση στην ερώτησή τους, όταν με βλέπουν τώρα μου λένε: "θυμάσαι που έλεγες ότι θα γίνεις πλύστρα;;" Χαχαχαχαχα!!!
Νάσαι καλά Μargo μου, θυμήθηκα κάτι αστείο από τα παλιά!!
Καλό ξημέρωμα!

lakis είπε...

Δεν έγινα αυτό που ήθελα να γίνω όταν ήμουνα μικρός... ευτυχώς. Αλλά, έγινα διάφορα άλλα, τα οποία αποφάσισα στη διάρκεια της εφηβικής ανταρσίας. Πιστεύω όταν επιλέγουμε μόνοι τα όνειρά μας είναι πιο εύκολο να τα πραγματοποιήσουμε. Ξύπνησες μέσα μου μνήμες. Μέρα καλή

ο παρατηρητης είπε...

υπαρχει ενα βιβλιο που λεγετε τι θ γινω αν δεν μεγαλωσω αυτο διαβασε και θ δεις που πανε τα προτυπα

Adamantia είπε...

Eμένα μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν διάβασα σε μία έρευνα προπερσυ αν θυμαμαι καλά ότι τα περισσότερα κοριτσάκια απάντησαν "νοικοκυρά, να μαγειρεύω και να μεγαλώνω τα παιδιά μου"!
Ενα μικρό καμπανάκι ή μου φάνηκε?
Καλημέρα καπετάνιε!

Tyler Durden είπε...

πάντως σπάνια τα παιδιά σου λένε επαγγέλματα που δεν είναι κοινωνικά καταξιωμένα. Ποτέ κάποιο δεν θα πει σκουπιδιάρης, αφήστε που το συγκεκριμένο χρησιμοποιείται και ως αποτρεπτική απειλή για την φυσιολογική τεμπελιά και αδιαφορία τους για την τυποποιημένο και άχαρο σύστημα διδασκαλίας του σχολείου

Ανώνυμος είπε...

Κάνοντας αφελώς αυτή την ερώτηση στην μεγάλη μου κόρη στην ηλικία των 13 ετών(τώρα πλέον πτυχιούχο)η αποστομωτική απάντηση που πήρα ήταν : "Να συνεχίσω να είμαι Άνθρωπος χρήσιμος και δημιουργικός, να μπορώ να προσφέρω."
Δεν έχει να κάνει λοιπόν με το επάγγελμα που θα επιλέξει καθένας αλλά με τον τρόπο που θέλει να ζήσει τη ζωή του , όπως πολύ σωστά το τοποθέτησες.
Την χαμογελαστή μου καλημέρα.

Margo είπε...

Trembe..... χαίρομαι που έκανες το όνειρό σου πραγματικότητα:)) Αλήθεια Κώστα, τι μαστροχαλάς;;;


Mαρία μου.... νομίζω ότι έχεις καταφέρει το ιδανικό, έκανες αυτό που ήθελες από μικρή και απ' ότι φαίνεται συνειδητά! Φιλιά...


Έλενα.... τι γλυκό όνειρο! Εύχομαι, ότι κι αν είναι αυτό που θα διαλέξει, να του δίνει φτερά! Πολλά φιλιά και στο μικρό πιλότο σου...

Margo είπε...

Αγαπημένη μου Carpe Diem.... τελικά είμαι σίγουρη, ο άνθρωπος περισσότερο γεννιέται και λιγότερο γίνεται! Από μικρή είχες αυτή τη ξεχωριστή οπτική για τη ζωή που τη θεωρώ δώρο. Έκανες πολύ καλά που άρχισες να τη μοιράζεσαι... Όσο για τις σπουδές, τις ζωγραφικές και παντός είδους δημιουργίες, μέσα και εγώ. Καλό απόγευμα, φιλιά!



Lena μου.... πολύ καλά έκανες και θα τα πας ακόμα καλύτερα, αν μη τι άλλο θα είσαι γεμάτος άνθρωπος!
Αλήθεια είσαι καλή μαθήτρια;)))

Margo είπε...

Μαριάννα μου.... πλύστρα; Χαχαχαα τέλειο!!! Έτσι όπως σε βλέπω και στη φωτογραφία σε φαντάζομαι να μπουγαδιάζεις και να το λες... καταπληκτικό, πώς να μη το θυμούνται οι γείτονες:))))


Λάκη καλησπέρα.... αυτό που λες είναι σημαντικό, να επιλέγουμε ΜΟΝΟΙ τα όνειρά μας! Και η εφηβεία δύσκολη μα και η πιο σημαντική περίοδο για τους δρόμους που χαράζουμε.

Margo είπε...

Ιωάννα.... καλώς όρισες! Για το αν θα καταφέρουμε να μεγαλώσουμε εμείς και περισσότερο τα παιδιά μας είναι ένα θέμα... Θα το έχω υπόψιν μου το βιβλίο. Καλό απόγευμα.


Αδαμαντία μου.... αυτό με κάνει να σκεφτώ δύο εκδοχές: 1) Ότι έτσι έμαθαν να βλέπουν το ρόλο της γυναίκας, ως μάνα και νοικοκυρά 2) Ότι αυτό ακριβώς τους λείπει, η μαμά, η φροντίδα της και η συνεχή παρουσία της σε ότι κι αν κάνουν. Όπως και να το μεταφράσει κανείς, το καμπανάκι χτυπάει!
Καλό βραδάκι:))))))

Margo είπε...

Tyler Durden.... έχεις δίκιο σε αυτά που λες, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Κοίτα η Μαριάννα πιο πάνω, ήθελε να γίνει πλύστρα!!:))
Είναι πράγματι κάποια επαγγέλματα που δε τα ακούς ποτέ από τα παιδιά. Όπως καθαρίστρια, εργάτης, σερβιτόρος, γεωργός κτλ. Αγγίζεις και το μεγάλο θέμα για το σχολείο και για το σύστημα διδασκαλίας... Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν αρχίσουμε να λέμε, δε μας φτάνει ούτε μία ανάρτηση. Καλό απόγευμα.



didymina.... καλώς όρισες στα μέρη μου! Σπουδαία απάντηση από ένα 13χρονο παιδί. Δείχνει ευαισθησία, ωριμότητα... αλήθεια τελικά που προσανατολίστηκε; Καλό βραδάκι!

lena_zip είπε...

Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια, ευτυχώς χωρίς κόπο. Είχα συνταγές και τρικ για να μη διαβάζω πολύ αλλά να παίρνω καλούς βαθμούς. Στην 3η Λυκείου έπεσα σε μια χρονιά πανελληνίων πολύ δύσκολη, οπότε δεν πέρασα εκεί που ήθελα. Η σχολή όμως που μπήκα μου άρεσε πιο πολύ από αυτή που ήθελα αρχικά. Στη γραφιστική τώρα, καλά τα έχω πάει. Περίπου στο 8 και κάτι θα βγει το πτυχίο μου βαθμολογικά. Και είμαικαι καλό παιδί. Ρώτα τη μαμά μου να σου πει!
Φιλάκια καλή μου Margo.

olivetreegirl είπε...

Άκυρη τελείως μια τέτοια ερώτηση... Εγώ είμαι 33 και ακόμα δεν ξέρω τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδάκι! Πάντως δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την Carpe Diem, αν δεν υπήρχε θέμα επιβίωσης θα επέλεγα άλλα, πολύ διαφορετικά από αυτά που κάνω τώρα. Όχι ότι επέλεξα συνειδητά να γίνω επιστήμονας αντί για καλλιτέχνης, αυτά τα δύο πάντα συνυπήρχαν σε΄μένα. Για πολύ καιρό η επιστήμη είχε το πάνω χέρι, εξ ου και οι σχετικές σπουδές, αλλά τώρα τελευταία αρχίζει να υπερτερεί το καλλιτεχνικό μου και ο Θεός να βάλει το χέρι του!

τ2φ είπε...

ε,να τα καταστρέφω όλα καλώς ή κακώς!
φιλιάαααα

Margo είπε...

Λενάκι.... φαίνεται ότι είσαι καλό παιδί από τη φωτογραφία που έχεις στο προφίλ σου:))) Χαίρομαι για σένα, που κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί... Καλό σου βράδυ!


Καλή μου Olive.... φαντάζομαι ότι δουλεύεις ήδη πάνω στην επιστήμη που σπούδασες; Πώς να μην μπεις στο δίλημμα, αφού κάνεις επιστημονικά καλλιτεχνήματα:)))
Πόσο δύσκολο είναι να αντισταθείς στο ταλέντο σου; Σου εύχομαι να πάνε όλα όπως τα θες... Φιλιά!

Margo είπε...

trempe.... εάν η καταστροφή έχει τη δική σου μορφή, τότε καλώς!!
Καλό βράδυ μαστροχαλαστή:)

το πετάλι είπε...

καλησπέρα στην όμορφη Μύκονο,

σύμπτωση;
χθες εντελώς ξαφνικά η κόρη μου
(14 ετών) με ρωτάει: μπαμπά,
τι να γίνω όταν μεγαλώσω; δεν βρίσκω κάτι να μου αρέσει πολύ!

όσο για μένα:
οι πρώτες επαγγελματικές σκέψεις μου ήταν ίδιες με τις δικές σου, Μάργκο(δημοσιογράφος, ναυτικός)

τελικά
ίσως είμαι από τους τυχερούς, αφού είμαι όλη μέρα με ότι αγαπώ

τα παιδιά!

Margo είπε...

Αγαπητέ Νίκο..... σύμπτωση;
Και εγώ τελικά δούλεψα με παιδιά (δίδασκα μουσική) μικρά μα και αρκετά μεγάλα, που ένιωθαν όμως παιδιά... και πράγματι ένοιωσα τυχερή, διδάσκοντας διδάχτηκα!

Τα 14 μάλλον είναι η ηλικία που μας κάνει να σκεφτούμε πολύ πιο μπροστά από το τώρα... αν θυμάμαι καλά:)
Καλό βράδυ.

Δημιουργία είπε...

Πολλές φορές η ερώτηση στα παιδάκια είναι λίγο παγίδα, γιατί είναι κι ένας έμμεσος τρόπος για να τους δείξουν οι γονείς ποια επαγγέλματα θεωρούν καλά και αποδεκτά (για εκείνους) πχ. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις? και απαντάνε οι ίδιοι: γιατρός? δικηγόρος? κλπ κλπ...

cook είπε...

a...το ιδιο μερακι ειχαμε!...κι εγω δημοσιογραφος ηθελα να γινω μα τοτε σχολη δημοσιογραφιας δεν υπηρχε οπως σημερα...και βεβαια δεν ονειρευομουν τον εαυτο μου σε κανενα καναλι,μα σε εφημεριδα...με δικο μου γραφειο...πώς λεμε ...αρχισυντακτης!!...αντ'αυτου εγινα κατι που ποτε δε φανταστηκα και ποτε δεν επιθυμησα...για καλη μου τυχη ομως το αγαπησα πολύ....
:)

cook είπε...

...νηπιαγωγος!!!

Dorothy είπε...

Θυμήθηκα με την ανάρτησή σου που όταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου έλεγε "όταν μεγαλώσεις και γίνεις δασκάλα..." επειδή ήταν αυτό που θα ήθελε να είχε γίνει εκείνη! Τελικά σαν αγύριστο κεφάλι που είμαι επέλεξα να σπουδάσω αυτό που ήθελα εγώ κι ενώ κάποιες στιγμές σκέφτομαι οτι ίσως ήταν καλύτερα να είχα επιλέξει κάτι πιο "σίγουρο", δεν μετανοιώνω για την επιλογή μου. Πολύ όμορφο τραγούδι διάλεξες για να συνοδεύσει την ανάρτηση σου Captain :) Καλό βράδυ!

eva είπε...

Εγώ ήθελα να γίνω ζωγράφος και συγγραφέας. Με φανταζόμουν να εικονογραφώ τα βιβλία που θα έγραφα εγώ, που φυσικά θα γίνονταν ανάρπαστα! :)) Δεν έγιναν επάγγελμα, όμως δεν τα εγκατέλειψα και νομίζω ότι το ευχαριστιέμαι καλύτερα έτσι, γιατί τα βλέπω σαν απόδραση από την καθημερινότητά μου.
Όταν έχεις κλίση σε κάτι, δεν μπορείς να του ξεφύγεις για πολύ. Αργά ή γρήγορα θα σε βρει αυτό.
Το σποτάκι θέτει θέματα και κακώς δεν μεταδίδεται.
Σ' ευχαριστούμε που το μοιράστηκες.

Margo είπε...

Δημιουργία... έτσι είναι, οι γονείς περνάνε στα παιδιά τους τα δικά τους θέλω και πολλές φορές τα αποπροσανατολίζουν με τα γνωστά αποτελέσματα. Ένας ξάδελφός μου ήθελε να γίνει συγγραφέας, ο μπαμπάς τον ήθελε γιατρό. Τον υποχρέωσε να δώσει Ιατρική. Τρεις χρονιές έδινε και δε πέρναγε, τέλος έδωσε Φιλολογία και πέρασε αμέσως!!!



Cook.... Τα παιδιά δε θα μπορούσαν να απογοητεύσουν κανέναν. Αυτό όμως δε μπορούμε να το φανταστούμε στα μαθητικά μας χρόνια. Και εγώ ποτέ δεν ονειρεύτηκα δουλειά που έχει να κάνει με παιδιά... τελικά ποτέ δε το μετάνιωσα!
Καλό βραδάκι cook:)

Margo είπε...

Ντοροθάκι μου.... τελικά μας άφησες με το ερωτηματικό. Τι επέλεξες να σπουδάσεις;;; Είμαι σίγουρη ότι η γιαγιά είναι υπερήφανη για την εγγόνα της, ότι και να αποφάσισε να κάνει.
Καλό βράδυ



Ευαγγελία μου... πρέπει να μελετήσω καλύτερα το blog σου γιατί ακόμα δεν έχω συναντήσει ζωγραφιές σου. Τα γραπτά σου είναι αξιόλογα και να σου πω την αλήθεια πίστευα ότι η δουλειά σου είναι σχετική, αν κρίνω και από τα θέματα που σε ενδιαφέρουν.
Δε θα παραξενευτώ αν θα δω κάποια στιγμή ένα δικό σου εικονογραφημένο βιβλίο.. και γιατί να μη γίνει ανάρπαστο;;;
Καλό βραδάκι Ευαγγελία μου.. να σαι καλά!

Vaso Mprataki είπε...

Δυστυχώς παρόλο καλλιτεχνική φύση απο παιδί,για αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα....και το αστείο οτι έγινα και καλή σ'αυτό που θέλαν οι άλλοι...βλέπετε πρώτα απο όλα η επιβίωση!
Αν με ρωτούσαν όμως τώρα τι θα ήθελα να γίνω ,θα έλεγα γητεύτρα ψυχών...να στέλνω χιλιάδες πουλιά από λέξεις και χρώματα για να ομορφαίνω τον κόσμο μας!
έχει δίκιο η Carpe diem
Καλησπέρα!

Dorothy είπε...

Oops, δίκιο έχεις! Τελείωσα το τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. Οσο για τη γιαγιά, πιστεύει ότι θα έπρεπε ήδη να μου είχαν δώσει το βραβείο Pulitzer, χαχαχα! Καλό βράδυ :)

ολα θα πανε καλα... είπε...

εγώ έγινα αυτό που ήθελα αλλά ήθελα και άλλα,περίεργα,όπως να γίνω ταξιτζής και να μεταφέρω κόσμο,μαθαίνοντας παράλληλα ανθρωπινες ιστορίες(σοβαρολογώ!)και ίσως να έχω ένα βιβλιοπωλείο όπως εγώ το φαντάζομαι.
Μια επίσης απαίσια ερώτηση που ρωτούν οι μεγάλοι τα παιδιά είναι ποιον από τους 2 γονείς αγαπούν περισσότερο,που τα βάζουν στη διαδικασία της επιλογής ανάμεσα στους ανθρώπους που το γέννησαν και που ο καθένας έχει το δικό του ρόλο και σημασία για το παιδί.
Καλησπέρα!

Margo είπε...

Vaso.... ευτυχώς που μπορείς να το κάνεις και χωρίς να είναι επάγγελμα, να ομορφαίνεις τον κόσμο, τι όμορφο!
Καλό Σαββατόβραδο!


Dorothy.... καλά κάνει η γιαγιά και το πιστεύει, το όνειρο πολλές φορές δεν βρίσκεται μακρυά από την πραγματικότητα!
Φιλιά πολλά!

Margo είπε...

Όλα θα πάνε καλά... δε ξέρω τι έγινες αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι κάτι καλλιτεχνικό όπως και όλα τα παράξενα που ονειρεύτηκες. Το κάθε επάγγελμα μπορεί να γίνει μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης!
Θα προσθέσω και άλλη μια ενοχλητική ερώτηση προς τα παιδιά, όταν έρχεται ένα καινούργιο αδελφάκι στην οικογένεια "το αγαπάς το αφερφάκι σου;"
Καλό βραδάκι

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλημέρα , εγώ μικρούλα ήθελα να γίνω δασκάλα γιατί αγαπούσα τα παιδιά , μετά μεγαλώνοντας λίγο ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας για να φτιάχνω όμορφα σπίτια ή ζωγράφος γιατί μου άρεσε πολύ η ζωγραφική , τελικά έγινα δημόσιος υπάλληλος, καμμία σχέση, αν και έκανα μεγάλη οικογένεια , έδωσα αρχιτεκτονική , πήγα πολύ καλά στο σχέδιο, αλλά ήθελε πολύ υψηλή βαθμολογία στα άλλα μαθήματα και με την ζωγραφική ασχολήθηκα ως χόμπυ !!
Ο γυιός μου σπουδάζει αυτό που ήθελε, οι κόρες μου λατρεύουν την Αγγλική γλώσσα και θέλουν να γίνουν δασκάλες Αγγλικών !! Δεν επενέβην ποτέ στα όνειρά τους για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό , ίσα ίσα τα στηρίζουμε στις επιλογές τους, γιατί είναι καλό να αγαπάνε, αυτό που θα κάνουν μια ζωή !!!!

Margo είπε...

Αθηνά μου... δε περίμενα να έχεις τόσο μεγάλο γιο! Είναι όμορφο τα παιδιά μας να κάνουν αυτό που ονειρεύονται, μπράβο του που τα κατάφερε. Εύχομαι και τα κορίτσια σου να πετύχουν αυτό που θα θελήσουν.
Για σένα, πίστευα ότι το επάγγελμά σου έχει να κάνει με τη τέχνη. Η ζωγραφική σου είναι πολύ καλή, έχεις προσωπικό ύφος και ιδιαίτερη ευαισθησία. Δε πειράζει όμως, αφού μπορείς και το κάνεις παράλληλα, σημασία έχει να νιώθεις γεμάτη και χαρούμενη. Να είσαι πάντα καλά!

ολα θα πανε καλα... είπε...

απάντηση:φιλόλογος,μεταφράστρια,επιμελήτρια βιβλίων(πρόσφατα),ερασιτέχνις φωτογράφος.Τώρα τελευταία,ασχολούμαι περισσότερο με το κομμάτι της τέχνης,ναι.
Καλημέρα και πάλι!

Margo είπε...

Τώρα εξηγούνται όλα:)))
Εκτός από όλα αυτά θα πρόσθετα και μία ευαίσθητη ψυχή!
Χαίρομαι που σε έχω γνωρίσει.