όψεις

Ήταν απόγευμα όταν βγήκαμε με τα μικρά μου για μια βόλτα στον κήπο και για να ποτίσουμε τα φυτά μας. Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια αντικρίσαμε ένα μακάβριο θέαμα. Το μικρό γατάκι που μέχρι χθες στριφογύριζε στα πόδια μας κομματιασμένο πάνω στο διάδρομο. Εγώ δυσκολεύτηκα να το αναγνωρίσω η μικρή όμως το κατάλαβε αμέσως. Τα δυο του ποδαράκια στη μια μεριά και το κεφαλάκι του λίγο πιο πέρα.. έμεινα ακίνητη για λίγο.. σάστισα.. γρήγορα παίρνω τα παιδιά μακρυά, όμως το κακό είχε γίνει. Η μικρή μου έκλαιγε απαρηγόρητη ρωτώντας συνέχεια γιατί; Ποιος το κομμάτιασε μαμά; Γιατί το έκανε; Γιατί η μαμά του δεν το προστάτευσε;

Πρώτη φορά βρέθηκα σε τόσο δύσκολη θέση. Ήξερα ότι το κομμάτιασε ένας άλλος άγριος γάτος που περνά συχνά από το σπίτι. Ήταν αρσενικό και δεν έπρεπε να επιζήσει. Αντιζηλεία!

Πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί το γιατί της αγριότητας, τον παραλογισμό που θέλει τον μεγάλο να τρώει τον μικρό; Πώς και τι μπορείς να πεις σε εκείνα τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες πολέμου για χάρη των συμφερόντων κάποιων ανεγκέφαλων δολοφόνων και με όπλο τους τον φανατισμό των ηλιθίων;

Ήρθε η στιγμή που θα πάμε σχολείο. Μαζεύτηκαν τα χαρτιά για την εγγραφή μας στο νηπιαγωγείο και κινήσαμε με περίσσιο ενθουσιασμό να πάμε για το σχολείο. Το σχολείο μας είναι και αυτό που πήγαινε η γιαγιά μας δημοτικό, όταν όλες οι τάξεις συστεγάζονταν στην ίδια αίθουσα, όταν τα βιβλία και τα τετράδια ήταν λιγοστά και για στυλό είχαν πένα και μελανοδοχείο. Αυτό το παλιό κτίσμα με τα μεγάλα παράθυρα αναστυλώθηκε και φιλοξενεί τώρα τα νήπεια. Γύρω γύρω ατελείωτες αυλές, πρασιές με λουλούδια και ένα μεγάλο χωράφι παιδική χαρά. Το ψηλοτάβανο κτίσμα διακοσμημένο κατάλληλα για να στεγάσει τους λιλιπούτειους μαθητές, παντού βιβλία, παιχνίδια, χρώματα! Περιμένοντας στο διάδρομο για να μπω στο γραφείο κοιτούσα από την ανοιχτή πόρτα την αίθουσα. Η δασκάλα καθισμένη καταγής και όλα τα πιτσιρίκια γύρω γύρω στα παγκάκια να ακούν με προσήλωση. Τα ματάκια τους είχαν την λάμψη της χαράς, της αθωότητας και της περιέργειας για όλα τα καινούργια που ξετυλίγονται μπροστά τους. Για μια στιγμή νόμισα πως ο Παράδεισος δεν είναι πολύ μακριά, είναι μπροστά μας, μέσα στα χέρια μας.. φτάνει να μπορέσουμε να τον προφυλάξουμε.

Το κοριτσάκι που καθόταν ακριβώς απέναντί μου, μάλλον κατάλαβε τι σκεπτόμουν και μου έριξε το πιο γλυκό της χαμόγελο. Το άρπαξα με θράσος και συνέχισα το δρόμο μου..

υ.γ. Μου λείπουν πολύ οι μαθητές μου...

photo by Trish vandenBerg