Επιστροφή

Μετά από σαράντα χρόνια "εκεί".. 

βρεθήκαμε για τρία χρόνια "εδώ"..

Ήρθε η στιγμή να επιστρέψουμε για λίγο στο "εκεί".. 

Στο λιμάνι η προοπτική του ταξιδιού με έκανε να νιώσω για λίγο τουρίστας.. 

είδα το λιμάνι από ψηλά..

Τα απόνερα του καραβιού που έμεναν πίσω μας βιαστικά χαιρέτησα, 

χωρίς να κοιτάξω το "εδώ",  ούτε για μια στιγμή..

Φτάσαμε νύχτα.. αρκέστηκα να κοιτώ τη γνώριμη πόλη..

 η μυρωδιά του αέρα λίγο βαριά..  έτσι ήταν άραγε πάντα; 

Από εκείνη στιγμή η μηχανή παροπλίστηκε.. μόνο όταν βρέθηκα σε μέρη οικία βγήκε από τη θήκη..

  

και οικία πλάσματα..

Για τα μικρά ήταν σαν να ανακάλυπταν τον κόσμο.. 

όμως αναρωτήθηκα τι τους δίνει πραγματική χαρά..

αυτό;

ή αυτό;

Οι συναντήσεις με πρόσωπα αγαπημένα ήταν οι ομορφότερες στιγμές της επιστροφής για όλους μας..

Οι τιμές στα υλικά αγαθά και κυρίως σε αυτά που συνηθίζουμε να λέμε πρώτης ανάγκης, μας έκαναν να νιώσουμε πως το νησί μας ανήκει σε άλλη χώρα, μία από αυτές που οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι από τους δικούς μας.. δεν είναι όμως..

Οι υπάλληλοι στα καταστήματα με βαριεστημάρα μας εξυπηρετούσαν..

τι συμβαίνει με εμάς τους ανθρώπους, γιατί το χαμόγελο σπανίζει τόσο;

Ήρθε η στιγμή της επιστροφής.. με συναισθήματα ανάμεικτα μπήκαμε στο καράβι της γραμμής. Μας έλειψε το "εδώ", μα ένα κομμάτι μας έμεινε στο "εκεί".  Αυτό που θέλει να βρίσκεται κοντά σε φίλους και συγγενείς. Αυτό που αγωνιά και δεν μπορεί να σταθεί στις δύσκολες στιγμές τους ή να μοιραστεί τις μικρές ή μεγάλες χαρές τους. 

Φτάνοντας στο λιμάνι του νησιού, συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που μας τράβηξε πίσω ξανά.. Το φως!!!

ακόμη και στη συννεφιά..

ή στο τέλος μιας χειμωνιάτικης μέρας..

 Όλα γύρω μας έγιναν τόσο φωτεινά ακόμη και τα πρόσωπά μας. 

Δέκα μέρες στην Αθήνα ήταν αρκετές για να θυμηθούμε την διαφορά. 

Περνώντας τους στενούς δρόμους με τα ψηλά κτήρια, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο στο φανάρι και τον μικρό να ρωτά επανειλημμένα "γιατί σταματήσαμε", στο ασανσέρ για τον τρίτο, στο γκαράζ του σούπερ μάρκετ,  περιμένοντας στην αναμονή για τον γιατρό, στα σπίτια με το ασθενικό φως  των φωταγωγών, με τις κατεβασμένες τέντες στα μπαλκόνια.. μα και αυτός ο ουρανός αν προλαβαίνει κανείς να κοιτάξει, θολός από τη σκόνη της πολυκοσμίας. 

Έτσι θα ήταν πάντα μα σαν να το είδα για πρώτη φορά... 

Καλώ σας βρίσκω και πάλι!