31 Μαΐ 2009

Ανταπάντηση



Ανάμεσα στ' άγρια γαϊδουράγκαθα
ένα μικρό χρυσοκίτρινο λουλούδι
είπε "παρών"
Τι να 'κανες;
Είπες κι εσύ "παρών"
Είχε και ήλιο.




Κι όμως το λιόγερμα
σου 'βαψε πάλι τη σελίδα ρόδινη
κι ολόχρυσα τα δάκτυλα



Γιάννης Ρίτσος

Φωτογραφίες από τον ηλιογράφο



30 Μαΐ 2009

Ν' αγαπάς...



Αντίδοτο στην εκλογολογία..  μία βδομάδα είναι θα περάσει..




Σημ: θα μας χρειαστεί και μετά :)

25 Μαΐ 2009

την Κυριακή...


Μου έλεγε ότι μπορεί να πετά και δε τη πίστεψα. Τις Κυριακές όμως
που ερχόμαστε στο γιαλό, χάνει την αίσθηση της βαρύτητας!



"Θα βγάλω φτερά σαν τους γλάρους" το λέει και το πιστεύει...



Οι εικόνες και οι ήχοι γύρω μας δε θυμίζουν σε τίποτα την πολύβουη πόλη.



"μαμά θέλω να βουτήξω" μα τα νερά είναι κρύσταλλο...



... και τα καράβια πού πάνε δε τη νοιάζει...



Είναι ευτυχισμένη με όσα όμορφα ζει... πώς θα νιώσει όμως όταν
μεγαλώνοντας καταλάβει πως μόνο σε μια μεγάλη πόλη θα έχει ευκαιρίες
για να βρει το δρόμο της... και ίσως τις χάσει;

21 Μαΐ 2009

μάθημα δεύτερο..


Όσοι δε γνωρίζεται το blog της Μαριέλας Κωνσταντινίδου
δε θα ξέρετε και για το εικαστικό καφενείο όπου γίνονται
μαθήματα ζωγραφικής online!
Αν σας αρέσει η ζωγραφική και δεν έχετε χρόνο
να τρέχετε σε σχολές ή μένετε επαρχία όπου όλοι και όλα
είναι μακρυά, όπως εγώ καλή ώρα, είναι ότι πρέπει.
Έχουμε κάνει μέχρι στιγμής τρία μαθήματα και οι εντυπώσεις μου
είναι οι καλύτερες. Η πολύ καλή οργάνωση των μαθημάτων
και η σχεδόν άμεση επικοινωνία με τη Μαριέλα
κάνει τα μαθήματα αποτελεσματικά και πολύ διασκεδαστικά.
Αυτό που βλέπετε το έφτιαξα στο δεύτερο μάθημα
και βέβαια είναι το καλύτερό μου. Τα άλλα δε τολμώ
να τα εμφανίσω, ελπίζω στο μέλλον να έχω να σας δείξω περισσότερα.



Το θέμα ήταν ελεύθερο και απαιτούσε τη χρήση
βασικών και συμπληρωματικών χρωμάτων.


18 Μαΐ 2009

Πάλι εδώ...

Όλοι μέσα από τις προσωπικές μας σελίδες θέλουμε να πούμε κάτι .. σκέψεις, εμπειρίες, αναμνήσεις, ταξίδια ή απλά να εκθέσουμε τις δημιουργίες μας που συνήθως κινούνται στο κόσμο της φαντασίας. Μέσα από τις «καταθέσεις» μας επικοινωνούμε, παίρνουμε και δίνουμε κομμάτια του εαυτού μας. Όμως… πόσο αληθινή είναι η εικόνα που θέλουμε να παρουσιάσουμε; Πίσω από την ανωνυμία μας, που πολλές φορές μπορεί να είναι απόλυτη, ζούμε το δικό μας καρναβάλι, φοράμε τη μάσκα μας και τριγυρνάμε στα σοκάκια του διαδικτύου ξέροντας ότι κανείς δε μπορεί να μας αναγνωρίσει. Είμαστε ελεύθεροι, γινόμαστε ότι θέλουμε κάθε φορά προκαλώντας και προσκαλώντας τους άλλους στο δαιδαλώδη κόσμο του μυαλού μας και στην άβυσσο της ψυχής μας.

Κάπου εδώ κρύβεται και η αιτία της πρόσκαιρης σιωπής. Όλο αυτό τον καιρό, πολύ δυνατά συναισθήματα ένιωσα διαβάζοντας.. είδα τον εαυτό μου να γελάει, ν’ αγωνιά, να ελπίζει, να ονειρεύεται μέσα από εικόνες, λόγια και μουσικές και με ενθουσιασμό μικρού παιδιού να πιστεύει σ’ αυτόν τον καλά κρυμμένο κόσμο, που μέσα του κρύβομαι και εγώ. Είναι όμορφα τα παραμύθια και η φαντασία απαραίτητο προσόν για την τέχνη της δημιουργίας, όμως ήρθε μια στιγμή που ζήτησα από τον εαυτό μου αποδείξεις για ότι συμβαίνει και δεν είδα τίποτε άλλο από την οθόνη του υπολογιστή… Μα πως γίνεται ν' αγαπάς, να μοιράζεσαι, μέσα από μια οθόνη; Είναι φιλία ή μήπως είναι κάτι άλλο καινούργιο και ολότελα ξένο; Σίγουρα είναι η πραγματικότητα της διαδικτυακής επικοινωνίας και έπρεπε να το δω και αν το δεχτώ να συνεχίσω… και είμαι πάλι εδώ...

Τα σχόλιά σας από την τελευταία ανάρτηση τα είχα μπροστά μου όλες αυτές τις μέρες… μου λείψατε πολύ από την πρώτη ημέρα.. έπρεπε όμως να περιμένω και να βάλω τα πράγματα σε μία νέα σειρά. Δε ξέρω αν θα καταφέρω να δω όλο αυτό στην πραγματική του διάσταση.. μάλλον δε θα μπορέσω (;)

Τέλος θέλω να σας πω ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» μεγάλο και αληθινό.. που βρίσκεστε κάπου εκεί κοντά ή και μακρυά, δίπλα ή και παντού! Να είστε όλοι καλά...


Υ.Γ. Παρατήρησα ότι αυτή η ανάρτηση είναι η πεντηκοστή.. κάτι μου λέει ότι η επόμενη κρίση θα είναι στην εκατοστή:)


photo by Bob Kurt

11 Μαΐ 2009





Θα χρειαστώ μια μικρή ελπίζω περίοδο σιωπής.. 
Δε θα σταματήσω να σας επισκέπτομαι.. 
δε μπορώ αλλιώς.. όμως δε θα μιλώ....

Δεν είναι κάποιος ιός μην ανησυχήτε
αυτό που έχω δε κολλάει και δε μου το μετέδωσε κανείς συμπλόγκερ...

Όποιος δε μπορεί να πει την αλήθεια 
καλύτερα να σωπαίνει..

Καλή βδομάδα σε όλους!

5 Μαΐ 2009

Η γέννηση των γιγάντων

...ήταν ο γνωστός εφιάλτης. Ταξιδεύω με πλοίο, όπου ξαφνικά ένα τεράστιο κύμα εμφανίζεται από το πουθενά και σκεπάζει τα πάντα.. αδύνατον να δω τη συνέχεια.. εγκαταλείπω το όνειρο για να πατήσω ξανά στεριά. Ο κρύος ιδρώτας και τα κατάλοιπα του φόβου θα με συνοδεύουν γι αρκετές ώρες μέχρι να ξημερώσει. Όμως ξέρω ότι αν μείνω, αν επιμείνω, δε θα τον ξαναδώ. Πρέπει την επόμενη φορά να με βρει προετοιμασμένη. Πρέπει να ξέρω τι θα αντιμετωπίσω..
Έψαξα και βρήκα: Μοναχικά κύματα τρέχουν με ορμή διανύοντας μεγάλες αποστάσεις χωρίς να χάνουν ενέργεια. Στο ακούραστο ταξίδι τους ενώνονται με άλλα γειτονικά και μεταμορφώνονται σε γίγαντες που καταπίνουν ότι βρουν μπροστά τους..





Μοναχικά.. και συντροφικά.. ακούραστα.. δυνατά.. αήττητα..

όμορφα.. τρομακτικά.. κύματα τέρατα (;)





Φωτογραφία: Monteiro "Strong wave"
Ακούγεται το "before the storm" Proyecto Oniric