31 Μαρ 2012

Όμορφοι τόποι όμορφα πνίγονται (στα σκουπίδια)

Η διαδρομή για το σχολείο κάποτε ήταν αυτή (εκείνο το post είχε τίτλο έκστασις!)
Εδώ και πολύ καιρό είναι κάπως έτσι..


Θέλω δε θέλω το βλέμμα κοιτάει χαμηλά..


Θα μπορούσα να γεμίσω το post με φωτογραφίες απείρου κάλους.
σκουπίδια να κοιτούν τη θάλασσα..
βουνά από δαύτα να σκορπάν στ' ανθισμένα χωράφια
γάτες, σκύλους, κότες! να ψάχνουν για μεζέδες..
στην αρχή μία φορά την εβδομάδα έπαιρναν οι κάδοι μια ανάσα
τώρα ο χρόνος όλο και επιμηκύνεται  μαζί και οι στοίβες των σκουπιδιών.
Όχι δεν είναι απεργία... είναι τα άδεια τα ταμεία!
Σε ένα νησί που κάθε καλοκαίρι βουλιάζει από κόσμο και η καλοκαιρινή σεζόν κρατά ίσως περισσότερο από κάθε άλλο μέρος στην Ελλάδα.

Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι.... κατάντια!
Αυτός ο τόπος ακόμη και στην πιο φτωχική του εκδοχή είχε αξιοπρέπεια.
Κάτι χάθηκε στον δρόμο δυστυχώς και αναρωτιέμαι αν κανείς προσπαθεί να το βρει..

update: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.. σε αυτή την ανάρτηση δεν έχω καμία πρόθεση να θίξω ΜΟΝΟ τις αρχές.  Θίγω μόνο την εικόνα η οποία δημιουργήθηκε με την συνεισφορά όλων. Τα άδεια ταμεία είναι η αφορμή αλλά τα αίτια είναι πολλά.
Λύσεις μπορεί να δώσει ο καθένας που είναι έξω από το χορό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν μπορεί να βοηθήσει ο απλός πολίτης εκτός αν έχει μπουλντόζα! Ένας κάδος ανά συνοικία δεν αντέχει ούτε τα ελάχιστα απορρίμματα από κάθε οικογένεια ακόμη κι αν συλλέγονται τακτικά. Πόσο μάλλον αν δεν μαζεύονται καθόλου επί 10 ημέρες και χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως ενημέρωση ώστε οι πολίτες να φροντίσουν να τα διαχειριστούν από μόνοι τους. Ή να παραγγείλουν στους δυνατούς ανέμους να πάψουν να φυσούν για να μην τα ταξιδεύει δεκάδες μέτρα μακριά!!!
Θα ήταν καλά να έλειπαν και οι ασυνείδητοι που τα πετούν από δω κι από κει χωρίς να νοιάζονται για το που θα καταλήξουν.
Σίγουρα η εικόνα αυτή είναι πρωτοφανής για το νησί μας και όπως είπε και ένας @φίλος, έπεται συνέχεια...





μουσική: fractal' s dance του Νίκου Κυπουργού

21 Μαρ 2012

Ερωτοαπαντήσεις!


Διπλή πρόσκληση για το παιχνίδι των ερωτήσεων και των απαντήσεων. Ξεκινώ με τις ποιητικές (λόγω ημέρας) ερωτήσεις της στεριανής ζάλης. Ευχαριστώ για την πρόκληση και την Marilise θα απαντήσω στις δικές της στο colors & shadows μιας και το 'χω δίπορτο;-)

Λοιπόν ξεκινάμε..

1. Ποιό τραγούδι σ’ έκανε να κλάψεις;
Θα μιλήσω για μουσική.. «air» του Bach  καθηλωμένη στο κρεβάτι, βλέποντας από το παράθυρο ένα σμήνος περιστέρια "βούτες" να χορεύουν στα σύννεφα και να βουτάνε με ταχύτητα κάτω και πάλι…. Από τότε όταν το ακούω έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η εικόνα εκείνη η στιγμή.

2. Πιστεύεις τους καθρέπτες;
Ναι.. αν κοιτάξω πίσω από την εικόνα..

3. Η πρώτη σου σκέψη στη θέα ξέστρωτου κρεβατιού;
Θάλασσα φουρτουνιασμένη..

4. Αν έχτιζες τον κόσμο απ’ την αρχή, τι θ’ αφαιρούσες; Το χρόνο ή το θάνατο;
Τον χρόνο.. δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς γέννηση.

5. Έχει ελλείψεις ο ουρανός;
Είναι πολύ μακριά για να τον φτάσω.

6. Ποιο σύνθημα θα έγραφες στον τοίχο του σπιτιού σου;
EΙΜΑΙ…….

7. Ποιο μεσημέρι της ζωής σου δεν θα αποχωριζόσουν;
Μεσημέρι καλοκαιριού, 7-8 χρονών, όλοι κοιμούνται μέσα, εγώ έξω ξαπλωμένη στην πέτρινη πεζούλα της γιαγιάς, το αεράκι γαργαλάει τις βλεφαρίδες μου, χαμογελώ στα σύννεφα τα φευγάτα και δεν έχω ιδέα γι όσα θε να ‘ρθουν.

8. Ποιός ήρωας καρτούν σε εξοργίζει;
Ο cherry το ποντικάκι.. για τον ακραίο σαδισμό του.

9. Ο πιο άδικος φόβος σου;
Φοβάμαι να κατοικώ στο ίδιο επίπεδο με τη θάλασσα… 100 μέτρα και άνω! Σε άλλη ζωή μάλλον πήγα από τσουνάμι:-)

10. Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόσουν;
Ασκητική του Καζαντζάκη.

11. Τί γεύση έχει η άνοιξη;
Χειροποίητο γλυκό τριαντάφυλλο κερασμένο από γλυκιά γιαγιά με μάτια στο χρώμα του ουρανού, που ξανοίγει διάπλατα το νοικοκυρεμένο φτωχικό της και φαντάζει στα μάτια μου ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο!




Και ερωτώ:

1. Η πρώτη σκέψη στο ξύπνημα της μέρας
2. Θέλησες ποτέ να κρυφτείς από κάτι;
3. Τι κάνεις όταν χάσεις τον δρόμο για εκεί που ξεκίνησες να πας;
4. Πως μετράς την ευτυχία;
5. Αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστείς με τρεις λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;
6. Πριν, τώρα, μετά, πιο επιλέγεις και γιατί;
7.Τι θα σ’ έκανε να το ακολουθήσεις ως την άκρη του κόσμου;
8. Πόσο συχνά χαμογελάς τα τελευταία δύο χρόνια;
9. Η λέξη "κρίση" τι σημαίνει για σένα;
10. Μία αγαπημένη σου λέξη..
11. Η τελευταία σκέψη στο τέλος της μέρας.

Προσκαλώ τους:  Άστρια, Roadartist, Nameliart, ξωτικό, αναζήτησηk, Κάκια, Υπατία, φαούδι, θαλασσένια, κόβω βόλτες, μια φορά κι έναν τρελλό, Eva Psarrou, Αθηνά, καραγκιοζάκι, Καρυάτιδα, πεταλούδα, maximus, Σελένα, IzaLena-zip.. όποιος θέλει και όποιος άλλος θέλει επίσης. Μπορεί να επέλεξα μόνο γυναίκες αλλά δεν αποκλείονται και οι άντρες:-)


υ.γ. 21 Μαρτίου εαρινή ισημερία, Παγκόσμια ημέρα ποίησης και γεννέθλιος ημέρα του Johann Sebastian Bach!

photo δανεισμένη από εδώ!




12 Μαρ 2012

7.00 π.μ. ώρα για πρωινό!

Ώρα 7.00 το πρωί σηκώνομαι γρήγορα ετοιμάζομαι και βγαίνω την πόρτα βιαστικά. Κατευθύνομαι προς το σπίτι των γονιών μου που λείπουν σε ταξίδι. Μου έχουν αναθέσει μια σημαντική δουλειά. Να ετοιμάσω τα πρωινά.... Έξω από την πόρτα με περιμένουν οι πρώτοι "πελάτες" :-)


Ακούω ένα παρατεταμένο μπεεεε σε όλους τους τόνους, ένα ιιιιιι σαν τσίριγμα από την μάντρα, ένα ξεθυμασμένο κο κο κο που έρχεται από το κοτέτσι και ναζιάρικα νιαρ νιαρ από τις γάτες που απολαμβάνουν την φροντίδα της μαμάς με το παραπάνω!
Μπαίνω στην αποθήκη.. όλα είναι στη θέση τους..


Ετοιμάζω τα κουβαδάκια με τα σχετικά και πάω για την μάντρα.. οι μικροί  (για την ώρα) φαγάδες, με περιμένουν στην πόρτα..


Θα ήθελα να είχα και ήχο, τέτοια φωνή δεν την ακούς συχνά. Κάτι σαν απαίτηση, φέρε το φαΐ γρήγορααααααα! Φυσικά πέφτουν με τα μούτρα:-)


Μέχρι εκεί έχω τις κατσίκες να με ακολουθούν. Τώωωρα, θα έρθει και η σειρά σας.. Το κουβαδάκι και τα μπιμπερό και έρχομαι..


Δύο μικρά δεν έχουν μαμά οπότε μπαίνουν σε λειτουργία τα μπιμπερό.. μόνο που δεν μπορώ και να τα ταΐζω, να κρατάω και τη μηχανή. Τα κρατάω με όλη μου τη δύναμη για να μην φάνε και το μπουκάλι. Τρώνε και αυτά, οπότε σίγησε και η χορωδία των μπεεεεε :-)


Συνέχεια έχουν οι κότες. Αυτές είναι πιο ήσυχες.. μόνο ο κόκορας με στραβοκοιτάζει..


Βρε καλέ μου  βρε κακέ μου να σας ταΐσω ήρθα, τίποτα αυτός..


Τελικά αποφάσισε να πάει κοντά στις κοτούλες του.. πάντως δεν με άφησε από τα μάτια του..



Τελευταίες οι γατούλες. Μέσα στα πόδια μου από την αρχή, αλλά δεν με ενόχλησαν καθόλου.. κυρίες!!!



Μετά το φαγητό ρεμβάζουμε όλο ικανοποίηση...


κι εγώ τελείωσα την αποστολή μου.. κόβω ένα λουλουδάκι για τον κόπο μου και φεύγω. Τα ξαναλέμε στο βραδινό;-)




μουσική: "το τραγούδι του λαγού" του Νίκου Κυπουργού