9 Δεκ 2010

Παραμονή Χριστουγέννων του '43

Ο πατέρας γύρισε εκείνο το βράδυ την ίδια ώρα από τη ΧΕΝ. Ακούμπησε στη κουζίνα αποσταμένος τα δύο κονσερβοκούτια με φαγητό, κάθισε στη μοναδική ξύλινη καρέκλα και έβγαλε τα λιωμένα παπούτσια. Πιο πολύ τον προφύλαγαν τα τσουράπια που είχε πλέξει η γιαγιά. Ξεσκέπασε προσεκτικά τα τενεκεδάκια και τα έβαλε στο συρμάτινο φανάρι που κρέμονταν πάνω στο πάγκο. Κάθε βράδυ το ίδιο. Ήταν η μερίδα που δικαιούταν κάθε εργαζόμενος στο μαγειρείο της ΧΕΝ. Την έφερνε σπίτι για να μας κρατά όρθιους τις δύσκολες εκείνες μέρες της κατοχής. «Εγώ χορταίνω από τις μυρωδιές» έλεγε στη μητέρα, όταν τον πίεζε να πάρει κι αυτός μια μπουκιά. Ακόμη και ο σκύλος μας ο Μπόμπης κρατιόταν από το φαγητό που έφερνε ο πατέρας. Η μητέρα γέμιζε με νερό τα άδεια τενεκέδια και γέμιζε τη γαβάθα του. Με όση δύναμη απόμενε στο σκελετωμένο του κορμί σηκώνονταν στα πίσω πόδια και με τη γλώσσα ρουφούσε το νεροζούμι στον αέρα. Μετά έχωνε τη μουσούδα στη γαβάθα αδειάζοντάς την στη στιγμή χωρίς ανάσα. Όλο το υπόλοιπο βράδυ περνούσε γλείφοντας την. Τον άκουγα να τη σέρνει εδώ κι εκεί μέσα στην αυλή καθώς κοιμόμουν δίπλα στο παράθυρο.

Ο μισθός του πατέρα ελάχιστα βοηθούσε. Το χαρτονόμισμα ξευτελιζόταν κάθε στιγμή μέσα στη μέρα. Αν είχες λίρες, στάρι, λάδι, όσπρια ή άλλα τέτοια βασικά ήσουν βασιλιάς. Το ψωμί σπάνια έμπαινε στο σπίτι. Όλη η προίκα της μητέρας είχε ανταλλαγεί στα γύρω χωριά για μισό σακί καλαμπόκι ή φασόλια και λίγο στάρι.


Χωρίς να βγάλει το πανωφόρι μπήκε το δωμάτιο. Στο μικρό σιδερένιο κρεβάτι ξαπλωμένοι η μητέρα και η γιαγιά στις δύο άκρες και στη μέση ο αδελφός μου κι εγώ, σκεπασμένοι με το πάπλωμα που είχε απομείνει και από πάνω μία κουρελού. Ο πατέρας ακούμπησε το χέρι στη μεγάλη σιδερένια σόμπα δίπλα στο κρεβάτι «Το τελευταίο ξύλο έριξα το μεσημέρι», λέει η μητέρα, «έχει χωνέψει από ώρα και κρύωναν τα παιδιά». Παρακολουθούσαμε τον πατέρα με τα μάτια μόνο έξω από τα σκεπάσματα. Αμήχανος κοίταξε από το παράθυρο στην αυλή. Το τελευταίο χοντρό δέντρο το είχε κόψει τρεις μέρες πριν. Τα άλλα ήταν λιγνά, ίδια με μας. Απότομα ανοίγει το παράθυρο. «Γιάννη τι κάνεις τρελάθηκες έχει παγωνιά», άρχισε να φωνάζει η μητέρα. Αρπάζει το μεγάλο τραπέζι που ήταν στο δωμάτιο το γυρίζει στο πλάι και το σπρώχνει στο ανοιχτό παράθυρο προς την αυλή. Θυμάμαι τα καλοκαίρια που το βγάζαμε στην αυλή για να γίνει πιο ευρύχωρο το δωμάτιο, δε χώραγε από καμία πόρτα. Το σήκωσε με όση δύναμη του απόμενε και το άφησε να πέσει έξω. Με νευρικές κινήσεις έκλεισε το παράθυρο και παίρνοντας το μικρό τσεκουράκι βγήκε έξω. Πετάχτηκα βολίδα από το κρεβάτι και κόλλησα το πρόσωπο στο τζάμι. Ο πατέρας όλο μανία, λες και μισούσε το τραπέζι, άρχισε να το κομματιάζει με απανωτές τσεκουριές.

Σαν τελείωσε, ξεδιάλεξε και έφερε μέσα τα χοντρά κομμάτια, πόδια και πλαϊνά. Η σόμπα ήταν αρκετά ψηλή, λίγο πιο πάνω από το μπόι μου. Την άνοιξε από πάνω βγάζοντας όλα τα στρογγυλά στεφάνια και έχωσε μέσα όσα κομμάτια χωρούσαν. Από το μπροστινό κάτω άνοιγμα στρίμωξε τα μικρότερα. Σε ένα από αυτά πλησίασε το τσακμάκι και αφού προσπάθησε δυο τρεις φορές του έβαλε φωτιά. Άρπαξαν όλα, σε λίγο η σόμπα άρχισε να μπουμπουνίζει και τα πλαϊνά της κοκκίνησαν. Το δωμάτιο πήρε μια θαλπωρή. Πετάξαμε τα σκεπάσματα και ανακαθίσαμε στο κρεβάτι.

Έξω είχε αρχίσει να αγριεύει ο καιρός. Μόνο οι κάργες πετούσαν πάνω από τα πεύκα του 50ού Συντάγματος που μερικές φορές κατέβαιναν στα πρανή του λάκκου ψάχνοντας άδικα για κανένα φαγώσιμο. Δεν άργησαν οι πρώτες σπυρωτές χιονονιφάδες να κτυπούν το τζάμι του δωματίου καθώς τις στροβίλιζε ο αέρας.


Καθόμασταν αμίλητοι και ευχαριστιόμασταν τη ζέστη που είχε απλωθεί παντού. «Δέντρο δεν θα κάνουμε;», πετάχτηκα σπάζοντας τη σιγή. Γύρισαν και με κοίταξαν αμίλητοι. «Θέλω δέντρο», ξαναείπα. «Να, έχουμε έξω στην αυλή» λέει η γιαγιά και δείχνει το μικρό κυπαρισσάκι που έφερε και φύτεψε στην αυλή την προηγούμενη χρονιά ο πατέρας όταν το βρήκε ξεριζωμένο μέσα στα χαλάσματα της παλιάς έκθεσης. «Εγώ θέλω Χριστουγεννιάτικο, όχι τέτοιο». Με κοίταξε ο πατέρας για λίγο και μετά αρπάζοντας το πανωφόρι βγήκε έξω. Πέρασε αρκετή ώρα και η μητέρα κοίταζε ανήσυχη από το παράθυρο. Η γιαγιά, πάντα πιο ψύχραιμη, φορώντας τα στρογγυλά γυαλιά της χαμηλά στη μύτη ήταν συγκεντρωμένη στο πλέξιμο. «Που πάει πάλι αυτός ο άνθρωπος. Έξω γίνεται χαλασμός, κουρασμένος είναι και όπου να’ ναι αρχίζει η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Δεν λες και εσύ κάτι μητέρα;» λέει στη γιαγιά. Η γιαγιά τράβηξε την κλωστή να ξετυλιχθεί το κουβάρι και δεν είπε κουβέντα. «Πάντα έτσι αψήφιστη ήσουν, αλλά να μην ενδιαφέρεσαι για το γιο σου, τι να πω» Η βουβαμάρα συνεχίστηκε μέχρι που ακούστηκε το κουδουνάκι της ξύλινης εξώπορτας της αυλής. Σε λίγο φάνηκε η σιλουέτα του πατέρα έξω από το τζάμι έχοντας κάτι στον ώμο. «Μας έφερε δέντρο μαμά», αναφώνησα. Ένα ακρόκλωνο από πεύκο, που πάνω του ακόμη δεν είχαν λιώσει οι νιφάδες από το χιόνι που έπεφτε.

Το στήσαμε σε μια γλάστρα, κρεμάσαμε πολύχρωμα κουρελάκια, κόψαμε σε πολλά κομμάτια μερικά κεριά, που είχε κάνει η γιαγιά από γουρουνίσιο λίπος για να μας φωτίζουν το βράδυ και τα δέσαμε εδώ κι εκεί. Το φως τους έδωσε άλλη ζεστασιά στο κρύο δωμάτιο. «τώρα ύπνο παιδιά, αύριο θα μας πείτε τα κάλαντα κάτω από το δέντρο» χαμογέλασε και μας σκέπασε η μητέρα.

Το πρωί ξύπνησα πρώτος. Έτρεξα κάτω από το δέντρο, το μύρισα, το χάϊδεψα απαλά και, δεν ξέρω πώς μου ήρθε, άρχισα να τραγουδώ τον εθνικό ύμνο μπερδεύοντας όπως πάντα την «όψη» με την «κόψη».


του ζωγράφου Ντίνου Παπασπύρου από το "λάμψεις και σκιές μνήμης"


*Η φωτογραφία που αγαπώ πολύ, είναι του Ηλιογράφου!
*Ο πίνακας είναι του Ντίνου Παπασπύρου ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο της μικρής αναδρομικής έκθεσής  του που ξεκίνησε χθες στη Θεσσαλονίκη. Αν πατήσετε πάνω στον πίνακα ώστε να τον δείτε σε μεγέθυνση θα διαβάσετε στο περίγραμμά του ένα ποίημα του Τόλη Νικηφόρου..
*Ακούμε το Les Marionettes του Zbigniew Preisner χαρισμένο από τη Σιλένα!


74 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Πολύ δυνατό κείμενο.
Σε ευχαριστούμε Margo που το ανακάλυψες και το ανέβασες!

Ανώνυμος είπε...

Margo μου,
ΥΠΕΡΟΧΟ...!

Να σου πω την αλήθεια, δε θέλω να κάνω συνειρμούς...θα το κρατήσω έτσι ακριβώς όπως το διάβασα :))

Σ' ευχαριστώ :))

vasiliki είπε...

Το εχω διαβάσει και με συγκίνησε πάρα πολύ.είναι το πιο αγαπημένο μου κομάτι απο το βιβλίο.
Κάτι τέτοιες μέρες εχουμε πολύ ανάγκη απο τέτοια κείμενα για να μας προβληματίζουν αλλά και να μας δινουν τροφή για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το σήμερα και το αύριο.
Η γραφή του Ντίνου πάρα πολύ καλή!!!
φιλιά πολλά

Unknown είπε...

Τα παιδιά μου έχουν φύγει
θα έρθουν σχεδόν ανήμερα τα Χριστούγεννα
σχεδίαζα να μην φτιάξω δέντρο
ίσα λίγα λαμπάκια κάπου στο παράθυρο κι ένα στεφάνι στη πόρτα για λίγη μυρωδιά Χριστουγέννων

μου φαίνεται πως άλλαξα γνώμη
σαν οφειλή σε όσους πάλεψαν και παλεύουν για ό,τι αγαπούν

νάσαι καλά κορίτσι μου

Ευρύνοος είπε...

Τι να πώ τώρα..

τέτοιες στιγμές που πολυτιμότερο είναι ένα κομμάτι ζεστασιάς, παρά η πολυτέλεια ενός τραπεζιού..

αξίες που αντικαταστάθηκαν με την βολή μας..

καλησπέρα Margo :)

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Αμφίστομος πέλεκυς το κείμενο: η μια του κόψη για τα δύσκολα της ζωής (τότε; τώρα;) και η άλλη αγάπη (αυτή που αναβλύζει από τα μικρά και ταπεινά).
Ευαίσθητες οι εικονογραφικές επιλογές σου, Margo.
Ευχαριστούμε!

magda είπε...

Πολύ ωραίο, συγκινητικό και διδακτικό το κείμενο που ανέβασες, Margo.
Μας λέει ότι η χαρά βρίσκεται στα απλά και στα δοσμένα με αγάπη.
Και οι φωτογραφίες σου διαλεχτές!
Να είσαι καλά...

Dinos-Art είπε...

Margo μου-Μαρία μου,
Ειλικρινά με συγκίνησες πολύ με τη δημοσιότητα που έδωσες σ'αυτό το βιωματικό διηγηματάκι, κομμάτι της ψυχής μου. Ναι, ένα δάκρυ κατρακύλισε στο μάγουλό μου, δεν ντρέπομαι να το πω. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό το παιδικό βίωμα, εύχομαι και πιστεύω να είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας στα σημερινά νέα παιδιά, ότι θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες που βιώνουμε σήμερα. Γονείς και παππούδες ξεπέρασαν την τότε τρισχυρότερη κατάσταση, ξένη κατοχή, εκτελέσεις, πείνα, ανέχεια, θάνατοι καθημερινοί στους δρόμους. Ψηλά το κεφάλι παιδιά μου και ο φωτεινός ήλιος της Ελλάδας θα ξαναλαμπυρίσει πάνω στη γαλαζοπράσινη θάλασσα, θα ξανάρθει το χαμόγελο σε όλους μας.
Σ'ευχαριστώ Μαρία μου και σας φιλώ όλους με τις καλύτερες ευχές μου για τα Χριστούγεννα.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Νοσταλγια....ειναι η πρωτη λεξη που μου ηρθε στο μυαλο με το διαβασμα αυτου του κειμενου

kovo voltes... είπε...

Ένας κόμπος μέσα μου διαβάζοντας το...Το ταίριαξες με τη μελαγχολία που κρύβεται υπόγεια στα Χριστούγεννα μικρή μου...

zoyzoy είπε...

Υπέροχο κείμενο!
Ότι πρέπει για τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε μαθαίνουμε απ'τους παλιούς έχω να πω και να κλείσω!!

Καλό βράδυ με φιλιά θαλασσινά!!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

πόσο δυνατό κείμενο...
πόσοι λόγοι - πολλοί και διαφορετικοί - για να μη σηκώσουμε τα χέρια
για να μην παραδοθούμε στο τίποτα

σου στέλνω ένα τεράστιο χαμόγελο :-))

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

Τόση δύναμη που έχει μέσα του αυτό το κείμενο!
Κι ύστερα αναρωτιούνται μερικοί γιατί θυμώνω με όσους (όχι στην blogoγειτονιά μας, αλλού!) γκρινιάζουν με το παραμικρό... και βαφτίζουν το στολισμό των ημερών μέσα μας και γύρω μας "ειρωνία"... Μονολογώ, μη μου θυμώνεις, αφορμή ήθελα...

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

Τα φιλιά μου, σ’ τα έστειλα, δεν σ’ τα έστειλα...!
Φιλιά λοιπόν!

Ανώνυμος είπε...

Margo, δάκρυσα μ' αυτό το κείμενο, αισθάνθηκα πιο άνθρωπος! είναι στιγμές που όλοι μας ξεχνάμε, και ξεχνάμε πολύ!! και κάτι άλλες σαν κι αυτή, που τη μνήμη μας την ξυπνάει ένα γραφτό σαν κι αυτό.
θα σου στείλω την καληνύχτα μου με το μουσικό σύννεφο! που πετάω τις νύχτες!

Roadartist είπε...

Να είσαι πάντα καλά. Σε ευχαριστώ για αυτό το "κομμάτι" ψυχής.. και μετά λένε πως το blogging αποξενώνει.. εγώ ήδη νιώθω μια μεγάληηηηηηηηη ζεστασιά.. :)
Σε φιλώ!

Side21 είπε...

Η ζεστασιά που δίνει
η αγάπη μπορεί να λιώσει
τα χιόνια της όποιας αδικίας !!!
Με συγκίνησες ...

λι8οξόος είπε...

σε δυναμώνει διαβάζοντάς το.
και ταιριάζει με τη θλίψη μας.

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Mαρία θα μου επιτρέψεις να το ανεβάσω στο φβ?

(τι στο καλό συνέβει από τότε μέχρι και σήμερα και εκφυλιστήκαμε έτσι...?)

Καλυψώ είπε...

δεν μπορω να πω κατι
να.. μοναχα ενας κομπος
ποσα λιγα χρειαζομαστε για ενα χαμογελο...ΑΛΗΘΙΝΟ...


Ευχαριστω Μαργκω!!!

(και το ποιημα στο τζαμι..υπεροχο!!)

Ανώνυμος είπε...

Nα γιατί μερικές φορές δεν είμαι σίγουρη ότι οι νέοι μπορούν πραγματικά να σηκώσουν το βάρος της ...ανατροπής.
Το lap top και το κινητό και να τα κάψεις, καμιά ζεστασιά δεν θα πάρεις.

ΑΠΟΛΛΩΝ είπε...

Όσο έχουμε καιρό ας βρεθούμε ο ένας με τον άλλο.

Ας χτίσουμε την αλληλεγγύη στους τόπους που ζούμε.

Τώρα.

Γιατί σε λίγο δεν θα έχουμε να "κάψουμε" τίποτε άλλο παρά τις ελπίδες μας ...

Tali είπε...

οσο το διαβαζα ημουν σιγουρη πως δεν ειναι δικο σου με την εννοια οτι αν δεν τα εχεις ζησει καποια πραγματα δεν μπορεις να τα πεις τοσο καλα ουτε να τα αφηγηθεις ..και εσυ εισαι πολυμικρη για μια τετοια εποχη::)

μελαγχολικο κειμενο..
δε ξερω αν μου βγαζει αυτο γιατι ηταν μια πολυ δυσκολη εποχη
η αν μου το βγαζει γιατι στη δικη μας της αφθονιας
μοιαζει τοση παραταιρη και ασυλληπτη αυτη η περηφανεια και η εξαρση χαρας για ενα απλο δεντρο που να σε κανει να θες να πεις τον Εθνικο Υμνο....

b|a|s|n\i/a είπε...

κάνει τόσο κρύο σήμερα. και τόσο ξαφνικά.
μα εδώ μόνο ζέστη όμορφη υπάρχει.
να είσαι πάντα καλά! φιλιά σου πολλά!

leondokardos είπε...

Όμορφο, ζεστό,πολύ ανθρώπινο στην απλότητά του.
Βρίσκει κανείς τη ζεστασιά και αλλού,σέ μιά λέξη, σ΄ένα βλέμμα, εκτός απο κοντά σε μιά σόμπα.

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Ειχα τη τυχη και τη χαρα να διαβασω αυτο το βιβλιο οταν μου το χαρισε ο Ντινος.Το μικρο αποσπασμα που δημοσιευεις ειναι πολυ συγκινητικο.Μαργκο μου να εισαι καλα και να μας κρατας συντροφια τοσο ομορφα με τις σκεψεις σου και την ονειρεμενη μουσικη.

Thalassenia είπε...

Τρυφερά, μεστά και συμβολικά λόγια που σε βάζουν σε σκέψεις.
Αυτό άλλωστε δεν είναι και ο στόχος ενός βιβλίου;
Μπλεγμένα τα συναισθήματα.

Να είστε όλοι καλά.

MYSTELIOS είπε...

Καλησπέρα Μαρία μου ,σε ευχαριστούμε πολύ που είχες την καλοσύνη και την ευαισθησία να μοιραστείς μαζί μας το συγκινητικό διήγημα και τον υπέροχο πίνακα του καλού φίλου μας Ντίνου. Η σημερινή σου ανάρτηση είναι ένα μάθημα σε όλους εμάς τους νεότερους , μάθημα αντοχής και ελπίδας που τόσο όλοι έχουμε ανάγκη !!!
Μπράβο καλή συνέχεια και Καλά Χριστούγεννα !!!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Τόσο συγκινητικό,αληθινό, με γροθιές για ότι λησμονούμε..
Η ουσιαστική αγάπη και ο αγώνας δίνονται με την ψυχή..
Χαρίζονται και εισπράττονται...

α Κενταύρου είπε...

Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στην ανάρτηση σου.
Τα Χειμωνιάτικα άνθη από κάτω είναι του κήπου σου?

Άιναφετς είπε...

Τρυφερό, ευαίσθητο και μελαγχολικό κείμενο..ναι, μ' έβαλε σε σκέψεις...λες να ξαναγυρίσουν "αυτοί" οι καιροί...που θα μπερδεύουμε την όψη με την κόψη;
Προς το παρόν ας μείνουμε στο μαγικό παρόν και ν' απολαύσουμε το χιόνι, όσοι το έχουν!
ΑΦιλιά χιονισμένα και όμορφα!

55fm είπε...

Margo μου,καλημέρα!
Απλά υπέροχο!
Ζεστάθηκα συγκινήθηκα και εισέπραξα γνήσια αγάπη!
Η πένα και το πινέλο του Ντίνου μας,είναι από ψυχής βγαλμένα και συγκλονίζουν με τις αλήθειές τους!
Πολλά φιλιά με αγάπη σου στέλνω από την παγωμένη Αθήνα!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Αυτό το κείμενο είναι ευθύβολο και δίκοπο μαχαίρι που πράγματι "κόβει" βαθειά την ψυχή μας και ανασύρει το αυθεντικό!

Συγκλονιστικό και Αναγκαίο!

Margo είπε...

@Τσαλαπετεινός..

Δυνατό και αληθινό Τσαλαπετεινέ μου..
Μετά από ιντερνετικές περιπέτειες λόγω κακοκαιρίας αξιώθηκα να μπω στο μπλοκάκι μου..

Καλή βδομάδα να έχουμε!

Margo είπε...

@me :)..

Οι συνθήκες που επικρατούσαν εκείνα τα χρόνια που λίγο πολύ μου ήταν γνωστές από τους γονείς μου, φέρνουν πολλές σκέψεις στο νου.. δεν κάνω συνειρμούς ούτε συγκρίνω με το σήμερα.. όμως μας διδάσκουν το μέτρο και τις πραγματικές αξίες της ζωής μας.

Εγώ σ’ ευχαριστώ Λένα μου.. να σαι καλά!

Margo είπε...

@vasiliki..

Έτσι κι εγώ Βάσω μου συγκινήθηκα και ξέρω ότι τα πάντα μπορούμε να αντέξουμε αν τα κατάφεραν εκείνοι μπορούμε κι εμείς!

Φιλιά πολλά και καλή βδομάδα Βάσω μου:)

Margo είπε...

@meggie..

Ναι Meggie μου να στολίσεις.. και να το χαρείς και να αγαπάς τη κάθε σου στιγμή.. είναι μαγικές οι στιγμές μας το νιώθεις;

Ένα φιλί μακρινό μα πέρα για πέρα αληθινό:)

Margo είπε...

@Ευρύνοος..

Όχι πάντα τρελέ μου.. όλοι ξέρουμε πως οι στιγμές κοντά στους αγαπημένους μας, η ζεστασιά της καρδιάς μας μας δίνει τις πιο μοναδικές και αξέχαστες στιγμές. Κι αν το ξεχάσαμε είναι η ώρα να το ξαναθυμηθούμε!

Καλή σου νύχτα τρελέ μου:)

Margo είπε...

@Υπατία η Αλεξανδρινή..

Αν και το τότε δεν πλησιάζει καν το σήμερα πολλοί θα πονέσουν περισσότερο από την ξαφνική αλλαγή. Η αγάπη στα μικρά και ταπεινά όπως γράφεις Υπατία μου θα μας κρατήσει στο ύψος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πιστεύω πως θα βρούμε πιο εύκολα την ευτυχία στα επόμενα χρόνια. Όχι εύκολα αλλά θα γίνει..

Καλό σου βράδυ Υπατία μου.. :)

Margo είπε...

@magda..

Ευχαριστώ πολύ Μάγδα μου να σαι καλά!

Σου εύχομαι μία όμορφη και γεμάτη εβδομάδα..
Φιλιά!

Margo είπε...

@Dinos-Art..

Ντίνο μου.. ευχαριστούμε θερμά εμείς!
Είναι σημαντικό να μαθαίνουμε την ιστορία από ανθρώπους που την έζησαν και σίγουρα διδασκόμαστε από αυτήν.
Θα ξεπεραστεί όπως γινόταν πάντοτε και θα γίνει ποιο εύκολα αν δείξουμε γενναιότητα και όχι ηττοπάθεια.
Καλή σου νύχτα Ντίνο μου να σαι καλά!

Margo είπε...

@Ρίκη Ματαλλιωτάκη..

Παρόμοιες ιστορίες ίσως έχουμε ακούσει από τους κοντινούς μας ανθρώπους. Ας γίνουν οδηγός μας σήμερα..

Καλή σου νύχτα Ρίκη μου.

Margo είπε...

@kovo voltes...

Αυτές τις μέρες θέλω να πιστεύω ότι θα δώσουμε και θα πάρουμε αγάπη, αληθινή αγάπη. Η μελαγχολία ας δώσει τη θέση της στην ουσιαστική χαρά αυτή που τρέφεται από τα απλά…

Margo είπε...

@zoyzoy..

Συμφωνώ Ζουζού μου μαθαίνουμε από τους παλαιότερους σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Και να μην ξεχνάμε ότι όλες οι γενιές έχουν περάσει κρίσεις πολύ χειρότερες από αυτή που περνάμε σήμερα.

Φιλιά πολλά:)

Margo είπε...

@μια φορα κι εναν τρελο...

Να σηκώσουμε τα χέρια;;; ΠΟΤΕ!
Μαμούφι μου μαζί σου!!! :)

Ευχές για τη βδομάδα που έρχεται..
Φιλιά σας πολλά!

Margo είπε...

@Χριστιάνα..

Τώρα έχουμε ακόμη περισσότερο ανάγκη να στολίσουμε, μέσα και έξω!
Και να χαμογελάμε έχουμε ανάγκη και να δημιουργούμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Ο θυμός επιτρέπεται, η κατάθλιψη απαγορεύεται.. δεν βοήθησε ποτέ κανέναν.

Φιλιά πάρα πολλά Χριστιάνα μου.. με χαμόγελο:)

Margo είπε...

@Silena..

Έτσι ένιωσα όταν το διάβασα. Θυμήθηκα όσα κατά καιρούς άκουγα από διηγήσεις μεγαλυτέρων.. πολλοί από αυτούς έχουν «φύγει»... Είναι σημαντικό να μένουν σε κείμενο τέτοιες ιστορίες.
Ταξίδεψα με τη μουσική σου.. ευχαριστώ Σιλένα μου.. φιλιά!

Margo είπε...

@Roadartist..

Το blogging μας φέρνει πιο κοντά όταν θέλουμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό που νιώθω όμως τελευταία, είναι ότι πολλοί έχουν εγκαταλείψει επηρεασμένοι από τις γνωστές εξελίξεις. Θα έλεγα ότι τώρα είναι που πρέπει να σταθούμε πιο ψηλά και πιο κοντά από πριν..

Ευχαριστώ πολύ Ροντάκι μου.. και για τα πολύ ενημερωτικά emails!!!

Φιλιά!

Margo είπε...

@Side21..

Ακριβώς αγαπητέ side, το είπες πολύ ποιητικά!

Τους αγαπημένους μας και τα μάτια μας..

Ευχαριστώ!!!

Margo είπε...

@λι8οξόος..

Οι σημερινοί παππούδες έχουν να μας που πολλά και ξέρουν κατά κάποιο τρόπο τι θα γίνει.. αν και η ζωή τους έχει δυσκολέψει πάρα πολύ είναι πιο αισιόδοξοι από εμάς.
Καλό σου βράδυ λιθοξόε μου:)

Margo είπε...

@Ground Control to Major Tom..

Τι άλλαξε Λίνα μου και γίναμε αυτό το χάλι; Τι λάθη έγιναν στο μεγάλωμα των γενεών που ακολούθησαν;

Ίσως η παρακμή κάνει τους κύκλους της όπως πάντα.. φυσική διαδικασία..

Φιλιά πολλά Λινάκι μου:)

Margo είπε...

@ΚΑΛΥΨΩ..

Αληθινό χαμόγελο; Μία ζεστή αγκαλιά είναι αρκετή, ένα πιτσιρίκι να τριγυρνά όλο σκανταλιά χαχανίζοντας, στιγμές με τους αγαπημένους μας..

Εγώ ευχαριστώ Καλυψώ μου.. καλή βδομάδα να έχεις.. με χαμόγελο:)

Margo είπε...

@ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ..

Φοραδίτσα μου καλησπέρα!

Είχα ένα Θείο αγαπημένο που ήταν όλο σοφίες. Όταν στην εφηβεία μου του εξέφρασα τις ανησυχίες μου για το περιβάλλον που έλεγε.. ό,τι και να γίνει η γη θα βρει τον τρόπο να υπάρχει, θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και θα είναι πάντα βιώσιμη. Έχει περάσει τόσα, το ίδιο θα κάνει και τώρα.

Δεν ξέρω αν η ανατροπή θα έρθει τελικά, μα κάτι μου λέει πως στο τέλος θα έρθει πάλι ισορροπία και γιατί όχι και ανάπτυξη πιο ουσιαστική.
Καλή σου νύχτα φοραδίτσα μου:)

Margo είπε...

@ΑΠΟΛΛΩΝ..

Εκεί είναι το μυστικό Απόλλωνα στην αλληλεγγύη! Ο κόσμος δεν είναι ακόμη έτοιμος γι αυτό, τουλάχιστο όχι εκτεταμένα, όμως έχουν αρχίσει οι οικογένειες να συγκεντρώνουν τα μέλη τους και αυτό είναι σημαντική αλλαγή.

Λέω να είμαι αισιόδοξη, ακόμη κι αν θα πρέπει να θυσιάσω πολλά..
Καλό σου βράδυ!

Margo είπε...

@Talisker Stt..

Ε και η γραφή μου είναι πολύυυυυυ ερασιτεχνική;)
Όμως πράγματι δεν θα μπορούσα να νιώσω ότι ένιωσε ένας άνθρωπος που τα έζησε. Οι γονείς μου δεν μου έχουν πει πολλά εκτός από τη πείνα που πέρασαν και τη συμπεριφορά των ανθρώπων εκείνη την εποχή. Υπήρχαν και οι καταδότες, δεν ήταν όλα ρόδινα.

Η μητέρα μου στα επτά της έφαγε πρώτη φορά πορτοκάλι και το έφαγε με τα φλούδια. Ακόμη θυμάται την χαρά που ένιωσε, τη γεύση και τη μυρωδιά που είχε αυτό το πρώτο πορτοκάλι.
Δεν ξέρω αν λίγα κουρελάκια θα μπορούσαν να μας κάνουν να πούμε τον εθνικό ύμνο ή αν μία τροφή θα μπορούσε να μας δώσει τέτοια χαρά, μα σίγουρα μπορούμε να βρούμε το νόημα της ζωής στα απλά.. όσοι έχουν κλονιστεί από κάτι όπως από μία σοβαρή ασθένεια το ξέρουν καλά..
Καλή βδομάδα να έχουμε Τάλι μου:)

Margo είπε...

@b|a|s|n\i/a..

Βασίλη μου χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ γύρω:)

Να έχεις μια πολύ όμορφη και γλυκιά εβδομάδα!

Margo είπε...

@leondokardos..

Η ζέστα της καρδιάς μπορεί μας κρατά ζεστούς ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες η σόμπα ωχριά μπροστά της:)
Καλή σου νύχτα Λεοντόκαρδε.

Margo είπε...

@ΓΙΑΝΝΑ..

Ευχαριστώ Γιάννα μου..

καλό ξημέρωμα να έχεις:)

Margo είπε...

@ART-TRAVELLER..

Στέλιο μου η θητεία μου στο blogging μου έχει χαρίσει γνωριμίες με σπουδαίους ανθρώπους που αλλιώς δε θα γνώριζα καν την ύπαρξή τους.
Ο Ντίνος είναι ένας από αυτούς..
Σ’ ευχαριστώ θερμά για όλα!

Ελπίζω να τα ξαναπούμε μέχρι τα Χριστούγεννα.. να είναι όμορφα και για σένα εύχομαι:)

Margo είπε...

@Γιαγιά Αντιγόνη..

Αντιγόνη μου πιστεύεις ότι έχουμε ξεχάσει οι νεότεροι να δίνουμε με τη ψυχή μας;
Λέω πως όχι, μα δεν μπορώ να έχω την εμπειρία εκείνων των χρόνων που με λιγότερα ένιωθες περισσότερα.
Καλό σου ξημέρωμα!

Margo είπε...

@α Κενταύρου..

Τα άνθη ΗΤΑΝ του κήπου μου, με τα 10 μποφώρ των δύο τελευταίων ημερών δεν έμεινε τίποτα!!!
Καλή σου νύχτα Κένταυρε.

Margo είπε...

@Άιναφετς..

Όχι, δεν πιστεύω πως θα ξαναγυρίσουμε μαγισσούλα μου και δεν το βρήκα μελαγχολικό.. κουράγιο πήρα από αυτή την ιστορία.
Αν και δεν το έστρωσε εδώ, λίγο ιδέα από χιόνι την πήραμε:)

ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

Margo είπε...

@50fm..

Παγώσαμε απότομα Όλγα μου. Σκοτσέζικο ντους ο καιρός και καλά εμείς αντέχουμε, τα φυτά όμως έπαθαν σοκ!

Όσο για τον Ντίνο είναι κοινός αγαπημένος:)

Καλό σου ξημέρωμα και καλή βδομάδα σου εύχομαι!

maximus είπε...

Nα σου πω επίσης ότι μπορώ να αφήνω σχόλια κανονικά..

dodo είπε...

Πολύ όμορφο- συγκινητικό, τρυφερό, δυνατό!

Άστρια είπε...

Είναι απίθανο το πώς με ελάχιστα μπορεί να χαμογελάσει, να γίνει ευτυχισμένη μια παιδική ψυχή. Είναι απίθανο το πώς η αγάπη βρίσκει από το τίποτα λύσεις για όλα.

Πολύ ανθρώπινη ιστορία
Margo μου, να είσαι καλά να χαρίζεις ομορφιά και καλοσύνη.

Σε φιλώ, καλό βραδάκι, καλή εβδομάδα:)


υγ. απίθανη και η φωτογραφία του ηλιογράφου.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο και το ποίημα!

Katerina ante portas είπε...

http://twitter.com/katerinas_diary

Πολύ καλό ποστ~http://margo-k.blogspot.com/2010/12/43.html Μπράβο @Μargo

Margo είπε...

@MAXIMUS..

Αχρείαστα να είναι τα back up γατούλι μου…
Εγώ παιδεύομαι με τη σύνδεση, δε στρώνει με τίποτα..

Margo είπε...

@dodo..

Την ίδια αίσθηση μου άφησε Dodo..

Margo είπε...

@Άστρια..

Τα παιδιά χαίρονται με το τίποτα και τότε και τώρα.. εμείς το ξεχνάμε αστεράκι μου και θέλουμε να τα έχουν όλα.. μα το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι ο χρόνος, η φροντίδα.. η αγάπη! Τότε είναι ευτυχισμένα στ’ αλήθεια..

Μια γλυκιά καληνύχτα:)

Margo είπε...

@ηλιογράφος..

Ο Τόλης Νικηφόρου είναι πολυαγαπημένος ποιητής..
Καλή σου νύχτα Ηλιογράφε:)

Margo είπε...

@Katerina ante portas..

Κατερίνα σε ευχαριστώ πολύ!
Το Twitter μου είναι πολύ άγνωστο.. πήρα μια ιδέα με την πρόσκλησή σου:)
Καλό σου ξημέρωμα!

ξωτικό είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ για τη....σφαλιάρα Μαργκούλα.
Ας κάψουμε κι εμείς τα πόδια της κουταμάρας μας να ζεσταθεί η πλάση...