19 Ιουν 2012

Ήττα!

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός, αλλού θα σας πάω. Μία μικρή βόλτα στο κήπο....

Μέχρι και πριν τρεις ημέρες όλα πήγαιναν καλά. Πολύ καλά θα έλεγα. Τα φυτά αναπτυσσόντουσαν ικανοποιητικά. Η καλοκαιρία άφηνε ήσυχα τα λαχανικά να απλώνουν τις πλωριές τους, να δένουν καρπούς, τα νέα δέντρα να στεριώνουν στη γη, τα λουλούδια να ανθίζουν αβίαστα διατηρώντας το χρώμα και τη μυρωδιά τους. Έλεγα κάθε μέρα.. μία μέρα ακόμη χωρίς αέρα μήπως και αντέξουν τη στιγμή που θα έρθει. Άλλη μια μέρα και όλα θα πάνε καλά.

 Εφέτος ήμασταν πιο καλά προετοιμασμένοι. Φτιάξαμε φράκτη...



Φυτέψαμε καλαμπόκια να απαντήξουν κι αυτά τον απρόσκλητο επισκέπτη..



Ήρθε όμως ο αέρας και ήταν πολύ δυνατός, πολύ όμως.. μανιασμένος θαρρείς, σαν να ήθελε να σπείρει την καταστροφή. Κοπάναγε τα φυτά από όλες τις μεριές, ξερίζωσε τα υποστηρίγματα τους και τα πέταξε κάτω χωρίς καμιά ελπίδα επιβίωσης. 



Στην πρώτη φωτογραφία φαίνονται οι πατάτες που έχουν ακόμη πράσινα φύλλα.
 Έτσι έγιναν μέσα σε μία μέρα!



Τα καλαμπόκια δεν άντεξαν και αυτά, βγήκαν οι ρίζες τους στον αέρα!



Ότι δεν έπεσε στέκεται σαν από θαύμα με φύλλα ξεφτιλισμένα και κλαδιά μαραμένα..



Και δεν σταμάτησε, συνεχίζει, να μην αφήσει τίποτα όρθιο, να δοκιμάζει τις αντοχές μας.



Ήταν η στιγμή που θα απολαμβάναμε τους κόπους μας και όλα ανατράπηκαν σε μία μέρα..
Μόνο η ήλιος που βγήκε μόνος του μες στον βοριά, στέκεται καμαρωτός και μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε να ποτίζουμε, να υποστυλώνουμε ξανά και ξανά ότι απέμεινε και ήδη να καταστρώνουμε το επόμενο σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε παρόμοιες καταστάσεις.



Του χρόνου θα μας βρει πιο δυνατούς, δεν θα μας νικάει πάντα...


 υ.γ. αυτές τις ημέρες κατάλαβα γιατί η γενιά των παππούδων και των γονιών μου που έζησαν στο νησί, ήταν τόσο εργατικοί και συνάμα τόσο σκληροί. Τίποτα δεν τους δόθηκε εύκολα, με επιμονή και υπομονή κατάφερναν το λίγο, αλλά είχε τη μυρωδιά και τη γεύση της νίκης.


Καλή βδομάδα να έχουμε....


music: opening by Philip Glass



8 Ιουν 2012

στο βουνό..

Στο βουνό, που ξανθαίνει όλο και πιο πολύ όσο καίει ο καλοκαιρινός ήλιος, μία έντονη ροζ καμπύλη γραμμή διαγράφει το κατέβασμα του λαγκαδιού.. εκεί που δεν έφτασε ακόμη ο άνθρωπος να μπαζώσει, να γκρεμίσει, να ισοπεδώσει...



Μοιάζει έρημος τόπος μα δεν είναι. Περνούν χιλιάδες ζωές από έναν έρημο από ανθρώπους τόπο. Δεν μας αγαπούν τα ζώα και τα πουλιά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μέσα στην ερημιά, κάποιοι έχτισαν το σπιτικό τους ή ένα μικρό αποκούμπι για να πήζουν τα γάλα από τα ζώα τους όπως το τυροκομιό δίπλα στο κελί της εικόνας... και ένα κηπαράκι εκεί κοντά που σίγουρα θα έχει μέσα ένα μικρό πηγαδάκι. Χωρίς δρόμο.. ήσυχα και απλά, μια προέκταση της ίδιας της φύσης.



Ήταν λογικό να αλλάξουμε ακολουθώντας τους ταχύτατους ρυθμούς της "εξέλιξης". Μόνο που το κάναμε χωρίς μέτρο, χωρίς να σεβαστούμε τον διπλανό μας, τα πλάσματα γύρω μας, τη γη που μας τρέφει, το νερό που μας ξεδιψάει,  τη θάλασσα που κρύβει στα βάθη της έναν ολόκληρο κόσμο.

Χάσαμε τα σημάδια.. ο γλάρος στο βουνό σήμαινε κάποτε κακοκαιρία στο γιαλό. Σήμερα οι γλάροι έρχονται στο βουνό για να βρουν τροφή. Η υπεραλίευση ανατρέπει τη ζωή στη θάλασσα.



Χάσαμε τα λίγα για ν΄αποκτήσουμε τα πολλά, όμως πέσαμε σε πλάνη γιατί χάσαμε τα ουσιώδη. Κυρίως χάσαμε τον εαυτό μας. Τα ιδανικά, οι αξίες, τα νεανικά μας όνειρα, όλα αντικαταστάθηκαν από την εικόνα μας.. όσο πιο πολύ γυάλιζε τόσο πιο πολύ χανόμασταν.
Και ήρθε η ώρα της κρίσης και πίστεψα ήρθε η ώρα για την αλλαγή. Και η αλλαγή ήρθε, αλλά όχι όπως την περίμενα. Περίμενα αλληλεγγύη, εγρήγορση, συλλογικότητα και  βλέπω μίσος, παραίτηση, ατομισμό. Δεν φοβάμαι την κρίση, φοβάμαι πως τσάμπα θα πεινάσουμε, τσάμπα θα υποβαθμιστεί η ζωή μας όσον αφορά την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τσάμπα θα ψηφίσουμε (ξανά).
Παρόλα αυτά πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο. Προφανώς έχει και πιο κάτω και οδεύουμε ολοταχώς προς τα εκεί. Όταν ξεθολώσει το τοπίο εύχομαι όλοι να δούμε πιο καθαρά...


Εδώ  ένα εξαιρετικό άρθρο για τη "χώρα της σφαλιάρας"
Και εδώ ένα αληθινά ευτυχισμένο μελισσάκι μέσα στα χρώματα του καλοκαιριού.


υ.γ. σκέφτηκα πολύ τελευταία για την τύχη αυτού του blog. Δεν ήθελα να μεταφέρω εδώ την κυκλοθυμική διάθεση που έχω με όλα αυτά. Όμως αντί να εγκαταλείψω, αποφάσισα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Μια καινούργια αρχή, με παρέα τους λίγους εναπομείναντες @φίλους που συνεχίζουν δημιουργικά. Άιναφετς, Θαλασσένια, Roadartist, Dodo, Κωνσταντίνε, Silena, μια φορά κι έναν τρελό, Άστρια, Δάφνη, Εύα, Στέλλα, Μαριέλα, Ζουζού, Καρυάτιδα, Riski, Τσαλαπετεινέ, Όστρια, Μελίνα, Γωγώ, Κική, Λύχνε, Λένα, Βολτίτσα, Φαούδι, Δημήτρη, ηλιογράφε, Πεταλούδα, Επίκουρε, Αντιγόνη, Οδοιπόρε, Μαρία, Τόλη, Ντίνο, Αθηνά, Καναρινένια, Χριστόφορε, Λεβίνα, Κάκια, maximus, Αντώνη, Χαρά, Έλενα, Kaya, Όλγα, Ξωτικό, Νέλλη, Νεφέλη.... Όλοι όσοι εγκαταλείψατε ξανασκεφτείτε το. Ας γίνουν οι θετικές σκέψεις και εικόνες πλειοψηφία!!!


Καλή δύναμη σε όλους!