31 Δεκ 2013

Καλή Χρονιά!

Τέτοιο καιρό πέρυσι τo ένα έγινε τρία


και άλλο ένα έγινε επίσης τρία



Αυτές τις ημέρες περιμέναμε το ένα να γίνει τουλάχιστον δύο και να συνεχιστεί μια κατά τα άλλα συνηθισμένη κατάσταση. Όμως κάποιος τα σχεδίαζε αλλιώς. Το ένα έκανε δύο.. μόνο που γεννήθηκαν νεκρά. Και το άλλο έκανε επίσης δύο με την ίδια κατάληξη. Απ' ότι φαίνεται και οι μαμάδες θα ακολουθήσουν. Άρα αντί τα δύο να γίνουν έξι.. δεν θα μείνει τίποτα..

Επειδή λοιπόν αλλιώς τα περιμένουμε κι αλλιώς μας έρχονται, θα ευχηθώ να έχω και να έχουμε τη δύναμη να πραγματοποιούμε τους μικρούς ή μεγάλους μας στόχους, αλλά και τη σοφία ν΄αντέχουμε τις αναποδιές και τα απρόοπτα της ζωής μας. 

Όμορφα και γλυκά να περάσετε ετούτες τις ημέρες
 και ο νέος χρόνος να είναι για όλους ο καλύτερος που μπορεί!





μουσική: Khumbaya 




6 Δεκ 2013

μία κουκκίδα κόκκινο μέσα στο κρύο

Που πας πασχαλίτσα με τέτοιο καιρό;



Μαζεύονται σύννεφα, δεν τα φοβάσαι;



πυκνώσαν, θεριέψαν, μας κρύψαν το φως



που πας πασχαλίτσα με τέτοιον καιρό;



...μα δεν ανησυχώ για τον καιρό,
ούτε με νοιάζει πόσο θα ζήσω



ξέρω πως το φως δεν υπάρχει χωρίς το σκοτάδι 



και το σκοτάδι δίχως το φως..



εικ.1 Μετά την κακοκαιρία μία βόλτα στον κήπο. Η μία έκπληξη ήταν πως οι λίγες ντοματιές που άφησα στο έλεος του χειμώνα ήταν φορτωμένες ντομάτες. Η άλλη ήταν η πασχαλίτσα :-)






9 Νοε 2013

island sunset


παύση ενός λεπτού.....  στο κυνήγι του χρόνου  και του δρόμου



το ιδανικό φόντο στο παιχνίδι της στιγμής..



ματιά έξω από το παράθυρο...
 γλυκό ξάφνιασμα στο τέλος μιας συννεφιασμένης  μέρας



δύει και πάλι...
στο παρασκήνιο.




                         Στον Κωνσταντίνο που με ξεσήκωσε με τo artistic ηλιοβασίλεμά του!






12 Ιουν 2013

"Σιγή"

Είχα συνηθίσει να το ανοίγω με το πρώτο φέξιμο  της μέρας και κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι πριν ακόμη καλά καλά ξεφορτωθώ την τσάντα με όλα της τα βαρίδια. Το Sharp που πήρα  με τα πρώτα μου χρήματα ήταν συντονισμένο άλλοτε στο τρίτο πρόγραμμα άλλοτε στο δεύτερο και μετά από ένα γρήγορο ψάξιμο για κάτι αξιόλογο επέστρεφε πάντα στις ίδιες συχνότητες. Τα Σάββατα δεν το έκλεινα ούτε τη νύχτα και όταν έπρεπε να κλείσει κοιμόμουν με ακουστικά στ' αυτιά ώστε να μην ενοχλώ κανέναν. Όταν εγκαταλείψαμε το κλεινόν άστυ μου στοίχισε πάρα πολύ που έχασα τους αγαπημένους μου σταθμούς. Το διαδίκτυο έδωσε μια λύση αλλά όχι ικανοποιητική. Σύνδεση αργή, κάκιστη. Ο υπολογιστής από την άλλη, δεν μπόρεσε να γίνει ο μόνιμος σύντροφός μου όπως ήταν το ραδιόφωνο. Συνήθισα σε αυτόν τον νέο τρόπο ακρόασης ώσπου το Degia ήρθε στη ζωή μας άρα και το ψηφιακό κρατικό ραδιόφωνο στην τηλεόραση πια. Όπως καταλαβαίνεις έπαιζε όλη μέρα με εξαίρεση τις μεσημεριανές ώρες που ήταν η ώρα του παιδιού. Μικρός Νικόλας, Σαρλώ, μικρός πρίγκιπας, animalia.. Το ένα καλύτερο από το άλλο.

Και μια ωραία καλοκαιρινή ημέρα μαύρισε ο τόπος, σίγησε η μουσική. Ταυτόχρονα σιώπησαν οι πάντες. Αποκοπήκαμε. Όλο αυτό θυμίζει άλλες, μαύρες εποχές. Λέξη δεν πίστεψα από την ανακοίνωση της κυβέρνησης για τους λόγους που οδήγησαν στο κλείσιμο της ΕΡΤ και τις αγνές προθέσεις τους. Μόνο για μια στιγμή κόντεψα να συγκινηθώ για το πόσο μας νοιάζονται για το "χαράτσι" της  ΕΡΤ  αλλά κρατήθηκα..

Τώρα πρέπει να περιμένουμε τι νέο θα (μας) ξημερώσει και έως τότε θα πρέπει να συγκρατώ τη μικρή μου που είναι έτοιμη να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει. Το τι έχει πει το στόμα της από εχθές δε λέγεται. Η τελευταία της φράση ήταν: αμάν αυτή η κρίση... τη μισώ!
Μέχρι εχθές με ρωτούσε τι είναι η κρίση και γιατί όλοι μιλούν γι αυτήν. Σήμερα μάλλον ξέρει...







29 Απρ 2013

Με χασάπικο και συρτάκι!

Τον Γενάρη στη Μύκονο ξεκίνησαν τα εθελοντικά μαθήματα Μυκόνου από εθελοντές που δίδαξαν χορό, μουσική, λογοτεχνία, ζωγραφική, χειροτεχνία, ανθρωπολογία του τουρισμού και πολλά άλλα. Ο κόσμος αγκάλιασε με αγάπη και ενθουσιασμό αυτό το εγχείρημα με αποτέλεσμα για τρεις μήνες δάσκαλοι και μαθητές να βιώσουν άκρως δημιουργικές στιγμές. Μία από αυτές τις "τάξεις" η τάξη του χασάπικου σήμερα Κυριακή των Βαΐων, έκανε απόβαση στο γιαλό και με μια αλυσίδα εβδομήντα χορευτών, έκανε την έκπληξη στους θαμώνες και στους περαστικούς.


πάμε και στο συρτάκι το κλασικό..


Μετά από το χασάπικο και το συρτάκι ακολούθησαν οι κυκλικοί νησιώτικοι χοροί με την συνοδεία του διδύμου τσαμπούνα-τουμπάκι, συμπαρασύροντας τον περισσότερο κόσμο στη μέθη του χορού. Για μισή και βάλε ώρα ο κόσμος χόρευε, χαμογελούσε, γιόρταζε! Αυτή η μέρα με πήγε πίσω στη Μύκονο και στους Μυκονιάτες που ήξερα. Οι άνθρωποι που δεν φαίνονται πουθενά αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν. 
Σήμερα, 28 Απριλίου του 2013, Μυκονιάτες έναντι παπαράτσι και "διάσημων" επισκεπτών σημειώσατε... 1! 


Καλή μεγαλοβδομάδα να έχετε, καλή πορεία προς την Ανάσταση !










22 Απρ 2013

σελ. 52

Όταν για κάποιο λόγο κλείνει ο ορίζοντας και δεν μπορώ να βρω διέξοδο, όταν  ο νους αδυνατεί να βρει λύσεις και στα πιο απλά, κοινώς όταν είμαι στις μαύρες μου, κάνω το παιχνίδι της σελίδας. Ανοίγω ένα βιβλίο και διαβάζω την τυχερή μου σελίδα. Πάντα κάτι έχει να μου πει. Αυτή τη φορά το βιβλίο ήταν ο "νυχτερινός επισκέπτης" του Τάσου Λειβαδίτη και η σελίδα 52.


Ό μουσικός

……Συχνὰ τὴ νύχτα, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ἔφτανα σὲ μιὰ ἄλλη πόλη, δὲν ὑπῆρχε παρὰ μόνο ἕνας γέρος, ποὺ ὀνειρευόταν κάποτε νὰ γίνει μουσικός, καὶ τώρα καθόταν μισόγυμνος μὲς στὴ βροχὴ – μὲ τὸ σακάκι τοῦ εἶχε σκεπάσει πάνω στὰ γόνατα τοῦ ἕνα παλιό, φανταστικὸ βιολί, «τὸ ἀκοῦς;» μοῦ λέει, «ναί, τοῦ λέω, πάντα τὸ ἄκουγα», ……ἐνῷ στὸ βάθος τοῦ δρόμου τὸ ἄγαλμα διηγόταν στὰ πουλιὰ τὸ ἀληθινὸ ταξίδι.


Συνέχεια έχει το παιχνίδι του τραγουδιού. Ανοίγω το ραδιόφωνο μόλις μπω στο αυτοκίνητο και ακούω προσεκτικά το πρώτο τραγούδι στο δεύτερο πρόγραμμα, τον μόνο σταθμό που μπορώ να ακούσω, εκτός τους τοπικούς σταθμούς.





Τέλος παίζω το παιχνίδι του post. Ανοίγω τον υπολογιστή και διαβάζω τη πιο φρέσκια ανάρτηση από φιλικό ιστολόγιο.. το τυχερό μου post ήταν αυτό! 

Και τα τρία παιχνίδια εστέφθησαν με επιτυχία..
Καλημέρα λοιπόν... κι ας πέσει χάμω :)


19 Μαρ 2013

δεν πέταξε αλλά...


Υποσχέθηκα εικόνες από Μυκονιάτικο ουρανό σε μια φίλη από το Βορρά, μα ο αετός μαζί με την άπνοια του καιρού δεν μας έκαναν τη χάρη. Ήθελα να τον φτιάξουμε μόνοι μας όπως εκείνον τον  μεγάλο που κάναμε παιδιά αλλά δεν περίσσεψε χρόνος.  Πήρα έναν έτοιμο μα πήρα αυτόν που μου γυάλισε και φυσικά έκανα λάθος, διότι ότι γυαλίζει σπανίως είναι χρυσός. Παιδεύτηκαν πολύ μπαμπάς και κόρη...



Αυτές οι σκηνές επαναλήφθηκαν τουλάχιστον 30 φορές. Έγιναν πατέντες μιας και ο αετός όπως ήταν δεν θα πετούσε ποτέ. Παρόλα αυτά η ευκαιρία για παιχνίδι δεν πήγε χαμένη.
Εφέτος δεν τα καταφέραμε, δεν πειράζει, του χρόνου ελπίζω να πάμε κάπως ψηλότερα ;-)

Όμως, δεν θα κλείσω την ανάρτηση με μια ήττα, αλλά με μία νίκη όπως αυτή της γέννησης.



Τα δυο μωρά κατσικάκια ήρθαν πριν τρεις ημέρες στη ζωή και έχουν αναστατώσει ευχάριστα την καθημερινότητά μας. Έλειπαν (και πάλι) ο παππούς και η γιαγιά κι έτσι ήμασταν κοντά τους ολοκληρωτικά. Τα φροντίσαμε και μάθαμε τις ανάγκες τους. Ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Δίκαια πράγματα ;-)




Καλή Σαρακοστή!







4 Μαρ 2013

η ζωή είναι ωραία



Κοιτώ αυτή τη φωτογραφία από εχθές που έτυχε να τη συναντήσω στα διαδικτυακά μου περάσματα και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που μου γαληνεύει τόσο άμεσα το είναι μου. Τι είναι αυτό που ακυρώνει με μιας όλες τις πολύπλοκες διεργασίες του νου που με οδηγούν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο. Μία έμμεση απάντηση πήρα σήμερα το πρωί από τον Χρόνη Μίσσιο και την Roadartist που δημοσίευσε "Η ζωή μια φορά μας δίνεται" *. Ένα μωρό πριν καλά καλά μάθει να βλέπει καθαρά τι συμβαίνει γύρω του, έχει όλη τη σοφία που χρειάζεται για να ζει τη στιγμή και να νιώθει σε κάθε του κύτταρο πως... η ζωή είναι ωραία!



*διαβάστε το ή ακούστε το... αξίζει!!!!!!!






η φωτογραφία δανεισμένη από  εδώ!




31 Ιαν 2013

Αν έφευγα μακριά..


θα έπαιρνα μαζί μου το απέραντο γαλάζιο, 



                                            την μυρωδιά και τον παφλασμό των κυμάτων



το φλογισμένο ουρανό στο τελείωμα της μέρας...



τις λευκές ακανόνιστες καμπύλες σε κτίσματα για μεγέθη ανθρώπινα..



Τα γερμένα  καΐκια στην αμμουδιά, ν΄αναμένουν τα ταξίδια του καλοκαιριού..



τα ξεχασμένα δρομάκια που χαράχτηκαν από των παππούδων μας τα περάσματα



την απόλυτη σιωπή μιας γαλήνιας μέρας..



μια χούφτα ροδοπέταλα..



τα σύμβολα τα χιλιοειπωμένα.




Στο αγριμάκι της Αυστραλίας 
το Γιάννη, τον Στέφανο της Γερμανίας
το Θανάση, την Άννα των ΗΠΑ
.................................




16 Ιαν 2013

μιλώντας για όμορφες ψυχές

Είναι μεσημέρι. Πίσω από την καγκελόπορτα του σχολείου περιμένω τη μικρή να σχολάσει. Στην αυλή είναι μία τάξη με τον νεαρό δάσκαλό της. Χωρισμένα τα παιδιά σε δυο ομάδες η μία αντίκρυ στην άλλη. Ο δάσκαλος ανάμεσα στα παιδιά της μιας ομάδας. Στην πλάτη του σκαρφαλωμένο ένα παιδί και στα πόδια του αγκιστρωμένα άλλα δύο. Σαν στοργικός μπαμπάς τα παίρνει από το χέρι και κινείται μαζί τους στο ρυθμό του παιχνιδιού. Χτυπάει το κουδούνι και αμέσως τα πιτσιρίκια φτιάχνουν μία σειρά και ακολουθώντας το δάσκαλο πηγαίνουν προς την τάξη τους. Θα πρέπει να χάζεψα καθώς τους κοιτούσα, γιατί άλλες μαμάδες που περίμεναν σαν και εμένα μου έλεγαν ενθουσιασμένες πόσο καλός δάσκαλος είναι και πόσο καλά επικοινωνεί με τα παιδιά. Φυσικά θα χαιρόμουν πολύ αν ήταν στο δικό μας τμήμα, μου ήταν όμως αρκετό που υπάρχει για να  μου φτιάξει τη μέρα...


Όταν πρωτομπήκε υπολογιστής στο σπίτι μας το ΄82 και έγινε αντικείμενο μελέτης και εξερεύνησης στα χέρια του μεγάλου μου αδελφού, (η υπόλοιπη οικογένεια το κοιτούσαμε σαν χάνοι) δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποτε θα  γινόταν προέκταση της αληθινής μας ζωής.. και το τονίζω!  Γιατί το παρακάτω βίντεο συμβαίνει στην αληθινή ζωή και αν δεν υπήρχαν αληθινοί άνθρωποι πίσω από τους υπολογιστές δεν θα το μάθαινα ποτέ, όπως και πολλοί πολλοί άλλοι αληθινοί άνθρωποι που δεν έχουν θέση στην μονόπλευρη ενημέρωση.






με αφορμή ένα μήνυμα από μία φίλη, έναν ακόμη αληθινό άνθρωπο και μέρος της πλειοψηφίας των όμορφων ψυχών.


υ.γ. η ιδέα να ξεκινήσω να γράφω ημερολόγιο με τους "όμορφους" ανθρώπους που ξέρω ή συναντώ καθημερινά, δεν μου φαίνεται καθόλου κακή...