Μια εξαιρετική κίνηση του καθηγητή Vad σε συνεργασία με τους μαθητές του από το Χαρτούν, που διώχνει την ασχήμια . . . δίνει ελπίδα και ενώνει όλους όσους ονειρεύονται μια καλύτερη κοινωνία . . . Μπορούμε όλοι μας να ενώσουμε τα χέρια και να κοιτάξουμε εμπρός. Ας αναγεννηθούμε.
Αναδημοσιεύω, μετά από την προτροπή της http://www.roadartist.blogspot.com/, αυτήν την εξαιρετική ενέργεια που παρουσίασε ο καθηγητής Vad στο blog του. Νομίζω ότι αξίζει να το δούμε και το αναδημοσιεύσουμε όλοι.
"Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ.." Όταν η Ελλάδα καίγεται . . .
. . . τα παιδιά στο Χαρτούν μιλούν για την ΕΙΡΗΝΗ
Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη. . σας ευχαριστούμε πολύ!!!
H ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου. Σας ευχαριστούμε . . . .
Αναδημοσιεύω, μετά από την προτροπή της http://www.roadartist.blogspot.com/, αυτήν την εξαιρετική ενέργεια που παρουσίασε ο καθηγητής Vad στο blog του. Νομίζω ότι αξίζει να το δούμε και το αναδημοσιεύσουμε όλοι.
"Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ.." Όταν η Ελλάδα καίγεται . . .
. . . τα παιδιά στο Χαρτούν μιλούν για την ΕΙΡΗΝΗ
Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη. . σας ευχαριστούμε πολύ!!!
H ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου. Σας ευχαριστούμε . . . .
11 σχόλια:
Θυμίζει η φωτογραφία πολύ τους φοιτητές καθισμένους να τραγουδούν "Give peace a chance" στην ταινία "The Strawberry statement" της δεκαετίας του '70. Όνειρο για όλους η ειρήνη, αν και ανεκπλήρωτο.
...Συμβαίνει κάποτε και πραγματοποιούνται
τα όνειρα. Εκπληρώνεται κάποτε ο προορισμός τους, ύλη να γίνουν
στο παρελθόν μιας μέλλουσας στιγμής.
Συμβαίνει όταν είναι, από φόβο, ταπεινά,
είτε συγκρατημένα από σοφία.
Είτε, απλά, γιατί το θέλησε η τύχη
η ανεξάντλητη, να αναδιπλωθούν
τα γεγονότα και να επικαθήσουν,
αναπάντεχα τέλεια, στα όνειρα.
Η σύμπτωση όμως αφαιρεί πάντα,
Έκταση αφαιρεί και προεκτάσεις.
Υπόσταση αφαιρεί. Και τη μνήμη
ακόμη. Την αχρηστεύει, φράσσοντας
τις εξόδους της. Τι χρειάζεται,
στο όμοιό τους παρόν μπροστά,
η μνήμη των ονείρων;
Αλλά ως και αυτή η απώλεια μας θλίβει.
Θέλουμε τ' όνειρο, κι εκπληρωμένο, να μένει όνειρο. Και ν' ακολουθεί.
μαζί του για ν' ακολουθεί ένα μέλλον.
Άθως Δημουλάς "ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΟΝΕΙΡΟ"
Το 1958 διαδηλωτές έκαναν πορεία με το σήμα της ειρήνης
ως τις Εγκαταστάσεις Ατομικών Όπλων (AWE) της Μ. Βρετανίας.
Ένα βροχερό πασχαλιάτικο Σαββατοκύριακο πριν από 50 χρόνια ένα πλήθος διαδηλωτών ξεκίνησε μια τετραήμερη πορεία από το Λονδίνο υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού. Ένα νέο κίνημα χρειάζεται πάντα ένα νέο σύμβολο, κι έτσι εκείνοι οι διαδηλωτές κράδαιναν πλακάτ με ένα απλό λογότυπο, το οποίο εξελίχθηκε σε παγκόσμιο σήμα της ειρήνης.
Το σήμα της ειρήνης δεν απεικονίζει την πατημασιά ούτε περιστεριού ούτε κοτόπουλου, όπως χλευάζουν τα φιλοπόλεμα γεράκια. Ο καλλιτέχνης Τζέραλντ Χόλτομ εμπνεύστηκε από τα αρχικά των λέξεων Nuclear (Πυρη- νικός) και Disarmament (Αφοπλισμός) στο σημαφορικό σύστημα (αριστερά), αν και αργότερα είπε ότι αναπαριστούσε τον ίδιο σε απόγνωση, με τα χέρια κάτω και τις παλάμες ανοιχτές. Το σήμα σκόπιμα δεν κατοχυρώθηκε ως πνευματική ιδιοκτησία και έτσι χρησιμοποιήθηκε παντού, από διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ μέχρι διαφημίσεις τσιγάρων. Ως αποτέλεσμα, αναγνωρίζεται εύκολα. Τα παιδιά το φορτίζουν σημαδιακά με τον τρόπο που επέλεξαν να το αναπαριστήσουν σωματοποιημένο.Ένα σήμα, χιλιάδες σώματα, κάποιες διαψεύσεις που μοιάζουν οριστικές αλλά και κάποιες, λίγες μεν αλλά πόσο συγκλονιστικές δικαιώσεις..Συμβαίνει όντως κάποτε να πραγματοποιούνται τα όνειρα..Μόνο να είμαστε εκεί..
Φοβερή πρωτοβουλία έτσι..Πόσοι σήμερα έχουνε έστω την δυνατότητα να την εκτιμήσουν??
Αναδημοσίευσα την ανάρτηση του vad, αμέσως μόλις το είδα.. Αυτό δεν θα το έδειχναν ποτέ τα κανάλια..και όμως πόσο πολύ σημαντικό.. Και μιλάμε για μαθητές στο Σουδάν..που υπάρχει τόση φτώχια..
Απίστευτα συμβολική κίνηση..
Είχα σκεφτεί να βάλω μουσική υπόκρουση το Give peace a chance, αλλά τελικά δεν μπήκε..
Μερικά παιδιά ενώνουν τα χέρια και μας στέλνουν χαμόγελα, με όλη τη δύναμη της ψυχής τους..
Να είσαι καλά για την αναδημοσίευση, πολλά φιλιά, καλό βράδυ να έχουμε!
Παραδειγμα προς μιμηση η πραξη των παιδιων.Μακαρι να ερθει ηρεμια και ειρηνη ,οχι μονο εδω, αλλα σε ολο τον κοσμο.
Μαρία
Ελπίζω όλα αυτά να μη μείνουν στο όνειρο, μέσα από ένα κακό, μας δίνεται μία ευκαιρία ν' αλλάξουμε προς το καλύτερο, δε θέλω να την χάσουμε.
Carpe diem
θα μπορούσε το σχόλιό σου να είναι μία ανάρτηση από μόνο του. Δεν ήξερα την ιστορία για τη γέννηση του σήματος της ειρήνης, νομίζω ότι πολλοί θα ήθελαν να τη μάθουν.
Roadartist
Και εγώ απόρησα πώς τέτοιες πρωτοβουλίες δεν γίνονται γνωστές από αυτούς που τελικά ορίζουν αυτά που πρέπει να ξέρουμε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Από τότε που ξεκίνησα το blogging κατάλαβα ότι η πραγματική είδηση είναι ό,τι διαβάζω εδώ μέσα!
Δημιουργία
Η ευχή για Ειρήνη δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρη!
Πολύ ωραία η νέα φωτογραφία του blog! Καλό είναι που το ανανεώνεις. Εγώ δυστυχώς κολλάω σε κάτι και εμμένω πολύν καιρό. (Σε καμιά πενταετία μπορεί να του αλλάξω μορφή...
Τα παιδιά , η ελπίδα !!
Τα παιδιά, το χαμόγελο !!
Τα παιδιά, το μέλλον !!
Τα παιδιά μας, η τρομερή δύναμη τους, η φωνή τους, η απαίτηση τους για καλύτερη ζωή, για παγκόσμια ειρήνη , για ένα καλύτερο αύριο !!!!
ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ , ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ !!!!!
Maria το ανανεώνω γιατί κανένα δε μου αρέσει ιδιαίτερα. Τώρα τελευταία ανακάλυψα ένα site με καλούτσικες φωτογραφίες όμως θα ήθελα όταν έχω χρόνο, να φτιάξω δικό μου υλικό. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν τα blogs που έχουν σταθερή παρουσίαση στην αρχή και δεν αλλάζουν συνεχώς, είναι η ταυτότητά τους. Τώρα που έχω την τριβή με το blog θα ήθελα να αλλάξω και το όνομα που μπήκε πρόχειρα αλλά δεν θα ήταν σωστό.
Αθηνά
Αυτά που γράφεις αν τα διάβαζα πριν τέσσερα χρόνια, θα συμφωνούσα μεν, αλλά δε θα τα ένιωθα το ίδιο με τώρα που έχω παιδιά. Όσο μεγαλώνουμε δυστυχώς ξεχνάμε τι σημαίνει να είσαι παιδί. Έρχονται τα παιδιά μας να μας το θυμήσουν ή παιδιά σαν και αυτά που μας κοιτούν όλο υποσχέσεις για το αύριο.
"Τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μύλο τον χάρτινο τις ελπίδες μας." Ευτυχώς...
Δημοσίευση σχολίου