8 Δεκ 2008



 
Τι ειρωνεία! Μετά τη χαρά ήρθε η σιωπή . . . . Πέρασαν δύο μέρες από τη δολοφονία του Αλέξανδρου και ακόμα δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους . . . . 
 Μοιάζει ο κόσμος ένα καζάνι που βράζει . . . . Από τη μια θυμός, οργή, πόνος . . . . Απ' την άλλη ανικανότητα, βόλεμα, αδιαφορία, ηλιθιότητα ! . ! . ! 
 Μία ιστορία που επαναλαμβάνεται, όμως τώρα το θύμα ήταν παιδί . . . . το δικό μου . . . το δικό σου . . .
 Λυπάμαι και Θυμώνω, όχι μόνο για τον Αλέξανδρο αλλά για όλους τους Αλέξανδρους που σκοτώνει κάθε μέρα η "πολιτισμένη" κοινωνία μας. . . . 
 Λυπάμαι και Θυμώνω και με μένα που δε μπορώ ν' αλλάξω τον κόσμο . . . . 
Που δεν πιστεύω πια, ότι ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει . . . . . . . . . . . . .



12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Να αλλάξει δεν μπορεί. Να γυρίσει πίσω όμως γίνεται. Κάνε κλικ στο μπλογκ μου και θα βρεθείς στην εφηβεία σου. Τότε που όλα ήταν απλά. Τότε που τα παιδιά σέβονταν τους αστυνομικούς και δεν τους πέταγαν μπουκάλια.

Μαρία Δριμή είπε...

Κοιτάζοντας την προηγούμενη τόσο αισιόδοξη ανάρτησή σου, θυμάμαι εκείνο το βράδυ (σχεδόν πρωί) που τη διάβασα. Αμέσως μετά είχα διαβάσει την ανάρτηση του Bosco (ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ) για το θάνατο του παιδιού...Η είδηση είχε μόλις κυκλοφορήσει.
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να σχολιάσει. Έχουν σχολιαστεί ποικιλοτρόπως τόσες φορές που συνέβησαν ανάλογα γεγονότα.
Μάλλον τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει."Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρά".
Οι μόνοι άνθρωποι που μπορούμε εμείς να επηρεάσουμε είναι τα παιδιά μας. Να μάθουν να μην εξευτελίζουν με κανένα τρόπο τη ζωή τους.
Υ.Γ.Όταν ξεκίνησα το blogging, δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι χρησιμεύει ο μετριασμός σχολίων. Αυτές τις μέρες η απορία μου λύθηκε.

Δημιουργία είπε...

Μια χαρά και μία λύπη...και η ζωή να τραβάει το δρόμο της, με όλα τα επακόλουθα...

shades είπε...

Λυπάμαι και Θυμώνω και με μένα που δε μπορώ ν' αλλάξω τον κόσμο . . . .
Που δεν πιστεύω πια, ότι ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει . . .

Μεγάλη αλήθεια.. δεν θα σταματήσω όμως εδώ, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι και να προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου.

Καλημέρα.

Margo είπε...

Shades
Το δυσκολότερο είναι να αλλάξουμε τον εαυτό μας, γιατί πρέπει πρώτα να δούμε μέσα μας και να παραδεχτούμε αυτό που βλέπουμε. Αν το καταφέρουμε όμως ο καθένας ξεχωριστά, τότε υπάρχει ελπίδα ν' αλλάξει και ο κόσμος μας.

Margo είπε...

Μαρία
Μεγάλη ευθύνη το πως θα επηρεάσουμε τα παιδιά μας αφού προϋποθέτει να έχουμε λύσει τα δικά μας προβλήματα που λίγο ή πολύ όλοι κουβαλάμε.
Τώρα για τα σχόλια η ελευθερία τα έχει αυτά. Ο καθένας κρίνεται απ' αυτά που λέει και πράτει...

creationsbyeve είπε...

Μήπως.. αναρωτιέμαι... αν είχαμε περισσότερη αγάπη μέσα μας για μας και για τους γύρω μας... θα είχαμε λιγότερη οργή????
γιατί τόση οργή και βία???
μου άρεσε πολύ η ανάρτηση σου για την αγάπη!

faraona είπε...

Margo καλημερα!Και καλως σε βρισκω.
Ετσι ακριβως αισθανομαι κι εγω αυτες τις μερες!

Οργη και θλιψη.

Eulie Aeglie είπε...

στη μνήμη του Αλέξη, ας αλλάξουμε τον κόσμο χτίζοντάς τον ομορφότερο και φωτεινότερο - μακριά από μας ο μάταιος χαλασμός

τ2φ είπε...

ΑΧ!!!Ένα μεγάλο ΑΧ,αλλά η στίγμη είναι κομβική και πρέπει να την εκμεταλευτούμε,έρχονται κι'αλλα κ ίσως και χειρότερα,ας αναγεννηθούμε επιτέλους!!!

Margo είπε...

creationsbyeve
H αγάπη έχει μεγάλη δύναμη αλλά πόσο δύσκολο είναι να αγαπάμε πραγματικά!

faraona
Σε καλωσορίζω στη ταπεινή σελιδούλα μου.

Margo είπε...

Aeglie και Trempe
Ναι, να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό θέλουμε, αλλά πώς θα τον κάνουμε ομορφότερο, πώς θα αναγεννηθούμε. Οι ατομικές προσπάθειες δεν είναι αρκετές, χρειάζεται κάτι οργανωμένο, ομαδικό, χρειάζεται να μην κάνουμε πίσω, να μην ξεχάσουμε!!