16 Ιουν 2011

Ο Ένας!

Κοντοζυγώνω τρία χρόνια στο blog και για πρώτη φορά έχω τόσες αναρτήσεις στα πρόχειρα, χωρίς να δημοσιεύω καμιά. Αν με ρωτήσεις πώς νιώθω θα σου πω τίποτα. Ένα τίποτα βασανιστικό και αρρωστημένο όπως και η οικονομική θύελλα διαρκείας που χτύπησε τη χώρα. Μια θεομηνία που ξεγύμνωσε την σύγχρονη ιστορία μας και που οι πρωταγωνιστές της επιμένουν να μη παραδέχονται τη γύμνια τους.

Αν πρόσεξες δε μιλάω για τη γύμνια των πολιτών. Οι πολίτες ήταν οι κομπάρσοι που έκαναν τα κέφια των "αστέρων" με το αζημίωτο φυσικά. Οι εκάστοτε πολιτικοί έριχναν το δόλωμα και τα ψάρια τσιμπούσαν. Διαμόρφωσαν χαρακτήρες χωρίς να συναντούν αντιστάσεις, ευτυχώς όχι από όλους. Όμως εδώ που φτάσαμε λίγη σημασία έχει. Ακόμη κι αν ήσουν ο κομπάρσος δεν είναι αργά να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου κι ας χάσεις τη βολή σου, αν δεν την έχεις ήδη χάσει, γιατί....

* Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μία ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι.
Γιατί ένας στα πέρατα τ' ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί εμείς έχουμε ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε.
Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Ανάγκη, όπως σ' ένα στρατό που μάχεται, η σωτηρία του παραστάτη σου*


υ.γ. Μια εικόνα και δυο λόγια από ένα φίλο καρδιάς είναι αρκετά να μας χαρίσουν το φως που είναι πάντα εκεί κι ας μας διαφεύγει. Αυτή είναι η εικόνα που για μένα σήμανε και χίλιες λέξεις, όσες και τα παιχνιδίσματα του φωτός μέσα στο σκοτάδι του βυθού.. 



..και τα λόγια... από την μια φορά κι ένα τρελό, που γίναν η αφορμή να πάρω βαθιά ανάσα και να συνεχίσω.

"την ψυχή μας δεν μπορεί κανείς να την αλώσει
άμα τη χάσουμε ας ξέρουμε πως μόνοι μας την παραδώσαμε
ο δρόμος του καθενός μας άλλωστε είναι τόσο πλατύς και φωτεινός όσο και η μέσα του άπλα
και χρέος μας να μην αφήσουμε ετούτο το σκότος να καταπιεί το όποιο φως - ίσως η ουσιαστικότερη και δυσκολότερη αντίσταση.
από εκεί όμως ξεκινούν όλα!!!"  

Λενιώ μου.. σ' ευχαριστώ!


*Νίκου Καζαντζάκη από την "Ασκητική"

Katie Melua - Just Like Heaven