Επιστροφή...

Τη μεγάλη βδομάδα οι περισσότεροι μιλούσαμε με ενθουσιασμό για τις μικρές ή μεγάλες εξορμήσεις μας με αφορμή τις ημέρες του Πάσχα.  Εγώ δε θα έφευγα, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια, περίμενα όμως ταξιδιώτες να έρθουν στο νησί και τα μικρά μου με μεγάλο ενθουσιασμό τα ξαδέλφια τους.   Όλα έμοιαζαν ιδανικά όταν μεσοβδόμαδα η κόρη μου άρχισε  να δείχνει συμπτώματα ίωσης.  Η εξέλιξη γρήγορη, τα συμπτώματα βαριά, κολλάει και ο μικρός και όλα τα σχέδια ακυρώνονται. Κλεισμένοι στο σπίτι προσπαθούσαμε να συνέλθουμε τα παιδιά από τα συμπτώματα και εγώ από τη κούραση και την αϋπνία.  Όμως δεν απογοητεύτηκα, υπήρχαν κάποιοι λίγοι που έμειναν στη γειτονιά των blogs και που η παρουσία τους κάλυπτε τα κενά.. μερικοί ακόμα και από το Ανοιξιάτικο ταξίδι τους έδιναν το παρόν. Σε άλλη περίπτωση θα ήταν πολύ βαρύ «αυτό που με βρήκε» όμως μπόρεσα με αισιοδοξία και υπομονή να φροντίσω τα μικρά και στη σπιτική γαλήνη να περάσουν οι γιορτινές ημέρες. Ένοιωθα ότι κάπου στην άκρη της «γραμμής» υπάρχουν φίλοι  που είναι εκεί όπως είμαι και εγώ και ξορκίζουν τη μοναξιά της ψυχής. Αν και φανταστικοί, είναι φίλοι.. και η θετική «παρουσία» τους λειτουργεί λυτρωτικά.

Πέρασαν αυτές οι μέρες και άρχισαν ένας ένας να επιστρέφουν και να γράφουν τις εντυπώσεις του ταξιδιού.  Τελικά είδα ότι δεν ήμασταν μόνο εμείς οι «άτυχοι».. ο ιός γονάτισε και τη  Dorothy, o Πεταλάκης επέστρεψε μία ώρα αρχύτερα από τις διακοπές του και κινδύνεψε μέχρι την τελευταία στιγμή ως επιβάτης σε τρελό ταξιτζή, η Μαριάνα πλακώθηκε από καγκελόπορτα 280 κιλών.. και δυστυχώς το πιο λυπηρό, δύο ακόμα φίλοι έζησαν ανθρώπινη απώλεια…  Αν έλειπε αυτό το τελευταίο ίσως όλη αυτή η κακοτυχία να ήταν αντικείμενο αστεϊσμού, όμως, όπως μεταγγίζεται η χαρά από τα blog όλων εμάς, έτσι γίνεται και με τη λύπη…

Μπορεί να πέρασαν οι μέρες των εορτών, όμως οι ευχές είναι πάντα επίκαιρες.. έτσι θα ήθελα να ευχηθώ, το κακό, είτε μικρό είτε μεγάλο, να σταματήσει εδώ..  όσοι ακόμα επιστρέφουν να έχουν καλό δρόμο και ο χρόνος ας γιατρέψει ότι λαβώθηκε..

Αν θέλετε μια ζεστή αγκαλιά κάντε τη βόλτα σας εδώ αν δεν έχετε ήδη περάσει.. και επειδή από  αγάπη και αγκαλιά όλοι διψάμε και το πρόσωπο που την χαρίζει σπάταλα δεν είναι άλλο από τη μητέρα, δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες.

update: το γέλιο είναι το καλύτερο γιατρικό, γι αυτό περάστε και από τον Maximus!