Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της Έλλης στο μπλοκοπαίχνιδο… θα πρέπει να αποκαλύψω πέντε πράγματα που με εκνευρίζουν…. στη σκέψη και μόνο να αποκαλύψω τις «παραξενιές μου» με πιάνει η ίδια ταχυπαλμία με την εμπειρία. Αυτό μου μοιάζει με ομοιοπαθητική θεραπεία γι αυτό και θα το κάνω.
Τι με εκνευρίζει; ΠΟΛΛΑ!!! Όμως η ζωή στην επαρχία μου έχει «στερήσει» πολλά δυσάρεστα, αποτέλεσμα της ασφυκτικής συνύπαρξης με μερικά εκατομμύρια κόσμου που κινούνται μαζικά στους δρόμους της πρωτεύουσας. Έτσι θα περιοριστώ σε ότι αφορά συμπεριφορές στις σχέσεις και ειδικότερα στο διάλογο.
1) Μπορεί να γίνω έξαλλη αν ο άνθρωπος που συνομιλώ, δεν με παρακολουθεί, και μάλιστα όταν έχουμε να λύσουμε ένα σοβαρό θέμα που μας αφορά και τους δύο. Δηλαδή όταν λέω τη δική μου άποψη κοιτάει αλλού ή δεν με αφήνει να ολοκληρώσω την πρότασή μου και βρίσκομαι σε μια συνεχή αγωνία αν θα καταλάβει τι θέλω να πω. Αντί να πω αυτό που σκέπτομαι, λέω συνέχεια «περίμενε να βάλω τελεία»..… επιτέλους!!!
2) Θυμώνω αλλά και εγκαταλείπω τον διάλογο με ανθρώπους που προσπαθούν με πολύ δυνατή φωνή να επιβάλουν την άποψή τους, μην αφήνοντας την παραμικρή ευκαιρία στο συνομιλητή τους να πει την γνώμη του ή να υποστηρίξει το δίκιο του.
3) Με εκνευρίζουν οι «σύγχρονες» ειδήσεις των παραθύρων, όπου εκεί ο διάλογος είναι ανύπαρχτος… αν και όλοι όσοι φιλοξενούνται εκεί, έχουν καλεσθεί για να κάνουν διάλογο και μέσα από αυτόν να λύσουν σοβαρότατα θέματα για τους πολίτες αυτής της χώρας.
4) Θα ξεφύγω λίγο από το διάλογο γιατί αρκετά εκνευρίστηκα.. ας πω και ένα που κουβαλώ από τη ζωή στην πόλη… Περιμένω στο φανάρι πεζή, ν’ ανάψει πράσινο. Και όταν αυτό γίνει και ξεκινώ να περάσω, πρέπει να περιμένω ακόμη αυτούς που περνούν με κόκκινο, βρίζοντας, αν έχω κάνει το λάθος να κατεβάσω το πόδι μου στο δρόμο και οι αμέσως επόμενοι σταματούν δύο μέτρα μπροστά από το φανάρι εμποδίζοντας τη δίοδο. Αν μεταφέρω και το καρότσι με το μωρό, το να περάσω απέναντι γίνεται πραγματική περιπέτεια!!!
5) Το τελευταίο αφορά στο blogging… εκνευρίζομαι και δυσανασχετώ, πολύ όταν θέλω να μπω σε αγαπημένα μου blogs και δε μπορώ. Το τελευταίο καιρό μου συμβαίνει συνέχεια από τη στιγμή που θα ανοίξω τον υπολογιστή. Μπαίνω στη δική μου σελίδα και μένω εκεί. Στις δέκα προσπάθειες πιάνει η μία! Είναι που είναι ο χρόνος περιορισμένος, περιμένω αν θα δεηθεί και ο blogger να με συνδέσει με τους φίλους μου. Και το χειρότερο είναι όταν έχω δει το θέμα στο πανόπτη, με ενδιαφέρει πολύ και δεν μπορώ να το διαβάσω…
Αυτά τα λίγα για να μη με πείτε και πολύ παράξενη:) Καλώ με τη σειρά μου όποιον θέλει να συμμετάσχει στο παιχνίδι. Δεν θα πω συγκεκριμένα ονόματα γιατί ίσως κάποιοι να το έχετε παίξει ήδη…
12 σχόλια:
Για το 4) σου μεταφέρω τα λόγια φίλου παραολυμπιονίκη (ξιφασκία) που κινείται με αμαξίδιο από συνέντευξη στο Ταχυδρόμο:
"Στην καθημερινή ζωή αντιμετωπίζω τις ίδιες δυσκολίες με αυτούς που σέρνουν το καρότσι της λαϊκής, ή το καροτσάκι του μωρού. Δε πιστεύω ότι υπάρχει πρόθεση. Είναι αποτέλεσμα άγνοιας και έλλειψης σεβασμού που το αντιμετωπίζουμε όλοι σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας. "
Πάντως επιμένω- τα έλεγα και στην ξένη- δεν αρκεί να διατυπώνουμε όσα μας εκνευρίζουν ή μας κάνουν έξαλλους: πρέπει να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε, όσα μπορούμε τουλάχιστον.
καλό απόγευμα
Συμφωνώ σε όλα! Κι εμένα με κάνει έξαλλη όταν μιλάω σε κάποιον και κάνει εκείνο το μμ μμ μμ της αγελάδας και κοιτάει το άπειρο χωρίς στην ουσία να ακούει τίποτα!
Καλό βράδυ!
Πω! Πω! Μες την παραξενιά σε βρίσκω παιδί μου. Τόσο που ντρέπομαι να ομολογήσω πως εκνευρίζομαι με τα ίδια κι άλλα τόσα πράγματα.
Καλησπέρα κυρία παράξενη.Είδα πολύ παραξενιά και μπήκα.Αν αυτές είναι δυστροπίες τότε πρέπει να είναι πολύ ιδιόρυθμος ο κόσμος γύρω μας.
αυτά θεωρείς παραξενιές ?!!!!
αχαχαχα
έπρεπε να σ'είχα όταν τόπαιξα !
'εμμονές' τόχαμε πει τότε ...
συμφωνώ στα θέματα επικοινωνίας .
εννοείται !
ανεβάζω πίεση .
καλημέρα
χχχχχχχχχχ
καλημέρα Μάργκο,
εκτός από αυτά που αναφέρεις
εκείνο που με ενοχλεί αφάνταστα,
είναι η διάχυτη αγένεια που συνοδεύει την καθημερινότητά μας, χωρίς λόγο και αιτία τις περισσότερες φορές,
συνοδευόμενη από μια προκλητική "ξευτομαγκιά"
Στο 1) απλά προσπερνάω. Αν δω ότι δεν υπάρχει προσήλωση στη συζήτηση, έχω φύγει. Όπως έχω φύγει και στο 3). Σπάνια τους παρακολουθώ, προτιμώ το ραδιόφωνο. Για το 2) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, το παρήγορο είναι πως τέτοιες προσωπικότητες δεν αξίζουν να τις πείσεις, οπότε πάλι προσπερνάς. Να συγχιστείς για το 5), το καταλαβαίνω, μα για τα προηγούμενα, απλά τη ζαχαρένια σου χαλάς. Το έχω πάθει σήμερα και είναι σα να παίζει με τα νεύρα μου. Όσο για τα δικαιώματα των πεζών, τι να πω... η μόνη γιατρειά είναι να αλλάξουμε χώρα, διαφορετικά θα το υπομείνουμε θέλοντας και μη...
Ήπιες οι παραξενιές σου, margo, με ένα χαμόγελο ξεπερνιούνται :)
Φιλιά χαμογελαστά :)
Συμφωνώ απόλυτα για το 1ο και το 4ο. Θα ήθελα να σας γράψω και κάποια δικά μου αλλά μέχρι να αποφασίσω ποια από όλα θα ξημερώσει. Μάλλον θα επιστρέψω με την πρώτη ευκαιρία.
Υ.Γ. Το link "Έλλη" δεν βγάζει πουθενά.
Τσαλαπετεινέ μου...
όχι δεν υπάρχει πρόθεση, όμως ο κόσμος ταλαιπωρείται και ζει αποκλεισμένος και πώς να το αλλάξεις πες μου...
Αδαμαντία μου...
Αν κάνει μμ μμ κάτι είναι, απ' το τίποτα:)))
Πανδώρα μου...
Σε ευχαριστώ για τη συμπαράσταση:)))
Αντ' αυτού...
Καλώς όρισες! Δεν ήταν και το καλύτερο θέμα για την πρώτη σου επίσκεψη ε;))
Maya μου....
Δε τις έχω διαβάσει, πώς μου ξέφυγαν; Ω! μα θα έχει πολύ ενδιαφέρον:))))
Πετάλι...
Δυστυχώς Νίκο μου είναι από τα θλιβερά χαρακτηριστικά των σύγχρονων Ελλήνων, το καλό είναι ότι όποιος είναι προκλητικός ψευτόμαγκας συχνά την "πατάει".
Ευαγγελία μου...
Το χαμόγελο είναι μεγάλο γιατρικό και ευτυχώς είναι και μεταδοτικό:)))
Maximus...
Από τα λίγα δικά σου που έχω διαβάσει έχω την καλύτερη εικόνα για σένα, τίποτε δεν μπορεί να μου τη χαλάσει. Όμως αν θες παίξε το παιχνίδι, μπορείς και δίνεις άλλη διάσταση στα πράγματα και μ' αρέσει αυτό!
Υ.Γ. Σε ευχαριστώ για την Έλλη το διόρθωσα.
Mια χαρά σε κόβω, καθόλου παράξενη :)
Ειδικά το 1 και το 2. με εκνευρίζουν και μένα, πολύ !
Δημοσίευση σχολίου