...τα χρώματα

Άλογο είδα πρώτη φορά σε πολύ μικρή ηλικία. Περνούσε έξω από το σπίτι στο χωριό ένας άντρας με ένα κάτασπρο καμαρωτό άλογο. Είχε πλούσια χαίτη και η ουρά του έφτανε μέχρι το δρόμο. Δεν το ίππευε ποτέ, εκείνος πήγαινε μπροστά καβάλα σε ένα μουλάρι και πίσω το άλογο. Του είχε στο λαιμό ένα κουδουνάκι… όταν άκουγα το κουδουνάκι έτρεχα γρήγορα στο δρόμο και περίμενα. Όταν πλησίαζε κρυβόμουν πίσω από ένα μεγάλο βράχο και δε χόρταινα να το κοιτώ. Όταν ανέβαινε την ανηφόρα έτρεχα γρήγορα από την άλλη μεριά του δρόμου περνώντας ένα ψηλό τοίχο για να το δω που έστριβε μέχρι που χανόταν. Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα για τους δύο με τρεις μήνες που ήμασταν εκεί. Από τότε το όνειρό μου ήταν να αποκτήσω κάποτε ένα άλογο. Τώρα πια που ζω εδώ μόνιμα το όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί και θα το κάνω, όταν σιγουρευτώ ότι μπορώ να του διαθέσω το χρόνο που χρειάζεται. Ίσως φανεί και πολύ χρήσιμο με αυτή τη κρίση!

Για την ώρα όμως αρκέστηκα στο να το ζωγραφίσω. Είναι ακρυλικό σε καμβά 60Χ80 και είναι η πρώτη μου προσπάθεια σε καμβά . Περισσότερο έχω δουλέψει σκίτσα με κάρβουνο, λίγα έχω κάνει με χρώμα. Να είστε επιεικείς παρακαλώ:)