Η κυρα Ευθυμία ήταν μια λιγνή Μικρασιάτισσα γριούλα που περνούσε για πολλά χρόνια από τη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων. Το σώμα της έκανε ορθή γωνία και πάντα είχε τα χέρια σταυρωμένα πίσω στην μέση της, σαν να ήθελε να ισορροπήσει ώστε να ζυγιάζει το βάρος του κορμού της που έγερνε μπροστά. Περπατούσε αργά και ρυθμικά κάνοντας ταλαντεύσεις μια δεξιά και μια αριστερά. Δεν έμοιαζε να δυσκολεύεται αλλά όταν την έβλεπα με έκανε να θέλω να την ισιώσω.
Δεν έμαθα ποτέ αν είχε οικογένεια ή που έμενε, μόνο περνούσε από τη γειτονιά και ξέραμε πως χρειαζόταν τη βοήθειά μας. Εκείνη δεν την ζήτησε ποτέ αφού δεν μιλούσε και τόσο εύκολα... τώρα που προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες για εκείνη δεν μπορώ να θυμηθώ τη φωνή της ή το γέλιο της.
Ήταν πάντα καθαρή και περιποιημένη μέσα στα φτωχικά της ρούχα και το πρόσωπό της αν μπορούσες να το δεις, ξεχώριζες χαρακτηριστικά που θα ταίριαζαν σε αντρικό πρόσωπο. Τρίχες στο σαγόνι και στο πάνω χείλος, μεγάλα τοξωτά φρύδια και λιγοστά μαλλιά που ξεχώριζαν κάτω από το άσπρο μαντήλι που φορούσε.
Όταν έφτανε στο δικό μας σπίτι ανέβαινε τη σκάλα και έμπαινε μέσα χωρίς να χτυπήσει τη πόρτα, μιας και ήταν πάντα ορθάνοιχτη για να μπαινοβγαίνουμε μικροί μεγάλοι. Περνούσε τον μακρύ διάδρομο, έμπαινε με άνεση στην κουζίνα, καθόταν στο τραπέζι και περίμενε. Η μητέρα μου της έβαζε ένα πιάτο από το φαγητό της ημέρας. Όταν δεν είχε την ρωτούσε τι θέλει να της φτιάξει και εκείνη ζητούσε αυγά τηγανιτά τάκα* Της άρεσαν πολύ και τα μακαρόνια αλλά από επάνω δεν ήθελε σάλτσα, ούτε κιμά.. μόνο ζάχαρη.
Όταν τελείωνε το φαγητό της χτυπούσε με το χέρι της ελαφρά το στήθος για να της πει ευχαριστώ έπαιρνε το ταληράκι της και έφευγε αθόρυβα όπως ερχόταν.
Ένα Σάββατο ήρθε και πάλι. Κάθισε στη θέση που καθόταν πάντα και περίμενε το πιάτο της. Εκείνη την ημέρα είχαμε ταχινόσουπα. Την επομένη θα κοινωνούσαμε και η ταχινόσουπα ήταν το φαγητό που έφτιαχνε πάντα η μητέρα μου όταν δε θα τρώγαμε ούτε λάδι, αλλά ήταν και ο δικός μας εφιάλτης.
Η Ευθυμία ρωτήθηκε αν θέλει να φάει ταχινόσουπα και ένευσε θετικά. Το πρώτο πιάτο έφυγε σε δευτερόλεπτα και η μητέρα μου την ρώτησε αν θέλει κι άλλο. Εκείνη ένευσε και πάλι θετικά.. ακολούθησε και τρίτο πιάτο και τέταρτο ώσπου η κατσαρόλα άδειασε. Εγώ με τα αδέλφια μου παρακολουθούσαμε κρυφά την Ευθυμία να τρώει την ταχινόσουπα και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Η ταχινόσουπα καταναλώθηκε και εμείς χορεύαμε από τη χαρά μας που γλιτώσαμε αυτή τη φορά..
Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησε να περνά. Είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο ένα ακόμη μέλος της οικογενείας. Την περιμέναμε σαν να περιμέναμε έναν δικό μας άνθρωπο και μοιραζόμασταν μαζί της ότι είχαμε.
Η ιστορία της Ευθυμίας ανασύρθηκε από τη μνήμη με αφορμή την ανάρτηση του μαμουφίου "σύν+σῖτος" για την απαγόρευση διανομής συσσιτίων από απλούς ιδιώτες.
*αυγά τηγανισμένα και από τις δύο πλευρές ώστε να κάνουν κρούστα.
H φωτογραφία δανεισμένη από εδώ
Δεν έμαθα ποτέ αν είχε οικογένεια ή που έμενε, μόνο περνούσε από τη γειτονιά και ξέραμε πως χρειαζόταν τη βοήθειά μας. Εκείνη δεν την ζήτησε ποτέ αφού δεν μιλούσε και τόσο εύκολα... τώρα που προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες για εκείνη δεν μπορώ να θυμηθώ τη φωνή της ή το γέλιο της.
Ήταν πάντα καθαρή και περιποιημένη μέσα στα φτωχικά της ρούχα και το πρόσωπό της αν μπορούσες να το δεις, ξεχώριζες χαρακτηριστικά που θα ταίριαζαν σε αντρικό πρόσωπο. Τρίχες στο σαγόνι και στο πάνω χείλος, μεγάλα τοξωτά φρύδια και λιγοστά μαλλιά που ξεχώριζαν κάτω από το άσπρο μαντήλι που φορούσε.
Όταν έφτανε στο δικό μας σπίτι ανέβαινε τη σκάλα και έμπαινε μέσα χωρίς να χτυπήσει τη πόρτα, μιας και ήταν πάντα ορθάνοιχτη για να μπαινοβγαίνουμε μικροί μεγάλοι. Περνούσε τον μακρύ διάδρομο, έμπαινε με άνεση στην κουζίνα, καθόταν στο τραπέζι και περίμενε. Η μητέρα μου της έβαζε ένα πιάτο από το φαγητό της ημέρας. Όταν δεν είχε την ρωτούσε τι θέλει να της φτιάξει και εκείνη ζητούσε αυγά τηγανιτά τάκα* Της άρεσαν πολύ και τα μακαρόνια αλλά από επάνω δεν ήθελε σάλτσα, ούτε κιμά.. μόνο ζάχαρη.
Όταν τελείωνε το φαγητό της χτυπούσε με το χέρι της ελαφρά το στήθος για να της πει ευχαριστώ έπαιρνε το ταληράκι της και έφευγε αθόρυβα όπως ερχόταν.
Ένα Σάββατο ήρθε και πάλι. Κάθισε στη θέση που καθόταν πάντα και περίμενε το πιάτο της. Εκείνη την ημέρα είχαμε ταχινόσουπα. Την επομένη θα κοινωνούσαμε και η ταχινόσουπα ήταν το φαγητό που έφτιαχνε πάντα η μητέρα μου όταν δε θα τρώγαμε ούτε λάδι, αλλά ήταν και ο δικός μας εφιάλτης.
Η Ευθυμία ρωτήθηκε αν θέλει να φάει ταχινόσουπα και ένευσε θετικά. Το πρώτο πιάτο έφυγε σε δευτερόλεπτα και η μητέρα μου την ρώτησε αν θέλει κι άλλο. Εκείνη ένευσε και πάλι θετικά.. ακολούθησε και τρίτο πιάτο και τέταρτο ώσπου η κατσαρόλα άδειασε. Εγώ με τα αδέλφια μου παρακολουθούσαμε κρυφά την Ευθυμία να τρώει την ταχινόσουπα και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Η ταχινόσουπα καταναλώθηκε και εμείς χορεύαμε από τη χαρά μας που γλιτώσαμε αυτή τη φορά..
Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησε να περνά. Είχε γίνει κατά κάποιο τρόπο ένα ακόμη μέλος της οικογενείας. Την περιμέναμε σαν να περιμέναμε έναν δικό μας άνθρωπο και μοιραζόμασταν μαζί της ότι είχαμε.
Η ιστορία της Ευθυμίας ανασύρθηκε από τη μνήμη με αφορμή την ανάρτηση του μαμουφίου "σύν+σῖτος" για την απαγόρευση διανομής συσσιτίων από απλούς ιδιώτες.
*αυγά τηγανισμένα και από τις δύο πλευρές ώστε να κάνουν κρούστα.
H φωτογραφία δανεισμένη από εδώ
65 σχόλια:
Ένα πιάτο φαί-και ας είναι και όλη η κατσαρόλα μερικές φορές- είναι σαν ένα χέρι που σ'αγγίζει τρυφερά...Τι όμορφη ιστορία νησιωτάκι μου...Απόλυτα όμορφη, καθάρια...
Στις μικρές κοινωνίες εκδηλώνεται η αλληλεγγύη.
Βρέθηκα στη Σύμη μια γριούλα δεν είχε κανένα στο κόσμο η κοινότητα για να μην την κάνει να επαιτεί της είχε αναθέσει να καθαρίζει το αγροτικό Ιατρείο.
Αν όλοι έδιναν ένα πιάτο φαΐ στα μέλη της οικογενείας τους που υποφέρουν δεν θα'χαν ανάγκη τα κρατικά συσσίτια Μαίρη μου.
Πόσες ευχές πήρατε να'ξερες απ'αυτήν την γριούλα για την ζεστή φωλιά που της προσφέρατε!
Φιλιά θαλασσινά!
Πολύ τρυφερή η ιστορία σου... με τρελαίνει το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαΐ... μόλις πριν λίγο άκουγα στην τηλεόραση ξανά για παιδάκια που λιποθυμούν στο σχολείο γιατί δεν ε΄χουν να φάνε..... που πάμε;;;
Τι μου θύμησες Μαράκι!!
Η γιαγιά μου πάντα φύλαγε ένα πιάτο φαγητό για τους μοναχούς του χωριού.
Μια φορά περνούσε από την αυλή ένα τσιγγανάκι και ζητησε νερό.
Ημουν μικρή και το κοιτούσα καχύποπτα.Γύρισε και μου είπε"Όπου και να βρεθείς να εύχεσαι να υπάρχει κάποιος που να σου δίνει νερό όταν διψάς και ψωμί όταν πεινάσεις"
Ήταν το μάθημά μου για μια ζωή!!
Φιλάκια πολλά!!
ΑΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ....ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ...ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ....ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ....ΠΕΡΠΑΤΑΓΑΜΕ ΑΝΕΜΕΛΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.....ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ ΓΛΕΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ....
ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕΣ Η ΠΟΡΤΑ ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΗ ΠΑΝΤΑ....ΤΟΤΕ...
ΤΩΡΑ;
ΣΕ ΦΙΛΩ ΜΑΡΓΚΟ ΜΟΥ.
Απλοί άνθρωποι τα χρόνια εκείνα που δεν θα γυρίσουν ποτέ πια!
Το κλειδί πάνω στην πόρτα, για να έρχεται ο γείτονας, ο φίλος ο συγγενής, ο συγχωριανός!
Τώρα το μόνο που βλέπουμε γύρω μας είναι κάγκελα! Κάγκελα παντού!
Οι γριούλες όμως επανήλθαν στους δρόμους!
Καλό βράδυ Μαργκώ μου!
Πόσοι δεν έχουμε να θυμηθούμε μία Ευθυμία από τα παιδικάτα μας.
Μαριγώ έλεγαν τη δική μας Ευθυμία, αλλά τότε δεν ήταν κόπος, δεν ήταν παράξενο, ούτε γινόταν κατόπιν έκλυσης να δώσεις ένα πιάτο φαγητό και ούτε απαγορευόταν βέβαια.
Σήμερα.... όλα υπό ελεγχόμενο έλεγχο.
απλή και συγκινητική ιστορία... μου φαίνεται όλοι θυμόμαστε τύπους ανθρώπων να περνούν από την γειτονιά μας...και να εντυπώνονται στην ψυχή μας, την παιδική...
Η μητέρα σου, τι να πω, εκπληκτική κυρία!!!
μια ιστορία αληθινή όπως κι αυτά που ανασύρουμε όλο και πιο συχνά απ' τη μνήμη μας τώρα τελευταία για να μας δίνουν πιότερη δύναμη και να βοηθούν να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας
υπέροχη ιστορία Margo μου
με συγκίνησες
καλή σου μέρα
Οι Ευθυμίες της ζωής μας...τι μου θύμισες... να είσαι καλά...
καλο και ευλογημένο μηνα να έχουμε...
Πόσο ανθρώπινη και τρυφερή είναι αυτή η ιστορία! Ευτυχώς-και το βλέπουμε και σήμερα- υπάρχουν άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Καλό Μήνα Μαράκι μου!!!
Όμορφη και ευαίσθητη η ιστορία σου!!! Όσο για το ταχίνι... ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ!!! :-)
Φιλιά!!!
Οπου νάναι στη θέση της κυρίας Ευθυμίας με το άσπρο μαντήλι θα βλέπουμε τύπους με κοστούμι (κατατσαλακωμένο), smartphone (εκτός σύνδεσης) και laptop (προς πώληση), που επίσης δεν θα ξέρουμε πού μένουν γιατί κοιμούνται στο αυτοκίνητο...
Ηδη στα συσσίτια της Αθήνας βλέπουν κάτι τέτοια σκηνικά λέει...
Ασε που τώρα πιά είναι ακριβό και το ταχίνι...
πολύ τρυφερή ιστορία.
για το θέμα των συσσιτίων... αν αρχίσω να γράφω δε θα τελειώσω σήμερα! έγινα έξω φρενών μόλις το είχα διαβάσει!
α! την συνταγή για την ταχινόσουπα παρακαλώ!
φιλιά!
Αχ! Τι γλυκό το άρθρο σου που παραπέμπει σε εποχές αλληλεγγύης. Δύσκολα πολύ θ' ανοίξει ο άνθρωπος τη πόρτα του σήμερα, να μπάσει την οποιαδήποτε ανήμπορη γιαγιά/παπού για ένα πιάτο φαγητό. Για ένα καλό λόγο. Και όσοι το κάνουν αντιμετωπίζονται με καχυποψία ή με κοροϊδία.
Είναι πολύ θετικό που μεγάλωσες σε οικογένεια που δίνει νερό στους αγγέλους σας. Ετσι ξεκινάτε τη ζωή σας μέσα στη στοργή.
Το χιονισμένο βουνό όπου ζω, απέχει 9 χιλ. από το χωριό που έχει 3000 κατοίκους, οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι και τέτοιες σκυφτές Ευθυμίες συναντώ πολύ συχνά, μαθαίνω πως ζούνε με συντάξεις ΟΓΑ 300 ευρώ, και πως η γειτονιά τις φροντίζει, πράγμα που σημαίνει πως στα χωριά υπάρχουν ακόμα "σπιτικά" συσσίτια και αυτό είναι αισιόδοξο... το πρόβλημα όμως παραμένει στις πόλεις.
Πολύ επίκαιρη η τρυφερή αυτή ιστορία!
Καλό μήνα να έχουμε όλοι μας!
Ax μωρέ Μάργκω ήρθα τρείς φορές απ΄το πρωί .....
πήγα πρώτα ν'απολαύσω το προηγούμενο που δεν είχα δεί ,ανέπνευσα και ξαναγύρισα .
Φουσκώνει επικίνδυνα το ποτάμι της ψυχής μας με κάτι τέτοιες μ...
Δεν το είχα μάθει αυτό,
έ τ'ακούσαμε κι αυτό......
Καλό μήνα και να σε προσέχεις Μαργκούλα μου ,(η κούραση είναι κακός σύμβουλος )
Με συγκίνησε η γενναιοδωρία καί η λεπτότητα τής Μητέρας σου.
Αληθινές ιστορίες,
γραμμένες από τα προστάγματα της ψυχής!
Σίγησαν (πότε ;) αυτά τα προστάγματα,
χάθηκαν και τα παραμύθια (παραμυθίες).
Καλή σου Μέρα.
Και τι δε μου θύμησες με τούτες τις αναμνήσεις σου Μαριώ μου.
Νιώθω ευλογημένη που πέρασα αρκετά χρόνια της ζωής μου με τις πόρτες των σπιτιών δίχως κλειδαριές - στο κέντρο της Αθήνας.
Και πόσο ξεκάθαρο είναι πλέον ότι δεν είναι οι πόρτες που αμπάρωσαν τα σπίτια μας, αλλά η ψυχή μας που πήρε να "στεγνώνει" στο αγιάζι των καιρών.
Να είσαι καλά και να ξέρεις πως πάντα κρατάω μέσα μου με απέραντη γλύκα την ανάμνηση της δικιάς σου ορθάνοιχτης πόρτας.
@kovo voltes..
Έτσι ακριβώς ήταν βολτίτσα μου και ετούτη την μεγαλοσύνη μας την δίδαξε η μητέρα μου.
Καλή σου νύχτα..
υ.γ.. το κρύο θα πρέπει να καταλάγιασε στο Βορρά:-)
@α Κενταύρου..
Στις πολύ μικρές και αγνές ακόμη κοινωνίες, όπου η «αγορά» δεν έχει κάνει το «θαύμα» της!
@zoyzoy..
Δεν είναι λυπηρό να μην υπάρχει αλληλοβοήθεια ούτε μέσα στις οικογένειες;
Να σαι καλά Ζουζού μου
Φιλιά πολλά!
@Mariela..
Και από την άλλη ακούμε και βλέπουμε δίπλα μας την διαφθορά να ζει και να βασιλεύει. Πολύ άδικη είναι η κοινωνία μας και πώς να καθαριστεί η βρωμιά που αναδύεται δεν ξέρω..
@η Γοργονα mare mare..
Το τσιγκανόπουλο το ήξερε καλά. Πόσο δίκιο είχε!
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν νερό ούτε του αγγέλου τους. Μόνο όποιος ξέρει να αγαπάς ή έχει ζήσει στη στέρηση ξέρει την αξία της προσφοράς.
Όμορφο ξημέρωμα να έχετε Μαρία μου:-)
@Effie's Sweet Home Designs..
Τώρα φόβος, φόβος, φόβος Έφη μου. Σίδερα παντού και το χειρότερο σίδερα και στη ψυχή μας..
Φιλιά πολλά!
@kariatida62..
Δυστυχώς οι γριούλες επανήλθαν στους δρόμους και οι νέοι πτυχιούχοι και ολόκληρες οικογένειες σε μια χώρα που δεν δείχνει δείγμα οίκτου..
Καλή σου νύχτα Κάρυ μου..
@Thalassenia..
Αυτό το υπό έλεγχο είναι που με πλακώνει Θαλασσένια μου..
Έως που θα φτάσουν?
Όμορφο ξημέρωμα!
@paraskevi malouxou..
Σε κάθε γειτονιά υπήρχε μία τέτοια φιγούρα και όλος ο κόσμος βοηθούσε.
Η μητέρα μου είναι άνθρωπος της προσφοράς ακόμη και σήμερα. Είναι το παράδειγμά μας..
@Silena..
Η ανθρωπιά δεν πιστεύω πως χάνεται Σιλένα μου, απλά εκδηλώνεται με άλλον τρόπο ανάλογα την εποχή. Σήμερα ποιος θα άνοιγε την πόρτα του σε έναν ξένο? Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να βοηθήσει κανείς..
Σίγουρα τα πρότυπα που είχαμε παιδιά μας βοηθούν.
Καλό σου ξημέρωμα Σιλένα μου!
@ElenaG..
Καλό μήνα Έλενα..
Πολύ όμορφο το δρομάκι σου:-)
@leondokardos..
Ευτυχώς και σήμερα αλλιώς δε θα είχαμε καμία ελπίδα..
Καλό ΠΣΚ Λεοντόκαρδε..
@Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης..
Πέρασαν τα χρόνια και οι γευστικές συνήθειες άλλαξαν. Τώρα μου αρέσει το ταχίνι, την σούπα όμως δε θα την δοκιμάσω ποτέ ξανά! :-)
Καλό μήνα Γιάννη μου
@H.Constantinos..
Ανάλογο σκηνικό είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια για την Ιρλανδία όταν πτώχευσε. Και εμείς πτωχευμένοι είμαστε.. ανεπίσημα..
Το ταχίνι όντως είναι ακριβό.. ξέρεις όμως ένα βαζάκι πόσες ταχινόσουπες βγάζεις;-)
@k..
Δεν προλαβαίνουμε να ξεθυμώσουμε Kaya μου το ένα πίσω από το άλλο μας έρχονται..
Αυτό το είδες;
http://www.youtube.com/watch?v=UXsmEbekjmw ΄
Καλό μήνα να έχουμε!
Φιλιά
@Marina
Και σήμερα θα έχουμε αναγκαστικά κοινωνία αλληλεγγύης απλά θα με άλλο τρόπο.
Πιστεύω στην αλληλεγγύη Μαρίνα μου από την αρχή που ξεκίνησε όλο αυτό. Είναι μια μορφή αντίστασης..
Καλό σου ξημέρωμα!
@Άιναφετς..
Η πόλη χτυπιέται πιο πολύ από την κρίση, πράγματι.
Όσα διηγήθηκα συνέβησαν στην τότε πόλη του Πειραιά, μόνο που δεν είχε την σημερινή της μορφή. Τα σπίτια χαμηλά, οι γειτονιές της καλημέρας.. και κάτοικοι νέοι εσωτερικοί μετανάστες ως επί το πλείστον. Έχει αλλάξει πολύ η μορφή της πόλης και ο κόσμος της μαζί..
Καλό μήνα Μαγισσούλα μου
@ξωτικό..
Ξωτικό μου αυτό το φούσκωμα της ψυχής πώς κουλαντρίζεται;
Δεν είναι η κούραση είναι το γαμώτο. Ασκήσεις αντοχής κάνουμε κάθε φορά..
Καλό μήνα να έχουμε!!!
@dodo..
Και διακριτικότητα Dodo σε ακραίο σημείο. Μόνο να ήταν και λίγο γενναιόδωρη με τον εαυτό της.. μόνο αυτό είναι το παράπονό μου..
@e-Apenanti..
Θέλω να πιστεύω πως δεν χάθηκαν, απλά άλλαξαν μορφή.
Ευχαριστώ για το πέρασμα:-)
Καλή σου νύχτα!
@μιά φορά κι ἕναν τρελλό...
Αχ Λενιώ μου, η πόρτα δεν ανοίγει σε όποιον κι όποιον.. έχουμε αλλάξει πολύ όλοι..
Με πονάει να μην εμπιστεύομαι αλλά δυστυχώς το «κατάφερα» και αυτό μετά από πολλά χρόνια.
Στο κέντρο της Αθήνας μια πόρτα ανοιχτή.. μοιάζει με παραμύθι!
Όμορφη ξημέρωμα να έχετε.. σας φιλώ!
Μια ιστορία για να κάνει κανείς πολλούς παραλληλισμούς με το σήμερα.
Ναι, τέτοιες φιγούρες έχουμε δει συχνά. Μοναδική η περιγραφή σου!
Θα έλεγα ότι η μητέρα σου θα ένοιωθε πολύ όμορφα όταν θα της πρόσφερε φαγητό και κάθισμα στο τραπέζι σας, όμως αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν για κείνη κάτι αυτονόητο.
Πόσο δίκηο έχεις όπως λες στο σχόλιό σου.. για την ανασφάλεια που νοιώθουμε σήμερα, μέσα στο σπίτι μας ακόμα, για να βοηθησουμε έναν ανήμπορο που ίσως χτυπήσει την πόρτα, ή συναντήσουμε στο δρόμο.
Μάργκο μου, πάντα οι ευαίσθητες κεραίες σου πιάνουν τα μυνήματα των καιρών.
Σε φιλώ πολύ
καλό βραδάκι και καλό μήνα:)
πολύ με συγκίνησες ψυχή μου.
μακάρι έτσι, οι πόρτες και οι καρδιές να ήταν όλων μας ανοιχτές!
καλό σου ξημέρωμα!
Πώς κάποτε μπλέκονταν οι Ζωές των Ανθρωπων...
Σήμερα, έχω ταχινόσουπα...
Δεν πέρασε κανείς..
Η γριούλα της απέναντι οικοδομής θα πεθάνει μόνη...
κι Εγω αμυδρα θα θυμάμαι το χαμόγελό της, γιατί παντα λαχανιασμένη την χαιρετούσα για να προλάβω..
Τι?...
ακομη αναρωτιέμαι...
Σήμερα θα φάμε ταχινόσουπα...
κι αν πριν τελειώσει το πιάτο
αναλογιστούμε τι μας φταίει και δεν μπλέκουμε όμορφα τις Ζωές μας
Ίσως το χέρι μας δε μείνει αδειανό στα μονοπάτια της Ζωής και το πιάτο μας παντα γεμάτο Φιλοξενία...
Φιλάκι....
Μαργκό μου
πολύ συγκινητικό το κείμενο...είδα την συνδαιτυμόνα σας μπροστά μου σχεδόν...ζωντανή. αυτό είναι το ωραίο με τα γραπτά: προσδίδουν αθανασία στους ήρωές τους.
αλλά πολύ στεναχωρήθηκα με το θέμα της απαγόρευσης συσσιτίων... δηλαδή πάμε να βρούμε έστω τις αξίες μας αυτές που είχαμε χάσει και να αντισταθούμε στη μαυρίλα και μας το απαγορεύουν; γιατί;
καλό μήνα
να είσαι καλά καλή μου
Τέτοιες εικόνες έχω κι εγώ από τα παιδικά μου χρόνια. Και, παρά την όποια στενόχωρη πτυχή τους, μου μεταφέρουν μια ζεστασιά. Ακριβώς γιατί τότε δεν υπήρχε αυτή η ψυχρή, η απρόσωπη προσέγγιση. Οι «φτωχοί» της γειτονιάς ήταν μέλη της κοινότητάς μας. Είχαν στέγη, έστω ταπεινή και ήταν καθημερινές, γνώριμες φιγούρες, προσφιλείς σε όλους. Η βοήθεια σ’ αυτούς πήγαζε από μια γνήσια ανθρωπιά που συνοδεύονταν με παρεούλα, χαμόγελο, κουβεντούλα… Και αυτό έκανε και τους ίδιους να νιώθουν ενσωματωμένοι και όχι παρίες.
Οι άστεγοι των Αθηνών είναι μια κατηγορία που μας προέκυψε τελευταία… Και «ευαισθητοποίησε» ξαφνικά αυτούς τους ευθύνονται για τη δημιουργία τους. Σαν να είναι εντελώς φυσικό, σαν να ήταν έτσι από πάντα, μιλάνε για τη «βοήθεια προς τους άστεγους» στα κανάλια και τους «κανονισμούς» βάσει των οποίων πρέπει να παρέχεται, ταυτόχρονα με τη προπαγάνδα για την αποδοχή όλων των μηχανισμών που τους δημιουργεί… Και η υποκρισία καλά κρατεί…
Πολύ ωραία η αφήγησή σου Margo μου. Τρυφερή, συγκινητική, βαθειά ανθρώπινη, νοσταλγική. Και αφορμή για σκέψεις και προβληματισμούς…
Να είσαι καλά!
Φιλιά - για το καλό της νέας εβδομάδας!
Σίγουρα η παλιά συγκινητική σου ιστορία μας πάει πίσω σε εποχές πιο ανθρώπινες και αληθινές !!!
Μπράβο Μαρία μου και καλή συνέχεια !!!
@Άστρια..
Άστριά μου όχι μόνο αυτονόητο αλλά και χρέος. Έχουν αλλάξει οι καιροί και έχουμε αλλάξει και εμείς..
Ας είμαστε δυνατοί, πρέπει να αντιμετωπίσουμε πάρα πολλά..
Φιλάκια πολλά!
@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ..
Μακάρι Λυχναράκι μου μα πόνο ψυχής.. μακάρι...
Όμορφο ξημέρωμα να έχεις.
@~reflection~..
Εδώ μόνο σιωπώ ευχαριστώ το Θεό που σε έχω γνωρίσει και παρακαλώ να σε έχει καλά ξεχωριστή μου Κάκια..
Φιλί γλυκό..
@mermyblue..
Να ταν μόνο αυτό γοργονίτσα μου κοίτα και εδώ αν δεν το ξέρεις..
http://www.youtube.com/watch?v=UXsmEbekjmw
και εδώ!
http://osarena.net/news/11-fevrouariou-stous-dromous-enantia-sto-acta.html
Σε γλυκοφιλώ!
@nameliart..
Μελίνα μου μια γνωστή μου που πήγε να βοηθήσει στα συσσίτια, έβλεπε μόνο μάτια χαμηλωμένα από την ντροπή που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, ηττημένοι από την πρωτοφανή κατάσταση που βρίσκονται. Μεγάλο το άδικο....:-((
Καλό ξημέρωμα Μελίνα μου..
@ART-TRAVELLER..
Πιο καθαρές εποχές Στέλιο μου, σήμερα αναδύεται βρωμιά και δυσωδία παντού..
Να σαι καλά.. όμορφο ξημέρωμα σου εύχομαι.
Τι σχόλιο να αφήσεις. Τα συσσίτια είναι ένα θέμα που πραγματικά πονάει. Ειδικά όταν αφορά παιδιά. Άδικος ο κόσμος μας. Μακάρι οι τραπεζίτες να πέθαναν από την πείνα (και γενικότερα) και όχι αθώα παιδιά και άνθρωποι που ουσιαστικά δεν έχουν φταίξει. Να είσαι καλά, φιλιά πολλά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω την κραυγή ενός άστεγου συνανθρώπου μας. «Άνθρωπος είμαι κι εγώ ρε παιδιά. Πεινάω!»
Καμία Ευθυμία δεν περισσεύει. Οι παλιοί το ήξεραν. Δεν ξέρω αν εποχές άλλαξαν τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τις εποχές. Ξέρω ότι βαδίζουμε το λάθος δρόμο.
Όμορφο...
"Απαγόρευση διανομής συσσιτίων από απλούς ιδιώτες"
Τι άλλο θα σκεφτούν άραγε;
Πολύ τρυφερή ιστοριούλα!!!
Και την διηγήθηκες πολύ γλαφυρά!
Πολλά φιλάκια
@Roadartist..
Αυτοί δε θα πεινάσουν τουλάχιστον από φαγητό….
Από τα άλλα πεινάνε ήδη και δεν το ξέρουν..
Άσε Road δεν παλεύεται η κατάσταση….
@sterianizal..
Άνθρωπος είμαι κι εγώ… αυτό σαφώς και δεν τους ενδιαφέρει:-(
Το μεγάλο κακό όμως είναι πως το παράδειγμά τους ακολούθησαν και πολλοί συμπολίτες μας. Σε τέτοια φριχτά πρότυπα κάποιοι δεν αντιστέκονται..
Ελπίζω τώρα που πέφτουν οι μάσκες να ξυπνήσουμε επιτέλους…
@kiki..
Καλή σου μέρα Κική μου..
@ηλιογράφος..
Απαγορεύεται να μιλάς, να γράφεις, να εκφέρεις γνώμη.
Απαγορεύεται να ερωτεύεσαι, να χαμογελάς και γενικά να είσαι ευτυχισμένος.
Απαγορεύεται η συνάθροιση πάνω του ενός.. η παρέα με τον ίδιο σου τον εαυτό και πολύ σου είναι.
Απαγορεύεται το παιχνίδι, η μόρφωση, η δημιουργία και γενικά ότι σε κρατά υγιή προσωπικότητα.
Επιτρέπεται να αρρωσταίνεις, να πεθαίνεις, να κλαις, να μισείς, να μιζεριάζεις, να πεινάς, να παρακαλάς, να πέφτεις, να ξαναπέφτεις…
Ε όχι ρε ηλιογράφε δε θα τους περάσει…
@magda..
Ευχαριστώ Μάγδα μου.. να σαι καλά!
Σε φιλώ!
Δημοσίευση σχολίου