Για είκοσι χρόνια περίπου διέσχιζα όλο το λεκανοπέδιο Αττικής καθημερινά.. από τη Δύση προς την Ανατολή. Εκεί κάπου στους πρόποδες του Υμηττού περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια.. Εκεί μαθήτευσα, δούλευα και ζούσα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Έμαθα την πόλη καλύτερα και απ’ αυτήν που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
photo από εδώ
O Υμηττός ένα πανέμορφο με πυκνή βλάστηση βουνό, ήταν το σημείο αναφοράς για όλους στο ωδείο. Τις Κυριακές ανεβαίναμε όλοι μαζί, σκαρφαλώναμε στα βράχια, τρέχαμε στα μονοπάτια που τον διέσχιζαν, εξερευνούσαμε τα μικρά μυστικά του... Όμως μου άρεσε να ανεβαίνω και μόνη μου.. στο μεσημεριανό διάλλειμα από τη μελέτη έπαιρνα μαζί μου ένα βιβλίο και ξεκινούσα για το βουνό. Είχα βαφτίσει μια γωνιά δική μου, στρωνόμουν οκλαδόν κάτω από τα πεύκα και διάβαζα. Συχνά σήκωνα το βλέμμα να κοιτάξω τριγύρω και ένιωθα ότι δεν ήμουν μόνη. Σαν να βρισκόμουν μέσα σε μια τεράστια ζεστή αγκαλιά που με τροφοδοτούσε με αστείρευτη ενέργεια και χαρά.. Στην επιστροφή κατέβαινα σχεδόν πετώντας…
photo από εδώ
Μια ημέρα βγαίνοντας τη πόρτα του σχολείου βλέπω στο βουνό φλόγες θεόρατες, μου φάνηκε ότι έφταναν στον ουρανό.. κόπηκε η ανάσα μου για λίγα δευτερόλεπτα, έτρεξα γρήγορα πίσω να ειδοποιήσω και τους άλλους , φώναζα αλαφιασμένη ανεβαίνοντας τη στριφτή σκάλα καλώντας και τους υπόλοιπους να τρέξουμε λες και μπορούσε κάτι να γίνει για ν’ ανατραπεί η καταστροφή. Όμως το μόνο που κάναμε ήταν να κοιτάμε τη φωτιά να κατασπαράζει ότι έβρισκε μπροστά της. Ο αέρας σε συνδυασμό με το κάψιμο των δέντρων έβγαζε έναν εφιαλτικό ήχο που δε θα τον ξεχάσω ποτέ… Από τότε κάθε χρόνο ο Υμηττός καίγεται, όπως και η Πάρνηθα, η Πεντέλη.. όπως η Χαλκιδική, η Σάμο, η Πελοπόννησο.. αν έμεινε κάτι ακόμη να καεί μετά από εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του 2007.. Όπου υπάρχουν συμφέροντα και απάνθρωποι, τα δάση καίγονται…
photo από εδώ
Αν και ζω σ’ ένα άγονο νησί που δε κινδυνεύει από φωτιές, όταν φυσά δυνατά όπως αυτές τις μέρες μέσα στο κατακαλόκαιρο, το μυαλό μου είναι εκεί, στα απροστάτευτα δάση που γίνονται κάθε χρόνο θύματα των «δυνατών»…
Μοναδική μου ευχή για το φετινό καλοκαίρι να μην έχουμε καταστροφές, να μην έχουμε πυρκαγιές στα λιγοστά δάση μας….
Υ.Γ. Με αυτή την ανάρτηση θα σας αποχαιρετήσω για το υπόλοιπο καλοκαίρι όχι λόγω διακοπών, αλλά λόγω εργασιών. Ίσως ρίχνω κλεφτές ματιές σε όσους γενναίους απέμειναν στη μπλοκογειτονιά. Καλές διακοπές και καλή αντάμωση φίλοι μου:)