8 Ιουν 2012

στο βουνό..

Στο βουνό, που ξανθαίνει όλο και πιο πολύ όσο καίει ο καλοκαιρινός ήλιος, μία έντονη ροζ καμπύλη γραμμή διαγράφει το κατέβασμα του λαγκαδιού.. εκεί που δεν έφτασε ακόμη ο άνθρωπος να μπαζώσει, να γκρεμίσει, να ισοπεδώσει...



Μοιάζει έρημος τόπος μα δεν είναι. Περνούν χιλιάδες ζωές από έναν έρημο από ανθρώπους τόπο. Δεν μας αγαπούν τα ζώα και τα πουλιά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μέσα στην ερημιά, κάποιοι έχτισαν το σπιτικό τους ή ένα μικρό αποκούμπι για να πήζουν τα γάλα από τα ζώα τους όπως το τυροκομιό δίπλα στο κελί της εικόνας... και ένα κηπαράκι εκεί κοντά που σίγουρα θα έχει μέσα ένα μικρό πηγαδάκι. Χωρίς δρόμο.. ήσυχα και απλά, μια προέκταση της ίδιας της φύσης.



Ήταν λογικό να αλλάξουμε ακολουθώντας τους ταχύτατους ρυθμούς της "εξέλιξης". Μόνο που το κάναμε χωρίς μέτρο, χωρίς να σεβαστούμε τον διπλανό μας, τα πλάσματα γύρω μας, τη γη που μας τρέφει, το νερό που μας ξεδιψάει,  τη θάλασσα που κρύβει στα βάθη της έναν ολόκληρο κόσμο.

Χάσαμε τα σημάδια.. ο γλάρος στο βουνό σήμαινε κάποτε κακοκαιρία στο γιαλό. Σήμερα οι γλάροι έρχονται στο βουνό για να βρουν τροφή. Η υπεραλίευση ανατρέπει τη ζωή στη θάλασσα.



Χάσαμε τα λίγα για ν΄αποκτήσουμε τα πολλά, όμως πέσαμε σε πλάνη γιατί χάσαμε τα ουσιώδη. Κυρίως χάσαμε τον εαυτό μας. Τα ιδανικά, οι αξίες, τα νεανικά μας όνειρα, όλα αντικαταστάθηκαν από την εικόνα μας.. όσο πιο πολύ γυάλιζε τόσο πιο πολύ χανόμασταν.
Και ήρθε η ώρα της κρίσης και πίστεψα ήρθε η ώρα για την αλλαγή. Και η αλλαγή ήρθε, αλλά όχι όπως την περίμενα. Περίμενα αλληλεγγύη, εγρήγορση, συλλογικότητα και  βλέπω μίσος, παραίτηση, ατομισμό. Δεν φοβάμαι την κρίση, φοβάμαι πως τσάμπα θα πεινάσουμε, τσάμπα θα υποβαθμιστεί η ζωή μας όσον αφορά την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τσάμπα θα ψηφίσουμε (ξανά).
Παρόλα αυτά πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο. Προφανώς έχει και πιο κάτω και οδεύουμε ολοταχώς προς τα εκεί. Όταν ξεθολώσει το τοπίο εύχομαι όλοι να δούμε πιο καθαρά...


Εδώ  ένα εξαιρετικό άρθρο για τη "χώρα της σφαλιάρας"
Και εδώ ένα αληθινά ευτυχισμένο μελισσάκι μέσα στα χρώματα του καλοκαιριού.


υ.γ. σκέφτηκα πολύ τελευταία για την τύχη αυτού του blog. Δεν ήθελα να μεταφέρω εδώ την κυκλοθυμική διάθεση που έχω με όλα αυτά. Όμως αντί να εγκαταλείψω, αποφάσισα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Μια καινούργια αρχή, με παρέα τους λίγους εναπομείναντες @φίλους που συνεχίζουν δημιουργικά. Άιναφετς, Θαλασσένια, Roadartist, Dodo, Κωνσταντίνε, Silena, μια φορά κι έναν τρελό, Άστρια, Δάφνη, Εύα, Στέλλα, Μαριέλα, Ζουζού, Καρυάτιδα, Riski, Τσαλαπετεινέ, Όστρια, Μελίνα, Γωγώ, Κική, Λύχνε, Λένα, Βολτίτσα, Φαούδι, Δημήτρη, ηλιογράφε, Πεταλούδα, Επίκουρε, Αντιγόνη, Οδοιπόρε, Μαρία, Τόλη, Ντίνο, Αθηνά, Καναρινένια, Χριστόφορε, Λεβίνα, Κάκια, maximus, Αντώνη, Χαρά, Έλενα, Kaya, Όλγα, Ξωτικό, Νέλλη, Νεφέλη.... Όλοι όσοι εγκαταλείψατε ξανασκεφτείτε το. Ας γίνουν οι θετικές σκέψεις και εικόνες πλειοψηφία!!!


Καλή δύναμη σε όλους!







73 σχόλια:

Georgina είπε...

Σαν να μίλησε η ανθρώπινη φωνή μέσα μου, νιώθω με όσα διάβασα και άκουσα στο blog σου σήμερα Margo.
Στα λίγα λεπτά της "καλημέρας" που έχει ο καθένας στη διάθεσή του αυτές τις μέρες ο καθένας μας, ας ακολουθήσει το παράδειγμά σου.
Να είσαι καλά!

Levina είπε...

Καλή μου Margo, ήθελε ο Έλληνας να πηγαινοφέρνει την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας από την πόλη στο χωριό και τούμπαλιν, γεμίσαν τα νησιά, τα βουνά κι οι κάμποι με μεγαθήρια εξαμβλώματα, με μίζες έχτισε, αφού έκαψε, έφαγε, αχόρταγος πάντα ακόμα και σήμερα...
Κουράστηκα να ακούω πως είναι μιζέρια να αναφέρουμε τα κακώς κείμενα της χώρας μας, όλοι μας έχουμε θυμώσει , έχουμε μείνει άναυδοι μπροστά σε όσα ξεσκεπάζονται ... να μη τα συζητάμε? να μην λέμε την αγανάκτησή μας?
Το μπλοκ σου είναι ο καθρέφτης σου, είτε μιλάς για τις ομορφιές του τόπου σου, είτε για ότι αγαπάς, είτε για όσα σε θλίβουν!

Καλή δύναμη και σε σένα
σε φιλώ
να έχεις μια όμορφη μέρα :))

kariatida62 είπε...

Ισως θα έπρεπε να τα χάσουμε όλα για να ξανασκεφτούμε και να τα διεκδικήσουμε πίσω...
Όλα ακολουθούν την κυκλική τροχιά και τερματίζουν απ'εκεί που άρχισαν!
----
Το μπλόγκ σου χέρι βοηθείας σ'όλους μας!
Καλή σου μέρα Μαργκώ μου

Ange Alexiou είπε...

Όμορφες, ξεκούραστες εικόνες και μια αισιόδοξη ανάρτηση. Σπανίζουν οι αισιόδοξες αναρτήσεις τελευταία.
Σ΄ευχαριστώ...
:)

Roadartist είπε...

...Ως προς το blogging, με όλα όσα γίνονται σίγουρα όλοι μας κάπως έτσι αισθανόμαστε, ή μάλλον ακριβώς έτσι, πίστεψε με, να είσαι καλά margo :)

ξωτικό είπε...

Mάργκω μου μέρες θέλω να σου γράψω για το "κλείσιμο" που βλέπεις απ'το αραίωμα των μπλόγκς.
Υπάρχει σίγουρα θλίψη σε όλους ,σε άλλους και κατάθλιψη αλλά και ανάγκη περισσότερης περισυλλογής και μελέτης των καταστάσεων ειδικά εν'όψει πάλι εκλογών και μεγάλη κόπωση ψυχική και πνευματική και απο τις χιλλιάδες συζητήσεις που σίγουρα κάνει ο καθένας μας στο άμεσο περιβάλλον του.
Θέλω να πώ (χοντρικά) πως θα ήταν απίθανο έως περίεργο να συνέχιζαν όλα απρόσκωπτα οπότε μην μελαγχολείς επιπλέον θεωρώντας το κυρίως ως παραίτηση και απελπισία ..
Στις κρίσεις μεγενθύνονται και τα καλά και (δυστυχώς)τα κακά στοιχεία των κοινωνιών και βγαίνουν επίσης κάτω απ'το χαλί όλα τα κρυμμένα,πράγμα μάλλον καλό για να πάμε σε κάτι καλύτερο
άρα ελπίζουμε σίγουρα και προσπαθούμε να ενισχύσουμε τον "άνθρωπο", μέσα μας πρώτα, με ψύχραιμη σκέψη και αλήθειες.....
(μια σκέψη απ'τις φωτό σου :τι ωραία που συμβιώνουν στη φύση ξερά και χλωρά και η 3η !!!!)
πρέπει να σταματήσω το σεντόνιδυστυχώς :))
Κι εγώ την ίδια απόφαση έχω πάρει με σένα για το μπλόγκ αλλά καθαρά πρακτικοί λόγοι με δυσκολεύουν να το δείξω
Σε φιλώ πολύ δυνατά.

Δάφνη Χρονοπούλου/ Daphne Chronopoulou είπε...

Αγαπημένη ρεματιά με πικροδάφνες― τι θαύμα που διασώθηκε αυτή η παλιά αγάπη!
Margo μου συμπανορμώτισσα και συναγιοσωστιώτισσα με τιμά η Φιλία & το link & μου δίνουν το θάρρος να σου ζητήσω να μην εγκαταλείψεις ούτε το blog ούτε την πολύτιμη συνήθεια την 'Μεταφέρω εδώ την κυκλοθυμική διάθεση'― Διότι αυτό είναι το Ημερολόγιο, αυτό το blog, ένα παράθυρο προς τη ζωή και τα εντός μας, κι η ειλικρίνια είναι η μεγάλη αξία & χρησιμοτητά του.
Δεν ξέρω τα 'όλα' που αναφέρεις αλλά ξέρω πως εμείς οι αναγνώστες σου σε θέλουμε να σε χαιρόμαστε όπως ήσουν πάντα.
Καλές γραφές λοιπόν & καλό μας καλοκαίρι (μ' ένα Ευχαριστώ ακόμα)

Mariela είπε...

Μαργκούλα μου να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω!
όλοι έτσι αισθανόμαστε ακριβώς...
καλό είναι όμως να προσπαθούμε όσο μπορούμε ο καθένας να αντιστέκεται.
Και φυσικά εμείς εδώ είμαστε δίπλα σου. Δίπλα ο ένας στον άλλο.
Σε φιλώ πολύ

Μαρία είπε...

Υπάρχει και το μίσος,υπάρχει και η αλληλεγγύη...Τα πάντα στη ζωή είναι έτσι...Μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό,μάχη και έξω και στο εσωτερικό του ανθρώπου...Είναι η εποχή του κατακλυσμού,της κάθαρσης...Μόνο σαν κιβωτό βλέπω τα blogs...Περισώζουν ό,τι σώζεται...Το φυλούν μέσα τους για να χρησιμοποιηθεί όταν πρέπει...Συναισθήματα και αξίες και γνώσεις παλιές,αρχέγονες...να μη χαθούν,να ζήσουν...Ό,τι αξίζει,ό,τι είναι αληθινό...και τα συναισθήματά σου είναι αληθινά και γι αυτό έχουν αξία...Όλα τα συναισθήματα...Ποτέ δε συμπάθησα την τάση των ανθρώπων να διώχνουν τη θλίψη και τον πόνο,σαν επάρατα συναισθήματα...Αντίθετα τα βρίσκω πολύ δημιουργικά...Και μου αρέσει που τα εκφράζεις...Πολλά φιλιά,margo...και αγάπη σου στέλνω...

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Κάθε που περνάω από εδώ, ηρεμώ.

Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε τρομάξει. Ο καθένας το δείχνει με τον τρόπο του. Ακόμη και η ίδια η αποφυγή της έκφρασης του τρόμου, το ίδιο φανερώνει, ίσως και πιο έντονα γιατί δεν βρίσκει διέξοδο να εκτονωθεί.

Να μας φωτίσει ο Θεός.
Καλή δύναμη, ναι.

Καλησπέρα από τον κάμπο.

Margo είπε...

Στην παλιά μου γειτονιά, με αφορμή την παρατηρητικότητα μιας γυναίκας και με δόλωμα ένα παιδί, πιάσανε ένα ζευγάρι (με ένα υποτιθέμενο παιδί τους) που προσπαθούσε να παρασύρει παιδιά και να τα οδηγήσει μέσα σε φορτηγάκι το οποίο ήταν κινητό χειρουργείο. Οι ίδιοι έκλεψαν παιδί από πολυσύχναστο πάρκο και το άφησαν ελεύθερο μετά από μεγάλη κινητοποίηση που έγινε στην περιοχή, μόνο που είχαν προλάβει να του αφαιρέσουν τα μάτια.

Είναι κτήνη λέω στον εαυτό μου και τα κατατάσσω στα τόσα άλλα κτήνη που έχουν γεμίσει τον κόσμο. Ένας ολόκληρος πλανήτης πορεύεται στην ιστορία με πόνο, αδικία, ρατσισμό, βία, καταπίεση, φτώχεια, δυστυχία, εκμετάλλευση και μέσα σε αυτόν τον κόσμο καλούμαστε να συνεχίσουμε να αγαπάμε, να πιστεύουμε, να χαμογελάμε, να ελπίζουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά, να δημιουργούμε, να συμπορευόμαστε…. να συγχωρούμε…

Είναι στιγμές που δεν μπορώ τίποτε από όλα αυτά… κυρίως να συγχωρώ!

Μετά πάλι εστιάζω στην άλλη πραγματικότητα που τίποτε δεν την αγγίζει και ξεκινώ και πάλι από την αρχή. Να αγαπάω, να ελπίζω, να δημιουργώ, να συγχωρώ.. τώρα είμαι κουρασμένη αλλά κι αυτό θα περάσει..

Σήμερα με ρώτησε ο άντρας μου να κόψουμε το internet για ένα μήνα.. είπα ΟΧΙ! Μήπως για μια βδομάδα; ΟΧΙ! Γιατί οι ανάσες που παίρνω από εσάς είναι ζωογόνες!!!
Γι αυτό σας ευχαριστώ θερμά!

Θα επανέλθω και θα γράψω στον καθέναν από εσάς..
Έως τότε σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, γεροί και δυνατοί!

MYSTELIOS είπε...

Πραγματικά υπέροχο το κείμενο της ανάρτησης σου και εκπληκτικές όλες οι φωτογραφίες !!!
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια Margo !!!

roadartist είπε...

Τι λες τώρα....; Με αφορμή όσα έγραψες παραπάνω. Ξέφυγε ο κόσμος, εκτροχιάστηκε. Καιρός για "πνευματική αντεπίθεση". Ήδη αργήσαμε.
Καλά του είπες όχι! :)
Φιλιά πολλά, καλή δύναμη.

Thalassenia είπε...

Μέρες τώρα ψήνω έναν επίλογο στο μυαλό μου, με όσα συμβαίνουν "μέσα" και "έξω", αυτή η ημιθανής κατάσταση κουράζει. Σήμερα μάλιστα πήρε τελική μορφή.
Και έρχεσαι τώρα να με προβληματίσεις... να αναθεωρήσω... να επαναπροσδιορίσω τη στάση μου σε αυτή την ανοιχτή παρέα.
Κρίσιμη καμπή σε όλα τα επίπεδα.

Θα τα ξαναπούμε, εύχομαι πιο αισιόδοξα.
Φιλιά για την αντίστασή σου!

Άστρια είπε...

Margo, αγαπημένη μας, πόσο δίκηο έχεις σε όσα με εξαιρετικό συνειρμό έγραψες στην ανάρτησή σου, πόσο κοντά σε βρήκα στο υστερόγραφό σου, και το πρώτο σχόλιό σου πρόσθεσε βεβαιότητα στο τραγικό αλλά και στο άδικο και παράλογο, σχεδόν παρανοϊκό, περιβάλλον πράξεων και συμπεριφορών γύρω μας.

Και προσθέτοντας στα λόγια σου, στο σχόλιο της Θαλασσένιας, του ξωτικού, της roadartist.. να πω ότι κι εγώ, μετά από μια μικρή απουσία από την παρέα μας, να, απλά σας αποθύμησα:)

Να είσαι καλά Margo μου, χάρισες πάλι χαμόγελο, όπως εκείνο το πανέμορφο μενεξεδί των ανθισμένων θάμνων στό γυμνό βουνό μέσα στις όμορφες φωτογραφίες σου.

φιλιά πολλά και από εδώ

* και σ' ευχαριστώ για το ευγενικό link:)

Gyro είπε...

Το blogging είναι το καλύτερο αγχολυτικό.
Αν το παρατήσεις θα το μετανιώσεις.

Προσωπικά παραλίγο να το κάνω πάνω στους 6 μήνες λειτουργίας του, αλλά μετά σκέφτηκα "θα γράφω μόνο και ας το βλέπω μόνο εγώ, και τι έγινε?"

Ο καθένας σταματά να γράφει βέβαια για διαφορετικούς λόγους.

Ίδωμεν.

Καλό βράδυ.

H.Constantinos είπε...

Η ροζ γραμμή... Μου αρέσουν αυτά που περνάν απαρατήρητα στον πολύ κόσμο!

Μου φαίνεται ότι βλέπω μιά ισορροπία στο μεταίχμιο ανάμεσα στην συγκρατημένη απαισιοδοξία και την συγκρατημένη αισιοδοξία...
Καλό αυτό, γιατί η πλειοψηφία βρίσκεται στο στάδιο της ασυγκράτητης απαισιοδοξίας και πάει προς τα κάτω με φόρα... Ε, έχει και λόγους!

dodo είπε...

Θα ήθελα να ανεβαίνω το μονοπάτι πλάι στις πικροδάφνες καί κάθε τόσο να στέκω καί να κοιτάζω την θέα από ψηλά!
Μην εγκαταλείψεις, χρειαζόμαστε τα χρώματα, τις μουσικές καί τις δημιουργικές σου ιδέες!

zoyzoy είπε...

Εχεις δίκιο πρέπει ν'αντισταθούμε στην μαύρη καθημερινότητα με τα αισιόδοξα μηνύματα που μας δίνει η φύση και που λίγοι πιάνουμε!

Τα θαλασσινά μου φιλιά για καλό ΣΒΚ!

Αυτά τα φούξια λουλούδια μέσα στ'αγονα βουνά τα'χα συναντήσει στην Κρήτη τέτοια εποχή και με είχαν μαγέψει!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Σήμερα βγήκα κι έκανα δουλειές στην βεράντα. Βαριές δουλειές. Με κουβαλήματα χώματα κι ένα απέραντο χάος μετά την μεταφορά των σπορόφυτων από εδώ στο περιβόλι στο χωριό.
Έτυχε έτσι που όλα αυτά έπρεπε να τα κάνω μονάχη μου, ενώ το πρόβλημα με την μέση μου δεν με άφηνε να πάρω ούτε ανάσα δίχως πόνο.

Μόλις τελείωσα κοντοστάθηκα, κατάκοπη, λερωμένη και πονώντας απίστευτα. Κι απ' το μυαλό μου πέρασε έτσι εντελώς φευγαλέα μια σκέψη - από αυτές τις χαζές, ανεξέλεγκτες που συνεχώς τρέχουν στον μπερντέ του νου: "κι αν για κάποιο λόγο ότι έφτιαξα χαλούσε κι έπρεπε τώρα να αρχίσω από την αρχή; Θα άρχιζα;"
Φρίκαρα ακόμα και στην υποψία ετούτης της νοητικής μου φλυαρίας.
Και μετά κοιτώντας λίγο πιο καλά γύρω μου και παίρνοντας ετούτη τη σκέψη λίγο πιο σοβαρά κατάλαβα ότι πραγματική δύναμη είναι ν'αρχίζεις όταν αυτό έτσι έρχεται, τη στιγμή που νόμισες πως τέλειωσες.
Να υπάρχει το σθένος, και η "ανακούφιση" του να αφήνεις τα σύνεργα κάτω να μπορεί να δώσει τη θέση της - αν έτσι πρέπει - στο ξαναρχίζω.

Μαριώ μου σ' αγαπώ πολύ και χαίρομαι - όχι τώρα μα από την αρχή - για το συναπάντημα.

Με δύναμη λοιπόν... κι όπου βγάλει

Όμορφο, γλυκό βράδυ σου εύχομαι

lena_zip είπε...

Εμένα μου φαίνονται πολλοί οι φίλοι σου :)
Δεν είναι σωστό να κατεβάζουμε την αυλαία, κατά τη γνώμη μου. Δε χρειάζεται. Ένας χώρος που ακουμπάμε για λίγο δεν πρέπει να κλείνει με κλειδί. Είναι αυτά τα ελάχιστα που έχουν μείνει κατα-δικά μας και τα αξίζουμε.

Τώρα για τη ροζ γραμμή στο βουνό. Οι άνθρωποι από όλες τις γραμμές του κόσμου, αυτή ακριβώς τη γραμμή θέλουμε να πατήσουμε. Δυστυχώς έτσι είμαστε.

Για όλα τα υπόλοιπα που γράφεις, μπορώ να σου πω ότι νιώθω το στομάχι μου να γυρίζει. Νιώθω να βιάζονται οι ψυχές μας καθημερινά.

Εδώ είμαστε.
Καλησπέρα :)

issallos είπε...

...@Margo...λιγοι ή πολλοι αν μειναμε ..δεν εχει σημασια...ετσι κι αλλιως... τουτο εδω το εργαλειο
που το λεμε blog ...αλλοι το λεν σπιτακι..αλλοι...ξελευθερια και εκτονωση του μεσα προς τα εξω τους.. ΝΟΣΕΙ απο κλικες παρεϊστικες διαφορες...ανοησια ξιπασμου και μπουζουαζιας...
τι παει να πει θα μεινεις ή θα φυγεις τι παει να πει αν ζεις ή αν πεθανες..τι παει να πει αν χθες ειχες ψωμι να φας?? τι παει να πει αν εδω μεσα κλαιγεσαι , χωνεις ,δικαιολογεις, και στο πιο διπλα σοσιαλ νετγουορκ, χαϊδευεις θωπευεις και σαλιαριζεις?????
.....

ασε ρε Μαργκο, δε αναφερομαι σε σενα κι ουτε για σενα εχω λογο, και συγνωμη που μπαινω στην παρεα σας.... δεν θελω να σας ταρακουνισω απο την ενοτητα σας.... ............
απλα μην μου πεις πως δεν με ξεχασες μην μου πεις πως δεν με ειδες μην μου πεις πως δεν με ξερεις....
το μονο που δεχομαι ειναι πως μας ξεγελασε το μερος...και κανεις μας δεν το παραδεχτηκε... ουτε βλεπω καποιον μεσα εδω να εχει τα "ματια" να το δει.....
το μερος ειναι ενα καλοστημενο μαγαζι.... κι οταν καταλαβαν οτι το blogging εχει δυναμη...το σπασαν...το γεμισαν ειδησεογραφικα....και πορνεια, το γεμισαν πιτσιρικια που δεν εχουν λογο... ουτε γραπτο ουτε υπαρξιακο...το φουλαρισαν με ερασιτεχνες που δειχνουν τα κρεμασταρια τους και τα πουλανε για μαργαριταρια το γεμισαν με τον
ενδοιασμο και την αγνοια ...και το τελειωσαν με μια κινηση...... αφησαν τα προβληματα και τους προβληματισμους... και γεμισαν το blog....χαρουμενες νεραϊδουλες ξεδιαντροπες παιδουλες του δηθεν .....μικρους κυριους και μικρες κυριες του καθοσπρεπισμου..... και...
βαλαν φραγματα.....ΜΑΣ ΦΡΑΞΑΝΕ τις ροες μας.....!!!!!


μιλησα εδω, σε σενα , γιατι σε λογιζω για καλλιτεχνη ...και μετρησα πολλες φορες την γραφη μου πριν σου ενοχλησω το μερος.....!!!!

Καλημερα Μαργκο ..... εγω θα ειμαι στην αντιπερα οχθη....και μας χωριζει θαλασσα μεγαλη κι ανταρα γιατι το προφιλ μου ετσι λεει..!!!!
..τι ειμαι.... ..και τι κανω
ισως το φθονουν...ισως και να το γελουν , τα βηματα που κανω να σταθει ορθιο το ονειρο μου που με στηριζει....η ΤΕΧΝΗ Μαργκο θα μας σωσει....και αν λειψουμε εμεις θα μεινει αυτη για μας...!!!!
..................................
ο issallos σας χαιρετα!!!!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Με τα εγγονια μου να τριγυρίζουν εδώ γύρω κατάφερα να διαβάσω βιαστικά το Υ.Γ.
Πολύ χαίρομαι για την απόφασή σου. Οι κρίκοι που δημιουργούνται χαλούν την αλυσίδα όταν χαλαρώνουν ή όταν φεύγουν. Κι εσύ είσαι χρυσός κρίκος!

Άιναφετς είπε...

Είμαι του βουνού, της ροζ γραμμής, της γης και της θετικής ενέργειας και αρνούμαι, τη γκρίνια, αρνούμαι να καταθέσω τα όπλα και ας θλίβομαι που πολλοί μπλόγκερ κλείνουν τα blogs τους, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του...
Πιστεύω στην επικοινωνία με κάθε μέσο, ειδικά από αυτούς που δεν φοβούνται και λένε ελεύθερα τη γνώμη τους...Όχι δεν μας στερήσουν το χαμόγελο!
Εγώ...εδώ μένω!
ΑΦιλιά, Α=Αληθινά!

Margo είπε...

@Georgina Kassavetes..

Καλησπέρα Τζορτζίνα.
Πολλές φορές νιώθοντας να ταυτιζόμαστε με τα γραφόμενα κάποιου φίλου είναι σαν να ακουμπάμε και κάτι δικό μας. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που μένω, η ουσιαστική επικοινωνία ανάμεσά μας.
Σ΄ ευχαριστώ πολύ!
Όμορφο ξημέρωμα σου εύχομαι.

Margo είπε...

@Levina..

Να τα συζητάμε Λεβίνα μου, να θυμώνουμε και να το δείχνουμε. Τελικά ας πράττουμε ότι λέει η καρδιά μας. Συχνά η δική μου, μου δείχνει και τον άλλο δρόμο. Αυτόν που κινείται παράλληλα με αυτόν της απελπισίας, με βλέμμα στραμμένο σε ότι με κρατά δυνατή και ενεργή. Αγωνίζομαι να μην με χάσω μέσα στον βούρκο που αποκαλύπτεται κάθε μέρα.

Εν τέλει πιστεύω πως ότι περνάμε δεν θα πάει χαμένο. Θα αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας..

Καλή βδομάδα Λεβίνα μου
Σε φιλώ!

Margo είπε...

@kariatida62..

Ακόμη κι αν διεκδικήσουμε και πάρουμε πίσω ότι χάσαμε θα μπορούσε να συνεχίσει η ζωή μας όπως ήταν; Τι θα γεννηθεί μετά από τον τερματισμό αυτού του κύκλου δεν μπορώ να φανταστώ. Δεν είμαστε μόνοι μας, πίσω μας στέκεται η Ευρώπη με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Ευχαριστώ Κάρυ, που είσαι εδώ δυναμικά!
Καλή βδομάδα να έχουμε

Margo είπε...

@misoagnosti..

Ήμουν πολύ προβληματισμένη όταν την ανέβασα. Ούτε αισιόδοξη, ούτε απαισιόδοξη, μόνο προβληματισμένη.

Να σαι καλά μισοάγνωστη:-)

Margo είπε...

@Roadartist..

..απόδειξη πως ότι είμαστε έξω είμαστε και εδώ μέσα, όσοι είμαστε ειλικρινείς φυσικά. Δεν θα ήθελα να χάσουμε την ανάγκη και την ικανότητα να εκφραζόμαστε. Αν μας καταβάλει η τρέλα των όσων ζούμε θα το χάσουμε κι αυτό. Το blog είναι ένας τρόπος. αν υπάρχει άλλος ok φτάνει να υπάρχει!
Φιλιά :-)

Margo είπε...

@ξωτικό..

Ξωτικό μου την παραίτηση δεν την βλέπω εδώ.. μόνο. Τα blogs είναι προέκταση της καθημερινότητάς μας. Βλέπω παραίτηση και καμία προσπάθεια αντίστασης ή και δημιουργικής αντίδρασης, ομαδικής δουλειάς ή στήριξης στον διπλανό ακόμη και στο φίλο ή συγγενή, εκεί έξω. Όλα καταρρέουν, σαν χαμένοι βλέπουμε να γκρεμίζονται οι δουλειές μας, ότι θεωρούσαμε δεδομένο όπως η υγεία π.χ. και όχι μόνο δεν κάνουμε τίποτα αλλά συνεχίζουμε να μην στηρίζουμε, να συκοφαντούμε, να φανατιζόμαστε, να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Είναι πολλά τα κακά που μεγεθύνονται.

Έχεις δίκιο, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε όπως πριν, αλλά περίμενα άλλη αντίδραση. Δεν μελαγχολώ, ανησυχώ κάποιες στιγμές και κάποιες άλλες περιμένω ελπίζοντας.

Σίγουρα το μάθημα που παίρνουμε είναι πολύ μεγάλο για τον «άνθρωπο μέσα μας» όπως γράφεις. Συνήθως νιώθω πως δυναμώνω όλο και πιο πολύ.
Η είδηση που έμαθα όμως (γράφω στο πρώτο μου σχόλιο) με συγκλόνισε…..

Δεν είναι το blogging το θέμα ξωτικό μου, είναι και αυτό όμως ένας ακόμη καθρέπτης του προβλήματος.
Και για μένα είναι δύσκολο να είμαι συνέχεια εδώ , τριγυρνώ όμως όσο μπορώ και θα το κάνω ακόμη κι αν μείνω μόνη όπως ήταν όταν ξεκίνησα. Είναι προσωπική και εσωτερική υπόθεση το blog.

Καλή βδομάδα καλό ξημέρωμα και μια αγκαλιά μεγάλη :-)

kovo voltes... είπε...

Νησιωτάκι μου, κεφάλι ψηλά και καρδιά κόκκινη απο ζωή. Μόνο ΑΓΑΠΗ. Μόνο αυτή μας σώζει, μας λυτρώνει, μας βοηθά για το παρακάτω. Και η αγάπη θέλει δύο και τρεις και δέκα και χιλιάδες. Όσο πιο πολλοί τόσο πιο δυνατή...;)
*να μου φροντίζεσαι πολύ, ακούς? Και μη μασάς μικρή μου. Όλα κύκλος και όλα μπροστά μας είναι...

Margo είπε...

@Δάφνη Χρονοπούλου..

Δάφνη μου έχεις δίκιο, τα «όλα» που ανέφερα ήταν μέσα στο μυαλό μου και πίστευα πως ο αναγνώστης μπορεί να τα μαντέψει. Κάτι που θα ήθελα να μπορούσα καλύτερα ήταν να γράφω :-)
Όπως μπορώ όμως μόνο αλήθειες λέω, δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι που δεν συμβαίνει. Κάποιες φορές όμως νιώθω να κινδυνεύω να γίνω κάτι που δεν θέλω και τότε κάνω ένα reset;-)

Ευχαριστώ εγώ για όσα μοιράζεσαι μαζί μας με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Χαίρομαι να σε διαβάζω και χαίρομαι που σε νιώθω κάπου εδώ κοντά μου..

Καλή βδομάδα να έχουμε!

Margo είπε...

@Mariela..

Αυτό το ο ένας δίπλα στον άλλον είναι μεγάλη παρηγοριά, ανακούφιση, ελπίδα, δύναμη.. όλα είναι και ευχαριστώ από καρδιάς!!!

Σε φιλώ και σε… περιμένω! Δεν το έχω ξεχάσει;-)

Margo είπε...

@Όστρια..

Περιγράφεις τη δικό σου blog Όστρια, μία κιβωτός που σώζει από τον κατακλυσμό ό,τι σώζεται. Έτσι κάπως φαντάζομαι και το σπιτικό σου:-)

Η τρέλα της κρίσης και της καταστροφολογίας, μας έχει φτάσει στα όριά μας Όστριά μου. Θέλει αντοχές να μην παρασυρθεί κανείς. Η σχέσεις των ανθρώπων κυρίως η οικογένεια, είναι το πιο δυνατό αντίδοτο.

Αυτό που δεν θέλω με τίποτα είναι να φοβάμαι και η είδηση που άκουσα και περιγράφω στο πρώτο μου σχόλιο με έκανε να φοβάμαι πολύ.. για το πόσο κτήνος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος.
Να σαι καλά φίλη μου..
Σε φιλώ!

Margo είπε...

@η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα..

…κάθε φορά που περνάς από εδώ αφήνεις μια απίστευτα γλυκιά αίσθηση και μια γαλήνη αλλιώτικη καθόλου τυχαίο το avatar σου;-)

Καναρινένια μου τρόμαξα πολύ, νόμιζα πως ήμουν προετοιμασμένη να τα ακούσω όλα αλλά ξεγελάστηκα και μάλλον είναι πολλά που θα με τρομάξουν ακόμη.

Φώτιση χρειαζόμαστε πόσο δίκιο έχεις..
Σε φιλώ από το νησί:-)

Margo είπε...

@ART-TRAVELLER..

Στέλιο μου σ΄ευχαριστώ!
Καλή βδομάδα να έχουμε..

Margo είπε...

@roadartist..

Απίστευτο δεν είναι;
Πόσα τέτοια συμβαίνουν και δεν τα μαθαίνει κανείς…

Πνευματική αντεπίθεση, ΝΑΙ!
Φιλιά :-)

Margo είπε...

@ Thalassenia..

Φυσικά να αναθεωρήσεις και αν ξαναβρεθείς σε τέτοια κρίσιμη στιγμή να επικοινωνήσεις.. μόνο μην φύγεις θαλασσένια μου. Είσαι από τους ανθρώπους που εκπέμπουν φως και το χρειαζόμαστε ετούτες τις σκοτεινές εποχές..

Θα τα ξαναπούμε σίγουρα, αισιόδοξα και δυνατά!
Φιλιά πολλά πολλά.

Margo είπε...

@Άστρια..

Ήρθες την κατάλληλη στιγμή και με τα πιο όμορφα δώρα. Οι ομορφιές πρέπει να μοιράζονται και από το blog μου θα τις ανακοινώνω ανελλιπώς από εδώ και στο εξής.
Σε πείσμα της ασχήμιας που δεν αξίζει σε κανένα πλάσμα και που η ομορφιά μόνο μπορεί να την εξοστρακίσει.

Για λίγο όταν λείπεις δεν πειράζει, για πολύ όμως πειράζει πολύ;-)

Σε φιλώ πολύ πολύ!

Margo είπε...

@Gyro..

….«Ακόμη κι αν το βλέπω μόνο εγώ» Ακριβώς αυτό, γιατί το blog είναι προσωπική υπόθεση. Τώρα αν υπάρξει και μοίρασμα ακόμη καλύτερα, σαν να πλουταίνει αυτός ο εσωτερικός κόσμος.

Να σαι καλά Gyro :-)
Καλή βδομάδα να έχουμε!

Margo είπε...

@H.Constantinos..

Τις περισσότερες φορές γέρνω προς τη συγκρατημένη αισιοδοξία, λίγες φορές στο σκέτο αισιοδοξία και κάποιες φορές στην συγκρατημένη απαισιοδοξία. Όλα μπορώ να τα αντέξω, αλλά την αγριότητα με την οποία συμπεριφέρονται «κάποιοι άνθρωποι» δεν μπορώ ποτέ να την κατανοήσω.. (γράφω στο πρώτο μου σχόλιο σχετικά)

Καλό ξημέρωμα Κωνσταντίνε.

Margo είπε...

@dodo..

Ω ναι, το κάναμε παλιά όταν νιώθαμε την ελευθερία να περπατήσουμε μέσα στα χωράφια χωρίς να μας πάρουν στο κυνήγι. Μέσα στο λαγκάδι είχαμε δημιουργήσει μονοπάτι από τα πολλά περάσματα. Η θέα από ψηλά το έπαθλο της προσπάθειας!
Πώς να εγκαταλείψω με τέτοια παρέα;-)
Να σαι καλά Dodo!

Margo είπε...

@zoyzoy..

Η πλειοψηφία πια είναι άνθρωποι της πόλης Ζουζού μου πώς να πιάσουν τα μηνύματα της φύσης; Μόνο αν ζήσουν για αρκετό διάστημα κοντά της έχει τόση δύναμη που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο!

Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Margo πόσο ουσιαστικά περιγράφεις την κατάσταση!! η φράση "κυκλοθυμική διάθεση" απεικονίζει ακριβώς πώς νιώθω κι εγώ, όμως έχεις δίκιο, εκεί που είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε πνιγμένοι σε όλα τα αρνητικά συναισθήματα που αναφέρεις, έτσι μαγικά γίνεται κάτι, γυρνάς κοιτάζεις το ίδιο τοπίο που βλέπεις κάθε πρωί απ' το παράθυρο μα αυτή τη φορά διακρίνεις κάτι καινουργιο, που σου δίνει δύναμη και μια μικρή έστω ελπίδα και φως. Καλή μου φίλη κι εγώ πιστεύω βαθιά στον άνθρωπο και στα όμορφα πράγματα που μπορεί να δημιουργήσει, εκεί θα σταθώ. Θα στοιχειώσω όσα γκρεμίζει και θα τα σκορπίσω και θα αντλήσω δύναμη για μας για τα παιδιά μας για τη χώρα μας...

μου έφτιαξες πραγματικά τη μέρα
να είσαι πάντα καλά

Margo είπε...

@μιά φορά κι ἕναν τρελλό...

Στην πραγματικότητα δεν τελειώνεις ποτέ ακόμη κι αν δεν ξεκινάς πάλι το ίδιο πράγμα. Κάτι άλλο θα ξεκινήσεις και κάθε αρχή χρειάζεται πίστη, θέληση, δύναμη.

Βέβαια, αν όλη η τόσο κουραστική δουλειά έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή δεν θα ήταν και τόσο εύκολο ε;-)
Αν όμως έπρεπε να ξαναγίνει, στη θέση σου θα ζητούσα βοήθεια διότι ακόμη κι αν η ψυχή θέλει η μέση δεν μπορεί και πρέπει να την προσέχουμε για να την έχουμε:-)

Λενιώ μου γι αυτό το συναπάντημα είναι που αξίζει όχι μόνο εδώ, παντού.. και η αγάπη που δίνω και παίρνω είναι εθιστική!
Καλή βδομάδα και καλή επιτυχία στον κήπο σας!!!!!
Φιλιά πολλά πολλά :-)

Margo είπε...

@lena_zip..

Λένα μου συνήθιζα να κρατώ ημερολόγιο από μικρή ειδικά αν ήταν ζόρικα τα πράγματα. Όταν περνούσε η μπόρα το έσκιζα και ξεκινούσα μία νέα σελίδα. Ώρες ώρες με πιάνει εκείνη η τάση της διαγραφής αλλά εδώ είναι αλλιώς. Δεν είμαι μόνη μου, έχω όλους εσάς. Έχω σκεφτεί αν όλοι φεύγατε τι θα έκανα, θα έμενα; Νομίζω θα έμενα με την ελπίδα όμως να έλθετε ξανά :-)

Για όλα τα άλλα τι να σου πω συνέχεια ψάχνω τρόπους να τα παρακολουθώ χωρίς να με καταβάλουν.. μάταια όμως.
Εδώ να είμαστε Λενάκι μου.
Καλή σου μέρα!!!

Margo είπε...

@Is Sallos..

Έφτασα και σε σένα φίλε μου :-)
Καταρχήν δεν ενοχλείς, λες την άποψή σου που είναι απόλυτα σεβαστή!
Ο καθένας μας βλέπει με τον δικό του τρόπο.. παρακολουθώ εδώ και καιρό τον τρόπο που βλέπεις το blogging και καταλαβαίνω, άσχετα αν συμφωνώ ή όχι. Όσα παρατηρείς και σε ενοχλούν, όντως υπάρχουν, αλλά η επιλογή των ανθρώπων που θα κρατήσουμε κοντά μας είναι καθαρά δική μας. Έτσι δεν γίνεται και στην ζωή μας γενικότερα;

Το αν θα μείνω ή αν θα φύγω, αν θα πεθάνω ή αν θα ζήσω αφορά εμένα προσωπικά. Ότι γράφω εδώ μέσα είναι στην ουσία διάλογος με εμένα. Ίσως να μην είναι σωστό να το διαβάζει ο καθένας όμως από τη στιγμή που ξεκίνησε αυτό το άνοιγμα, μόνο σε καλό μου έχει βγει, ακόμη κι αν δυσκολεύτηκα κάποιες φορές.
Όσοι @φίλοι έχουν μείνει εδώ, είναι ως επί το πλείστον άνθρωποι που παίρνω και μάλλον δίνω κάτι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι, αλλά είναι σημαντικό αφού με χαρίζει χαρά. Από την άλλη μαθαίνω τον κόσμο από μέσα και όχι από το φαίνεσθε.
Το blogging είναι ένα εργαλείο, εξαρτάται από τον καθένα μας πώς θα το χρησιμοποιήσει. Είναι φυσικό η ηθική και κοινωνική κατρακύλα μας να μεταφερθεί ΚΑΙ εδώ. Είπαμε όμως, επιλέγουμε πού θα περιηγηθούμε και με ποιους θέλουμε να συνυπάρξουμε ηλεκτρονικά.

Η τέχνη θα μας σώσει.. συμφωνώ!!!
Η τέχνη που εκτιμάται διαφορετικά από τον καθένα μας. Θα έλεγα.. η δημιουργία! Αν μέσω οποιουδήποτε δημιουργήματος καταφέρνουμε να γαληνεύουμε το μέσα μας, τότε έχουμε βρει το μυστικό. Δεν είναι πολύ μακριά η ευτυχία από την απελπισία. Αν η ευτυχία γίνει το κύριο συστατικό του συνόλου. τότε δεν θα είμαστε και πολύ μακριά από την ιδανική κοινωνία.

Όσο είμαστε εδώ (στη ζωή εννοώ) ονειρευόμαστε Ίσσαλλε :-)
Καλή σου μέρα!

Margo είπε...

@ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ..

... ευχαριστώ θερμά καλέ μου Χριστόφορε..

Καλή βδομάδα!


υ.γ. με συγκίνησες…

Margo είπε...

@Άιναφετς..

Να, είδες τώρα γιατί μένω κι εγώ εδώ;
Άσε που είμαι τυχερή που επικοινωνώ με αληθινή μάγισσα!!!
:-)

Ευχαριστώ μαγισσούλα μου.. σ΄αγαπώ πολύ!

ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ:-)

Margo είπε...

@kovo voltes..

Η λέξη που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη. Έχεις δίκιο βολτίτσα μου.
Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά είναι που αμφιβάλω γι αυτήν.. και είμαι τόσο τυχερή που έχω φίλους σαν και σένα :-)

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!!!!
Καλημέρες!

Margo είπε...

@Silena..


Πιστεύεις στον άνθρωπο που μπορεί να δημιουργήσει και φαίνεται Σιλένα μου. Είσαι από τα πλέον δημιουργικά πλάσματα που γνωρίζω μέσα και έξω από εδώ. Σε χαίρομαι πραγματικά, εσύ η ίδια γίνεσαι εκείνο το τοπίο που το αρνητικό το κάνει θετικό.
Γι αυτό και μόνο σ΄ ευχαριστώ πολύ..
..το δώρο σου πολύτιμο!!!!!!!!!!!!!

Αν μπορούσα θα σου έσφιγγα το χέρι, ίσως κάποτε γίνει κι αυτό.. για την ώρα διαδικτυακά :-)

Ανώνυμος είπε...

Margo μου έτσι κάπως σε νιώθω κι εγώ, πολύ κοντά μου, πολύ αληθινή, ειλικρινή φίλη

όσο για το αν θα συναντηθούμε ποτέ? ο νους γνωρίζει πως συναντιόμαστε κάθε στιγμή

πολλά φιλιά, σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που μου χαρίζεις

ElenaG είπε...

κάθε φορα...φεύγοντας από δω παίρνω ένα κομμάτι ομορφιάς...χαίρομαι που δε θα μου το πάρεις...


αυτές τις μέρες δεν είμαι για να γράφω πολλά μα να ξέρεις ότι γράφω είναι αληθινά...να σε προσεχεις...

roundel είπε...

Η αλήθεια είναι ότι και γω αραιά και που πια εμφανίζομαι στο δικό μου και ακόμα πιο αραιά στο δικό σου σπιτικό. Ισως γιατί έχω περισσότερο ανάγκη να πάρω τα βουνά παρά να γράψω....καταλαβαίνω απόλυτα τις σκέψεις σου...και παρόλα αυτα εδώ είμαστε:)

υ.γ. τέλειο το δελφινάκι:))

nevin-painting είπε...

Great post, I enjoyed ready reading your nice blog, Keep posting good stuff like this.

Poet είπε...

Μαρία μου, η στάση σου στη ζωή είναι και δική μου στάση. Ιδεολογία, αν θέλεις, προορισμός και νομοτέλεια. Δεν θα παραδοθούμε. Θα υπερασπιζόμαστε πάντα την ομορφιά, την αλήθεια, την αλληλεγγύη, τις αξίες της ζωής. Εμείς οι λίγοι, ναι.

eApenanti είπε...

Να πώ ότι το πιο όμορφο είναι να συνεχίζεις όταν όλα γύρω σου φαίνονται νεκρά ; Κοινοτυπία.

Eρχόμουν σπάνια e-δώ, αλλά αυτές οι λίγες φορές ήταν ξαπόσταμα. Για την αλήθεια ήταν ένα ΚΑΛΕΣΜΑ για ξαπόσταμα και Μοίρασμα.

Όχι, το "σπίτι" αυτό πρέπει να μείνει ανοικτό. Όχι μόνο για τους διαβάτες αλλά γιατί έχει και παράθυρα.

Καλή συνέχεια λοιπόν
Και καλό ξημέρωμα.

nameliart είπε...

Πόσες φορές έχω κάνει κι εγώ αυτό το πίσω-μπρος με το blog… Το συνεχίζω; Το σταματάω; Το αραιώνω; Το κάθε τι πλέον έχει γίνει πολύ δύσκολο – απαιτεί τρομακτική ψυχική ενέργεια που δυστυχώς μας την αναλώνουν τα κακώς κείμενα της εποχής.
Χαίρομαι Μαράκι που συνεχίζεις μ’ ένα γόνιμο σκεπτικό και χαίρομαι πολύ που είμαι ανάμεσα στους φίλους σου και που εσύ είσαι ανάμεσα στους δικούς μου. Οι φωτογραφίες σου εδώ υπέροχες – με έκαναν να χαμογελάσω νοσταλγικά και κινητοποίησαν το καλλιτεχνικό μου: πολύ ωραία θέματα για ζωγραφική!

Φιλιά πολλά – και να έχουμε πάντα ψυχή βαθειά και δύναμη να το παλεύουμε!

b|a|s|n\i/a είπε...

μάζευα το λάστιχο τις προάλλες τελειώνοντας το δίωρο πότισμα, με όλες τις γλάστρες τα γλαστράκια τα παραγλαστράκια, και εκεί που σκεφτόμουνα πόσο κουρασμένος ένοιωθα και πως πρέπει να τα αραιώσω λίγο, πέρασε από το πεζοδρόμιο μία κυρία κοντοστάθηκε και με ρωτούσε για μία ναντίνα. και πόσο ψηλή είναι, και αν την κλαδεύω από κάτω, και μπράβο είναι το ιδανικό ύψος που γράφουν τα βιβλία πως φτάνει, και πότε θα γίνει και η δικιά της έτσι και όλα αυτά τα χαριτωμένα.
με γέμισε χαμόγελο το δικό της χαμόγελο. και το γεμάτο καλοσύνη βλέμμα της. και πέρα από το χαμόγελο αισθάνθηκα και άσχημα καθώς με ρώτησε πού είναι η λεβάντα που είχε φτάσει τα τρία μέτρα που είχα εκεί στην γωνία, που τώρα είναι τρεις πικροδάφνες. την οποία λεβάντα την έχω αντικαταστήσει κοντά στον χρόνο τώρα με τις πικροδάφνες. καθώς την κλάδευα και την κλάδευα γιατί από μέσα ήταν ξερή ώσπου μία μέρα μου την έδωσε και την κλάδεψα παντελώς.
και στο λεπτό που έψαχνε με το βλέμμα της να την βρει αισθάνθηκα άσχημα που την είχα αντικαταστήσει. ήθελα να της πω να περάσει μέσα στην αυλή να της δείξω μία άλλη λεβάντα που δεν φαίνεται άμεσα από τον δρόμο που είναι ακόμα ψηλότερη.
πού θέλω να καταλήξω; πουθενά ιδιαίτερα. απλά οι σκέψεις σου μου έφεραν στο μυαλό την εικόνα αυτή. πως όσο και αυτονόητα να είναι για μας κάποια πράγματα, όση φροντίδα και κούραση να απαιτούν από μας, πάντα μα πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα περνάνε έξω από την αυλή μας, μέσα στην αυλή μας και θα θαυμάζουν τα αυτονόητα τα δικά μας. και θα τους δίνουν χαρά. και μαζί με την χαρά τους θα χαιρόμαστε και εμείς. έστω και στιγμιαία σε αυτές τις τόσο πρωτόγνωρες και περίεργες εποχές.
όλοι μας λίγο πολύ έτσι νοιώθουμε. εγκλωβίζονται στο μυαλό (μου) τόσες σκέψεις, οι περισσότερες γεμάτες ανησυχία, αβεβαιότητα, φόβο που δεν (θέλω να) βρίσκουν διέξοδο σε χαρτί και πλήκτρα. ίσως γιατί είναι τόσο δύσκολες οι εποχές και μοιάζει να μην υπάρχει λόγος για φόρτιση ακόμα περισσότερης αβεβαιότητας και ανησυχίας.
μείνε. και ναι στο όχι. ;) είσαι πραγματικά μία όαση. και κάθε φορά που περνώ έξω από την αυλή σου με θαυμασμό χαμογελώ. και πόσο σε ευχαριστώ!
φιλιά σου πολλά πολλά!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Margo μου καλή
τι καταπληκτικες φωτογραφίες μας χαρίζεις !!!!!
Οι σκέψεις σου και οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μας !!
Η κύρια έννοια μου είναι τα παιδιά μου, τα παιδιά μας , το μέλλον τους !!
Κινητήρια δύναμη η ελπίδα !!!!!

Να σαι καλά, να μοιράζεσαι μαζί μας τις όμορφες σκέψεις σου , αυτό τον καιρό όλοι είμεθα ολίγον κυκλοθυμικοί ,
σου στέλνω θετικούς σαμιώτικους χαιρετισμούς (και μην διαβάζω για σταμάτημα της σελίδας και τέτοια)

Margo είπε...

@Silena..

Σιλένα μου εγώ ευχαριστώ!
Ο νους και κυρίως η καρδιά δεν ξέρει από αποστάσεις, έχεις δίκιο!

Σε φιλώ!

Margo είπε...

@ElenaG..

Δεν χρειάζεται καλή μου Έλενα να λέμε ή να γράφουμε πολλά. Σημασία έχει να νιώθουμε.. μαζί. Αυτό το μαζί πόσο σπουδαίο είναι!!!

Να είσαι πάντα καλά!

Margo είπε...

@roundel..

Όταν και εάν πάρεις τα βουνά, πάλι θα νιώθεις την ανάγκη επικοινωνίας, μη σου πω περισσότερο από τώρα ;-)

Εδώ ή εκεί καλά να είμαστε Μυρτώ μου..
Σε φιλώ!

Margo είπε...

@nevin-painting..

Thanks Navin.. be well!

Margo είπε...

@Poet..

Αυτό είναι που μου δίνει κουράγιο ποιητή μου και δύναμη να συνεχίσω . Λίγοι και καλοί φίλοι που δίνουν ζωή στα όνειρά μου!

Να είσαι πάντα μα πάντα καλά!

Margo είπε...

@e-Apenanti..

Αυτά τα παράθυρα είναι που θα ήθελα να μείνουν ανοιχτά. Τα δικά μου, τα δικά σου, των φίλων μας.. είναι λυπηρό να βλέπει κανείς ερημωμένα χωριά. Τα blogs είναι καταθέσεις ψυχής ας μην σταματήσουμε να μοιραζόμαστε. Εύχομαι η ζωή να συνεχίζεται για όλους μας με χαμόγελο, κόντρα στις όποιες δυσκολίες!

Καλό ξημέρωμα Απέναντι..
Σ΄ ευχαριστώ.. πολύ!

Ευρύνοος είπε...

Καλησπέρα φίλη μου

θα έλεγα πως υπάρχουν πολλές αιτίες που "κρέμασε" το μπλογκινγκ..
περισσότερο φταίει ο κορεσμός..
λίγο ακόμη το οτι χρειαζόμαστε πολλοί,χρόνο για ενδοσκόπηση..
χώρια ο βομβαρδισμός της Νόησης απο παπαγαλάκια και άλλα πτηνά-φτηνά..

ακόμη, όταν έχεις έναν δρόμο, και ξαφνικά όλα ανατρέπονται, -απο εξωγενείς παράγοντες- ψάχνεις τις δικές σου ισορροπίες και ενασχολήσεις..

είναι λογικό να χανόμαστε, να βρισκόμαστε ή ακόμη και να εξαφανιζόμαστε..!

ελεύθερη βούληση λέγεται.. :)

προσωπικά, βλέπω στο ιστολόγιο μου σχόλια μετρημένα και απο ελάχιστους..
ειλικρινά το χαίρομαι..
προτιμώ να με διαβάζει κανείς και να σκέφτεται, παρά να μιλάει δίχως να σκέφτεται..

προτιμώ επίσης να μην με διαβάζει καθόλου, αρκεί να ξέρω πως κάνει κάτι δημιουργικό που γεμίζει τις ώρες του καλύτερα απο το να με διαβάζει..

κι αυτό είναι που εγώ φαντάζομαι..
φίλους που άφηναν σχόλια καθημερινά, να ασχολούνται με τον κήπο, να ταξιδεύουν, να ερωτεύονται..

άλλωστε τα όσα έγραψα και γράφω, θεωρώ πως ποτέ δεν ήταν τόσο "εύκολα" μα απαιτούσαν χρόνο για την χώνευση..

θεωρώ επίσης οτι γίνεται ένας απολογισμός τούτη την εποχή..μιά απογραφή θα έλεγα..

προσωπικά, διαβάζω σχεδόν τους πάντες, αλλά σπάνια αφήνω σχόλια.. προτιμώ την σιωπή..
αρκετά μίλησα και αρχή της χρονιάς, είπα: "περισσότερα έργα, λιγότερα λόγια", γνωρίζοντας πως θα το ακολουθήσουν πολλοί..

μα ήδη φλυάρισα πολύ και αποχωρώ..
να είστε καλά και να εμπνέεστε απο την κάθε Στιγμή και το Μεγαλείο της :)

fish eye είπε...

χωρις να θελω να πω οτι δε συμφωνω μαζι σου και με ολα τα προηγουμενα σχολια, ειμαι αισιοδοξη..

οπως και να εχει, οτι κι αν συμβει θα ειμαστε νικητες..

και το blogging εδω κι αυτο.. και οι απουσιες ειναι απλα ενα διαλειμα..

τι ωραια που θα ειναι τωρα στο νησι; ε; ε;

Margo είπε...

@nameliart..

Μελίνα μου αν σε εμπνέουν να ζωγραφίσεις.. εννοείται πως δεν χρειάζεται να με ρωτήσεις ε; θα χαρώ πολύ!

Εγώ αυτό τον καιρό είμαι πελαγωμένη με τον κήπο μου. Ο πολύ δυνατός αέρας με δυσκολεύει πάρα πολύ.
Παρόλες τις δυσκολίες όμως επιμένω δεν ξέρω για πόσο.. μάλλον μέχρι το τέλος θα επιμένω..

Καλή Κυριακή Μελινάκι μου.. και τι Κυριακή;-)

Φιλιά πολλά πολλά!

Margo είπε...

@b|a|s|n\i/a..

Βασιλάκο μου έχω διαβάσει από μέρες το σχόλιό σου άσχετα αν σου γράφω τώρα. Τα λόγια σου όμως είναι στη σκέψη μου, όχι μόνο μεταφορικά όσον αφορά το blog, αλλά και κυριολεκτικά όσον αφορά τον κήπο σου, τον κήπο μου και τόσα άλλα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε καθημερινά με χίλιες δυο δυσκολίες και επιμένουμε γι αυτές τις μικρές μεγάλες απολαβές χαράς.
Εγώ σε ευχαριστώ πολύ Βασίλη μου
Σε φιλώ πολύ!

Margo είπε...

@Aθηνά..

Αθηνά μου δεν ξέρω πώς να σου δείξω το ευχαριστώ για ότι μας χαρίζεις μέσα από το blog σου. Ειδικά με το τελευταίο εγχείρημα να εικονογραφήσεις τα λόγια που διάλεξε ο καθένας μας, πόσο πολύ μου άρεσε η σκέψη, ο τρόπος, το φωτεινό μήνυμα που έστειλες σε όλους μας, την ομορφιά, την ελπίδα!
Αυτό για μένα είναι το υγιές και δημιουργικό blogging!
Να σαι καλά Αθηνά μου να σαι πάντα καλά!

Margo είπε...

@Ευρύνοος..

Τρελέ μου δεν με ενδιαφέρει το blogging από μόνο του αλλά οι αφορμές που οδηγούν τους περισσότερους από εμάς να μην θέλουμε να επικοινωνούμε, να δημιουργούμε, να ελπίζουμε.. όχι φυσικά στο blog αλλά στη ζωή γενικότερα. Το blog είναι μια εκδοχή, σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι.
Και εγώ ακριβώς την δική μου ελεύθερη βούληση εκφράζω :-)
Και εγώ έχω αραιώσει πολύ λόγω χρόνου και λόγω διάθεσης.. κάθε φορά όμως που διαβάζω bloggers που βλέπουν τα πράγματα με θετικότητα και αισιοδοξία, παίρνω δυνάμεις για να συνεχίσω δημιουργικά χωρίς μιζέρια και γκρίνια.
Και εκεί που νιώθω πως χρωστώ ένα ευχαριστώ το αφήνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλοι χρειαζόμαστε ενθάρρυνση για να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα τις απελπισίας!

Καλή Κυριακή και καλή ψήφο! ;-)

Margo είπε...

@❤ ..

Κατά βάθος και εγώ είμαι αισιόδοξη. Μόνο που κάποιες στιγμές νιώθω κουρασμένη, όχι απαισιόδοξη.. κουρασμένη. Το blogging με βοηθά να ξεμπλοκάρω πιο εύκολα απ’ ότι αν ζούσα μόνο στον κόσμο μου.

Όμορφα είναι τώρα στο νησί μόνο να σταματήσει ο φοβερός αέρας που έχουμε δύο μέρες τώρα. Σήμερα που πήγαμε στη χώρα να ψηφίσουμε δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε και η θάλασσα μας πιτσιλούσε ακόμη και μέσα στα στενά!!!
Το ότι μας έχει σπάσει το μισό κήπο δεν το συζητώ καθόλου γιατί θα βάλω τα κλάματα :-(

Καλή βδομάδα Στέλλα μου