9 Ιαν 2009

Το πιο τρυφερό άγγιγμα

Το έκανα τελικά το λάθος και μου έφυγε η απορία, πώς κάποια post φίλων δεν μπορώ να τα δω. Αλλού ήθελα να βάλω το περίφημο gadget και αλλού πήγε. Το έσβησα λοιπόν και έμεινε ο τίτλος να αιωρείται Θα επανορθώσω ευθύς αμέσως. . . . .

Και μία διαπίστωση με αφορμή το προηγούμενο post. Από όλες τις δημοσιεύσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, αυτή έκανε πολύ περισσότερους φίλους να αντιδράσουν. Εάν το μετέφραζα σε αριθμούς το θέμα "περί τέχνης" θα έπαιρνε το μεγαλύτερο ποσοστό. Διαπιστώνω λοιπόν με χαρά, ότι η τέχνη τελικά μπορεί να βγει νικητής!!! Ακόμη αυτό το συμπέρασμα ισχυροποιεί και την άποψη της Βασιλικής Ν. (www.animusanimus.blogspot.com) όπως το διατύπωσε στο σχόλιό της για τη τέχνη "κι αν δε φαίνεται πως κάτι αλλάζει, είμαι βέβαια πως πολλά αλλάζουν αλλά δε φαίνονται".



Εδώ δε χρειάζεται να πω και πολλά. Θα καταλάβετε ότι έχω μια αδυναμία στα χεράκια και όχι μόνο των μικρών παιδιών. Τα χέρια είναι εργαλεία για τον άνθρωπο, απαραίτητα από τις πιο εύκολες μέχρι τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές. Είναι μέσο έκφρασης. Πόσο σημαντικό είναι το στήσιμο των χεριών στους χορευτές, με τις Ινδές να πρωταγωνιστούν αφού ο χορός τους θα μπορούσε να λέγετε και χορός των χεριών. Μαρτυρούν την επαγγελματική ιδιότητα του κατόχου τους. Σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χέρι ενός μπετατζή από το χέρι ενός υπαλλήλου γραφείου. Την κοινωνική του θέση αφού τα ταλαιπωρημένα χέρια ανήκουν συνήθως σε οικονομικά ασθενέστερους. Την προσωπικότητά του, από τον τρόπο που θα χαιρετήσει ή από τον τρόπο που θα τα απασχολήσει όταν δεν τους έχει αναθέσει κάποια εργασία.

Όποιος μπορέσει να τα ελέγξει απόλυτα δηλαδή να τα οδηγήσει με το μυαλό, τότε μπορεί να γευτεί μία μοναδική εμπειρία. Συνήθως τα χέρια μας λειτουργούν σαν ομάδα και τα δύο μαζί βοηθώντας το ένα το άλλο. Αν τους ζητήσουμε να κινηθούν διαφορετικά, δε μπορούν, εκτός αν τα εκπαιδεύσουμε. Αυτό κάνουν οι μουσικοί. Παίζοντας, δεν εξασκούν μόνο τα δάκτυλα αλλά κυρίως τον εγκέφαλό τους, να μπορεί να τα σκεφτεί σαν δύο ξεχωριστές προεκτάσεις του κορμού και να μπορέσει να τα κινήσει απελευθερωμένα από τη εξάρτηση του ενός χεριού από το άλλο.

Όμως τα πιο όμορφα, τα πιο τρυφερά, τα πιο ανεπιτήδευτα χεράκια, είναι αυτά των μωρών και των μικρών παιδιών.

 
Η στιγμή που ένα μωρό θα ενώσει το ένα χέρι με το άλλο είναι σημαντική. Προφανώς έχει να κάνει με την πρόοδο του μυαλού και τη συνειδητοποίηση της ύπαρξης των χεριών.

 
Το χάδι από αυτά τα χεράκια είναι αγγελικό άγγιγμα!!!

Εκεί που τα χεράκια τους δίνουν παράσταση, είναι τη στιγμή του θηλασμού. Σηκώνουν το ελεύθερο χεράκι ψηλά και το αφήνουν να αιωρείται σαν να χορεύει στον αέρα, ένα χορό μαγικό. Αυτό δεν μπόρεσα να το αποθανατίσω, δε γινόταν άλλωστε, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ένας ακόμα λόγος για να επιμείνει μια νέα μητέρα στο θηλασμό του μωρού της!!!



33 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Τα χέρια είναι κάτι που πάντα προσέχω στους άλλους. Λένε πολλά για την προσωπικότητα. Επιπλέον, με ένα μόνο τους άγγιγμα μπορούν να μεταφέρουν πολλά μηνύματα.
Κοιτάζοντας τα χέρια της μικρής μου κόρης, μου αρέσει να φαντάζομαι τη μελλοντική τους ασχολία...
Πολύ όμορφη ανάρτηση, Margo. Καλό Σαββατοκύριακο.
Υ.Γ. Επιτέλους να μια φορά που δεν μου έφαγε κανείς άλλος την πρωτιά στα σχόλια. Όπως τον πρώτο καιρό!

olivetreegirl είπε...

Πολύ εύστοχη και ταυτόχρονα τρυφερή ανάρτηση. Τα χέρια μπορούν πράγματι να αποκαλύψουν πολλά για τον χαρακτήρα μας και τις δραστηριότητές μας. Εγώ πάντως δεν χωνεύω τις χαλαρές χειραψίες!

marianaonice είπε...

Το φοβερότερο είναι όταν σε γραπώνουν με το χεράκι τους μόλις βάλεις το δικό σου δάχτυλο ανάμεσα!!
Μοναδική αίσθηση!!

Poet είπε...

Πραγματικά αγγελικό το άγγιγμα ενός παιδικού χεριού, Margo. Συμφωνώ με όλες σας και χαίρομαι γι' αυτή την τόσο τρυφερή και ωραία ανάρτηση.

Να αναφέρω και κάτι σχετικό στον επαγγελματικό τομέα. Ήμουν επί πολλά χρόνια υπεύθυνος επιλογής προσωπικού σε εταιρία συμβούλων για λογαριασμό μεγάλων επιχειρήσεων. Τους υποψήφιους που άπλωναν ένα «ψόφιο» χέρι ή έσφιγγαν την άκρη των δαχτύλων μου, τους απέρριπτα χωρίς πολλές κουβέντες και ανεξάρτητα από τα άλλα προσόντα τους. Όπως κι εκείνους που δεν με κοίταζαν στα μάτια.

Dorothy είπε...

Θα συμφωνήσω με την Olive Tree Girl. Μπορεί να σχηματίσω τη χειρότερη άποψη για κάποιον, εξαιτίας μιας χαλαρής και χλιαρής χειραψίας. Καλύτερα να μην το δώσεις καθόλου το χέρι σου! Τι όμορφα χεράκια είναι αυτά στις τελευταίες φωτογραφίες! Καλό Σαββατοκύριακο Margo!

lakis είπε...

Όμορφα πολύ τα λες. Μέρα καλή:)

faraona είπε...

Exω μεγαλη αδυναμία στα χέρια Μαργκό μου!!!
Τα δε παιδικα με τρελλαινουν κυριολεκτικα!!!
φιλια πολλα

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Αχ αυτά τα μωρουδίστικα χεράκια !!
Θυμάμαι τις δίδυμες κορούλες μου στην θερμοκοιτίδα πως γραπώναν το δάκτυλο μου και του μπαμπά τους , πόσο ήθελαν να έρθουν μαζί μας, στην αγκαλιά μας, στο σπίτι μας !! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ !!
Τι γλυκές φωτό με αφράτα , τρυφερά παιδικά χεράκια είναι αυτές ??

Όσο για την Τέχνη δεν πρόλαβα να σχολιάσω εγκαίρως , αλλά έστω κι αργά να πω ότι Κάθε μορφή Τέχνης έχει φωνή και ψιθυρίζει,μιλάει, κραυγάζει, ουρλιάζει αν χρειαστεί!!
Η Τέχνη είναι ζωντανή και παλεύει με τον δικό της τρόπο !!!!
Εξαιρετικές και ευαίσθητες αναρτήσεις!!
Σε χαιρετώ

Margo είπε...

Maria μου
Όπως τον πρώτο καιρό! Μιλάμε για τρεις μήνες, δεν είναι και πάρα πολύς, τι θα γίνει μετά από ένα χρόνο; Όσο για την Αννούλα σου αν θα ψάξουμε τις γραμμές στη παλάμη της, θα τα μάθουμε όλα από πρώτο χέρι χαχα. Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα.


Olivetreegirl
Ότι χειρότερο η χαλαρή χειραψία!! Άραγε αυτοί οι άνθρωποι όλους τους χαιρετούν έτσι;
Υ.Γ. Από το σχόλιό σου στο post για τον κήπο κατάλαβα και από βγήκε το olivetreegirl. Πολύ μου αρέσει!!!

Margo είπε...

Mαριάνα μου
Με τέτοια καμώματα τα μωρά, μας βγάζουν από την αμηχανία μας απέναντί τους. Τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα την πρώτη φορά. Δεν ήξερα πώς να επικοινωνήσω. Εκείνη μου έδειξε τον τρόπο!!!


Kαλέ μου Poet
Ξαφνιάστηκα με αυτή σου την ιδιότητα. Μακάρι όμως σε τέτοιους τομείς της αγοράς να υπήρχαν άνθρωποι σαν και σένα που μπορούν να κρίνουν πίσω από το φαίνεσθε! Καλή Κυριακή να έχεις.

Margo είπε...

Dorothάκι μου
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν σκόπιμα κάποιος χαιρετάει με αυτόν τον τρόπο για να δείξει την "εκτίμησή" του ή είναι από χαρακτήρα "χλιαρός". Καλό Σαββατόβραδο.


Λάκη
Χάρηκα για τούτη την επίσκεψή σου στο μπλογκάκι μου. Φέρνεις μαζί σου το άρωμα της εξωτικής Ταϊλάνδης. Σ' ευχαριστώ να είσαι καλά.

Margo είπε...

Faraona μου
Και όταν σου απλώνουν το χέρι για να το κρατήσεις μέσα στο δικό σου; Για να τα οδηγήσεις, να τα προστατέψεις, τόσο μοναδικές στιγμές, τις χαίρομαι τώρα που είναι μικρά. Καλό σου απόγευμα!


Αθηνούλα μου γλυκειά
Θα πρέπει να είναι δύσκολο να φεύγεις από το μαιευτήριο χωρίς τα μωρά σου! Πως να ξεχάσεις, τόσο μικρά και αδύναμα κι όμως είχαν το ένστικτο να γραπωθούν, να έρθουν κοντά στους γονείς τους!! Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου. Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις.

creationsbyeve είπε...

πολύ ωραία η ανάρτηση σου για τα χέρια!!'Οντως τα χέρια προδίδουν πολλά για έναν άνθρωπο και η μορφή τους αλλά και οι κινήσεις τους!!!Και γω αντιπαθώ ιδιαίτερα τις χαλαρές χειραψίες που νιώθεις σαν να πιάνεις ζελέ και αυτόματα μου είναι αντιπαθές το άτομο!!!!
Και τα παιδικά χεράκια είναι τόσο γλυκά!!!!!

πουαντερι είπε...

θα συμφωνησω με την φιλη μου την Ευα....
απο το πως θα με χαιρετησει καποιος θα κριθει και αν τον συμπαθησω ή οχι.
Τα χερια ειναι ενα απο τα δυο πρωτα πραγματα που κοιτω σε καποιον και αποφασιζω αν μου αρεσει αυτος ο καποιος , το αλλο ειναι τα ματια του.

Τα παιδικα χερακια δεν ειναι τελεια; σε οτι κι αν κανουν;;;!

εγω στα παιδια μου τα δαχτυλακια τους τα ελεγα καραμελιτσες.........

Ανώνυμος είπε...

Τα χέρια και τα μάτια μαρτυρούν πολλά για έναν άνθρωπο. Τα προσέχω και τα λατρεύω σε μικρούς και μεγάλους. Πολύ ωραίο θέμα Μαργαρίτα.

roadartist είπε...

Σίγουρα τα χέρια μαρτυρούν πολλά.. Αυτά τα χεράκια όμως από τους μικρούς μπόμπιρες σε αγγίζουν.. κατευθείαν στη ψυχή σου..Φιλάκια!

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ένα άγγιγμα χεριού φτάνει ,
για ν' αγγίξει τη ψυχή

Δημιουργία είπε...

Το αγγιγμα των χεριων για μενα λεει πολλες φορες οτι δεν μπορει να πει το στομα, αλλα και οι κινησεις τους εξωτερικευουν την ψυχη μας.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα...Ελειπα..Ομορφη η ανάρτηση θα αρκούσε να πω, όμως θυμήθηκα την δική μου εμπειρία με τους θηλασμούς, την συνενοχή, τις αιωρούμενες κινήσεις των χεριών, την τεράστια ηδονή, την ανάγκη να το κρύψω από μάτια που δεν κατανοούν, την αίσθηση της πληρότητας, την ταύτιση, τον πόνο του αποχωρισμού όταν ήρθε η ώρα της διακοπής, όλα και τίποτα, ζωή απέριττη που δεν ντρεπόταν να εκτεθεί...Τι μου θύμισες..Σε φιλώ γλυκά

maya είπε...

τα χέρια ...

έμαθα να τα βλέπω πιο όμορφα όταν κατάλαβα ΤΙ μπορούν να φτιάξουν ...

αριστουργήματα ...

απο ένα αληθινό χάδι
μέχρι ένα γλυπτό που αναπνέει θαρρείς ...

πολύχρωμη πρώτη καλημέρα
:)))))))))

Margo είπε...

creationsbyeve
Τελικά δεν είναι τυχαίο που οι όλοι στη παρέα αντιπαθούμε τις χαλαρές χειραψίες. Αν δεν ταιριάζαμε....Η χαλαρή χειραψία δεν ταιριάζει σε ανθρώπους δραστήριους, δημιουργικούς, δοτικούς. Τουλάχιστον έτσι σας έχω χαρακτηρίσει και χαίρομαι πολύ την παρέα σας. Να σαι καλά Εύα μου:)



Πουαντερί
Και καραμελίτσες και λουκουμάκια και ότι πιο γλυκό μπορούμε να φανταστούμε είναι τα μικρά μας. Είναι η ίδια η Ευτυχία. Καλή σου μέρα.

Margo είπε...

Pandora
Και τα μάτια βέβαια. Μπορείς μόνο με αυτά να επικοινωνήσεις και να καταλάβεις πολλά για τη ψυχή, που είναι η αλήθεια μας.


Roadartist
Αχ αυτά τα μπομπιράκια και πόσο δύσκολο είναι να τα μαλώνεις αυτά τα χεράκια όταν κάνουν ζαβολιές!

Margo είπε...

And33
Όχι οποιοδήποτε άγγιγμα Αντρέα μου. Αυτά τα χαλαρά χέρια που προείπαμε δε ξέρω αν μπορούν να το πετύχουν αυτό. Ίσως πάλι....Σε χαιρετώ.



Δημιουργία
Θα έλεγα Κατερίνα μου ότι τα χέρια όπως και τα μάτια, εξωτερικεύουν την αλήθεια μας πολλές φορές εν αγνοία μας!

Margo είπε...

Carpe Diem
Που είσαι ανυσήχησα!! Σήμερα ειδικά σε σκεπτόμουν συνέχεια. Όλα καλά λοιπόν...
Έχεις αυτόν τον τρόπο να νιώθεις κυρίως αλλά και να εκφράζεσαι!!!! Έχω γίνει πιστή οπαδός σου πια, τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί κάτι να συμβεί και να χαθεί η επικοινωνία. Να είσαι καλά πάνω απ' όλα. Καλή εβδομάδα να έχεις....


Maya
Σε καλωσορίζω με χαρά στα μέρη μου. Πράγματι αριστουργήματα μπορούν να φτιάξουν, αν εμείς το θέμε. Μακάρι μόνο αυτό να θέλαμε!!
Και από μένα τη πιο ζεστή καλημέρα:)))

ΥΣ. Μ'αρέσουν τα χαμογελάκια σου. Νομίζω θα τα υιοθετήσω...

Margo είπε...

Carpe Diem
Να συμπληρώσω... όταν λέω κάτι να συμβεί εννοώ με το διαδίκτυο, π.χ να εξαφανιστεί το blog ξαφνικά ή να πάψει ο blogger να στηρίζει το σύστημα, ποιος ξέρει; Νομίζω απόκτησα φοβίες χεχεχε!

τ2φ είπε...

..όσο υπάρχει ψωμί θα υπάρχει και η τέχνη... όσο για τα χέρακια και τα χέρια,τα πιάνεις και πετάς,έτσι απλά!
χεράκια πολλά

Margo είπε...

Trempe
Έτσι απλά αγαπημένε μου ποιητή... μεγάλη παρηγοριά η τέχνη.. σ'ευχαριστώ! φιλιά πολλά

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Χέρια...

Αδυναμία μου.
Αυτά και τα μάτια.

Οι κεραίες μας και η επέκταση μας.
Πάντα τα παρατηρώ σε έναν άνθρωπο, με την πρώτη γνωριμία. Προδίδουν πάντα μυστικά.

Τα παιδικά χεράκια, βελουδένια όπως απλώνονται για να κατοχυρώσουν την πρώτη αίσθηση των πραγμάτων είναι από τις ομορφότερες εικόνες που κρύβει κανείς φυλακισμένες μέσα τους. Κρύβουν ένα μαγικό μαγνήτη, δεν μπορείς να αντισταθείς στη δοκιμή του αγγίγματος.

Όσο για το θηλασμό, νιώθω ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να το ζήσω!

Να είσαι καλά Margo μου!
Την καλημέρα μου!

Αρχοντία είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο, που με εκφράζει απόλυτα!!

Margo είπε...

Ομπρελίστα μου
Επιβεβαιώνεις με τα λόγια σου την εντύπωση που έχω για σένα. Τελικά εκτός από τα μάτια και τα χέρια και η παρουσία μας μέσα σ' αυτές τις σελίδες, προδίδει πολλά από αυτά που μας χαρακτηρίζουν.
Καλή σου νύχτα να είσαι καλά:)


Αρχοντία
Σε καλωσορίζω στο μπλογκάκι μου, μου έδωσες έτσι την ευκαιρία να δω την πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά σου.
Καλό βράδυ να έχεις...

elie είπε...

Τι όμορφο ποστ!
Καλημέρα margo.

Margo είπε...

Καλή σου μέρα Elie μου, σ'ευχαριστώ πολύ:)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψη...
Αυξάνονται λίγο-λίγο τα blogs που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την Μύκονο κι αυτό δεν μπορεί παρά αποδεικνύει ότι λίγο να ξύσει κανείς την ιλουστρασιόν επιφάνεια, λίγο να φύγει από τις "κεντρικές αρτηρίες" και να αφεθεί να περιπλανηθεί στις παρόδους, συναντά πραγματικούς ανθρώπους - απ' αυτούς, που υπάρχουν και σ' άλλα μέρη, που σκέπτονται και γράφουν, που πονούν επίσης και δεν (καμώνονται πως) ξεφαντώνουν μόνον!..
Μ' όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας αξίζει να το προβάλλει αυτό...
Την Καλημέρα μου!