μέρες ραδιοφώνου

Τα πρωινά ξυπνήματα των παιδικών μου χρόνων συνοδευόταν πάντα από ακαθόριστα μουρμουρητά σαν από μακρυά. Άνοιγα το ένα αυτί, μετά το άλλο και καταλάβαινα ότι οι πρωινοί επισκέπτες ήταν οι ηθοποιοί που συντρόφευαν τη μαμά στις πρωινές της εργασίες από το ραδιόφωνο. Μουσική δεν άκουγε ποτέ, μόνο αυτές τις εκπομπές, ίσως και ειδήσεις.. δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω. Μόνο τα μουρμουρητά θυμάμαι και το ραδιόφωνο να πρωταγωνιστεί στον μαρμάρινο πάγκο της κουζίνας. Φυσικά δεν είχαμε τηλεόραση.

Μετά θυμάμαι τα καλοκαίρια στη Μύκονο.. εκεί δεν είχαμε ούτε ρεύμα. Το ραδιόφωνο και εκεί πρωταγωνιστής.. ο μοναδικός τρόπος ψυχαγωγίας, ενημέρωσης και μόρφωσης για την θεία Ερνούλα. Τοποθετούσε το μακρόστενο κρεμ ραδιάκι της πάνω στον ώμο σαν έφηβη σε σχολική εκδρομή. Γιατί το κρατούσε σχεδόν δίπλα στο αυτί της αναρωτιέμαι τώρα μετά από τόσα χρόνια. Μάλλον για να ακούει καλά.. με τρία μικρά μέσα στο σπίτι δεν θα ήταν και τόσο εύκολο να ακούει.. ίσως πάλι για να μη χάνει χρόνο να το ψάχνει αφού δεν έβλεπε.

Αργότερα άλλαξαν πολλά.. μπήκε η τηλεόραση στο σπίτι και αμέσως έπαψε να με ξυπνά το πρωί το μουρμουρητό του ραδιοφώνου, η θεία "έφυγε" και το ραδιάκι της δεν το ξανάδα. Το ραδιόφωνο όμως έγινε η δική μου αγάπη σε μια εποχή που εκτός από τους γνωστούς κρατικούς σταθμούς πολλοί πειρατικοί ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί. Οι παρέες των αγοριών της γειτονιάς μαζί με τ' αδέλφια μου συνωμοτούσαν πώς να φτιάξουν τον δικό τους σταθμό. Έκρυβαν καλά το μυστικό τους στο καμαράκι της ταράτσας.. εκεί έφτιαχναν μόνοι τους τα μηχανήματα για να στήσουν τον σταθμό και σχετικά βιβλία. Ο σταθμός δεν λειτούργησε ποτέ, έμειναν μόνο οι γλυκιές αναμνήσεις και τα κουφάρια από τα μηχανήματα που πετάχτηκαν λίγα χρόνια μετά.

Το 1988 έγινε η μεγάλη αλλαγή. Δόθηκαν άδειες σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα για την ίδρυση ραδιοφωνικών σταθμών και έτσι το ράδιο γέμισε ποιοτικούς σταθμούς με όλα τα ήδη μουσικής. Δεν έβγαινα από το σπίτι χωρίς το μικρό μου ραδιάκι, άκουγα μουσική στο δρόμο μέχρι το σχολείο αργότερα στο τραίνο για τη δουλειά και τη νύχτα που έπεφτα στο κρεβάτι το ραδιόφωνο έπαιζε και δεν έκλεινε μέχρι το ξημέρωμα.

Μέχρι που ήρθε η μέρα που μετακομίσαμε στο νησί. Ραδιόφωνο τέλος! Ήταν η μεγαλύτερη απώλεια για μένα. Όμως ήρθε μια άλλη καινοτομία να το αλλάξει ΚΑΙ αυτό. Το διαδίκτυο, όταν δεν έχει πρόβλημα η σύνδεση:) Μπόρεσε να φέρει κοντά τους σταθμούς όχι μόνο της Αθήνας αλλά και όλης της Ελλάδας. Έτσι μπορώ να ακούσω την εξαιρετική εκπομπή του Επίκουρου κάθε Σαββάτο από τον Πολύγυρο!

Όμως αξίζει να σημειωθεί και η δυνατότητα που δίνει σε όσους αγαπάνε τη μουσική, που επενδύουν σ' αυτήν και αγαπάνε το ραδιόφωνο να κάνουν ένα σταθμό web. Ένα τέτοιο σταθμό που έχει στηθεί με πολύ μεράκι γνώρισα τις τελευταίες μέρες μέσα από το sound of silence και χαίρομαι πολύ γι αυτό. Είναι το radiopoint... ένας web σταθμός με καλοδιαλεγμένες μουσικές που δεν ακούμε συχνά στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Γνωρίζοντας τον σταθμό και τους δημιουργούς του είδα από κοντά, πως οι άνθρωποι που εκπέμπουν με οποιοδήποτε τρόπο είναι αφιερωμένοι σε αυτό.. ολοκληρωτικά! Αγκαλιάζουν τον σταθμό τους με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχαμε παιδιά, για κάτι που τελικά έμεινε για μας μόνο όνειρο και ανάμνηση μακρινή.

Βλέποντας την διαδρομή του ραδιοφώνου μέσα από τις δικές μου μνήμες αναρωτιέμαι τι του φυλάει το μέλλον. Έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν θα χάσει την αίγλη του όσο κι αν η τηλεόραση έχει κατακλύσει τη καθημερινότητά μας..

update: το σχόλιο με τις μνήμες του ζωγράφου μας Ντίνου Παπασπύρου. 

Μνήμες που μου φέρνεις Μαρία με αυτήν την ωραία ανάρτηση!!!

Κατ'αρχήν, το σπίτι μου βρίσκεται απέναντι από την παλιά ΔΕΘ (απέναντι από το ιστορικό Γ'Σ.Στρατού), όπου ο Χρίστος Τσιγγιρίδης ξεκίνησε το 1926 τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Ευρώπη. Δεν είμαι τόσο παλιός για να θυμάμαι το ξεκίνημα, όμως έζησα μικρό παιδί, στα τέλη της δεκαετίας του '40 το τελευταίο κομμάτι αυτού του σταθμού. Παίζαμε γύρω από τα δύο στούντιο-παράγκες, απομεινάρια της παλιάς Έκθεσης, που είχε ήδη μεταφερθεί στον χώρο όπου είναι σήμερα, και πολλές φορές έβγαινε έξω ο ίδιος ο Τσιγγιρίδης και μας κυνηγούσε γιατί οι φωνές μας ακούγονταν μέσα στο "στούντιο". Γερμανική κατοχή, δεν είχαμε εμείς ραδιόφωνο, όμως ένας γείτονας έφερνε το δικό του κάθε βράδυ τυλιγμένο σε κουρελού και άκουγαν χαμηλόφωνα Λονδίνο. Δικό μας αποκτήσαμε στα τέλη της δεκαετίας του '50, όμως πιο μπροστά είχα φτιάξει ένα μόνος μου με γαληνίτη. Δεν είχε μεγάφωνο, αλλά μόνο ακουστικά και έπιανε μόνο τον Αμερικάνικο σταθμό της Θεσσαλονίκης, που μετά τις έντεκα το βράδυ σταματούσε την προπαγάνδα και έβαζε μουσική. ΄Ετσι κοιμώμουν.
Τώρα πληθώρα σταθμών και σκουπιδιών.
Προσωπικά ακούω μόνιμα το τρίτο ζωγραφίζοντας. Καλό βράδυ σε όλους.