Ένας απροσδόκητος θαλασσινός επισκέπτης!

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στα μικράτα μου δηλαδή, ταξιδεύαμε με το πλοίο της γραμμής για Μύκονο. Ήταν Πάσχα και ήταν η πρώτη φορά που θα κάναμε Πάσχα στο νησί. 

Η θάλασσα ήταν γαλήνια και σχεδόν σε όλο το ταξίδι περπατούσα από την πρύμνη στην πλώρη και το αντίστροφο, λες και με τα βήματά μου θα έκανα το καράβι να πάει πιο γρήγορα.

Κάποια φορά επιτέλους πλέαμε στον Τσικνιά που ήταν γαλήνιος, 

πράγμα σπάνιο γι αυτό το πέρασμα. Δεξιά έβλεπα τη Δήλο και ευθεία τη Μύκονο, 

με την λαχτάρα ενός παιδιού που πήγαινε στον Παράδεισό του.

Τότε διέκρινα στ’ ανοιχτά έξω από τη Δήλο, κάτι μεγάλο να βγαίνει και να ξαναβουτά στη θάλασσα και δεν ήταν ένα, ήταν πολλά! Κάποια έβγαζαν από τη θάλασσα μόνο το πτερύγιό τους και κάποια άλλα έβγαιναν τελείως από το νερό και έπεφταν με δύναμη ξανά.

 Ένα ατελείωτο παιχνίδι στα γαλήνια νερά.

Δεν χρειάζεται να περιγράψω την χαρά μου, χοροπηδούσα και φώναζα, 

καλώντας τους λιγοστούς επιβάτες* που ταξίδευαν τότε για Μύκονο να τα δουν.

Δεν ήταν η μόνη φορά που είδα δελφίνια. Από τότε σε κάθε ταξίδι τα αναζητούσα και πολλές ήταν οι φορές που τα συναντούσα και με συναντούσαν. Ένας φίλος, μου είχε πει πως είναι τύχη να τα δεις στο ταξίδι σου... και το είχα πιστέψει!

Δεν θυμάμαι πότε τα είδα για τελευταία φορά.. πάνε χρόνια. 

Ίσως τα High Speed και τα πολλά καράβια που πάνε κι έρχονται τα τρομάζουν.

Ή μήπως τα τρομάζει ο άνθρωπος;

Πριν λίγες ημέρες αυτό το δελφίνι ήρθε στο λιμάνι του νησιού 

και απολαμβάνει την φροντίδα και τον θαυμασμό όλων.

Δεν θέλει να φύγει, ίσως ήρθε να ξεκουραστεί, είπαν οι ειδικοί. 

Θα φύγει όταν νιώσει και πάλι δυνατό.

Σήμερα πήγα και το είδα με τη μικρή.. μου έχει κλέψει την καρδιά,

 άνετα θα κατασκήνωνα εκεί το βράδυ:-)

Φυσικά και θα ξαναπάω αύριο και κάθε μέρα..

 μέχρι να γυρίσει και πάλι στα δικά του νερά.

Ο κόσμος του βυθού με ήχους... αφιερωμένο στο δελφινάκι φυσικά:-)