Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπέρ-ανθρώπινο αγώνα!
Νίκος Καζαντζάκης από την Ασκητική
Η ανάρτηση αφιερωμένη στον τρελό του χωριού!
76 σχόλια:
είμαστε όλοι φτιαγμένοι από την ίδια ουσία,
δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε….
Θα το καταλάβουμε μόνο
αν μειωθεί ο υπέρμετρος εγωισμός μας!
Καλό απόγευμα Μαρία!
Μην αφεθούμε...
Είναι κρίμα...
Ενωμένο και αγκαλιασμένοι!
Για τη συνέχεια της ιερής τρέλας!
Φιλιά
Για τους "κομήτες" έχω μια μικρή ένσταση και όλη αυτή την ρευστότητα στην σημερινή κοινωνία που με φοβίζει αλλά σίγουρα ναι, υπολογίστε και το γατί σ' αυτόν τον αγώνα. Πολύ όμορφα λόγια. Σας ξαναφιλώ :)
Ναι, ναι, ναιιιιιιιιιιιι!!! ΝΑΙ σε όλα τα ας...
Πόσο όμορφη είναι η αγκαλιά, και αν είναι και μεγάλη ουυυυυυυυυυυυυυ, ναι, ναι, ας γίνουμε μια αγκαλιά ((((Χ))))
Φιλιά πολλά Μαργκουλίνι γλυκό :)))
λίγο χώμα μας αναλογεί στο τέλος.
ίσως αυτό ξεχνάμε πολλές φορές και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε το πέρασμά μας σε αυτό που λέμε ζωή όλο και δυσκολότερο.
και είναι τόσο εύκολο να βρίσκουμε την ουσία στα απλά τα καθημερινά.
καλησπέρα σου!
Με τόσο ΕΥΡΥ μυαλό (ΝΟΥΣ), δεν περίμενα τίποτα λιγότερο.
Μόνο που σαν "δύσπιστος" δυσκολεύομαι να το φανταστώ.
Καλό απόγευμα.
"Ο ενθουσιασμός είναι ένα λουλούδι της νεότητας, που η απογοήτευση είναι ο καρπός του" (ΔΟΥΜΑΣ).
Ναι σφιχτά, για να κρατήσουμε όσο γίνεται πιο μακριά κάθε απογοήτευση.
Καλό απόγευμα σε όλους.
Να προσθέσω και το δικό μου α στη μεγἀλη αγκαλιά που ανοίξατε. Κοιτάξτε τι ωραία που αγκάλιασαν τα α την αγκαλιά: από α ξεκινούν και φτάνουν στο α χωρίς να σταματάνε, γιατί χωράνε πολλά ακόμα ααα
"Όλος ο κόσμος μία αγκαλιά"..
δυσκολεύομαι και να πληκτρο-λογήσω..
η πρώτη εικόνα, είναι σαν να μιλάει μέσα μου..
θυμάσαι παλιότερα με την ελιά;
κάτι ανάλογο έγινε τώρα..
είχα σκοπό να γράψω κάτι με θέμα μία φωτογραφία των χεριών..
και τώρα την έβγαλα και θα το γράψω..
είπα οτι είχα πολλά ακόμη να πώ και ό,τι έγραψα στην τελευταία μου ανάρτηση, ήταν "εν βρασμώ ψυχής"..
η φωτό, εδω..
ξέρεις πόσο σκέφτομαι τους αληθινούς φίλους μου;
όσες σταγόνες με κάνουν να τους προσφέρω..
καλό απόγευμα..
σ'ευχαριστώ :)
Πριν έρθω εδώ, ήμουν στην Roadartist και πριν αλλού και αλλού, αισθάνομαι αυτή την αγκαλιά εδώ και σε πολλούς άλλους bloggers.
Ναι, αν σμίξουμε και ανοίξουμε τις καρδιές μας και γίνουμε λιγότερο εγωκεντρικοί, τότε σίγουρα κάτι θα αλλάξει!
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ με πολλά ΑΦ!
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα σκέπτονται με όρους αγκαλιάς και όχι συμμαχίας, μπορούμε να ελπίζουμε, ναι;
Τι καλά που θα ήταν...
Πόσο με βρίσκει σύμφωνη του basnia το σκεπτικό.
Κάνουμε μόνοι μας τη ζωή περίπλοκη, δύσκολη και αγχώδη και αιτία αν το καλοσκεφτείς είναι ο ...λειψός χρόνος, έτσι που έχουμε φορτώσει την καθημερινότητά μας
καλό βράδυ,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Κι εγώ μαζί μ' εσένα, το φτερό στον άνεμο..., τον Dinos-Art, τη μεγίστη Ελληνίδα φιλόσοφο, τον Άιναφετς και, φυσικά, τον Ευρύσοφο Νου.
ΝΑΙ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑΙ,
ΧΩΡΙΣ "ΑΝ", "ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ" ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ "ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ"!
ΚΑΙΡΟΣ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ!
Γίναμε στο πι και φι εφτά!
7;;;;;;; ΩΧ! ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ!
ΛΑΘΟΣ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 8!
ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΑΣ ΛΕΩ!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!
Χαίρομαι που ο Ίων με περιέλαβε στην μεγάλη ΜΑΣ αγκαλιά και τον ευχαριστώ επίσης που στο blog του βρίσκομαι στην κατηγορία "Ζωγράφοι Ζωής", μόνο που είμαι κοριτσάκι...τρόπος του λέγειν (!) και φυσικά θα αφήσω σχόλιο και στον κήπο του!
Ναι Μαρία μου μόνο έτσι θα γίνουμε μια δύναμη γερή μια γροθιά να αντιμετωπίσουμε τα θηρία που καιροφυλακτούν να κατασπαράξουν την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμό μας.
Μια σφικτή αγκαλιά και φιλιά θαλασσινά!!
Αγαπημένη μου Margo, μπήκα για να σου πώ πόσο μου άρεσε η απάντηση σου στην ανάρτηση της Maximus
Πόσο αποτελεσματική θα γινόταν αυτή η ΑΓΚΑΛΙΑ!
Μα γιατί όμως είναι τόσο δύσκολη να πραγματοποιηθεί;
Τα γεγονότα των ημερών, οι αδικίες, θα έπρεπε να μας ενώνουν, αλλά ίσως τα προσωπικά προβλήματα του καθενός φαίνεται οτι κάποια στιγμή αποδυναμώνουν τη διάθεση αυτής της τόσο αναγκαίας αγκαλιάς.
@Νικόλας K..
Αυτό είναι το αγκάθι Νικόλα μου, δε μας αφήνει να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Το ζούμε στις προσωπικές μας σχέσεις τώρα το ζούμε και σαν κοινωνία με την πρωτόγνωρη κρίση τουλάχιστον για τη δική μας γενιά.
Καλό μεσημέρι:)
@ 50fm..
Μοιάζει πολύ δύσκολο Όλγας μου να γίνει μαζικά, τότε θα μιλάγαμε για την απόλυτη μεταμόρφωση μιας ολόκληρης κοινωνίας, αλλά ας γίνει σε ένα ή σε περισσότερα μικρά κομμάτια της, κάτι είναι κι αυτό.
Για την συνέχεια της ιερής τρέλας!!!
Αγκαλιά:)
@MAXIMUS..
Και εμένα με φοβίζει γατούλι μου, θέλω να νιώσω ασφαλής μέσα σε ένα κύκλο ανθρώπων που νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον, έτσι απλά! Αν στο επίκεντρο ήταν ο άνθρωπος και μόνο θα λυνόντουσαν όλα τα προβλήματα με μιας.
Μαζί στον αγώνα λοιπόν:)
Σε φιλώ!!!
@ φτερό στον άνεμο..
Φαντάσου να απλώσουμε τα χέρια Μύκονο εγώ, Κέρκυρα εσύ, στο δρόμο απλώνει και τα χέρια της η Κική από τη Ζάκυνθο, Χίο το Φρακταλάκι, ο Ντίνος, ο Δύσπιστος και όλοι οι καλοί φίλοι από τη Θεσσαλονίκη,από κάποιο βουνό ανάμεσα η μαγισσούλα μας, θα απλώσουν και κάποια χέρια από την Εύβοια, αφήνω στο τέλος τους Αθηναίους που είναι οι περισσότεροι.. φτιάχνουμε ένα σφιχτό πλέγμα πάνω από την Ελλάδα. Ποιος θα μπορέσει να το σπάσει??????????
Γεια σου φτερουλίνι μου γλυκό:))
@b|a|s|n\i/a..
Έτσι Βασίλη μου η ουσία στα απλά, δεν είμαστε αιώνιοι αλλά το ξεχνάμε το πρωί που ξυπνάμε και το θυμόμαστε το βράδυ που βλέποντας την ημέρα που πέρασε καταλαβαίνουμε ότι τίποτε δεν μας γέμισε τίποτε δεν μας έδωσε ευτυχία.
Το πιο απλό όλων το χαμόγελο, είναι το μυστικό σου(μας);-)
@ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ..
Αν συμβαίνει με έναν άνθρωπο είναι κάτι, αν συμβαίνει με δέκα είναι επιτυχία, είμαι απολύτως σίγουρη ότι στη ζωή σου μόνο τέτοιες σχέσεις διατηρείς Δύσπιστε.
Εγώ πάντως σε υπολογίζω στην αλυσίδα μας:)
Καλό σου απόγευμα!
Έξι τέσσερα κι οχτώ
γούρι μου και φυλαχτό.
@Dinos-Art..
Ο ενθουσιασμός πράγματι είναι λουλούδι της νεότητας την οποία έχουμε αφήσει πίσω εδώ και χρόνια. Ίσως η καρδιά ακόμη να διατηρεί την νεότητά της και να ενθουσιάζεται εύκολα όμως έχει επίγνωση… και απογοήτευση..
Σφιχτά καλέ μου Ντίνο, να την κρατήσουμε μακριά!
Υ.Γ. Έχω παρατηρήσει που στα σχόλιά σου στέλνεις χαιρετισμούς σε όλους. Αυτό έχουμε χάσει εμείς της νεότερης γενιάς, δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω!
Καλό σου μεσημέρι
@Υπατία η Αλεξανδρινή..
Τι όμορφα, τόσα α μέσα στην αγκαλιά, δεν το είχα παρατηρήσει. Το πιο καλόηχο φωνήεν στο τραγούδι, δημιουργεί το καλύτερο ηχείο στο στόμα.. με ένα α μπορείς να κάνεις μια χορωδία να τραγουδά ολόκληρο έργο και να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Όσο πιο μεγάλη είναι η χορωδία τόσο καλύτερα:-)
Καλό μεσημέρι!!!!!!
@ Άιναφετς
Μόνη σου περιελήφθης στη μεγάλη ΜΑΣ αγκαλιά, καλή μου, αφού μόνη και οικειοθελώς είπες το ΝΑΙ στην Ανθρωπιά, στη Ζωή, στο Μέλλον!
Εγώ μονάχα έκανα μια πρώτη καταμέτρηση, έτσι, για την καλή αρχή.
Βλέπω τώρα, καθυστερημένα, ότι έχει πει το ΝΑΙ κι η zoyzoy. Είμαστε λοιπόν (τουλάχιστον) εννιά.
Και πόσο ωραία το προσδιορίζει! "Μια σφικτή αγκαλιά" που όμως χωράει όλους τους ανθρώπους, και συγχρόνως μια σφικτή γροθιά που χαλάει όλους τους παρανθρώπους!
Μη μου κακιώνεις, ρε παιδί! Οι αλλαγές φύλου είναι πολύ trendy στον γενναίο(!) νέο(!!) κόσμο(!!!) που ζούμε! Έλα στα σύγκαλά σου! Δε θέλεις να είσαι in??!!
Λοιπόν, ξέρεις γιατί σε έκανα... μαλάκα (εννοείται ότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις - ευτυχώς!); Διότι, μόλις χθες, είδα σε ένα καλό ιστολόγιο, στα σχόλια, να αναγράφεσαι ως Ιωάννης Άιναφετς. Αλλά το κεφάλι μου βομβαρδίζεται ασταμάτητα από τόσα πολλά, που ξέχασα κιόλας πού ακριβώς ήταν. Θα το ψάξω κάποια (κάποια, έτσι;) στιγμή επισταμένως, και μόλις το βρω θα σε ενημερώσω.
Ψάχνοντας λιγάκι τώρα για να το βρω, μπήκα πάλι το ιστολόγιό σου της Wordpress και ξαναθυμήθηκα την πραγματική σου ταυτότητα.
Είδα επίσης ότι είσαι και μάγισσα.
Χτύπα, χτύπα το ραβδάκι είναι το νερό στ' αυλάκι.
Έβγα, έβγα μαγισσάκι χτύπα το ραβδάκι.
Να είσαι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά, δηλαδή πάντα καλά.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=DyUOdO98rDA]
@Ευρύνοος..
Αυτή η προτροπή μου άρεσε από την αρχή, την είδα ως έναν τρόπο να βελτιώσω πρώτα τον δικό μου κόσμο και ίσως να επηρεάσω κάποιους γύρω μου. Όχι να τους πείσω ότι έτσι πρέπει να κάνουν, αλλά να τους μεταδώσω την γαλήνη που αυτή η φράση περικλείει. Όταν νιώσει κανείς βαθιά μέσα του ότι μπορεί να αγκαλιάσει τον διπλανό του, ότι δεν έχει τίποτε να τον χωρίζει από αυτόν, τότε γνωρίζει μια απίστευτη γαλήνη και ευφορία που δεν μπορεί να περιγραφεί. Ανάλογη φράση είναι και αυτή του Ξάνθη Φιλοσοφείν. «Ταξιδιώτες είμαστε με τον ίδιο προορισμό»
Κάπου διάβασα και αρνητικά σχόλια.. το καταλαβαίνω, υπάρχει καχυποψία και απαξίωση όλων των τόσο αφηρημένων αξιών. Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο που τον εκφράζει για να ισορροπήσει με το μέσα του και να χαράξει τον δρόμο του στην πολύ σύντομη ζωή του.
Σε ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να είσαι καλά. Είμαι σίγουρη πως θα επιστρέψεις.. να ξεκουραστείς όμως πρώτα, μη βιαστείς.
Καλό σου απόγευμα:)
Πώς να μη διαβάσεις και αρνητικά σχόλια, Margo μου, αφού αυτή η φοβερή "φιλοσοφία" που υποστηρίζει πως η κόλαση είναι οι άλλοι κάνει θραύση (στην πράξη) ακόμα και σήμερα;
Ήρθε η ώρα να καταγράψω μια παλιά μου σκέψη για την ενθουσιώδη νεότητα και την "ηλικιωμένη ωριμότητα", σε σχέση με την ικανότητά μας να επιφέρουμε ουσιώδεις θετικές μεταβολές στην κοινωνία.
Όταν είμαστε νέοι, θέλουμε αλλά δεν μπορούμε. Μας εμποδίζουν η βιάση του ενθουσιασμού μας, η ατελής μας συνείδηση, η έλλειψη πείρας (δεν λέω και η οικονομική στενότητα, επειδή τη θεωρώ πολύ μικρής σημασίας παράγοντα).
Όταν είμαστε "ηλικιωμένοι", μπορούμε, αφού, κατά τεκμήριον, έχουμε την ωριμότητα, την ανεπτυγμένη συνείδηση, την πείρα.
Έχουμε όμως και το βόλεμα, την αγκύλωση, τον ΤΡΟΜΟ μη χάσουμε τα κεκτημένα "αγαθά" μας.
Καμμιά φορά, όμως, αποκτούμε στην ωριμότητα και μισό χιλιοστόγραμμο σοφίας, κι έτσι ο κόσμος, αν δεν πηγαίνει μπροστά, γλυτώνει τουλάχιστον για λίγο από την καταστροφή.
αδερφοσύνη, 3
βροντοχτυπάει την πόρτα μας
ο θάνατος στο λέω τελευταία φορά
δεν έχει τόπο εδώ για διακοσμητικά φυτά
δεν έχει χρόνο για συστάσεις
κι αυτό το διψασμένο χέρι
που σου απλώνω αδίσταχτα
σφίξ' το αν θέλεις στη γροθιά σου
ή ζέστανέ το με το χνώτο σου
κι αν λείπουν νύχια
αν λείπουν δάχτυλα ολόκληρα
δικαίωμα δεν έχεις να το αρνηθείς
Ελεύθερος σκοπευτής, 1982
Καλό απόγευμα, Μargo μου, καλό απόγευμα σε όλους.
@Άιναφετς..
Εδώ μέσα είναι πιο εύκολο, όμως είναι κάτι και για μένα είναι η αρχή. Λέγε λέγε θα γίνει κάποτε αληθινή στάση ζωής και θα διαδοθεί, όχι με συνθήματα αλλά από την ίδια μας την συμπεριφορά.
Και επειδή πολύ σοβάρεψα, αν έχουμε και μια μαγισσούλα στην παρέα ποιος μας πιάνει όλος ο κόσμος στα πόδια μας:))
ΑΦιλάκια:)
ΠΑΡΟΥΣΑ!!!!
@Asteroid..
Η συμμαχία ακούγεται σαν πολιτικό άρα κατευθυνόμενο σύνθημα.
Όχι όχι δεν μου αρέσει καθόλου;-)
Καλησπέρα Asteroid!
@kiki..
Θα ήθελα να λέμε σε λίγο καιρό.. τι καλά που είναι!
:)
@ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ..
Έτσι είναι γλαρένια μου τρέχουμε να προλάβουμε.. τι όμως; Αν κοντοσταθούμε μέσα στη τρεχάλα μας και αναλογιστούμε το γιατί, δεν έχουμε ικανοποιητικές απαντήσεις να δώσουμε.
Πολύ καλό σου βράδυ
Σε φιλώ!
Όλοι μαζί μια αγκαλιά, αλλά ταυτόχρονα και γροθιά καλή μου Margo, να αντιμετωπίσουμε αυτούς που μαε έχουν βάλει στο μάτι!!!!
Υπέροχη η φωτογραφία!!
@Αϊάσανθος Ίων..
Καλωσόρησες Ίων! Έφτασα επιτέλους και σε σένα. Πέφτει συνέχεια η σύνδεση και με καθυστερεί! Είμαστε ήδη 10 και θα έρθουν κι άλλοι που ήδη ανήκουν σ’ αυτή την ουσιαστική αγκαλιά.
Αλήθεια γιατί το 7 είναι σατανική γρουσουζιά; Ρωτώ γιατί συμπαθώ το 7:)
Η «ενθουσιώδη νεότητα» και η «ηλικιωμένη ωριμότητα».. η σκέψη σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, όμως έχω ένα ελάττωμα που με οδηγεί συχνά σε λάθη. Αν και μεγάλωσα (ίσως όχι όσο πρέπει) δεν μπορώ να μην είμαι ενθουσιώδης και το τελευταίο που με νοιάζει είναι αν θα χάσω το έχει μου. Ακόμη και για τα παιδιά μου εύχομαι ευτυχία όχι περιουσία. Έχω διαπιστώσει ακόμη ότι όσο πιο πολύ κυνηγάς το χρήμα τόσο αυτό σου διαφεύγει. Όσο κυνηγάς τη ζωή τότε όλα όσα πραγματικά χρειάζεσαι σου δίνονται ως ανταμοιβή.
Σε ευχαριστώ θερμά για την ενεργή συμμετοχή σου στην μεγάλη μας αγκαλιά:)
Καλό σου βραδάκι!
@Άιναφετς..
Καλή μου Άιναφετς όταν τελειώσω από εδώ (με αυτή τη παλιο-σύνδεση να δω πότε θα τελειώσω) θα περάσω και εγώ από την σελίδα του Ίων, ελπίζω να μην έχετε φύγει όλοι:-)
@zoyzoy..
Φοβάμαι Ζουζού μου, ήδη έχουν αρχίσει από δω και από εκεί τα καρφιά. Έτσι δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Μόνο ενωμένοι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε ουσιαστικά τούτο τον τόπο.. για το κοινό καλό.
Με όποιο τρόπο θέλει ο καθένας, δεν έχει σημασία ο τρόπος, ο σκοπός να είναι κοινός!
Μια σφιχτή αγκαλιά κι από εμένα!
Σε φιλώ
@ ippoliti_ippoliti..
Καλησπέρα Ippoliti, είναι ο τρόπος που εισπράττω εγώ την κρίση καταλαβαίνω όμως τις διαφορετικές απόψεις. Κάπου θα πρέπει να συναντηθούμε όλοι για να έχουμε αποτέλεσμα.
Καλό απόγευμα
@leondokardos..
Νομίζω είναι αυτό που είπες Λεοντόκαρδε, τα προσωπικά προβλήματα του καθενός μας. Προσωπικά πιστεύω ότι τα αληθινά προβλήματα, αυτά που μπροστά τους είμαστε πραγματικά αδύναμοι, είναι αυτά που αφορούν στην υγεία μας. Η κρίση που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και ακόμη θα μας ταλαιπωρεί, δεν είναι μόνο οικονομική, είναι ηθική κυρίως. Αν μας μιλούσαν ντόμπρα, αν υπήρχε έστω και τώρα δικαιοσύνη, ο κόσμος θα τους τα συγχωρούσε όλα και θα έδινε ότι μπορούσε για να σωθεί ότι έχει απομείνει. Το φιλότιμο έκανε φτερά μαζί με τα λεφτά.
Όμως αν είμαστε μέσα μας καλά και με τους ανθρώπους γύρω μας, θα κάνουμε και πιο σωστές κινήσεις και πιο αποτελεσματικές.
Καλό βραδάκι Λεοντόκαρδε:)
@Poet..
Συγκλονιστικό ποίημα Τόλη μου θα το βάλω μπροστά.
«Δικαίωμα δεν έχεις να το αρνηθείς»!!!! Αυτή η φράση κόβει την ανάσα..
Σε ευχαριστώ θερμά !
Πολύ καλό σου βράδυ
@ ELENI..
Είσαι το 10 το καλό:))
Όταν έρθεις στο νησί θα γίνει και αληθινή αγκαλιά:)
@ olivetreegirl..
Όταν είμαστε όλοι μαζί και η γροθιά μας θα είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον οποιονδήποτε. Σε περιόδους κρίσεις έχουμε την τάση να χωριζόμαστε. Όχι αυτή τη φορά δεν πρέπει να γίνει, θα χάσουμε παταγωδώς.
Φιλάκια πολλά:)
Μαζί στην αγκαλιά από μακριά μα στην αγκαλιά είναι όλοι ένα. Κοντά και μακριά.
Δεν θα μπορούσα να λείπω όσο μακριά και αν είμαι.
Φιλιά θαλασσένια.
Καλώς σε βρήκα, αρχόντισσα οικοδέσποινα!
Θα πω πρώτα δυο λόγια ακόμα για τα ζητήματα του ενθουσιασμού και της οικονομίας-υγείας-ευτυχίας, και μετά θα σου απαντήσω επιγραμματικά για το 7.
Κάνεις άριστα που διατηρείς τον ενθουσιασμό σου, και πιστεύω ότι τον διατηρούμε όλοι όσοι λέμε ΝΑΙ στην "αγκαλιά". Αν δεν τον διατηρούσαμε, θα λέγαμε, στην καλύτερη περίπτωση, "ναι μεν αλλά...".
Αυτό το "μισό χιλιοστόγραμμο σοφίας" που έγραψα ότι γλυτώνει για λίγο ακόμα (το παρέλειψα στο προηγούμενο σχόλιό μου) τον κόσμο απ' την καταστροφή (ή ότι την καθυστερεί), το εννοώ ότι εμπεριέχει οπωσδήποτε και τον ενθουσιασμό, τη ζωντανή φλόγα της γνήσιας δημιουργικότητας, τη φωτιά της ψυχής. Ίσως έπρεπε να το διατύπωνα καλύτερα. Και έχει αυτός ο ενθουσιασμός, στην ηλικία της "ωριμότητας", συγκεραστεί με την ανεπτυγμένη συνείδηση και την πείρα σε αυτό που αποκάλεσα σοφία. Όσο πιο ισχυρό είναι αυτό το μείγμα σε έναν άνθρωπο, τόσο περισσότερα "μισά χιλιοστόγραμμα" σοφίας και, συνεπώς, πραγματικής δύναμης διαθέτει.
(Επειδή το σχόλιό μου ολόκληρο είναι τεράστιο, το έσπασα σε κομμάτια, για να το δεχθεί ο blogger. Η συνέχεια, λοιπόν παρακάτω.)
Έχω βρει στην Άνιμα που ταξιδεύει ένα εκπληκτικό κείμενο, με τίτλο "Ακόμα παιδί". Για να μη σας κουράζω με πολλούς συνδέσμους, τα αντιγράφω αυτούσιο εδώ (αδερφάκι μου, φαντάσου και να μη δήλωνες ότι θα έλεγες δυο-τρία λόγια, πόσα θα έγραφες!).
Παιδί
Κάθε που ονειρευόταν.Κάθε που πίστευε πως όλα τα μπορεί.Κάθε που ήλπιζε πως τίποτα δεν χάθηκε.Κάθε που τ΄ αστέρια μέτραγε και προσευχές σιγοτραγούδαγε κάτω απ΄το φως μιας ολόγιομης σελήνης.Κι ας μάτωνε το φεγγάρι.Κι ας σκόρπιζε ο άνεμος τα λόγια τους στους πέντε ανέμους
Παιδί
Όταν ζωγράφιζε ακόμα παραμύθια.Με χέρι τρεμάμενο.Κι ας μην ήξερε να ζωγραφίζει.Ποτέ δε μπόρεσε.Μα είχε φαντασία.Και σε αόρατους καμβάδες άπλωνε τα χρώματα της δικιάς της παλέτας.Κι ας τελείωναν κάποτε τα χρώματα
Παιδί
Όταν μπάρκαρε σε πλοία πειρατικά.Εκείνη και οι "ναύτες" της.Για να ανακαλύψουν νέους θησαυρούς.Για να κουρσέψουν τη στιγμή.Με πυξίδα την καρδιά.Για το άγνωστο.Κι όπου τους έβγαζε.Κι ας πορευόταν καμιά φορά με λανθασμένους χάρτες.Το ήξερε.Και τί μ΄αυτό;
Παιδί
Κάθε που βούταγε σε γέλια αγαπημένων.Κάθε που ναυαγούσε σε άγνωρες στεριές.Όταν πατρίδα ονόμαζε κάθε τι που λάτρευε.Ακόμη κι όταν αυτό μακριά του την εξόριζε.Κάθε που η ανάμνηση των «χωμάτων» της, της έφερνε δάκρυα στα μάτια.Και τον πόνο προσπαθούσε χαμόγελο να κάνει.Με ένα πονεμένο χαμόγελο.Μα καταδικό της
Παιδί
Κάθε που αφηνόταν να μαγευτεί από τις ομορφιές του κόσμου.Και να αγαπήσει κάθε τι δικό του.Ακόμη και την ασχήμια του.Γιατί στα μάτια της όλα μπορούσαν να μεταμορφωθούν.Ακόμη και οι δαίμονες.Κι ας ήξερε πως ίσως και να μην ήταν έτσι.Γιατί οι δαίμονες ποτέ δεν αγιοποιούνται.Όσο κι αν το ήθελε
Παιδί
Κάθε που την καρδιά της ακολουθούσε.Κι ας έλεγαν πως είναι λογική.Λογικά παράλογη ήταν.Ή μήπως παράλογα λογική;Οδοιπόρος σε ένα μεθυσμένο δρόμο.Θησέας σε έναν απροσδιόριστο λαβύρινθο.Χωρίς Αριάδνες και μίτους.Με μόνο οδηγό τα Επιφάνια του Έρωτα.Και κείνα της Αγάπης.Κι ας παραμόνευαν οι Μινώταυροι.Θα τους νικούσε.Θα τους νικούσε;
Παιδί
Κάθε που προσπαθούσε αινίγματα να λύσει.Που σε αλφαβητάρια και αναγνωστικά συλλάβιζε το «σ΄αγαπάω».Κείνα που είπε.Και τα άλλα που άκουσε.Αυτά που λαχτάρησε.Και κείνα που την αρνήθηκαν.Και τα άλλα.Που ποτέ στο φως δεν βγήκαν.Από φόβο.Ή από αδυναμία παραδοχής
Παιδί
Κάθε που μαχαίρωνε την έρημο.Για να βρει μιαν ανάσα.Μια όαση δροσιάς.Ένα αναφιλητό συγγνώμης.Ένα παλίμψηστο μονογραμμάτων.Μια καρκινική επιγραφή.Ακατανόητη στα μάτια των πολλών.Κι άπλωνε το χέρι τους κάκτους να χαϊδέψει.Γιατί δεν τα λογάριαζε τα αγκάθια τους.Κι ας ήξερε πως θα την κερνούσαν αίμα
Παιδί
Κάθε που απότομα μεγάλωνε.Όταν την ανάγκαζαν να μεγαλώσει.Μιλώντας της για- και με -ψεύτικες αλήθειες κι ανορθόδοξα παραμύθια.Για κείνο το τέλος που πάντα διαφορετικό ήταν από το υποσχόμενο.Από το προσδοκώμενο.Από το επιθυμητό.Από ΄κείνο που της άξιζε
Εκείνο το παιδί
Που μέσα της μεγάλωνε μέρα τη μέρα
- χωρίς ποτέ να μεγαλώνει-
Εκείνο το παιδί
Που τα όνειρά του καπηλεύτηκαν και ποδοπάτησαν
-τι αξία να΄χουν άραγε τα όνειρα ενός παιδιού αφού μόνο όνειρα θα παραμείνουν-
Για ΄κείνο το παιδί
Ορκίστηκε
Πάντα παιδί να παραμείνει
Κι ας ήξερε πως τούτο το όνειρο και το τίμημά του
Θα το πλήρωνε με τίμημα τις δικές της απαντοχές
Μέχρι τελευταίας δεκάρας
Μα δε μπορούσε.Ούτε και θέλησε ποτέ αλλιώς να μπορούσε να μπορεί
Γιατί τα όνειρα και τα παιδιά
Πάντα αντέχουν σαν παιδιά όνειρα να κάνουν
Και να τα αγαπάνε._
Καληνύχτα…
Έτσι τελειώνει η Άνιμα. Νομίζω ότι από εδώ μπορούμε να περάσουμε στα της οικονομικής τροχοπέδης της ευτυχίας μας, με μια ενδιάμεση στάση στην υγεία.
Όλοι όσοι βάζουμε λιγάκι το μυαλό μας να δουλέψει, ξέρουμε πολύ καλά πως η οικονομική μέγγενη είναι αρχαιόθεν ένα από τα ισχυρότερα (όχι το ισχυρότερο, κατά τη γνώμη μου) όπλα τρομοκράτησης, εξαναγκασμού και υποδούλωσης των ανθρώπων. Συγχρόνως, είναι ίσως το τέλειο προκάλυμμα, ώστε να μπορούν να γίνονται πολύ χειρότερα σημεία και τέρατα στα παρασκήνια. Εννοώ πως όταν ο κοσμάκης τρέχει διαρκώς με τη γλώσσα έξω να εξοικονομήσει μια δεκάρα (και όσο αυξάνονται και οι επίπλαστες ανάγκες, τόσο περισσότερο τρέχει), είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενδιαφερθεί και να κινητοποιηθεί για να αποτρέψει τα άλλα που γίνονται πίσω από την πλάτη του, όπως είναι, π.χ. -για να το φέρουμε στα του τόπου μας-, το ξεπούλημα των εθνικών μας δικαιωμάτων, η συστηματική καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος, η διάλυση της εθνικής μας συνείδησης κ.λπ. Βέβαια, όλος αυτός ο κοσμάκης (κι εμείς μέσα σε αυτόν είμαστε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό), μαζί με τις πραγματικές δικαιολογίες για την αδιαφορία και απραξία του, έχει και τουλάχιστον άλλες τόσες ευθύνες για τη στάση του αυτή, αλλά και για τις ολέθριες παράπλευρες εξελίξεις που συντελούνται "εν αγνοία του". Διότι ο καθένας μας (μιλάω για τους ενήλικες) έχει μυαλό και συνείδηση, επομένως έχει τα μέσα για να καταλάβει τι πράγματι συμβαίνει και, γι' αυτό, είναι ασυγχώρητος (ας μου επιτραπεί ο βαρύς αυτός χαρακτηρισμός). Και όχι μόνο αυτό: είναι και ηλίθιος, διότι δεν σκέπτεται το απλούστατο, ότι, δηλαδή, η οικονομική άνεση θα δεν έχει την παραμικρή ουσιαστική αξία όταν αυτός φτάσει να ζει σε μια χώρα όπου δεν θα ορίζει ο ίδιος ούτε μία πέτρα για ν' ακουμπήσει τον πισινό του, δεν θα υπάρχει φύλλο χλωρό για να τον δροσίζει και να του δίνει μια ανάσα, θα κυνηγάει με το τουφέκι να βρει κάποιον που να μιλάει τη γλώσσα του και, όταν με τα πολλά τον βρίσκει, θα λέει ο ένας Ελλάδα κι ο άλλος θα καταλαβαίνει φασολάδα, κ.λπ., κ.λπ.
Εάν όμως αντιστρέψουμε την οπτική μας, θα δούμε ότι ο ίδιος αυτός ανθρωπάκος έχει στα χέρια του μία ανυπολόγιστη δύναμη, την οποία όμως δεν αντιλαμβάνεται, έτσι παγιδευμένος που είναι στο αδιάκοπο κυνήγι της καθημερινής(!), ωριαίας(!!) και στιγμιαίας(!!!) "ευζωίας". Μόλις, δηλαδή, πάρει την απόφαση (η οποία φαντάζει στα μάτια του σαν μαύρη τρύπα που θα τον καταπιεί την ίδια στιγμή...) να πει ένα ευγενικό "Όχι, ευχαριστώ", αφ' ενός καταρρέει αυτομάτως όλο αυτό το διαβολικό πλέγμα εξουσίας που του (μας) έχει επιβληθεί, και αφ' ετέρου... κατακτά (κατακτούμε) αμέσως την ελευθερία και την ευτυχία του (μας)! Αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι κύριοι που μας καταδυναστεύουν, και γι' αυτό εφευρίσκουν διαρκώς νέες χειροπέδες, νέες γελοίες ανάγκες και νέες φενάκες.
Στο ζήτημα αυτό αναφέρομαι και δύο δικές μου αναρτήσεις, το "Ήταν κάποτε μια φλέβα" και το "Να ζω σ' έναν τόπο που με σέβεται".
Και εδώ, νομίζω ότι κολλάει τέλεια ο Καζαντζάκης: "όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπέρ-ανθρώπινο αγώνα!" Αλλά εμείς οι "έξυπνοι" που είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε τη σκανδάλη μόλις αμφισβητήσει κανείς την εξυπνάδα μας, τον καιρό που έχουμε την ευχέρεια να δράσουμε για να αποτρέψουμε την έλευση των σεισμών κατακλυσμών, πάγων, κομητών και πολλών άλλων παρομοίων, ναι! κάνουμε ό,τι μπορούμε για να έρθουν όλα αυτά μία ώρα αρχύτερα... Κι από πάνω, παραπονιόμαστε διαρκώς για την άθλια ζωή που ζούμε, ενώ θα μπορούσαμε πανεύκολα να ξαποστέλναμε τους άθλιους που διαρκώς μας κυβερνούνε.
Μέσα σε όλο αυτό το κολασμένο καζάνι που βράζουμε, βέβαια, καταστρέφουμε και την υγεία μας. Και τρέχουμε σαν τα πρεζόνια στους γιατρούς και στους φαρμακευτές πιστεύοντας ότι θα βρούμε σ' αυτούς τη γιατρειά μας, κι αντί γι' αυτήν βρίσκουμε, κατά κανόνα, το νεκροθάφτη μας, απονεκρώνοντας συγχρόνως τους αμυντικούς και θεραπευτικούς μηχανισμούς που διαθέτει ο οργανισμός του καθενός μας.
Προ ολίγου είδα ένα άρθρο για το ζήτημα της υγείας στη Φαραώνα. Πρόκειται για το "Η γλώσσα της θεραπείας". Είναι τεράστιο, και μου ήταν τώρα αδύνατον να το διαβάσω, όμως από μία βιαστική ματιά στους υπότιτλους και σε μερικές σκόρπιες αράδες, μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπορείτε να το δείτε εδώ.
"Της φυλακής μας τα κλειδιά οι ίδιοι τα κρατάμε", έχω γράψει σε έναν "όρκο", μάλιστα συναφέστατο με το θέμα της "αγκαλιάς", τον οποίο ελπίζω να δημοσιεύσω στις 16 Απριλίου. Αν μη τι άλλο, πιστεύω ότι το κείμενο αυτό θα συμβάλει σε έναν στοιχειώδη προσδιορισμό των διαφόρων πτυχών του προβλήματος. Άπαξ και κατορθώσουμε να θέσουμε επακριβώς το πρόβλημα, θα είμαστε πλέον μια ανάσα κι από την επίλυσή του (εφόσον τη θέλουμε αληθινά, εννοείται).
Ήρθε και η ώρα του 7!
Δεν έχω τίποτα με τον συγκεκριμένο αριθμό σαν τέτοιο, Margo. Όπως και όλοι οι άλλοι αριθμοί, έχει και αυτός τους σημαντικούς συμβολισμούς και την ιερότητά του, δεδομένου ότι, όπως έλεγε ο Πυθαγόρας, οι αριθμοί είναι η γλώσσα του σύμπαντος. Το -τεράστιο, τολμώ να πω- πρόβλημα ανακύπτει εξαιτίας της δόλιας χρήσεως του 7 από κάποιους "εκλεκτούς του Θεού", μέχρι σημείου να σφραγίζει αυτός ο αριθμός τη ζωή μας με πάρα πολλούς τρόπους (ακόμα και σήμερα, φυσικά). Και όλο αυτό με βάζει σε πολύ μεγάλες υποψίες, διότι αυτοί που έχουν το 7 ως τον ιερό τους αριθμό δεν είναι και τίποτε αθώες περιστερές, και προφανώς κάπου θα προσβλέπουν μέσω αυτού.
Είναι πολύ εύκολο στον καθένα μας να σκεφτεί γεγονότα και εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής όπου το 7 είναι ο βασιλιάς στο θρόνο. Εγώ έχω συγκεντρώσει ένα σωρό σχετικά στοιχεία και θέλω πολύ να ετοιμάσω ένα (τουλάχιστον) άρθρο. Εάν τα καταφέρω κάποτε, ίσως και να πέσει μια (μικρή) ταραχή στον Άδη. Κάτι λίγα πράγματα έχω γράψει εδώ:
"11/9/2001: Η ελεγχόμενη κατεδάφιση του πλανήτη – πράξη πρώτη του τελικού Μεγάλου Δράματος".
Ελπίζω να έχω την επιείκειά σου (σας) για τη... συντομία μου.
Μου λείπει ο Τρελός!
Σαν να αδειασε κάτι εδω μεσα
Και μια μεγάλη και σφιχτή από μένα, έτσι για να δώσω το παρόν όπως εγώ ξέρω κάλυτερα.
Φιλιά πολλά.
Συλλογικά πρεπει να αντιμετωπίζουμε τα διαφορα προβλάματα που θα μας έρθούν γιατί οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και έρχονται ακόμα χειρότερα.Καλό σου βράδυ Μαργκό .
Σε ευχαριστώ θερμά που με έβαλες στα αγαπημένα σου.
Καλά, κι εσύ, ούτε μία πισινή δεν κρατάς; Ξέρεις πόσοι ιστολόγοι με είχαν υποδεχθεί σαν τριαντάφυλλο και με ξαπόστειλαν ύστερα σαν αγκάθι; Μέχρι και τρολ με είπανε, μέχρι και τον ορισμό της απόλυτης παράνοιας! Και εννοώ σε ιστολόγια όπου έδινα σχόλια αναλόγου περιεχομένου και επιπέδου όπως ετούτα εδώ, και οι οικοδεσπότες μού απαντούσαν με τηλεγραφήματα και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.
Είμαι βέβαιος, όμως, ότι τέτοιο πνεύμα δεν υπάρχει εδώ. Γι' αυτό και κοπίασα, ώστε να συνεισφέρω κάτι ουσιώδες στη συζήτηση.
Τρέχω να ανταποδώσω!
Καλό βράδυ!
Μαργκώ μου
καλή μου Μαργκώ!
Αμήν!
@Thalassenia..
Ήμουν σίγουρη για σένα Θαλασσένια μου. Εύχομαι να περνάς καλά και χαίρομαι που η επικοινωνία παραμένει κι ας είσαι στην άλλη άκρη της γης:)
Σε φιλώ!
@Αϊάσανθος Ίων..
Τι να πω για αυτό το σχόλιο; Το μεγαλύτερο στην ιστορία της σελίδας μου:)
ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙ της Άνιμα εξαιρετικό!
Όσον αφορά τα οικονομικά θα συμφωνήσω αλλού κρύβεται η ευτυχία και όχι σε όλες αυτές τις καθοδηγούμενες ανάγκες. Όσοι τυχεροί ζήσαμε με τα πολύ λίγα το ξέρουμε καλά. Στην δημιουργία κρύβεται η ευτυχία, στα απλά και καθημερινά, σε ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά, στα λογάκια ενός παιδιού, στην ομορφιά της φύσης, στην αγάπη...
Τα παλαιότερα άρθρα θα τα διαβάσω άλλη στιγμή ομολογώ ότι μου έπεσε πολύ δουλειά μαζεμένη:-)
Την Φαραώνα τη γνωρίζω οπότε θα περάσω να δω το άρθρο της. Πολλά ζητήματα έθεσες και είναι όλα ενδιαφέροντα!
Σ' ευχαριστώ πολύ
Καλό ξημέρωμα εύχομαι!
@Ρίκη Ματαλλιωτάκη..
Δεν νομίζω ότι θα είναι για πολύ μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να μην μιλάει; Περίοδο ανάπαυλας χρειαζόμαστε όλοι ειδικά εκείνος που ήταν πολύ πιστός σε αυτό που έκανε.
Καλό Σαββατοκύριακο Ρίκη
@lena_zip..
Καλησπέρα Λενάκι μου ελπίζω να είσαι πολύ καλύτερα. Μια σφιχτή αγκαλιά κι από μένα. Να μου είσαι καλά!
Φιλάκια πολλά
@george-zampiakis..
Ο μόνος τρόπος Γιώργο μα φοβάμαι δε φημιζόμαστε και τόσο για την ενότητά μας. Μόνο αν αποβάλλουμε την πολιτική και τα κόμματα από πάνω μας θα το καταφέρουμε.
Καλό σου βράδυ και καλό μας κουράγιο!
@faraona..
Φαραώνα μου πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας, δε μας παίρνει άλλο.
Καλό σου Σαββατοκύριακο!
Αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς της Μουσικές επιλογές σου σίγουρα είμαστε μια τεράστια αγκαλιά.
Ο κόσμος που ετοιμαζόμαστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, ούτε αρχή, ούτε μέση έχει. Μόνο τέλος.
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο η Γη μας αντέχει ακόμα. Για πόσο όμως; Όχι για πολύ. Όχι, αν δεν ανταποδώσουμε την αγκαλιά της.
Να βάλω και εγώ τα χέρια μου να μεγαλώσει η αγγαλιά?
φιλιά σε όλλους
Μια αγκαλιά λοιπόν
σαν μια γροθιά,ώσπου
να ασπρίσουν τα δάχτυλα,
να μοιραστεί το κόκκινο
να δώσει χρώμα και να φωτίσει
τα γκρίζα αυτού του κόσμου
Κάτι μου λέει πιο πάνω ότι ο φίλος μας ο ευρύ..αρχισε να το ξανασκέφτεται..που θα βρει τόσο και ΄τοσους όμορφους τρελους,με χρώμα ποτισμένους!Σε γλυκοφιλώ margo μου!!
πόσο μαγικές φαντάζουν οι αγνές σκέψεις ...
είναι όμως ο μόνος τρόπος .
"αντισταθείτε..."
καλημέρα μάργκο μου
πολύ ωραία η εικόνα επάνω.
(έχω καιρό νάρθω ...?)
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Μάργκο και Ευρύνοε
Υπάρχει τίποτα άλλο που να μας κρατάει εδώ μέσα ,απ'αυτήν την αίσθηση της θαλπωρής της συντροφικότητας,της κοινής ανάγκης να μην παταιτηθούμε,να φωτιστούμε και να φωτίσουμε με ελπίδα,να ψάξουμε και να πούμε αλήθειες,να πάρουμε και να δώσουμε δύναμη μέσα απο μια τεράστια πνευματική αγκαλιά,αμόλυντη απο ιδιοτέλειες ,φόβους και συμβάσεις;;
Εγώ έχω χουχουλιάσει απολύτως μέσα της κι ένα μεγάλο ευχαριστώ ξαναλέω
και στους δυό σας !!
@α Κενταύρου..
..πράγματι και η μουσική μπορεί να εκφράσει την αίσθηση της αγκαλιάς χωρίς περαιτέρω λόγια..
Καλό σου βραδάκι!
@sterianizali..
Το είπες πολύ όμορφα Αντώνη, να ανταποδώσουμε την αγκαλιά της γης. Αυτήν την αγκαλιά σε κείνη την χρωστάμε!
Για τις επόμενες γενιές αγωνιώ και εγώ πιο πολύ, αυτές που τώρα ξεκίνησαν το ταξίδι τους. Να μην γίνει κόλαση ο δρόμος τους..
@fractal..
Αν πρόσεξες σε έχω ήδη υπολογίσει, γιατί είσαι μέσα από καιρό!
Καλό σου απόγευμα φρακταλάκι μου:)
@ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ..
Ναι τι ξανασκέφτεται, όμως δεν πρέπει να παρασυρθεί, αυτή την κούραση που εκφράζει η παύση του την καταλαβαίνω. Άλλωστε οι αληθινοί φίλοι δε χάνονται!
Με τα λόγια σου με κάνεις ακόμη πιο αισιόδοξη. Σφιχτά λοιπόν να διώξουμε τα γκρίζα!
Φιλί γλυκό:)
@maya..
Είναι αντίσταση Μάγια μου ε; Γιατί ακούγονται και άλλες φωνές που ακόμη κι αυτό το καταδικάζουν. Μα αν μπορεί κάποιος να νιώσει την ομορφιά της αγκαλιάς, αυτόματα όλα τα προβλήματα χάνουν την σημασία τους.
Χαθήκαμε έχεις δίκιο, εγώ ξεστράτησα με τα οικονομικοπαράξενα, αλλά είδα τα παράλογα και επανήλθα:)
Καλό βραδάκι Μάγια μου:)
@ξωτικό..
Ξέρεις κάτι ξωτικούλι μου; Δεν το λέω εύκολα αλλά όταν το λέω το εννοώ..
σ' αγαπώ πολύ!
:)
ΝΑΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ ΜΕ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕΓΑΛΗ.
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΥΝΟΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΙΣΘΗΤΗ .
ΑΦΗΝΩ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ:))))
Υποχρεώσεις και καθυστέρησα να γράψω, όμως έστω τελευταία, μια μικρή αγκαλίτσα κι από μένα. Ένα θαλασσινό αεράκι, το κρατάω πάντα μέσα προσεκτικά.
υγ. η Ασκητική από τα πιο αγαπημένα κείμενα, από φοιτήτρια, διαβασμένο πολλές φορές. Πόσο μοιάζει και με την Αποκάλυψη.
@Άστρια..
Η αγκαλιά υπάρχει έτσι κι αλλιώς Άστριά μου, είναι αυτό το κάτι που κρατάμε ο ένας από τον άλλον, ένα κομμάτι ψυχής.. προσεκτικά!
Σε φιλώ αστεράκι μου, να σαι καλά:)
Δημοσίευση σχολίου