Αχ Πατρίδα!

Οι φετινές γιορτές ήταν πολύ ξεχωριστές για μένα. Πήρα τις περισσότερες ευχές που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου και μάλιστα από ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα, ανθρώπους που έχω ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Φυσικά μιλάω για τους μπλογκοφίλους μου που με συντροφεύουν τώρα πια καθημερινά με πολύ ενδιαφέρουσες και πολλές φορές συνταρακτικές αναρτήσεις και σχόλια.

 Οι γιορτές αυτές ήταν ξεχωριστές για μένα και για ένα ακόμη λόγο. Ήρθε να γιορτάσει μαζί μας ο ξενιτεμένος μεγάλος μου αδελφός που είχα χρόνια να δω, με την οικογένειά του. Στην πραγματικότητα έχει φύγει από τα δεκαοκτώ του από το σπίτι μας, όταν πέρασε στα Γιάννενα στο Χημικό που ήταν και το όνειρό του. Ένας μέτριος μαθητής που πέτυχε το στόχο του και ένας φοιτητής που δεν άφησε ποτέ κανένα μάθημα για μετά!! Ήταν αφιερωμένος ολοκληρωτικά στην επιστήμη του και παθιασμένος με την έρευνα. Το εργαστήριο ήταν το σπίτι του. Έκανε εδώ μεταπτυχιακό και συνέχισε για κάποια χρόνια στις ΗΠΑ έχοντας στο βιογραφικό του πολλές και σημαντικές δημοσιεύσεις και παίρνοντας μέρος σε διαλέξεις με το αντικείμενο των ερευνών του, σε όλο τον κόσμο. Κάποια στιγμή αποφάσισε να διεκδικήσει μία θέση σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο μάζεψε τις δημοσιεύσεις του, (θυμάμαι τις έβγαλε σαράντα αντίγραφα για την επιτροπή!!) και ήρθε στην Ελλάδα για την συνέντευξη. Μαζί του υποψήφιος ήταν και ένας συμφοιτητής του ο οποίος δεν είχε καμία δημοσίευση και δεν είχε φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Ήταν όμως ανιψιός του υπουργού Κ.
Μπορείτε να φανταστείτε ποιος πήρε τη θέση!! Αυτό έγινε άλλες τρεις φορές με το ίδιο αποτέλεσμα. Ο ίδιος δεν επιχείρησε ποτέ να "βάλει γνωστό" άλλωστε οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν πιστεύουν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι το όπλο τους.

Η Ελλάδα όμως δε θέλει τους εργατικούς, τους ικανούς, τους γνώστες, αυτούς που θα τη βοηθήσουν να πάει μπροστά, αυτούς που θα την βγάλουν από τη μιζέρια της. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκε να προσπαθήσει σε άλλη χώρα. Και βέβαια τον πήραν αμέσως. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε Καθηγητής και σήμερα ηγείται του Χημικού τμήματος του Πανεπιστημίου. Μου λείπει πολύ όχι μόνο σαν αδελφός μου, αλλά και σαν ένας άνθρωπος που θα άφηνε κάτι σε αυτή την χώρα...

 Πατρίδα βουρκωμένη από κισσό,

 βουνά που σου γυρνούν τη πλάτη. 

Να πεις πως ξενιτεύεσαι, 

να ρίξεις πέτρα, 

 βρίσκει στο ίδιο σου κεφάλι. 

Γρηγόρη, Πέτρο, Νικηφόρε,

 δημοδιδάσκαλοι της Θεσπρωτίας, 

οι μαθηταί σας διαρκώς μειούνται, 

τα δημητριακά μας λιγοστεύουν, 

θα πούμε το ψωμί π-σ-ω-μ-ά-κ-ι.

 Μιχάλη Γκανά