26 Νοε 2009

χοιροσφάγια.. ένα Κυκλαδίτικο έθιμο


Το φθινόπωρο είναι μια εποχή πολύ δραστήρια για τους ντόπιους στη Μύκονο. Ένα παμπάλαιο έθιμο αναβιώνει σχεδόν σε κάθε σπίτι.. τα χοιροσφάγια.
Κάθε χρόνο οι οικογένειες που έχουν τον τρόπο και την διάθεση να συντηρούν το έθιμο, αγοράζουν ένα γουρουνάκι το ταΐζουν όλο το χρόνο και μετά το τέλος του καλοκαιριού όταν το νησί ησυχάζει και έχει δροσίσει για τα καλά, κάνουν τα χοιροσφάγια. Για την δική μας οικογένεια η ημερομηνία σταθμός είναι των Ταξιαρχών όπου γιορτάζει και η οικογενειακή εκκλησία.


Τα χοιρασφάγια έρχονται από την αρχαιότητα και έχουν Διονησιακή φλέβα. Στη Μύκονο λατρευόταν κυρίως ο θεός Διόνυσος και η μητέρα του Σεμέλη και δεν ήταν παρά μια θυσία για να κερδίσουν οι θνητοί την ευμένεια των Θεών.

Πριν το '70 ήταν αναπόσπαστο κομμάτι επιβίωσης και συνήθως μοναδική πηγή πρωτεΐνης και λιπαρών της αγροτικής οικογένειας.
Είναι άξιο θαυμασμού ότι από αυτό το σχετικά ογκώδες ζώο δε έμενε τίποτα.. όπως έλεγαν οι Ιταλοί της Πάρμας "ο χοίρος είναι σαν τη μουσική του Verdi, δεν έχει τίποτε να πετάξεις" εκτός από το κρέας και το λίπος του, το δέρμα του το χρησιμοποιούσαν για τσαρούχια και "ψίδια", τις τρίχες του για βούρτσες, το πάχος του για στεγανοποιητική χρήση, ακόμη και την ουροδόχο κύστη του για να την κάνουν μπάλα τα παιδιά! Η μουσούδα του ζώου ή αλλιώς το "ρολόι" κρεμιόταν έξω από το σπίτι για να διώχνει το κακό. Ακόμα και σήμερα το κάνουν.


Τα χοιροσφάγια ήταν και είναι ακόμη μια οικογενειακή γιορτή όπου σμίγουν φίλοι και γνωστοί, γλεντούν με σαμπούνες και τουμπάκια, ετοιμάζουν μεζέδες, παραδοσιακά πιάτα και τα αλλαντικά της χρονιάς. Οι άντρες αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της σφαγής, καθαρισμού και τεμαχισμού του ζώου και οι γυναίκες παρασκευάζουν τα λουκάνικα, τα σύγλινα, τις λούζες κ.α. άλλοι παστώνουν το λαρδί και άλλοι ψήνουν μεζέδες.. όταν κάθονται όλοι στο τραπέζι αρχίζουν τα πειράγματα και τα τραγούδια μέχρι το βράδυ. Παλαιότερα κρατούσε το γλέντι δύο μέρες, σήμερα μόνο οι δουλειές κρατούν δύο μέρες.. οι εποχές που οι άνθρωποι γλεντούσαν δυο και τρεις μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.


Τα χοιρασφάγια αν και γιορτή επισκιάζεται από τη θυσία του ζώου.. ακούγεται σκληρό και είναι ειδικά για αυτόν που το μεγαλώνει. Ο πατέρας μου κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην όλη τελετουργία.. δένεται με το ζώο το οποίο μάλιστα έχει ιδιαίτερη ευφυΐα. Το γλυκαίνει με λουκούμια και ξερά σύκα και η καθημερινή επίσκεψη για το τάισμά του το ημερεύει και το κάνει ένα ακόμη κατοικίδιο όπως ο σκύλος και οι γάτες.


Ο Δημήτρης Ρουσουνέλος στο βιβλίο του "τα χοιροσφάγια στη Μύκονο - γεύσεις θυσίας" γράφει: «Οπως και να το κάνεις, (το χοιροσφάγι) είναι μια κατάσταση ιδιαίτερης σκληρότητας. Αρκεί να δει (όμως) κανείς στην ώρα της θυσίας το σεβασμό στη διαδικασία, την άμεση επαφή με προαιώνιες ρίζες και συνήθειες, τη φροντίδα ώστε να υποφέρει κατά το ελάχιστο δυνατό ο χοίρος, για να αντιληφθεί ότι κάτι πολύ ιδιαίτερο συμβαίνει εκείνη την ώρα. Και ίσως αυτό να μην καθαγιάζει το γεγονός της σφαγής, αλλά το εντάσσει στο πλαίσιο ενός πολιτισμού, με κανόνες, πίστη και σεβασμό».


Στην οικογένεια που κάνει χοίρο λέμε "και του χρόνου να είστε καλά να τον ξανακάμετε" έτσι θα ευχηθώ και εγώ μιας και δεν ξέρω αν η δική μας γενιά συνεχίσει το έθιμο, πολύ περισσότερο οι ακόμα μικρότεροι.


update1: Δυσκολεύτηκα πολύ να κάνω αυτήν την ανάρτηση όχι τόσο για την αγριότητά του θέματος αλλά περισσότερο για την άγνοια πάνω σ' αυτό. Διαβάζοντάς το οι περισσότεροι μείνατε στο σημείο της σφαγής που δε θα διαφωνήσω επισκιάζει την όλη διαδικασία. Όμως έχω την αίσθηση ότι φαντάζεστε δέκα είκοσι ανθρώπους με μορφή πιθήκου σε ημιάγρια κατάσταση να χορεύει πάνω από το άψυχο ζώο στερημένους από τροφή, όπως διάβασα σε ένα σχόλιο, που δεν έχει τι να κάνει και σκοτώνει ζώα. Θα πω καταρχήν ψυχραιμία. Η όλη διαδικασία κρατά μισή ώρα και μόνο ο χασάπης και δυο τρεις άντρες είναι κοντά που βοηθούν. Το ζώο δεν ταλαιπωρείται γιατί αυτός που θα κάνει τη δύσκολη δουλειά είναι γνώστης και αυστηρά επιλεγμένος. Από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι έχουν μπροστά τους κρέας όπως εσείς και εγώ το αγοράζουμε από τον χασάπη. Είναι τόσο βάρβαρο όσο βάρβαρη είναι η κατανάλωση οποιασδήποτε τροφής περιέχει αίμα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτό το κρέας ξέρουμε με τι έχει τραφεί σε αντίθεση με αυτό που αγοράζουμε.. και φυσικά για να φτάσει στο πιάτο μας θέλει πάρα πολύ δουλειά και θυσίες που κανείς σύγχρονος πολίτης δεν είναι διατεθειμένος να κάνει όπως να χάσει τις διακοπές του ή να ξυπνά από τα άγρια χαράματα για να ταΐσει και να φροντίσει τα ζώα του. Γι αυτό και μόνο εγώ ευχαριστώ τους γονείς μου που μπορούν και το κάνουν και παρόλα τα χρόνια που κουβαλούν στην πλάτη τους και στα ταλαιπωρημένα κορμιά τους, βάζουν πάνω απ όλα σαν στόχο να έχουν για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους καθαρή τροφή. Λυπάμαι ειλικρινά αν σας αγρίεψα.. αν ποτέ βρεθείτε από τα μέρη μου δε θα σας κεράσω από τους ντόπιους σπιτικούς μεζέδες αν είναι να σας χαλάσω τη διάθεση.


update2: Θα ήθελα να συμπληρώσω στην ανάρτηση το σχόλιο του Δημήτρη Ρουσουνέλου του οποίου τη παρέμβαση θεωρώ πολύ σημαντική! 


Καλημέρα Margo και Χρόνια Πολλά. Χριστούγεννα σήμερα κι εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας.

Την κουβέντα την είπε κάποιος -διάβασα το εξαιρετικό κείμενό σου καθώς και όλα τα σχόλια- την τροφή μας δεν τη γεννά το Souper Market! Για τους σημερινούς ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους της πόλης, αυτό δεν είναι ξέρεις εύκολα κατανοητό. Ευτυχώς η δικιά μου τροφή έχει ακόμα τώρα που μιλάμε και σχήμα και όνομα και αίμα και χάρη και γεύση. Και τα χόρτα και τα θαλασσινά και τα κρέατα. Ακόμα και τ' αλεύρια έχουν τη δικιά τους.
Ο πολιτισμός -γιατί μπήκε και τέτοιο θέμα στη συζήτηση- ιδιαίτερα εκείνος της διατροφής, δεν γεννήθηκε ούτε υπο καθεστώς "παγκοσμιοποίησης", ούτε σύμφωνα με τις επιταγές της Μονσάντο. Πολύ δε περισσότερο δεν έρχεται ένα νέο ήθος να καταργήσει ένα παλιό έθιμο δια της επιβολής. Το έκαναν κάποιοι στους πρώτους χριστιανούς, το ανατπέδωσαν οι πρώτοι Χριστανοί όταν απέκτησαν τη δύναμη. Η ζύμωση θέλει χρόνο. Ενίοτε θέλει κι αίμα. Πάντως στο μέλλον, να μην έχουν καμιά αμφιβολία κάποιοι φίλοι, το έθιμο θα συνεχίσει, με τη διαφορά ότι και τα σφάγια θα είναι από μαζικά κι ανώνυμα χοιροτροφεία και η σφαγή θα γίνεται από επαγγελματίες που δεν θα υγραίνει το μάτι τους, ούτε θα 'χουν ιστορίες να διηγηθούν. Τα 10-20 γουρουνάκια που σφάζονται στη Μύκονο το χρόνο για χοιροσφάι θα εξακολουθήσουν έτσι να συνεισφέρουν στον "πολιτισμό" όσων έχουν μνήμες γεύσης κι ανάγκη επικοινωνίας γύρω από μια τάβλα με ομαδική δουλειά και γλέντι, όπου οίνος άρτος και θεάματα συνυπάρχουν στα σπίτια όσων δεν απώλεσαν ακόμα την επαφή με τον παράδεισο που τους περιβάλει. Τα άλλα όμως, τα εκατομμύρια γουρουνάκια δεν τη γλυτώνουν (κι αν θέλεις την άποψή μου ...δυστυχώς!) έχουν ήδη προδιαγεγραμμένο κι άδοξο τέλος.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς απλά ζωόφιλος ή χορτοφάγος ή πονόψυχος για να καταλάβει όσο αφορά στη σφαγή μιλάμε για ένα γεγονός ιδιαίτερης σκληρότητας. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος εκτός αν μιλάμε για άτομα με συναισθηματικά κενά κι ελείμματα.

Μάργκο, στο βιβλίο μου (σ' ευχαριστώ και για την τιμητική παρουσίαση που κάνεις) υπάρχει καταγραφή όλων των κρίκων της αλυσίδας που συνδέει αυτόν τον πολιτισμό με τις απαρχές της ανακάλυψης της μαγειρικής, όπως υπάρχει εκτενής αναφορά -ολόκληρο κεφάλαιο- για τα χοιροσφάγια σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι μυκονιάτικο έθιμο, αλλά παγκόσμιο, αποκλειομένων των μουσουλμανικών και εβραϊκών πληθυσμών. Έχω τύχει σε Ιταλικό χοιροσφάι εξαιρετικό και φίλοι μου εδώ στο νησί από τα Βαλκάνια, τη Ρωσσία, την Πολωνία, την Ισπανία έχουν μικρές πατρίδες όπου η σφαγή του οικόσιτου χοίρου είναι μια καλή αφορμή για συνεύρεση. Το γλέντι σαν επακόλουθο καλά κρατεί! Ο Verdi, το ξέρουν καλά οι Ιταλοί στην Πάρμα, ήταν και θα ήταν ακόμα και σήμερα μάλλον ευτυχής να συμμετάσχει σε τέτοια εκδήλωση, η οποία σημειωτέον είναι μια οικογενειακή γιορτή και σαν τέτοια απαιτεί την τιμητική πρόσκληση από εκείνους που την διοργανώνουν.

Sorry, Margo, για την μακροσκελή παρέμβαση, αλλά ξέρεις εμένα το παριζάκι μου δεν είναι Υφαντής και δεν έχω καμιά διάθεση να είμαι (το) καλό παιδί (που διατροφικά δεν υπήρξα ποτέ).

46 σχόλια:

lena_zip είπε...

Δεν ήξερα ότι μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να είναι μέρος των εθίμων ενός τόπου και ότι θα ακολουθούνταν από γιορτή.
Σε μια επίσκεψη σε χωριό του δικού μου τόπου ένα καλοκαίρι βρέθηκα μπροστά στη σφαγή ενός χοίρου. Ξέρεις τα ζώα καταλαβαίνουν. Έπρεπε να δεις πώς φοβόντουσαν τα συνολικά 3 γουρουνάκια που είχαν σε εκείνη την αυλή. Ήξεραν πιστεύω ότι ένα από αυτά θα θυσιαζόταν για την τροφή της οικογένειας.
Κάπως έτσι διατηρείται η τροφική αλυσίδα. Ή έστω αυτή είναι η ελάχιστη δικαιολογία που μπορώ να βρω για να αλαφρύνω τη θέση αυτού που σκοτώνει το ζώο. Το είπες κι εσύ, η μόνη πηγή πρωτεΐνης κα λιπαρών.
Καληνύχτα γλυκειά μου. Φιλιά πολλά.

Μαρία Δριμή είπε...

Μα, συγγνώμη, Μαρία μου, μπαίνω στο μπλογκ σου να ξεχάσω λίγο τον Η1Ν1 και διαβάζω για χοίρους; Πάντως αυτός ο παραλληλισμός του χοιρινού με τη μουσική του Βέρντι είναι καταπληκτικός!
Την καλησπέρα μου!
Υ.Γ. Κάνε login στο facebook να τα λέμε και realtime. Φιλιά

Unknown είπε...

Ενημερωτικό και ευαισθητικό. Μου θυμίζει παλιούς καλούς καιρούς που ζούσα σε μικρό χωριό, πριν μετακινηθούμε στην πόλη

Καλή σου ημέρα

Ath

Ευρύνοος είπε...

Έθιμα που "δείχνουν" βάρβαρα, μα τόσο αληθινά στο βάθος του χρόνου..

η θυσία κάποιου για την επιβίωση κάποιου άλλου, κρίνεται απαραίτητη..

ελπίζω μόνο μην ξεσηκωθούν οι "οικολόγοι"..

κι όμως, όλα τα (σαρκοφάγα) ζώα, το ίδιο κάνουν..

άκρως ενημερωτικό το θέμα σου..

καλό βράδυ :)

ippoliti_ippoliti είπε...

Εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Καλημέρα

b|a|s|n\i/a είπε...

την κρεμαστή μουσούδα έξω από το σπίτι τι την θέλουν; λίγο τρόμο μου προκαλεί. θυμάμαι απίστευτα έντονα όταν ο παππούς είχε σφάξει έναν κόκορα. για λεπτά ολόκληρα περιφερόταν στην αυλή ακέφαλος! σοκ! για ένα παιδάκι του δημοτικού.
και φαντάρος στην αυλώνα. ήταν μία σκοπιά εφιαλτική. κοντά σε ένα χοιροστάσιο και μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας να ακούς γρυλίσματα και κραυγές από τους χοίρους.
καλημέρα σου!

Unknown είπε...

Καλημέρα

Μπράβο όμορφες θύμησες

Χοιροσφάγια, πολύ όμορφα, παρ όλο
που δεν κάνει τώρα να τρώω
Χρόνια τα απολάμβανα στα Ανδριώτικα
καράβια στα ταξίδια μου

Καλό πρωινό

Margo είπε...

@lena_zip..

Ότι ακριβώς συμβαίνει και το Πάσχα Λενάκι μου με τα αρνάκια. Μόνο που τα παίρνουμε έτοιμα. Τι αλλάζει; Μάλιστα πολλοί τα θέλουν και μωρά.. και πάντα γιορτή ακολουθεί.
Δεν είναι εύκολο να το ζεις αλλά είναι η αλήθεια που όλοι μας αγνοούμε. Αν θα το έκανα εγώ; Ποτέ, ούτε θα το μεγάλωνα γι αυτό το σκοπό. Αλί από πείνα τότε δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος δεν την έχω περάσει.
Καλημέρα Λενάκι μου

Margo είπε...

@Maria Jose..

Τι να πω και εγώ που στο απέναντι χωράφι είναι ένα μία γουρούνα με τα γουρουνάκια της και βόσκουν.. που και που βγαίνουν και στον δρόμο!
Καλημέρα Μαρία μου

υ.γ. με αυτό το facebook δεν έχω ασχοληθεί ακόμη δεν το πολυεμπιστεύομαι.. να μου πεις σχετικά.
Φιλιά!

Dinos-Art είπε...

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα.
Όμως είναι τραγικό όταν μόνος μεγαλώνεις ένα ζωάκι και κάποια στιγμή το σκοτώνεις.
Θυμάμαι στην Γερμανική κατοχή είχαμε μεγαλώσει ένα γουρουνάκι και, όταν ήρθε ο καιρός να το σφάξουμε, ο πατέρας μου πήγε και κλειδαμπαρώθηκε στο πιο απομονωμένο μέρος του σπιτιού για να μην ακούει το ζώο που έσκουζε καθώς το έσφαζαν. Όμως τότε πείνα και ήταν θέμα επιβίωσής μας.
Το μόνο που θυμάμαι ήταν το πως πάστωσε το κρέας σε τενεκέδες η γιαγιά και τις τσιγαρίδες που έφαγα.
Καλή σου μέρα Margo!

Ανώνυμος είπε...

Μαρία!

Αν έχεις facebook πες μου πως μπορώ να σε βρώ!

Σε φιλώ και καλημέρες!


GCTMT

(Όπως είδες αυτό το "έθιμο" το άφησα ασχολίαστο.Δε μπορώ ούτε να φανταστώ πως μπορεί να είναι...)

Margo είπε...

@Athos Georgiou..

Δεν ήταν εύκολο θέμα, το σκέφτηκα πολύ πριν το δημοσιεύσω, όμως είναι μια αλήθεια..
Καλή σου μέρα Atho

Margo είπε...

@Ευρύνοος..

Επιχειρήματα έχουν όλοι.. θυμάμαι έναν μπάρπα που είχα εδώ στη Μύκονο που είχε πολλά ζώα και είχε περάσει και κατοχή, αυτός να δεις τι επιχειρήματα είχε.

Καλημέρα Ευρύνοε

logia είπε...

πολύ ενημερωτική η ανάρτησή σου για τα ελληνικά έθιμα
Ξέρω οτι αυτό το έθιμο συναντάται και αλλού στην ελληνική επαρχία, όπως στα χωρία της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.

Όσο για τις τσιγαρίδες, που λέει ο Dinos Art, είναι αλήθεια από τους πιο ώραίους μεζέδες που έφαγα, όταν πρωτοπήγα στο χωριό του καλού μου...

Όμως ενώ οι περισσότεροι το τρώμε το κρεατάκι, είναι όντως βάρβαρο να το κάνεις εσύ ο ίδιος...

Το αντέχεις;

Margo είπε...

@ippoliti_ippoliti..

Ενδιαφέρον αλλά σκληρό για όλους εμάς που έχουμε μεγαλώσει μακρυά από την τροφική αλυσίδα.. που την τροφή την παίρνουμε και προπαρασκευασμένη.
Όλα έπαιρναν πάντα τον ίδιο δρόμο.. από πάντα.
Καλή σου μέρα Ippoliti

Margo είπε...

@b|a|s|n\i/a..

Δεν μοιάζει με μέρος ζώου Βασίλη μου είναι ένα μέρος από το δέρμα που μοιάζει με ρολόι αν το δεις δε θα καταλάβεις.

Για τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο βέβαια φαντάζομαι τη σκηνή.

Εγώ σκέφτομαι και αυτούς που κάνουν αυτή τη δουλειά, συνηθίζεται ποτέ;

Αυτό το γρύλισμα είναι το δυσκολότερο όπως και στα πρόβατα όπως και σε όλα τα ζώα.. είναι το ίδιο δύσκολο.

Καλή σου μέρα Βασίλη

Margo είπε...

@Sailor..

Καλωσόρισες Sailor.. σε δύσκολη μέρα σε υποδέχομαι το θέμα δύσκολο αφού για τους περισσότερους είναι κάτι άγνωστο.. όλοι στάθηκαν στο γεγονός της σφαγής που είναι το σκληρό μέρος της διαδικασίας ίσως όχι άδικα.
Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ!

Margo είπε...

@Dinos-Art..

Οι περισσότεροι εδώ Ντίνο μου έχουν μεγαλώσει έτσι.. πολύ φτωχό το νησί τότε η μόνη τροφή που είχαν ήταν ότι μεγάλωναν και ότι έσπερναν. Η μητέρα μου στα δώδεκά της έφαγε πρώτη φορά πορτοκάλι και το έφαγε με τα φλούδια!

Έτσι μεγάλωσαν και έτσι συνεχίζουν να ζουν. Βέβαια τώρα δεν το κάνουν από ανάγκη. Πόσοι στις μέρες μας τρώνε τροφές χωρίς φάρμακα και βελτιωτικά; Είναι σκληρό συμφωνώ, αλλά το κρέας που αγοράζουμε από τον χασάπη έχει λιγότερη αξία σαν ζωή;

Καλή σου μέρα Ντίνο μου

Margo είπε...

@GCTMT..

Λίνα μου το έκανα κάποια στιγμή αλλά μετά ξεγράφτηκα. το φοβήθηκα γιατί άκουσα πολλά. Τώρα το ξανασκέφτομαι μου το είπε και η Μαρία.
Θα επικοινωνήσω με email να μου πεις λεπτομέρειες.

Φιλιά πολλά και καλημέρες:)

Margo είπε...

@logia..

Νέλλη μου έχω ακούσει ότι γίνεται και αλλού όμως δεν ήξερα λεπτομέρειες για να αναφέρω.

Εγώ πάω όταν έχει γίνει το δύσκολο μέρος. Έρχεται άνθρωπος που γνωρίζει για να κάνει το "φονικό". Ακόμη δεν επισκέπτομαι το γουρουνάκι όσο είναι ζωντανό. Ο πατέρας μου το κάνει. Δεν είναι εύκολο καθόλου, αλλά ξέρεις κάτι; Όταν δίνω στα παιδιά μου κρέας που ξέρω με τι έχει τραφεί, είμαι πολύ ήσυχη και ευχαριστώ τον πατέρα μου που τηρεί ακόμη αυτό το παμπάλαιο έθιμο όσο δύσκολο κι αν είναι.
Καλή σου μέρα Νέλλη μου

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Εθιμα που οι ανάγκες των λαών παλαιότερα επέβαλαν. Η όλη διαδικασία, κάτι σαν ...."άρτος και θέαμα" ήταν η χαρά του στερημένου και όχι μόνο νοικοκύρη. Βλέπεις δεν υπήρχαν και οι τηλεοράσεις
Για σήμερα το βρίσκω άκρως βάρβαρο να συνεχίζεται.
Το έθιμο συνηθιζόταν και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Αν δεν κάνω λάθος η ταινία "Τα ξύλινα τσόκαρα"(;) είχε παρόμοια ...μπρρρρ.... σκηνή...

Ενδιαφέρουσα και ενημερωτική ανάρτηση

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Νικόλας K. είπε...

Καλημέρα Μαρία μου!
Κάθε περιοχή έχει τα δικά της έθιμα…
Η αλήθεια είναι ότι από το χοιρινό γίνονται μεζέδες με ωραία γεύση!
Τέτοια έθιμα σκοπό είχαν να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά σε κάποιες δύσκολες εποχές…
Υ.Γ. Αισιοδοξώ ότι είσαι πιο καλά με τις περιστροφές
Υ.Γ/2 Στην πατρίδα μου την Κρήτη είχαμε χοίρους. Αυτό που πάντα με άγχωνε ήταν το γρύλισμα τους την ώρα του τέλους…

Margo είπε...

@ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ..

Δεν την γνωρίζω την ταινία, γνωρίζω όμως πολύ καλά την ζωή των παππούδων μου και τώρα των γωνιών μου. Αν και δεν ήταν αγρότες έχουν τώρα πια απ' όλα στο σπίτι, κότες, κατσίκια, κήπους και αν και είναι στα 70 πια και διαλυμένοι από την πολύ δουλειά, παλεύουν ακόμη για να έχουν καθαρή τροφή γι αυτούς τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Ούτε διακοπές πάνε, ούτε ξεκούραση ξέρουν τι σημαίνει, αλλά το προτιμούν από το να τρώνε παριζάκι Υφαντής. Και δεν είναι καθόλου άρτος και θέαμα σε πληροφορώ μόνο πολύ δουλειά. Έχεις δει πολλές φορές 30 άτομα να δουλεύουν όλοι μαζί και να βοηθούν όπως μπορεί ο καθένας;
Η σφαγή ευχάριστη δεν είναι αλλά η άσχημη διαδικασία κρατά μισή ώρα και δεν είναι κανείς μπροστά εκτός από τον χασάπη και δυο τρεις άντρες που θα βοηθήσουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι σαν να έχεις αγοράσει το κρέας από το χασάπη. Μη μου πεις ότι δεν αγοράζεις κρέας από τον χασάπη;

Τέλος θα σου πω ότι μεγάλωσα θεωρώντας δεδομένο ότι τη τροφή δεν τη γεννά το σούπερ μάρκετ για αυτό και δεν μου φαίνεται τίποτε τόσο τρομερό, αν όσοι ψωνίζουν είναι στερημένοι άλλο τόσο είναι και αυτοί που παράγουν μόνοι την τροφή τους.

Λυπάμαι αν σας αναστάτωσα αλλά δεν είχα τέτοια πρόθεση!
Καλό απόγευμα

Margo είπε...

@Νικόλας K.

Νικόλα μου ποιος μας λέει ότι οι δύσκολες εποχές δεν θα ξανάρθουν; Όμως ο λόγος που συνεχίζουμε να το κάνουμε είναι η καθαρότητα της τροφής και μόνο. Και όχι μόνο στο κρέας, αλλά και στα λαχανικά και στα όσπρια και δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά σε πληροφορώ. Άσε που όλα αυτά σε κρατούν δέσμιο και δε μπορείς να πας πουθενά.

υ.γ. Είμαι καλύτερα σ' ευχαριστώ.
υ.γ/2 Γι αυτό προσέχουμε ποιον θα φωνάξουμε. Δεν ακούγεται τίποτα, αλλά πολλά είπα βρε Νικόλα, με αυτή την ανάρτηση μας κατάταξαν στους άγριους:)
Σε φιλώ

ξωτικό είπε...

Ωραίο το λαογραφικό Μαργκούλα
κι ας μας ξυνίζει τους "πολιτισμένους" ....
θα τονίσω πως αυτό που θα έκαναν έτσι κι αλλοιώς (την σφαγή) το μετέτρεπαν σε γιορτή όπως και πολλές άλλες "αγγαρείες" απαραίτητες για την ζωή.
τι όμορφα που θα ήταν :
σήμερα μαζευόμαστε στης Μαρίας και
πλένουμε τα χαλιά με γέλια και τραγούδια,
αύριο στης Νέλλης και..φτιάχνουμε πίτες και ψωμί με μεζεδάκια και χορό, μεθαύριο στου ξωτικού και...ΣΙΔΕΡΏΝΟΥΜΕ (χαχαχα) κ.λ.π

ένα ξερόβηχα ακούω λές νά'ναι απ'τον Βέρντι;;;
δώς του μια τσιγαρίδα να τον εξευμενήσουμε γρήγορα....





είσαι θησαυρός !!

Margo είπε...

@ξωτικό..

Βρε ξωτικούλι μου το σχόλιό σου με χαλάρωσε λιγάκι γιατί η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα. Μικρή θυμάμαι έτσι τις κάναμε όλες τις δουλειές ακόμη και τα σπίτια τα χτίζαμε ομαδικά. Δεν έμπαινε ξένος.. θυμάμαι 7 και 8 χρονών να κουβαλώ τσιμεντόλιθους για το σπίτι του Θείου μετά του άλλου Θείου και μετά όλοι μαζί στο δικό μας. Και τα ρούχα στη πέτρινη πλύστρα δίπλα στο πηγάδι άλλος να τρίβει, άλλος να βγάζει νερό, άλλος να απλώνει. Τι μου θύμισες να ξερες. Ωραία θα τανε πάντως όλα μαζί με τραγούδια και χαρές.

Σε φιλώ γλυκά:)

ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ είπε...

Βαφτίζοντας την δολοφονία σε "έθιμο", δεν μας εξιλεώνει, ούτε τον δήμιο, ούτε εμάς τους αποδέκτες.
Και καλά, οι αρχαίοι δεν είχαν ανώδυνο τρόπο για αυτή τη δουλειά.
Εμείς όμως; Ειναι ανάγκη να συνεχίζουμε;
Και αν έκοβε καλά το μαχαίρι του δολοφόνου, που προσπαθούσε να κόψει τον λαιμό του μοσχαριού, πάει καλά. Δεν έκοβε όμως και οι κραυγές του κακόμοιρου ζωντανού, αντηχούν ακόμη στα αυτιά μου.
Κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια κι ας είμαι πολύ μακρυά από την Σχοινούσα.
Τέτοια βλέπω και θα γίνω χορτοφάγος.
Εκείνο το κουρμπάνι που το θυσιάσανε στο βωμό κάποιου, μόνο αυτοί το ξέρουν, δεν θα το ξεχάσω ΠΟΤΕ !!!
Κάποια ανάλογα συναισθήματα πρέπει να έχεις και εσύ τώρα. Τύψεις και ενοχές είναι που δεν κάναμε ότι έπρεπε τοτε.
Αυτά τα ολίγα, αγαπητή Margo και σου εύχομαι καλό απόγευμα.

Margo είπε...

@ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ..

Δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο αγαπητέ Δύσπιστε, η ταλαιπωρία του ζώου είναι κάτι που θα πρέπει να αποφεύγεται, γι αυτό ακριβώς το λόγο δεν φωνάζουμε όποιον να ναι. Δεν ακούστηκε ούτε άχνα. Έρχεται άνθρωπος που ξέρει και σίγουρα δεν είναι εμπειρικός, αλλά γνώστης.
Τύψεις και ενοχές όχι δεν έχω, γιατί τίποτε το τραυματικό δεν έχω ζήσει. Μόνο αν ήμουν χορτοφάγος θα είχα τις αντιρρήσεις μου. Θα ήμουν υποκρίτρια αν έλεγα αυτή η σφαγή (που ξέρω με πόσο σεβασμό έχει αντιμετωπιστεί) είναι δολοφονία ενώ οι άλλες δεν είναι; Εκείνα τα ζώα που μεγαλώνουν σε χώρο 30Χ30 με σκουπίδια από τα νοσοκομεία, με αντιβιοτικά και αυξητικές ορμόνες είναι πιο προσεγμένα; Και τα έχουν σεβαστεί περισσότερο εκείνη την μοιραία γι αυτά στιγμή;
Σήμερα δεν είναι θυσία, ούτε η πείνα ο λόγος, είναι και το ξαναλέω για άλλη μια φορά η ανάγκη για καθαρή τροφή! Πόσοι στις μέρες μας έχουν αυτή την πολυτέλεια; Εδώ φυτεύουμε τα λαχανικά μας έχουμε το κοτέτσι μας το γάλα από την αγελάδα και το τυρί επίσης, το ψάρι που ψαρεύουμε με τη βάρκα μας και το κρέας από τα ζώα που μεγαλώνουμε. Γιατί αυτό είναι εγκληματικό;
Καταλαβαίνω ότι ο καθένας φέρνει στο μυαλό του τις εμπειρίες που έχει αλλά πίστεψέ με είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος που γίνεται το κάθε τι.
Ο πατέρας μου που το μεγαλώνει και το φροντίζει με το παραπάνω, δε θα επέτρεπε τον βασανισμό του. Γίνεται, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούν να το γνωρίζουν.
Καλό απόγευμα σου εύχομαι!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Παρόλα τα λογικά "δικαιολογητικά", δικά σου και του Ρουσουνέλου, αδυνατώ να το "χωνέψω" ως γεγονός πόσο μάλλον να το εντάξω στα πολιτισμικά δρώμενα. Ειδικά το "πολιτισμικό" μ' ακούγεται σκέτος παραλογισμός. Πόσο πολιτισμικό μπορεί να είναι Margo μου κάτι που έφτασε σε μας αναλλοίωτο πολύ πριν από την εποχή του Μωυσή? Τόσο πολιτισμικό ίσως όσο και λιθοβολισμός.

Η μεγάλη μας υποκρισίας βέβαια είναι πως τη φαλτσέτα και την μπριζόλα την τρώμε και γλείφουμε και τα δαχτυλάκια μας μα η προσωπική μου ένσταση είναι και στη διαδικασία. έχω δει μικρός εικόνες που αδυνατώ να τις περιγράψω.

Το σχόλιο μου δεν είναι μομφή προς εσένα, απλά γράφω την άποψή μου για το γεγονός. Εσύ απλά το εξιστορείς, είναι μία πραγματικότητα και κατά τη γνώμη μου καλώς έκανες την ανάρτηση.

Καλό βράδυ.

55fm είπε...

Margo μου,επειδή κατάγομαι από χωριό της θεσσαλίας,έχω σχετικές μνήμες.
Όπως θυμάμαι, και τη γιαγιά μου να σφάζει τα κοτόπουλα,για να μας μαγειρέψει.Γύρναγα από την άλλη μεριά τα μάτια μου.
Το θέαμα ήταν ανατριχιαστικό!
Αλλά είχαν ένα ειδικό τρόπο, να σφάζουν με το γάντι.
Όσο και να μας φαίνεται σκληρό,νομίζω όλοι τρώμε τα κρεατάκια μας, τα κοτοπουλάκια μας,τα ψαράκια μας κ.λ.π.
Αυτή η ευαισθησία η υπερβολική και η καταγραυγή, θεωρητική θαρρώ ότι είναι.
Ένα σωρό απάνθρωπα συμβαίνουν και εμείς ασχολούμαστε με το ζάπινγκ...
Οι παραδόσεις, μας τη χάλασαν τη ζωή μας..,αναρωτιέμαι...
Η ανάρτησή σου πολύ καλή, γιατί είναι αληθινή καλή μου Μargo.
Φιλιά πολλά!
Καλό βράδυ!

Margo είπε...

@Κωνσταντίνος Κόλιος..

Κωνσταντίνε μου καλά κάνεις και λες την άποψή σου. Αν θες θα το πάω και παραπέρα. Το Πάσχα που γίνεται γενοκτονία με τα αρνιά ποιος μίλησε; Έθιμο είναι και αυτό από εκείνα τα χρόνια, όλοι το παίρνουμε, προσπαθούμε μάλιστα να βρούμε και από χωριό που είναι και πιο νόστιμο, το σουβλίζουμε, το γλεντάμε και δε μένει κόκκαλο. Μήπως έχει άλλη αξία η ψυχή όταν ζυγίζει 12 κιλά και άλλη όταν ζυγίζει 200; Και μη μου πεις ότι υποφέρει λιγότερο στο σφαγείο, τι αλλάζει μου λες;
Όσο για την διαδικασία εγώ που δεν είμαι Βίγκινγκς θεωρώ ότι καλύτερα δεν θα μπορούσε να γίνει. Δεν ξέρω τη δική σου εμπειρία αλλά μπορώ να φανταστώ.
Αυτά... πω πω με κουράσατε σήμερα:)

Καλό βράδυ Κωνσταντίνε:)

Άστρια είπε...

Margo μου, η ανάρτησή σου πολύ ενδιαφέρουσα!

Κάποια έθιμα των κοινωνιών της υπαίθρου που έχουν αντικειμενικούς λόγους ύπαρξης (εδώ κυρίως οικονομικούς και διατροφικούς αλλά και αιτία ..πανηγυριού), δεν γίνονται κατανοητά από τους ανθρώπους της πόλης. Δύσκολο είναι βέβαια, σε κάθε περίπτωση, όταν μεγαλώνεις ο ίδιος το ζώο και δένεσαι μαζί του. Όμως δεν χρειαζόταν προς θεού να κάνεις update για να δικαιολογήσεις τίποτα από την ανάρτηση:)!!
Ήταν όλα μια χαρά!

Κι εγώ άνθρωπος της πόλης, το ξέρω το έθιμο γιατί έτυχε να είμαι στη Μύκονο όταν είχαν χοιροσφάγια (να σου εκμυστηρευτώ ότι στη Μύκονο δεν πήγα ποτέ για διακοπές αλλά πολλές φορές παλαιότερα είχα πάει για δουλειά)χωρίς λόγω χρόνου να συμμετέχω σε κάποια γιορτή.

Επ ευκαιρία της ανάρτησής σου, ανέτρεξα σ' ένα λεύκωμα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Μυκόνου (της Π. Γαλατά) που μου είχε χαριστεί από φίλο, και απόλαυσα αυτό το ξεφύλλισμα.
(Όμως, δεν είχε καμμία σχετική φωτογραφία, παρόλο που είχε εκτός από τοπία και πολλές στιγμές από τη ζωή στη Μύκονο και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες).

Margo μου, να είσαι καλά, ένα όμορφο βραδάκι να έχεις:))


υγ. λόγω λίγου χρόνου, αυτές τις μέρες οι βόλτες μου στα blogs ήταν καθυστερημένες, όμως είδα και την προηγούμενη ανάρτησή σου αν και δεν άφησα σχόλιο. Ήταν σκέτο μεγάλο χαμόγελο:))).

Margo είπε...

@50fm..

Όλγα μου όταν οι μνήμες είναι άσχημες φαντάζομαι ότι δύσκολα μπορούμε να το δούμε θετικά. Όμως δεν είναι πάντα έτσι, αλίμονο αν ήταν έτσι. Έχουν περάσει τα χρόνια και όπως σε όλα υπάρχουν οι ειδικοί έτσι και σ' αυτή την άχαρη δουλειά. Παλιά το έκαναν οι ίδιοι οι χωριανοί εμπειρικά. Σήμερα κάποιοι σπουδάζουν για να το κάνουν σωστά και έχουν και τα κατάλληλα εργαλεία.
Όσο για το τι έχει χαλάσει τη ζωή μας είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.

Καλή σου νύχτα Όλγα μου και να γίνεις γρήγορα καλά :)
Σε φιλώ!

Margo είπε...

@Άστρια..

Καλησπέρα Άστριά μου.
Παλαιότερα γινόταν πανηγύρι πιο εύκολα όχι πια, γιατί όσοι ασχολούνται με τις δουλειές είναι μεγάλοι σε ηλικία και πολύ κουρασμένοι. Οι νέοι που ασχολούνται είναι λίγοι.

Το γεγονός δεν προσφέρεται για φωτογραφίες, ένα λεύκωμα για τη Μύκονο έχει άλλα πολύ πιο ενδιαφέροντα να δείξει.

Το update ένιωσα την ανάγκη να το κάνω γιατί νόμισα ότι χρειαζόταν διευκρινήσεις.. όμως μάλλον δεν βοήθησαν:)

Σ΄ευχαριστώ πολύ Άστριά μου.. για όλα :)
Καλή σου νύχτα!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Το θέμα της σφαγής σίγουρα και περιέχει την σκληρότητά του.
Απ΄την άλλη όμως σκέφτομαι μακάρι το κρέας που καταναλώνουμε να ήταν μόνο αυτό που προέρχεται από τα οικόσιτα ζώα (από τα οποία όπως είπες δεν πετιέται και τίποτα) κι όχι από την βιομηχανοποίηση της ύπαρξης των έρμων των τετράποδων.

Σαν έθιμο είναι ενδιαφέρον καθώς αποτελεί κομμάτι της ιδιαιτερότητας του τόπου. Σκέψου όμως πως το χοιρινό με έχει στείλει δυο φορές στο νοσοκομείο - με αλλεργικό σοκ - οπότε λέω μάλλον να αποφύγω τις επισκέψεις στο νησί τέτοια εποχή:))

Poet είπε...

Θα έλεγα ότι είναι ωραία η ιστορία σου, Margo μου, με τα έθιμα και τις συμβάσεις της ζωής μας, αλλά αναπόφευκτα ανατριχιαστική.

Είμαι κι εγώ ένα σαρκοβόρο. Στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας (όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει). Το λέω, το σκέφτομαι και ντρέπομαι. Παρόλο που έχω περιορίσει στο ελάχιστο την κατανάλωση ζωικών τροφών. Φυσικά το ζώο δεν πρέπει να βασανίζεται, το γεγονός όμως παραμένει ότι το σκοτώνουμε και το τρώμε. Αποτρόπαιο και ως σκέψη και ως πράξη που δεν μπορεί να εξωραϊστεί με τίποτα. Μόνο με την εξήγηση ότι είμαστε ακόμη πρωτόγονα θηρία, ότι ζούμε την προϊστορία του ανθρώπου.

Πιστεύω ότι θα έρθει κάποτε μια εποχή που δεν θα κατασπαράζουμε τα άλλα ζωντανά πλάσματα για τη δική μας επιβίωση. Που θα μπορούμε να κοιτάξουμε ένα μοσχαράκι στα απίστευτα τρυφερά του μάτια ή να χαϊδέψουμε ένα αρνάκι χωρίς να κραδαίνουμε το μαχαίρι στο άλλο μας χέρι. Πιστεύω ότι κάποτε θα αλλάξει αυτός ο κόσμος του φόνου και κάθε πλάσμα θα έχει το στοιχειώδες δικαίωμα να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του. Και ο άνθρωπος θα δικαιούται να ονομάζεται άνθρωπος.

Αν αυτό είναι ουτοπικό, τότε ζήτω η ουτοπία.

Margo είπε...

@Μια φορα κι εναν τρελο..

Η βιομηχανοποίηση της ύπαρξης τι άλλο να πω.

Αν αυτός είναι ο λόγος μην ανησυχείς έλα εσύ κι έννοια σου. Πάει πέρασε το κακό. Τώρα είναι η εποχή για τα καλαμάρια. Έχει και καλοσύνες και οι ψαριές πάνε καλά:)
Καλή σου μέρα!

Margo είπε...

@Poet..

Τόλη μου την χορτοφαγία την έκανα πράξη κάποτε, δεν έτρωγα καθόλου κρέας εκτός τις γιορτές Χριστούγεννα Πάσχα και αυτό για να γλιτώσω τη γκρίνια των μεγαλύτερων.. μέχρι που έκανα τα παιδιά και τότε άλλαξαν όλα, δεν τόλμησα να παραβώ τις οδηγίες του παιδιάτρου. Όχι μόνο τους δίνω κρέας αλλά κοιτώ να είναι από γνωστό να ξέρω τι τρώνε. Και ακόμη φροντίζω να τρώνε συχνά,το προτιμώ από το να πίνουν σίδηρο. Η μικρή μου που αναγκάστηκε να πάρει σίδηρο (τριών μηνών ήταν) έπαθε οισοφαγίτιδα και μέχρι να φάει στερεά τροφή υπέφερε μέχρι να χωνέψει ότι κι αν έτρωγε.

Καλημέρα από την ηλιόλουστη Μύκονο

Mariela είπε...

Γεια σου Μαργκούλα...

Αστρο - Συμμορίτες είπε...

Αχ τι μου θύμησες.
Χοιροσφάγια κάνουμε συνέχεια στην Ανδρο.
Φρίκη! Δεν αντέχω καθόλου.
Και αυτή η γλίνα με τα λουκάνικα πώς τα τρώνε!
Είμαι πολύ κατά του εθίμου αυτού, αλλά όπως και να'χει οι Κυκλαδίτες το τιμούν.
Την καλημέρα μας.

Margo είπε...

@Μαριέλα..

Γεια σου Μαριέλα μου και σιδερένια!

Margo είπε...

@Αστρο - Συμμορίτες..

Δεν το τιμούν μόνο οι Κυκλαδίτες αλλά και οι Θεσσαλείς και οι Ηπειρώτες ίσως και άλλοι δεν το γνωρίζω.
Δύο χρόνια έχω παρεβρεθεί γιατί ζούσα Αθήνα και δεν ερχόμουν Χειμώνα. Να σας πω την αλήθεια δεν είδα κάτι που να με προσβάλει σαν άνθρωπο και να νιώσω φρίκη. Επαναλαμβάνω βέβαια ότι δεν βρίσκομαι μπροστά τη στιγμή της σφαγής δεν είναι δα και θέαμα για τους πολλούς.

Τώρα γλίνα με λουκάνικα πρώτη φορά το ακούω τα λουκάνικα είναι σαν αυτά της αγοράς μόνο που δεν συγκρίνονται ποιοτικά.
Η γλίνα ούτε εμένα μου αρέσει την τρώνε οι μεγαλύτεροι που μεγάλωσαν με αυτήν, τότε δεν είχαν και πολλές επιλογές μη σας πω ότι ήταν η μοναδική πηγή πρωτείνης. Την κατοχή που τους πήραν τα ζώα οι Γερμανοί πέθαναν άνθρωποι από την πείνα. Η μητέρα μου έχασε τον μεγάλο της αδελφό από πείνα. Έτσι έμαθαν να τα τρώνε και να λένε και ευχαριστώ στο Θεό για το ελάχιστο φαγητό που είχαν στο τραπέζι τους.
Εμείς δε θα το συνεχίσουμε το έθιμο είναι σίγουρο, μόνο πείνα να μην έρθει και μετά όλα θα μας αρέσουν.
Την καλημέρα μου στην παρέα:)

k είπε...

Αχ! Να συμφωνήσω με το ξωτικό για τις ομαδικές δουλίτσες! Σήμερα φτιάχνουμε κουλουράκια στo σπιτικό μου. Αύριο πάμε για σιδέρωμα στο ξωτικούλι και φυσικά κλείνουμε με μεζέδες Α' ποιότητας στη Margo! Και μένα με ξένισε η πρώτη "θυσία" που είδα αλλά χαίρομαι που τελικά συνειδητά τρώω κρεατάκι κι ας γνωρίζω τη διαδικασία! Σ' ευχαριστώ για τις πληροφορίες! Να ξέρω πότε θα επισκεφθώ το νησί σου!

η μεζεκλού
kaya

ολα θα πανε καλα... είπε...

Κατάγομαι από την Πελοπόννησο και έχουμε και εκεί περίπου το ίδιο έθιμο,ιδιαίτερα στα χωριά.Κάποτε,πρέπει να ήμουν 9 χρόνων,ο πατέρας μου μού έδειξε μια μέρα ένα μικρό γουρουνάκι που το βαφτίσαμε Λάκη και που πηγαίναμε πολύ συχνά να ταϊσουμε με καρπουζόφλουδες,πεπονόφλουδες,λαδερά φαγητά και ό,τι άλλο αγνό περιείχε το τραπέζι.Το λάθος είναι που με άφηναν να πιστεύω ότι είναι το κατοικίδιό μου.Το είχαμε βέβαια στο κτήμα της οικογένειας,στον καθαρό αέρα,σε ένα σπιτάκι με άχυρα κάτω,και θυμάμαι ακόμα πόση χαρά έκανα όταν πήγαινα και του έτριβα τη στριφτή ροζ ουρίτσα και τα αυτάκια με τις άσπρες τρίχες.Μια μέρα ένας εργάτης του κτήματος τον ξάπλωσε και του έκοψε το λαιμό.Κόντευαν Χριστούγεννα και το γουρουνάκι είχε πια μεγαλώσει για τα καλά.Ένα μικρό παιδί της πόλης δεν καταλαβαίνει ούτε τη χρησιμότητα ούτε την ανάγκη που είχαν πιο παλιά κυρίως από θερμίδες και λιπαρή τροφή για να αντέξουν στις δύσκολες γεωργικές δουλειές και στον βαρύ χειμώνα.Όταν το είδα ξαπλωμένο πίστεψα ότι μου τον σκότωσαν,ότι τον δολοφόνησαν δηλαδή.Δε μπορούσα με τίποτα να συσχετίσω ότι ο Λάκης μου,θα τρωγόταν ως βασικό γεύμα τις μέρες των Χριστουγέννων στο οικογενειακό τραπέζι.Φυσικά αρνήθηκα να δοκιμάσω από το κρέας του,πρέπει να είχα αρρωστήσει για μέρες,έκλαιγα απαρηγόρητη.Είναι βάρβαρο για ένα παιδί όλο αυτό,έτσι πιστεύω,ιδιαίτερα αν ταϊζει και χαϊδεύει το ζώο για πολύ καιρό.
Αυτά είχα να πω...

Margo είπε...

@ολα θα πανε καλα..

Και βέβαια είναι βάρβαρο Γιωργία μου και όχι μόνο για τα παιδιά. Θυμάμαι αυτό το γεγονός να συμβαίνει από πάντα.. το έχω δεχτεί όπως και την ομαδική σφαγή τον αρνιών το Πάσχα όμως ποτέ δεν δέθηκα με κανένα ζώο γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Ζωντανό το βλέπω μόνο από μακρυά. Ο πατέρας μου μου διηγήθηκε ότι λίγες μέρες πριν, την χάιδευε στο αυτί που της άρεσε (ήταν θηλυκό)και όταν σταμάτησε για να φύγει αφινίασε, ήθελα κι άλλα χάδια. Και αμέσως έσφιξε η καρδιά μου για αυτό που ήξερα ότι θα συμβεί. Όμως συμβαίνει..

Dimitris Rousounelos είπε...

Καλημέρα Margo και Χρόνια Πολλά. Χριστούγεννα σήμερα κι εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας.

Την κουβέντα την είπε κάποιος -διάβασα το εξαιρετικό κείμενό σου καθώς και όλα τα σχόλια- την τροφή μας δεν τη γεννά το Souper Market! Για τους σημερινούς ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους της πόλης, αυτό δεν είναι ξέρεις εύκολα κατανοητό. Ευτυχώς η δικιά μου τροφή έχει ακόμα τώρα που μιλάμε και σχήμα και όνομα και αίμα και χάρη και γεύση. Και τα χόρτα και τα θαλασσινά και τα κρέατα. Ακόμα και τ' αλεύρια έχουν τη δικιά τους.
Ο πολιτισμός -γιατί μπήκε και τέτοιο θέμα στη συζήτηση- ιδιαίτερα εκείνος της διατροφής, δεν γεννήθηκε ούτε υπο καθεστώς "παγκοσμιοποίησης", ούτε σύμφωνα με τις επιταγές της Μονσάντο. Πολύ δε περισσότερο δεν έρχεται ένα νέο ήθος να καταργήσει ένα παλιό έθιμο δια της επιβολής. Το έκαναν κάποιοι στους πρώτους χριστιανούς, το ανατπέδωσαν οι πρώτοι Χριστανοί όταν απέκτησαν τη δύναμη. Η ζύμωση θέλει χρόνο. Ενίοτε θέλει κι αίμα. Πάντως στο μέλλον, να μην έχουν καμιά αμφιβολία κάποιοι φίλοι, το έθιμο θα συνεχίσει, με τη διαφορά ότι και τα σφάγια θα είναι από μαζικά κι ανώνυμα χοιροτροφεία και η σφαγή θα γίνεται από επαγγελματίες που δεν θα υγραίνει το μάτι τους, ούτε θα 'χουν ιστορίες να διηγηθούν. Τα 10-20 γουρουνάκια που σφάζονται στη Μύκονο το χρόνο για χοιροσφάι θα εξακολουθήσουν έτσι να συνεισφέρουν στον "πολιτισμό" όσων έχουν μνήμες γεύσης κι ανάγκη επικοινωνίας γύρω από μια τάβλα με ομαδική δουλειά και γλέντι, όπου οίνος άρτος και θεάματα συνυπάρχουν στα σπίτια όσων δεν απώλεσαν ακόμα την επαφή με τον παράδεισο που τους περιβάλει. Τα άλλα όμως, τα εκατομμύρια γουρουνάκια δεν τη γλυτώνουν (κι αν θέλεις την άποψή μου ...δυστυχώς!) έχουν ήδη προδιαγεγραμμένο κι άδοξο τέλος.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς απλά ζωόφιλος ή χορτοφάγος ή πονόψυχος για να καταλάβει όσο αφορά στη σφαγή μιλάμε για ένα γεγονός ιδιαίτερης σκληρότητας. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος εκτός αν μιλάμε για άτομα με συναισθηματικά κενά κι ελείμματα.

Μάργκο, στο βιβλίο μου (σ' ευχαριστώ και για την τιμητική παρουσίαση που κάνεις) υπάρχει καταγραφή όλων των κρίκων της αλυσίδας που συνδέει αυτόν τον πολιτισμό με τις απαρχές της ανακάλυψης της μαγειρικής, όπως υπάρχει εκτενής αναφορά -ολόκληρο κεφάλαιο- για τα χοιροσφάγια σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι μυκονιάτικο έθιμο, αλλά παγκόσμιο, αποκλειομένων των μουσουλμανικών και εβραϊκών πληθυσμών. Έχω τύχει σε Ιταλικό χοιροσφάι εξαιρετικό και φίλοι μου εδώ στο νησί από τα Βαλκάνια, τη Ρωσσία, την Πολωνία, την Ισπανία έχουν μικρές πατρίδες όπου η σφαγή του οικόσιτου χοίρου είναι μια καλή αφορμή για συνεύρεση. Το γλέντι σαν επακόλουθο καλά κρατεί! Ο Verdi, το ξέρουν καλά οι Ιταλοί στην Πάρμα, ήταν και θα ήταν ακόμα και σήμερα μάλλον ευτυχής να συμμετάσχει σε τέτοια εκδήλωση, η οποία σημειωτέον είναι μια οικογενειακή γιορτή και σαν τέτοια απαιτεί την τιμητική πρόσκληση από εκείνους που την διοργανώνουν.

Sorry, Margo, για την μακροσκελή παρέμβαση, αλλά ξέρεις εμένα το παριζάκι μου δεν είναι Υφαντής και δεν έχω καμιά διάθεση να είμαι (το) καλό παιδί (που διατροφικά δεν υπήρξα ποτέ).