24 Φεβ 2011

*


Η γκατεμιά συνεχίζεται... έμεινα και από μόντεμ!

Μέχρι να αποκατασταθούν οι ζημιές θα απέχω....  αλλά θα επιστρέψω δριμύτερη:))

Καλημέραααααααα!!!

21 Φεβ 2011

ομοιότης ομοιοτήτων τα πάντα ομοιότης...

Πρώτα χάλασε η ηλεκτρική σκούπα.. είπα δεν πειράζει θα σκουπίζω με τη κοινή σκούπα και θα τινάζω τα χαλιά, ύστερα ακολούθησε το μπλεντεράκι.. είπα πάλι δεν πειράζει ευκαιρία να ξεαραχνιάσω εκείνον τον μύλο από την προίκα μου, μετά η μικρή βρήκε το βύσμα από τα ηχεία ξέμπαρκο και το πάρκαρε σε λάθος τρύπα.. πάει το ηχείο κάηκε, ίσως και η κάρτα ήχου.. ε αυτό δεν παλεύεται! Τώρα βρήκαν να χαλάσουν όλα, δεν μπορούσαν πριν την κρίση ή έστω μετά… ας πούμε σε 30 χρόνια?

Και ενώ είπα τώρα τρίτωσε το κακό, μου ήρθε και το τέταρτο και ποιος ξέρει τι έπεται. Επειδή από τότε που έπαψα να τινάζω χαλιά πέρασαν πολλά χρόνια, μου ήρθε και ένα ωραίο λουμπάγκο και περπατώ σαν χελώνα που παράφαγε και σέρνεται στο χώμα! Μετά από όλα αυτά και άλλα διάφορα τριγύρω (το καλά νέα δεν είναι και τόσο της μόδας τελευταία) εγώ γελώ! Ναι γελώ και μάλιστα πολύ, αφού αρχίζω να ανησυχώ!

by Gerhand Grasinger

Μεταξύ άλλων λόγω της κακοκαιρίας δεν είχα και σύνδεση κάμποσες ημέρες και ακόμη στα καλά της δεν είναι. Τώρα που μπήκα όμως και μπορώ με την επήρεια των φαρμάκων να κάθομαι στην καρέκλα πέρασα από πολλά ηλεκτρονικά σπιτικά και νιώθω καλά, πραγματικά καλά! Δεν αποκαταστάθηκαν οι ζημιές ούτε έγινα ξαφνικά καλά, όμως συνέλεξα για άλλη μια φορά πολλές ψηφίδες ενός κόσμου πέρα από μένα αλλά και μέσα σε μένα. Γιατί όσο μακριά κι αν νομίζουμε πως βρισκόμαστε, σε νοητό επίπεδο είμαστε τόσο κοντά που σχεδόν αγγίζει ο ένας τον άλλον.

by Sumon Mukherjee


Παρόλα αυτά δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι να δώσουμε τα χέρια κι ας το λέμε τόσο εύκολα. Ούτε το χέρι για μια απλή χαιρετούρα δεν μπορούμε να δώσουμε. Φτιάχνουμε μία λίστα με τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου μπλόγκερ(?) βάζουμε στην άκρη όσους δεν τηρούν τους κανόνες και προσπαθούμε να επιτύχουμε την ομοιομορφία ακόμη και εδώ μέσα που όντως ανώνυμοι, θα έπρεπε να είμαστε και ελεύθεροι βρε αδελφέ. Εγώ θέλω να έχω μουσική, άλλος να κινείται μέσα σε νέον πινακίδες που τυφλώνουν τον κάθε περαστικό, άλλος γράφει πολλά και άλλος μία λέξη με το ζόρι, άλλος κλαίει για τις αγάπες που πέρασαν και άλλος για το τι θα μαγειρέψει αύριο, άλλος είναι κατά λάθος ερασιτέχνης λογοτέχνης και αν δεν είναι της δουλειάς αδικείται παράφορα και άλλος γράφει σαν παιδάκι στο δημοτικό. Άλλος είναι απόλυτα ειλικρινής και άλλος πουλάει παραμύθι από την αρχή μέχρι το τέλος. Μα όλες οι ψηφίδες μαζί κάνουν έναν υπέροχο κόσμο. Ένα κόσμο που δεν είναι τέλειος, πανομοιότυπος, καρμπόν, βγαλμένος από την ίδια συνταγή.

Όσες ανατολές κι αν βιώσουμε, καμιά δε θα μας θυμίσει κάποια άλλη...

by Margo

Όσα κύματα κι αν παραμονεύσουμε κανένα δε έχει την υπόσταση αυτού που ήρθε ή θα έρθει μετά..

by Margo

Εμείς γιατί να θέλουμε να μοιάζουμε; Ίδια είναι μόνο τα πλαστικά μπουκάλια των αναψυκτικών!
Πόσοι από εμάς είμαστε στ’ αλήθεια έτοιμοι να ενώσουμε τα χέρια με αυτόν/η που δεν ταιριάζει και τόσο με τα δικά μας χνώτα ή με αυτόν που διαφωνεί μαζί μας???

Υ.Γ. 1: Παρακαλώ όσοι διαφωνείται να σχολιάσετε επώνυμα, η στατιστικές δε προστατεύουν τους ανώνυμους. Άλλωστε η διαφωνία είναι ότι πιο υγιές στο ανθρώπινο είδος και οδηγεί πάντα σε υγιείς σχέσεις!

Υ.Γ. 2: Με όσα έγραψα δεν υπονοώ ούτε υποδεικνύω κάποιο/α blog, είναι σκέψεις που καρφώθηκαν εδώ και καιρό στο μυαλό μου από όσα έχω ζήσει εδώ μέσα αλλά και έξω από την ηλεκτρονική μας ζωή. Άλλωστε δεν διαφέρει καθόλου από την έξω.. μα καθόλου!!!

Ας έχουμε μία καλή βδομάδα και πάντα με χαμόγελο.. για να πάνε όλα καλύτερα!



8 Φεβ 2011

κατά του φόβου


"Όταν κάτι είναι πολύ τρομακτικό, θυμήσου ότι αυτή είναι η στιγμή για να μην πας πουθενά, αυτή είναι η ώρα να είσαι εδώ. Όταν κάτι τρομακτικό συμβαίνει, τότε κάτι συμβαίνει. Η στιγμή είναι πολύ γόνιμη και πρέπει να είσαι εδώ• και πρέπει να μπεις μέσα της." Osho


Σε καταστάσεις ακραίες όπως είναι ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή ο φόβος κυριεύει μαζικά τους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ζήσει τουλάχιστον οι νεότερες γενιές, με εξαίρεση τους μεγάλους σεισμούς των νεότερων χρόνων. Υπήρξε άνθρωπος που δεν φοβήθηκε όταν ξαφνικά γύρω του όλα άρχισαν να τρέμουν θυμίζοντάς του πόσο μικρός είναι; Τότε θυμάμαι η πρώτη αντίδραση ήταν να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Όλοι μαζί την ίδια στιγμή...

 Σήμερα οι ραγδαίες αλλαγές στην ζωή μας τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο έχουν καταφέρει να μας οδηγήσουν σε παρόμοιες καταστάσεις φοβίας, με την βοήθεια των ΜΜΕ αλλά και με το κλίμα που καλλιεργείται αριστοτεχνικά από όσους μας θέλουν άβουλους και φοβισμένους.
Η εξαθλίωση, η ανέχεια, η μιζέρια, χτυπούν την πόρτα όλο και σε περισσότερα νοικοκυριά και μία πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών έχουν βρεθεί ξαφνικά με χρέη στην πλάτη  και συχνά χωρίς δουλειά.
Και πάλι μπροστά στην οδυνηρή πραγματικότητα στρέφουμε τα μάτια στους δικούς μας ανθρώπους. Οικογένεια, φίλους και σιγά σιγά συμπάσχουμε με τον γείτονα, τον συνάδελφο ή τον άγνωστο φίλο που δημοσίευσε ένα κείμενο για τον αγώνα του να σταθεί όρθιος και να νικήσει τους φόβους του.



Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά σε κίνδυνο δεν το βάζει στα πόδια, δεν είναι η φύση του έτσι. Μπορεί η ευκολία να έχει ατονίσει την προσοχή και την πίστη στον εαυτό μας αλλά το ένστικτο της επιβίωσης δεν το χάνουμε ποτέ.
Κάποτε ανέβαινα σε βουνά, δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που αντίκρισα το βουνό, η χιονισμένη του πλευρά γυάλιζε στον ήλιο και το έκανε να μοιάζει με λεπίδα. Μου είπαν οι παλαιότεροι ορειβάτες αυτή τη πλαγιά θα ανεβούμε. 'Ενιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά όμως δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Με λόγια λιγοστά και περισσότερο σκέψη ξεκίνησα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα αλλά στην πραγματικότητα μόνη, έτοιμη να συναντήσω όλες τις δυσκολίες του κόσμου. Σε κάθε βήμα ακόμη κι αν αυτό ήταν στη κόψη του ξυραφιού και από κάτω το χάος γινόμουν όλο και πιο δυνατή. Φτάνοντας στην κορφή είχα κερδίσει το στοίχημα και η ικανοποίηση αυτής της νίκης έγινε εθισμός. Κάθε φορά, σε κάθε βουνό ο ίδιος φόβος και κάθε φορά, σε κάθε κορυφή, η ίδια ευδαιμονία. Μόνο που όλο αυτό ξεχνιέται.. ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να ανεβαίνουμε βουνά γιατί ξεχνάμε πώς είναι να ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τους φόβους μας.



Με αφορμή την πρωτοβουλία για την ημέρα κατά του φόβου γράφτηκαν από πολλούς bloggers εξαιρετικά κείμενα. Όμως το σημαντικότερο που πέτυχε αυτή η πρωτοβουλία ήταν να μας κάνει να απαριθμήσουμε τους φόβους μας, να σταθούμε απέναντί τους, να μιλήσουμε γι αυτούς,να θυμηθούμε πως μπορούμε να τους ξεπεράσουμε..

Κάπου διάβασα πως οι δυνατές φιλίες δημιουργούνται από ανθρώπους που φοβήθηκαν μαζί.  Ίσως έφτασε η εποχή που θα απλώσουμε τα χέρια ο ένας στον άλλον. Μια αόρατη κλωστή πάντα μας κρατούσε ενωμένους, όμως τώρα ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε.

Διαβάστε εξαιρετικά post φίλων bloggers εδώ, εδώεδώεδώ,  και εδώκαι εκεί  και όποιος έχει όρεξη να διαβάσει πολλά πολλά άλλα εδώ.... νομίζω ότι αξίζει!

Το βίντεο είναι μία εξαιρετική δουλειά φίλου blogger.. δείτε το!

3 Φεβ 2011

ημερομηνία γέννησης 1896

Φυσάει τόσο δυνατά σήμερα... βρέχει όλη μέρα. Τα χώματα θα μαλακώσουν πολύ και θα γίνουν ζημιές. Είμαστε κλεισμένοι στα ζεστά μας σπίτια και περιμένουμε καρτερικά να βγούμε έξω σαν τους κοχλιούς με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. Εσύ γιαγιά δεν το έχεις ζήσει αυτό. Ένα ζεστό σπίτι να σε προστατεύει από τους σκληρούς χειμώνες που ζούσατε στα χρόνια τα δικά σου.


Ημερομηνία γέννησης.. 1896! Εκείνη την χρονιά γεννήθηκε ο Αντρέ Μπρετόν και ο Δημήτρης Μητρόπουλος. Παίχτηκε για πρώτη φορά η τρίτη συμφωνία του Μάλερ αλλά και η πρώτη του Ραχμάνινοφ. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς αναβίωσαν και οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα. Το έμαθες άραγε ποτέ; Έφυγες από το νησί στα επτά σου χρόνια για να δουλέψεις στη Σύρο ως κουβερνάντα. Φρόντιζες ένα παιδί πέντε χρονών! Σίγουρα δε θα έμαθες τίποτε εκεί, ούτε κι όταν γύρισες πάλι πίσω στα πατρογονικά σου. Παρόλα αυτά έμαθες να γράφεις και να διαβάζεις. Και να ράβεις έμαθες κάτω από εκείνη τη σκάλα που σε είχαν να κοιμάσαι. Έχω ακόμη εκείνο το γράμμα που μας έστειλες όταν ρίχναμε τα θεμέλια στο καινούριο μας σπίτι. Μας πρόσταζες να μην σφάξουμε κόκορα αλλά να φυλάξουμε στις τέσσερις γωνιές αγιασμό. Ήσουν μέχρι το  τέλος ο αρχηγός ακόμη κι όταν σερνόσουν, αρνούμενη πεισματικά να ζήσεις έστω και μία μέρα στο κρεβάτι κι ας περνούσαν τα χρόνια κι ας αργούσε το πολυπόθητο τελευταίο ταξίδι.

Σε θυμάμαι σε εκείνο το δωμάτιο που έβγαζε στην αυλή, να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου σκυμμένη  στο τραπέζι και να ακούς ειδήσεις από το κρεμ ραδιοφωνάκι. Σε κοιτούσα διακριτικά από την πεζούλα.. έκλαιγες.. τι σε έκανε να στεναχωριέσαι τόσο, ποτέ δεν κατάλαβα. Είχες ζήσει τρεις πολέμους, πείνα, έχασες νωρίς τον παππού  και πάντα ήσουν αγέρωχη και δυνατή. Γιατί δάκρυζες με τα δεινά του κόσμου; Ήμουν πολύ νέα για να καταλάβω ή εσύ πολύ μεγάλη  για να δεχτείς το κακό που γεμίζει έτσι κι αλλιώς τις σελίδες της ιστορίας. Αν ζούσες σήμερα δε θα άντεχε η καρδιά σου κι ας ήταν μέχρι και τα 96 σου σαν μικρού παιδιού.

Χθες τη νύχτα, σε είδα ανάλαφρη, όμορφη και χαμογελαστή.. δε χαμογελούσες εύκολα θυμάμαι. Φορούσες ένα άσπρο μαντήλι τυλιγμένο χαλαρά γύρω απ' τα κατάλευκα μαλλιά. Το πρόσωπο νεανικό και το σώμα στεκόταν όρθιο χωρίς να πονά.. ούτε η ψυχή πονούσε...