Θυμάστε το ημερολόγιο των "όμορφων ανθρώπων"; Συνεχίζει να ενημερώνεται. Από την περσινή σχολική χρονιά φιλοξενεί έναν ακόμη πολύ ιδιαίτερο δάσκαλο που ευτυχώς, είχε πρώτα κατακτήσει τις καρδιές όλων των παιδιών. Όλων, γιατί ευτυχώς και πάλι πέρασε απ΄όλες τις τάξεις. Ο κύριος Χρήστος που μας κάνει εικαστικά. Έτσι τον έλεγαν τα παιδιά και η φωνή τους άλλαζε, γινόταν πιο γλυκιά και τα μάτια τους έλαμπαν.
Ο κύριος Χρήστος έκανε απλά την δουλειά του. Έκανε εικαστικά. Έμπαινε στην τάξη και με συνοδεία καλοδιαλεγμένης μουσικής, έβαζε όλη την τάξη σε δουλειά. Ρωτούσα τα παιδιά μα δεν μου έλεγαν. "Που είναι οι ζωγραφιές σας;" "Τις κρατά ο κύριος Χρήστος" και μου έκοβαν την κουβέντα σαν να μην ήθελαν να μπω ανάμεσά τους.
Ώσπου μία μέρα μπαίνοντας στο ισόγειο του σχολείου είδα τους άσπρους τοίχους να γεμίζουν χρώματα. Ένας τοίχος κάθε μέρα. Δίπλα στο κολάζ των μικρών δημιουργών, ήταν ένα μικρό καρτελάκι με το ζωγράφο που γνώρισαν ζωγραφίζοντας κάτι από αυτόν.
Καντίνσκι...
Νταλί...
Η Τζοκόντα σε απίθανες παραλλαγές :-)
Φρίντα Κάλο..
η γάτα του Πωλ Κλέε από τα μικρά...
Η υπέροχες κουκουβάγιες τους...
και οι καμηλοπαρδάλεις από τα πιο μικρά του σχολείου..
όσο πλησίαζε το καλοκαίρι εμπλουτίστηκαν οι τοίχοι με θέματα θαλασσινά..
κι άλλες κουκουβάγιες..
και γάτες από τα μεγαλύτερα παιδιά...
και ο Καντίνσκι στο δέντρο του πάνω ορόφου..
Το σχολείο είχε αλλάξει. Η ζωή των παιδιών μέσα σε αυτό είχε αλλάξει. Όλα περίμεναν την ώρα του κύριου Χρήστου. Να ζωγραφίσουν, ν' ακούσουν μουσική, να νιώσουν την γαλήνη που τους δίδαξε ο κύριός τους. Η γαλήνη είναι το πιο δύσκολο μάθημα και εκείνος τους το δίδαξε και μόνο με την παρουσία του....
Την τελευταία ημέρα που πήγαμε στο σχολείο, όλη η δουλειά τους είχε αναρτηθεί στους τοίχους και ένας προτζέκτορας πρόβαλε φωτογραφίες με το χρονικό των δημιουργικών στιγμών των παιδιών.
Εννοείται πως τον λάτρεψαν.. τα μικρά τον περιμένουν ακόμη..
Εφέτος όμως δεν τον έχουμε. Ούτε καν ξέρουμε αν θα έχουμε εικαστικό. Ίσως κάποτε καταργηθούν ολότελα οι τέχνες.. στοιχίζουν ακριβά και δεν πουλάνε (!). Ίσως θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε στη ζούγκλα, μετά να πάμε στις σπηλιές και να αρχίσουμε από την αρχή να ξύνουμε τα βράχια, να λαξεύουμε τις πέτρες με άλλες πέτρες. Να νιώσουμε από την αρχή αυτή τη εσωτερική δύναμη που έκανε τον άνθρωπο να θέλει να αναπαριστά το ορατό και αργότερα το αόρατο. Ίσως τότε δεν θα ανεχόμαστε την συνεχής υποβάθμισή μας αδιαμαρτύρητα.
υ.γ. Οι τοίχοι έχουν μείνει ανέγγιχτοι. Δεν ξέρω για πόσο, πάντως το άσπρο γκρι των τοίχων δεν έχει καμιά ελπίδα πλέον μέσα στο σχολείο...
update: συμπτωματικά σήμερα ήρθε εικαστικός στο σχολείο μας. Στο δημοτικό ο θεσμός παραμένει. Για την ώρα. Σε γυμνάσιο και λύκειο μετά από προσπάθειες που έγιναν από την 'Ενωση Εικαστικών Μαθημάτων, το μάθημα παραμένει ως έχει για την φετινή χρονιά.