Το πιο τρυφερό άγγιγμα

Το έκανα τελικά το λάθος και μου έφυγε η απορία, πώς κάποια post φίλων δεν μπορώ να τα δω. Αλλού ήθελα να βάλω το περίφημο gadget και αλλού πήγε. Το έσβησα λοιπόν και έμεινε ο τίτλος να αιωρείται Θα επανορθώσω ευθύς αμέσως. . . . .

Και μία διαπίστωση με αφορμή το προηγούμενο post. Από όλες τις δημοσιεύσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, αυτή έκανε πολύ περισσότερους φίλους να αντιδράσουν. Εάν το μετέφραζα σε αριθμούς το θέμα "περί τέχνης" θα έπαιρνε το μεγαλύτερο ποσοστό. Διαπιστώνω λοιπόν με χαρά, ότι η τέχνη τελικά μπορεί να βγει νικητής!!! Ακόμη αυτό το συμπέρασμα ισχυροποιεί και την άποψη της Βασιλικής Ν. (www.animusanimus.blogspot.com) όπως το διατύπωσε στο σχόλιό της για τη τέχνη "κι αν δε φαίνεται πως κάτι αλλάζει, είμαι βέβαια πως πολλά αλλάζουν αλλά δε φαίνονται".



Εδώ δε χρειάζεται να πω και πολλά. Θα καταλάβετε ότι έχω μια αδυναμία στα χεράκια και όχι μόνο των μικρών παιδιών. Τα χέρια είναι εργαλεία για τον άνθρωπο, απαραίτητα από τις πιο εύκολες μέχρι τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές. Είναι μέσο έκφρασης. Πόσο σημαντικό είναι το στήσιμο των χεριών στους χορευτές, με τις Ινδές να πρωταγωνιστούν αφού ο χορός τους θα μπορούσε να λέγετε και χορός των χεριών. Μαρτυρούν την επαγγελματική ιδιότητα του κατόχου τους. Σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χέρι ενός μπετατζή από το χέρι ενός υπαλλήλου γραφείου. Την κοινωνική του θέση αφού τα ταλαιπωρημένα χέρια ανήκουν συνήθως σε οικονομικά ασθενέστερους. Την προσωπικότητά του, από τον τρόπο που θα χαιρετήσει ή από τον τρόπο που θα τα απασχολήσει όταν δεν τους έχει αναθέσει κάποια εργασία.

Όποιος μπορέσει να τα ελέγξει απόλυτα δηλαδή να τα οδηγήσει με το μυαλό, τότε μπορεί να γευτεί μία μοναδική εμπειρία. Συνήθως τα χέρια μας λειτουργούν σαν ομάδα και τα δύο μαζί βοηθώντας το ένα το άλλο. Αν τους ζητήσουμε να κινηθούν διαφορετικά, δε μπορούν, εκτός αν τα εκπαιδεύσουμε. Αυτό κάνουν οι μουσικοί. Παίζοντας, δεν εξασκούν μόνο τα δάκτυλα αλλά κυρίως τον εγκέφαλό τους, να μπορεί να τα σκεφτεί σαν δύο ξεχωριστές προεκτάσεις του κορμού και να μπορέσει να τα κινήσει απελευθερωμένα από τη εξάρτηση του ενός χεριού από το άλλο.

Όμως τα πιο όμορφα, τα πιο τρυφερά, τα πιο ανεπιτήδευτα χεράκια, είναι αυτά των μωρών και των μικρών παιδιών.

 
Η στιγμή που ένα μωρό θα ενώσει το ένα χέρι με το άλλο είναι σημαντική. Προφανώς έχει να κάνει με την πρόοδο του μυαλού και τη συνειδητοποίηση της ύπαρξης των χεριών.

 
Το χάδι από αυτά τα χεράκια είναι αγγελικό άγγιγμα!!!

Εκεί που τα χεράκια τους δίνουν παράσταση, είναι τη στιγμή του θηλασμού. Σηκώνουν το ελεύθερο χεράκι ψηλά και το αφήνουν να αιωρείται σαν να χορεύει στον αέρα, ένα χορό μαγικό. Αυτό δεν μπόρεσα να το αποθανατίσω, δε γινόταν άλλωστε, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ένας ακόμα λόγος για να επιμείνει μια νέα μητέρα στο θηλασμό του μωρού της!!!