14 Ιαν 2016

Χειμωνιάτικο πρωινό...

Χειμωνιάτικο πρωινό στο δρόμο για το σχολείο. Με τα πρώτα μέτρα οι εικόνες κερδίζουν την προσοχή. Γκρίζα, άσπρα, γαλάζια χρώματα, λίγο ροζ, μωβ αποχρώσεις υπολείμματα της χαραυγής , οι χρυσαφιές ακτίνες που σχίζουν τον ουρανό και βουτούν αποφασιστικά στα νερά της λίμνης... Ο ουρανός στα καλύτερά του τα πρωινά του χειμώνα..

Μέσα στο χρωματιστό σκηνικό μία παρέα πουλιών χορεύει με εκείνους τους απίστευτους σχηματισμούς μπροστά μας. "Τι όμορφα που είναι τα πουλιά!" ψιθύρισα. "Όλη η φύση είναι όμορφη" είπε ο μικρότερος της παρέας.. και συνέχισε. "Τι όμορφα που θα ήταν να έχουμε ακόμα πιο πολλή φύση.  Λιγότερα ανθρώπινα πράγματα, λιγότερα σκουπίδια, περισσότερα και μεγάλα δέντρα, ζώα, αρκούδες, ανακόντα (!)... να πηγαίνουμε παντού με ζώα. Να έχουμε δελφίνια για καΐκια και φάλαινες για κρουαζιερόπλοια" Όλοι απολαύσαμε το όνειρο και συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Μέσα στη σιωπή και λίγο πριν φτάσουμε, ακούστηκε και πάλι ο μικρότερος με τρεμάμενη φωνή "μαμά..... θέλω να εξαφανιστούν οι πόλεμοι. Αν γινόταν πόλεμος θα κλεινόμουν στο σπίτι και......" Και τότε το κεφάλι μου γέμισε τόσα που θα ήθελα να του πω και δεν μπορούσα. Κι ας του έχω πει τόσα. Μέσα σε ένα λεπτό είδα έναν κόσμο που πορεύεται μέσα από πολέμους και μικρές ανάσες πολιτισμού, που ακόμη και αυτές οι μικρές ανάσες ήταν αρκετές για να γίνουν θαύματα. Κι όμως αυτός ο κόσμος ακόμη πολεμά, ακόμη καταστρέφει, ακόμη αυτοκαταστρέφεται. Και αισθάνθηκα μέσα από το μικρό μου που ακούμπησε τον φόβο του εκείνη τη στιγμή, τον φόβο όλων εκείνων των παιδιών που τον ζουν  και υπομένουν την παραφροσύνη της ανθρωπότητας..... και θυμήθηκα και αυτή τη φωτογραφία που βρήκα και φύλαξα κάποτε από το διαδίκτυο. Οι στρατιώτες πριν φύγουν για το Ιράκ....





ακούγεται το Down to the river to pray


29 σχόλια:

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Μετά την περιγραφή της ονειρεμένης φύσης με τα πουλιά, τα δέντρα, τις αρκούδες(!), τα δελφίνια και τις φάλαινες -αχ! εσείς οι νησιώτες!- και τις ανακόντες(!!!) βεβαίως, βεβαίως, ...μετά το μοίρασμα του παιδικού ονείρου, λέω, η σιωπή.
Η σιωπή όμως ανάμεσα στις κουβέντες των παιδιών δεν είναι το κενό σε μια συζήτηση. Είναι σιωπή μεστή, γεμάτη μοναχική περίσκεψη! Μια σιωπή γόνιμη. Μια σιωπή εγκυμονούσα! Και τι εκπλήξεις και αλήθειες γεννάει!!!
Τυχεροί όσοι αφουγκράζονται αυτή τη σιωπή και τα γεννήματά της!
Σκαστά φιλιά σ' όλη την οικογένεια που μετατρέπει το δρόμο για το σχολείο σε ΣΧΟΛΕΙΟ!

thinks είπε...

Πως θα εκτιμούσαμε την λιακάδα αν δεν υπήρχε η βροχή... Έχουμε κάνει τον πλανήτη μας πράγματι πολύ βροχερό.

Άιναφετς είπε...

Αχ! αυτές οι "συζητήσεις" Margo μου, πόσο δύσκολες είναι και βασικά μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας... τι να πούμε στα παιδιά ή στα εγγόνια μας για τον κόσμο που τους αφήνουμε;
Κάτι δεν πρέπει να πούμε;
Μήπως αν τους πούμε πως όσο θα είμαστε μέσα μας, βίαιοι, ανταγωνιστικοί, εγωιστές και αχάριστοι, οι πόλεμοι θα συνεχίζονται, νομίζω πως αυτό μπορούν να το καταλάβουν πιο εύκολα από μας!

ΑΦιλάκια με όλη μου την αγάπη και στα μαγισσόπουλα σου!

syros2js είπε...

Πωπω... Τί αντιθέσεις ήταν αυτές, κορίτσι μου?
Και δυστυχώς, όχι μόνο στην περιγραφή, μα και στα συναισθήματα...
Αν το μέλλον αυτού του κόσμου εξαρτιόταν από άτομα με ευαισθησίες, όλα θα ήταν αλλιώτικα..
Φιλί γλυκό... (Σε μεγάλους και μικρούς, ναι?)
;-)

Margo είπε...

@Υπατία η Αλεξανδρινή..

Όλα καλά στο δρόμο για το σχολείο Υπατία μου. Να δεις όμως τι γίνεται όταν επιστρέφει ο μικρός ονειροπόλος και πρέπει να δουλέψει. Τρεις ώρες χαζεύει δέκα λεπτά δουλεύει γκρινιάζοντας, μας βρίσκει το βράδυ. Ξέρεις κανένα μαγικό;
Ρητορικό το ερώτημα ;-)

Όμορφο ξημέρωμα!

Margo είπε...

@thinks..

Το ήλιο περιμένουμε αλλά αργεί νομίζω. Να διψάσουμε πρώτα για τα καλά.. για φως..

Margo είπε...

@Άιναφετς..

Πειραματίζομαι μαζί τους. Τους μιλώ για όλα αυτά και προσπαθώ δω στα μάτια τους αντιδράσεις. Μα είμαι η μαμά τους. Δεν με αμφισβητούν. Μόνο μου πετούν κάποιες στιγμές ατάκες και με εκπλήσσουν να πω την αλήθεια...

Ανταποδίδουμε ΑΦ επί τρία ;-)

Margo είπε...

@syros2js..

Κάπως έτσι δεν είμαστε οι περισσότεροι; Μια ζέστη μια κρύο;
Ας είμαστε αισιόδοξοι. Ποιος είπε ότι πάντα πρυτανεύει η λογική ;

Φιλιά πολλά και από εμάς ;-)

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Όσο κι αν κόβουν σα μαχαίρι ετούτες οι αντιθέσεις, σαν μπαίνουν μέσα μας είναι ο αποτελεσματικότερος -αν όχι ο μόνος - τρόπος για να συνειδητοποιήσουμε.

Αρκεί να μπουν μέσα μας... Και κάπου εκεί πάντα χρειάζεται μια παιδική ψυχή!!!

Όμορφη μέρα Μαριώ μου
και δυο τρυφερά φιλάκια για τα ζουζούνια σου!

Thalassenia είπε...


Μπορείς να ανατρέχεις εδώ σε αυτές τις κουβέντες και να γλυκαίνει η ψυχή γιατί ο προβληματισμός των παιδιών είναι σωστός μα και τρυφερός.

Καλή Χρονιά γεμάτη από χαρές, σκέψεις, δημιουργία, επιτυχίες....και όλα τα καλά.

υγ. φαντάζομαι τις εικόνες που περιγράφεις και χαίρομαι μαζίσας που βλέπετε κάθε μέρα τέτοια ομορφιά!!!!

φιλιά θαλασσένια


ξωτικό είπε...

"ακόμη και αυτές οι μικρές ανάσες ήταν αρκετές για να γίνουν θαύματα."
Έτσι δεν είναι και η ζωή του ανθρώπου . Σαν φράκταλ ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα συνεχίζουν διαχρονικά να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη ,ελπίζουμε με μικρά βήματα προόδου δια μέσου των αιώνων ,φαίνεται πως η συλλογική σοφία σταλάζει πιο αργά κι απ'τις σταγόνες που δημιουργούν τους σταλακτίτες κι έτσι όλα μοιάζουν ακίνητα αλλά πιστεύω πως δεν είναι.

(Με είχε εντυπωσιάσει ο τρόμος του πολέμου και στην δικιά μου κόρη ,σε τόσο μικρή ηλικία που δεν φανταζόμουν οτι θα την είχε απασχολήσει.)

υγ. Αχ τα ρητορικά σου ερωτήματα ;-)

υγ. πόσο όμορφο : η οικογένεια που μετατρέπει το δρόμο για το σχολείο σε ΣΧΟΛΕΙΟ!

Απόλαυσε πιο πολύ τις μοναδικές στιγμές (το καλύτερο μαγικό ;-)

Σκαστά φιλιά κι απο μένα με μπόλικη...χαραυγόσκονη :-))

dodo είπε...

Ο κόσμος πάει μπροστά με τους ονειροπόλους ;-)

MYSTELIOS είπε...

Ευχαριστούμε πολύ Μαρία μου για τις όμορφες εικόνες που τόσο ωραία περιγράφεις και μας γεμίζουν αισιοδοξία και φως ακόμη και μέσα στην καρδιά του Χειμώνα !!!

Άστρια είπε...

Έχεις πολύ δίκηο για τα παιδιά που ζουν τον εφιάλτη του πολέμου με οποιονδήποτε τρόπο... και τί θα έχουν συγκρατήσει μέσα τους όταν αυτός περάσει..
Και όσο μεγαλώνουμε το ερώτημα παραμένει για το άδικο των πολέμων διαχρονικά, τις καταστροφές, τις λεηλασίες, το αίμα και όλα τα δεινά τους που όμως επαναλαμβάνονται...

Όμως, τί μεγάλη ευλογία αυτές οι πρωινές διαδρομές μπρος στους ανοιχτούς ορίζοντες τα χρώματα και το φως τ' ουρανού που μας περιέγραψες!

Και πρέπει να είσαι πολύ ευτυχής που έχεις δίπλα σου αυτόν τον ευαίσθητο μικρό ποιητή (βέβαια φταίει γι' αυτό και το θαλασσινό αεράκι:) που δίπλα στην ομορφιά της ζωής διαισθάνεται έντονα και τους κινδύνους που την περιτριγυρίζουν και την απειλούν, αλλά και που τα εκφράζει τόσο ωραία. Μακάρι να κρατήσει μεγαλώνοντας όλον αυτό τον όμορφο ψυχικό του κόσμο.

Σε φιλώ γλυκά Margo μου και σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις που προκάλεσες μ' αυτή την ανάρτηση.

Poet είπε...

Ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο έγκλημα και τα παιδιά, με την αθωότητα και την ευθύτητά τους, το αναγνωρίζουν αμέσως και το εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο.

Δυστυχώς το σαρκοβόρο, που σηκώθηκε στα πίσω πόδια του πριν 1,5 εκατομμύρια χρόνια, ζει ακόμη την προϊστορία του. Ρημάζοντας, κατστρέφοντας, δολοφονώντας τη φύση και τα άλλα πλάσματα τριγύρω του, ακόμη και τ' αδέρφια του. Είναι όμως ικανό και για τις ευγενέστερες πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης. Αυτή τη θεμελιώδη αντίφαση βιώνουμε όλοι μας. Και δεν βλέπω άλλο δρόμο παρά εκείνο της προσωπίκής ευθύνης, της μικρής καθημερινής πράξης. Ας απλώσουμε ένα χέρι, ας ανάψουμε ένα φως.

Margo είπε...

@μιά φορά κι ἕναν τρελλό...


Παιδικές ψυχές... θα μπορούσαν να παραμείνουν έτσι για πάντα; Και πόσο δύσκολος ο ρόλος μας αν το ζητούμενο είναι αυτό;

Όσο μεγαλώνουν παρατηρώ με προσοχή και όλα είναι σαν η πρώτη φορά. Λες και δεν υπήρξα ποτέ σ' αυτό το στάδιο.

Καλό ξημέρωμα Λενιώ μου

Margo είπε...

@Thalassenia..

Θαλασσένια μου ευχαριστώ! Όλα καλά ας τα κάνουμε να πάνε. Δύσκολοι καιροί ..
Τα μικρά είναι μεγάλη παρηγοριά..

Φιλιά πολλά!

Margo είπε...

@ξωτικό..

Σε αντίθεση με τη γενική μαυρίλα η διαίσθηση λέει πως τα πράγματα όχι μόνο δεν μένουν ακίνητα αλλά αλλάζουν προς το καλό. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Απλά το νιώθω. Αφού αναρωτιέμαι μήπως φταίει η χαραυγή ;-)

Ευχαριστώ για το μαγικό. Κάτι ξέρω που κάνω φιλίες με ξωτικά ;-)

Φιλάκιααααααα!

Margo είπε...

@dodo..


Ω ναι Dodo μου. Οι μαμάδες τους δεν ξέρω τι απογίνονται ;-)

Margo είπε...

@ART-TRAVELLER..

η αισιοδοξία και το φως κινείται από τον έναν στον άλλο. Η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να πάψει. Ευχαριστώ που είσαι δημιουργικά ακόμη εδώ!

Margo είπε...

@Άστρια..

Αστεράκι μου, αυτός ο μικρός είναι με την αληθινή αλήθεια :-) Έχει πει πολλά όμορφα, τα καταγράφω. Όσο μεγαλώνει μου λέει όλο και περισσότερα μαγικά. Και εγώ ακουμπάω ση παιδική του σοφία τα αδιέξοδα της μίζερης, κάποιες φορές, καθημερινότητας.

υ.γ. το πόσο χαίρομαι που επέστρεψες. Κάτι αλλάζει εφέτος στη παρέα μας :-)

Φιλιά πολλά!

Margo είπε...

@Poet..

Συμφωνώ Τόλη μου για τον μόνο δρόμο. Άλλωστε καμιά επανάσταση δεν έλυσε οριστικά το πρόβλημα. Ας ευχηθούμε όλο και πιο πολλοί συνειδητά, να αλλάξουμε την πορεία εκείνου του σαρκοβόρου στο μέλλον.


Φρίντα είπε...

"Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα ..."

Μα μέσα απ' τα μάτια των παιδιών, μπορούν να πάρουν και τα όνειρα εκδίκηση. Αν όχι εκδίκηση, έστω σάρκα και οστά. Το ρόλο αυτό αναλαμβάνει συνήθως μία Μαρία-μαμά να περιγράφει, να διηγείται, να αγκαλιάζει, να φροντίζει, να Ακούει, να διαισθάνεται, να επαγρυπνά ..

Πόσο πιο κοινή λογική, λοιπόν, από το ότι ο πόλεμος καταστρέφει.
Πόσο πιο γλυκιά εικόνα από το πρωινό πέταγμα των πουλιών στον ουρανό.

Όσο για το μικρό ονειροπόλο σου -έστω και με λίγη γκρίνια παραπάνω για τις υποχρεώσεις που αψηφά- προσπάθησε με όση τέχνη διαθέτεις να τον φέρεις κοντά στις αναγκαίες υποχρεώσεις ..
Ούτως ή άλλως, τον αγαπάς γι' αυτό που είναι. Κι αυτόν και τη μικρή σου με την υπέροχη πλεξίδα στα μαλλιά της!!!

Σε γλυκοφιλώ, με αγάπη :)

Roadartist είπε...

"Όλοι απολαύσαμε το όνειρο"
Τι ωραίο να το γράφεις αυτό και να το εννοείς, για την καθημερινότητα σου και για τον τόπο που επέλεξες να ζεις!
Εύχομαι τα παιδιά σου όταν θα μεγαλώσουν να επιλέξουν να ζήσουν εκεί, στο νησί, και να το αγαπούν το ίδιο με τώρα. Σε φιλώ, σε ευχαριστούμε για την ομορφιά που μοιράζεσαι μαζί μας...

Margo είπε...

@Φρίντα..

Φρίντα μου, από τη μία χτίζω και από την άλλη ένα ανεκπαίδευτο παιδαγωγικό σύστημα γκρεμίζει. Τίποτε δεν στοχεύει εκεί που θα έπρεπε. Γκρινιάζει ο μικρός όχι άδικα. Για την ώρα το μόνο που εισπράττει από το σχολείο είναι τιμωρία. Όταν σου δίνουν δουλειά για τέσσερις και πέντε ώρες είναι τιμωρία. Έχω πάρει πρωτοβουλίες μα τίποτε δεν αλλάζει. Εστιάζω περισσότερο σε αυτό το κομμάτι από το σχόλιό σου γιατί εχθές ήταν μία από τις δυσκολότερες ημέρες και ακόμη δεν έχω ηρεμήσει. Ψάχνω να βρω τι να κάνω....

Καλή σου μέρα φίλη μου

Margo είπε...

@Roadartist..

Μαίρη μου δεν ξέρω στα επόμενα χρόνια αν θα υπάρχει καν Μύκονο και αν υπάρχει πώς θα είναι. Πολλές οι παράμετροι και όχι μόνο οικονομικοί . Ξεχνάμε το περιβάλλον και αυτό είναι που ασφυκτιά κάτω από την δική μας αφύσικη συμπεριφορά. Δεν ξέρω ειλικρινά. Ας οπλιστούν με σοφία και όπου και να βρεθούν όπου και να βρεθούμε να μπορούμε να λέμε ευχαριστώ..

Πολλά φιλιά!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Και μονο η λεξεη πόλεμος απο μονη της ειναι ενας εφιαλτης ποσο μαλλον στις παιδικες ψυχες..τα παιδια τα ξερουν και τα καταλαβενουν όλα.. μακαρι να μην χρειαζοταν να τους εξυγησουμε τους λογους που γινονται όλα αυτά.. νομιζω οτι δεν τους ξερουμε και εμεις οι ιδιοι πια..Μάργκο.
Απολαυσα οσο ημουν εδώ και για πολύ ωρα .. τις υπεροχες φωτογραφίες σου απίστευτη ματιά απο εκει που τις τραβάς..χαρηκα που ηρθα να είσαι και να περνας καλά να έχεις ενα ομορφο μηνα .. φιλακιαααα..!!!

Άστρια είπε...

Ευχούλες για Καλή Ανάσταση Margo μου, μέρες γιορτής και αγάπης για σένα και όλους τους δικούς σου ανθρώπους!

Σε φιλώ πολύ!

Roadartist είπε...

Ένας χρόνος πέρασε. Περιμένω νέα ανάρτηση. :) :)