Τι νιώθει; (update)

What is going through a child's mind at a moment like this?

(τίτλος της φωτογραφίας)

photo by Antoni Tomadakis

update: Βλέποντας τη φωτογραφία ο καθένας μας μπαίνει στη θέση του κοριτσιού.. έγινε λοιπόν αφορμή για μία μικρή συλλογή από κομμάτια ψυχής, ένα δείγμα του καθενός μας απ' ότι κατοικεί μέσα μας. Διαφορετικές μα πάντα σπουδαίες ματιές. Αυτό το ιστολόγιο ακόμη κι αν κάποτε πάψει, δε θα ακυρώσει αυτές τις μικρές πολύτιμες για μένα στιγμές..

Poet: Απολύτως τίποτα. Είναι βυθισμένο στη συγκίνηση και την αμηχανία.

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ: Μήπως ότι έχει την ζωή μπροστά του... Υποκρισία μήπως; Ή τάχα ελευθερία κινήσεως..
ΚΑΛΥΨΩ: την μαγεία...της πρόκλησης-πρόσκλησής ίσως..
dodo: Είναι ωραία φωτογραφία- σαν από θεατρική παράσταση, ίσως;
ΓΙΑΝΝΑ: Μηπως υποκλιση μπροστα στο μεγαλειο της παιδικης αθωοτητας που δεν κραταει πολυ;
kakia: Είναι η αίσθηση ότι η μικροσκοπική του κουκίδα διαστέλλεται και η αύρα του τυλίγει το Χώρο καθώς ο ενήλικας υποχωρεί ένα βήμα και παραχωρεί το ΒΗΜΑ της Ζωής στο παιδί....
και εκείνο πνίγει τα λόγια του και στο Βημα της Συνέντευξης με τους Θεούς και τους Ανθρώπους μιλά με τα μάτια... με την καρδιά.. με τις κινήσιες του σωματος, τις αμυδρες...
κι όμως από ολους γινεται απόλυτα κατανοητο!....
Dinos: Δισταγμό να προχωρήσει με όλα αυτά που βλέπει γύρω του να συμβαίνουν. Όμως έχει μια χάρη ο δισταγμός αυτός. Όπως σε ένα βαλς hesitation.
meggie: Ήρθε η στιγμή μου να προχωρήσω, έχει φως μπροστά μου και όχι μόνο μου το επιτρέπουν αλλά με προτρέπουν κι όλας. Ας ξεκινήσω ... μπορώ επιτέλους.
ART-TRAVELLER: Μου θυμίζει δουλοπρεπείς υποκλίσεις μπροστά στον μικρό αυτοκράτορα , εγώ θα προτοιμούσα να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά και να τους συμπεριφερόμαστε ισότιμα.
silena: τί νιώθει??? τόσα πολλά!! Απορία, περιέργεια, επιφύλαξη ίσως και φόβο ή ... ανυπομονησία, χαρά, την έξαψη της ανακάλυψης... ή όλα αυτά μαζί!
❤: πεταγμα.. απο το πεταω.. αιωρουμαι νιωθω ελευθερος.. εχω ολη τη ζωη μπροστα μου..
MAXIMUS: Κοιτάζοντας τη φωτογραφία το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι μακάρι να εκτιμούσαμε περισσότερο τον χρόνο που μας δίνεται.

Savvina: Ανοίγεται ο δρόμος για την νέα γενειά και το κορίτσι αποπυπώνει στο πρόσωπό του την ευχαρίστηση αλλά και τον φόβο του.
Ευχαρίστηση γιατί θα πορευτεί εκείνη το δικό της δρόμο και φόβο γιατί δεν έχει ιδέα πώς θα είναι.
Roadartist: Ανοίγεται όλη η ζωή μπροστά του.. Ένα βήμα, ένα δόσιμο, μια παρακίνηση για να ξεκινήσει, δίχως να φοβηθεί.. "Τώρα ήρθε η σειρά σου" :)
kaya: εγώ δε θέλω να ξέρω... αρκεί που ξέρει εκείνο.
H.Constantinos: "Καλά, είμαι και η πρώτη έεεε;;!!! Θα πάθουν στο σχολείο αύριο!!"
Μικρές ανάσες: Δίνει πολλά η εικόνα απλώς ελπίζω ένα απο αυτά να μη είναι το : έτσι υποκλινόμαστε και υποτασσόμαστε...
mermyblue: απίστευτη φωτογραφία...
νοιώθει ότι νοιώθει το κάθε παιδί μέσα μας σε μιά αντίστοιχη στιγμή...
οπότε κάπως έτσι, μια απρόσωπη φωτογραφία γίνεται τόσο προσωπική...
Υπατία η Αλεξανδρινή: Αμηχανία μπροστά σ' αυτό που οι μεγάλοι δείχνουν να προσδοκούν απ' αυτό και ντροπαλή επιμονή να μείνει πιστό στις δικές του επιλογές και προσδοκίες...
kovo voltes: Αυτός είναι ο κόσμος των μεγάλων? Υποκλίνονται λοιπόν...
Και σιγά σιγά θα μάθει, ότι άλλοτε αυτό εμπεριέχει σεβασμό και άλλοτε χυδαιότητα. Αργότερα όμως.
Mariela: Τρυφερή φωτογραφία με το μέλλον να ατενίζει αβέβαιο μπροστά...
η αντίθεση του λευκού της αθωότητας με το ΄μαύρο γύρω (της γνώσης ίσως;;;;)
Side21: Ένα μικρό βήμα ...
πολλές φορές φέρνει ...
σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας !!!
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ...
Το πρώτο ερωτικό ραντεβού ...
Η πρώτη μέρα στη δουλειά ...
Κάποια βήματα μας γυρνάνε σελίδα ...
κι είναι φυσιολογικός ο δισταγμός !!!
Δε γίνεται όμως διαφορετικά ...

Χαρά: Για μένα σημαίνει: Υπόκλιση στο μέλλον.Η παραδοχή οτι είναι η σειρά σου, εγω υποχωρώ αν όχι αποχωρώ.
a-kentavrou: Aμηχανία,δισταγμό,αβεβαιότητα έλλειψη εμπιστοσύνης γιατί η υπόκλιση και η έκφραση του προσώπου του ενήλικα είναι υποκριτικά φιλική.
Σε ένα παιδί δεν κάνεις υπόκλιση το κοιτάς στα μάτια, του γελάς, του πιάνεις το χέρι, να νοιώσει ζεστασιά για να κάνει τα πρώτα του βήματα.
50fm: Άβολα πιστεύω, που βρίσκεται δίπλα σε ένα άγαλμα...
Ευρύνοος: Βλέποντας την φωτογραφία αναρωτιέται κανείς αν υποκλίνεται η δασκάλα ή αν προτρέπει την μικρή να βγεί στην σκηνή..
τι σκέφτεται άραγε;
η δασκάλα :)
Thalassenia: Ενθάρρυνση ίσως, όμως...
Η στάση του ενήλικα δεν μου αρέσει, δείχνει δουλική.
Σαν παραδειγματική στο παιδί θα μου άρεσε να είναι υπερήφανη.
kiki: Φόβο ίσως; Δισταγμό;
kryos: Πρώτα το παίρνεις από τον παράδεισο του , από την βασιλεία των ουρανών , από τον μαγικό κόσμο του να ζεις στο "τώρα" απολαμβάνοντας το παιχνίδι .... μετά το βάζεις μπροστά στον λαβύρινθο που ο ίδιος δημιούργησες μήπως και βρει τον δρόμο για να ξαναφτάσει κάποτε εκεί που ήταν .
Τι νιώθει ?
Ανάλογα με τον "προγραμματισμό" που ήδη έχει δεχτεί ... φαντάζομαι πως αν ήταν λίγο μικρότερο και δεν είχε κάνει τις απαιτούμενες πρόβες , θα φοβόταν .
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Aβεβαιότητα..φόβο...για να τολμήσει το πρώτο βήμα;;
Δεν ξέρω..μου φερνει στο νου την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!

mahler: δέος

Margo: Απορία.. δεν έχει συνηθίσει τους μεγαλύτερους ισχυρότερους να υποκλίνονται μπροστά της δίνοντας την ευκαιρία να εκφραστεί

Δισταγμό και φόβο.. είναι η πρώτη φορά δεν έχει μάθει να πετάει, δε θυμάται πότε την έπεισαν ότι φτερά δεν έχει.
Αν κάνει το βήμα και βγει μπροστά δε θα έχει επιστροφή..

logia: εγώ βλέπω έναν ενήλικα με υποτακτικό τρόπο να υποκλίνεται μπροστά σε ένα μικρό κορίτσι, αυτό μπορεί να σημαίνει την αποδοχή του ενήλικα για την αξία της παιδικής αθωότητας ή έναν τρόπο να παρασύρει το αθώο κορίτσι στους κακούς και σκοτεινούς δρόμους των ενηλίκων... από την άλλη βλέπω ένα αθώο πλάσμα με ένα μειδίαμα ελαφρό στο στόμα που δείχνει αμηχανία και επιφύλαξη.
Η φωτό δείχνει για μένα όλο το νόημα της ζωής και τη σχέση ανάμεσα στις δυό γενιές που έχει δυο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες:
Αυτήν την παλαιάς γενιάς που υποχωρεί με σεβασμό στη νέα και αυτή της παλαιάς γενιάς που θεωρεί οτι τα ξέρει όλα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μυήσει και την νέα γενιά στον ανήθικο κόσμο της λαμογιάς και της διαφθοράς για να μην χάσει τον έλεγχο.
leondokardos: Για μένα το κοριτσάκι εκφράζει έκπληξη και προβληματισμό, μέσα στην αθωότητά του.
Άστρια: Σαν να άκουσε μια φωνή να της λέει: "η σειρά σου τώρα, προχώρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά σου, δείξε τις δικές σου δυνάμεις..." αφού έκλεισε για λίγο τα μάτια κι ευχήθηκε, έκανε το πρώτο βήμα ..

Σας ευχαριστώ πολύ... για όλα!!!