"Σιγή"

Είχα συνηθίσει να το ανοίγω με το πρώτο φέξιμο  της μέρας και κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι πριν ακόμη καλά καλά ξεφορτωθώ την τσάντα με όλα της τα βαρίδια. Το Sharp που πήρα  με τα πρώτα μου χρήματα ήταν συντονισμένο άλλοτε στο τρίτο πρόγραμμα άλλοτε στο δεύτερο και μετά από ένα γρήγορο ψάξιμο για κάτι αξιόλογο επέστρεφε πάντα στις ίδιες συχνότητες. Τα Σάββατα δεν το έκλεινα ούτε τη νύχτα και όταν έπρεπε να κλείσει κοιμόμουν με ακουστικά στ' αυτιά ώστε να μην ενοχλώ κανέναν. Όταν εγκαταλείψαμε το κλεινόν άστυ μου στοίχισε πάρα πολύ που έχασα τους αγαπημένους μου σταθμούς. Το διαδίκτυο έδωσε μια λύση αλλά όχι ικανοποιητική. Σύνδεση αργή, κάκιστη. Ο υπολογιστής από την άλλη, δεν μπόρεσε να γίνει ο μόνιμος σύντροφός μου όπως ήταν το ραδιόφωνο. Συνήθισα σε αυτόν τον νέο τρόπο ακρόασης ώσπου το Degia ήρθε στη ζωή μας άρα και το ψηφιακό κρατικό ραδιόφωνο στην τηλεόραση πια. Όπως καταλαβαίνεις έπαιζε όλη μέρα με εξαίρεση τις μεσημεριανές ώρες που ήταν η ώρα του παιδιού. Μικρός Νικόλας, Σαρλώ, μικρός πρίγκιπας, animalia.. Το ένα καλύτερο από το άλλο.

Και μια ωραία καλοκαιρινή ημέρα μαύρισε ο τόπος, σίγησε η μουσική. Ταυτόχρονα σιώπησαν οι πάντες. Αποκοπήκαμε. Όλο αυτό θυμίζει άλλες, μαύρες εποχές. Λέξη δεν πίστεψα από την ανακοίνωση της κυβέρνησης για τους λόγους που οδήγησαν στο κλείσιμο της ΕΡΤ και τις αγνές προθέσεις τους. Μόνο για μια στιγμή κόντεψα να συγκινηθώ για το πόσο μας νοιάζονται για το "χαράτσι" της  ΕΡΤ  αλλά κρατήθηκα..

Τώρα πρέπει να περιμένουμε τι νέο θα (μας) ξημερώσει και έως τότε θα πρέπει να συγκρατώ τη μικρή μου που είναι έτοιμη να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει. Το τι έχει πει το στόμα της από εχθές δε λέγεται. Η τελευταία της φράση ήταν: αμάν αυτή η κρίση... τη μισώ!

Μέχρι εχθές με ρωτούσε τι είναι η κρίση και γιατί όλοι μιλούν γι αυτήν. Σήμερα μάλλον ξέρει...