19 Δεκ 2012

Ngura Watjilpa





Στον γάμο τραβάω το μανίκι της μάνας την στιγμή της χαιρετούρας.. "μαμά τι ευχή να πω;" Στα βαφτίσια το ίδιο και στην πρώτη κηδεία θυμάμαι. Δύσκολο πράγμα να πρέπει να πεις ευχή μόνο και μόνο επειδή πρέπει. Με τις ευχές δεν είχα και τόσο καλή σχέση είναι η αλήθεια, όπως και με την τύχη. Με τον καιρό πίστεψα στις ευχές ίσως από ανάγκη, στην τύχη ποτέ! Η θετική σκέψη, η πίστη για το καλύτερο πιστεύω πως βοηθά στην πραγματοποίησή του. 
Αυτά τα Χριστούγεννα όμως είμαι σαν το παιδί που τραβάει το μανίκι της μάνας για να το ορμηνεύσει τι ευχή να πει. Μόνο που τώρα δεν θέλω να μου πουν τα λόγια, αλλά τον τρόπο να τα πιστέψω ξανά. Είναι που δεν θέλω να ευχηθώ να είμαστε μόνο εμείς καλά και οι γνωστοί μας, είναι που θέλω απεγνωσμένα να είναι καλά όλοι. Θέλω η δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και η θέληση της ψυχής του, επιτέλους, να υπηρετήσει το καλό και μόνο! 
Δεν εύχομαι πια.. ΘΕΛΩ!


Καλά Χριστούγεννα σε όλους!


υ.γ. θα ήθελα να ξέρω τι σημαίνει το Ngura Watjilpa στον τίτλο της υπέροχης μπαλάντας του Frank Yamma αλλά δεν μπορώ να μεταφράσω από τα Pitjantjatjara στα Ελληνικά ή έστω στα Αγγλικά :-)


update....  

NGUTA WALJILPA 

 lonely place, 
beautiful place 
before people would sit down 
and think about this 
far and wide 
thinking about all this 

 lonely place 
a place for thinking 
a place for thinking about landscape 
country as far as you can see 
sit down and think 
far and wide 

 its this lonely place 
its this beautiful place



6 Δεκ 2012

Ήρθε κρύο..


καιρός για δύο..











τρεις..


τέσσερις


ή και περισσότερους :-)









υ.γ. κλικ στις εικόνες για την πηγή..


22 Νοε 2012

μοιραία συνάντηση

Τον συνάντησα στο δρόμο για το σπίτι. Κατέβαινα τον κακοτράχαλο δρόμο με το αυτοκίνητο, βυθισμένη στις σκέψεις (μαύρες ως επί το πλείστον)  και πάνω στην στροφή, τον βλέπω ξαφνικά   μπροστά μου πάνω στο  πέτρινο τοίχο δίπλα στο λαγκάδι. Σταμάτησα επί τόπου. Μας χώριζαν μόλις δύο με τρία μέτρα. Δεν κουνήθηκε καθόλου, μόνο με κοιτούσε με το βλοσυρό του βλέμμα. 


Είχα ανοίξει τα μάτια διάπλατα και δεν σκεπτόμουν τίποτα πια. Μόνο θαύμαζα το αρχοντικό πουλί με τα σταχτιά φτερά, με κομμένη την ανάσα μη μου φύγει. Δεν είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου αλλά και να την είχα δεν θα τολμούσα να την αγγίξω. Ιεροσυλία να κόψω την  μοιραία συνάντηση στη μέση.


Θα πέρασε ένα λεπτό να με κοιτά κατάματα ώσπου έκανε να ανοίξει τα φτερά του για να πετάξει ψηλά. Τότε μόνο κούνησα και εγώ τις κόρες των ματιών και άρθρωσα την πρώτη λέξη ή καλύτερα ήχο. Ωωωωωωωωωω.. απίστευτα όμορφος, επιβλητικός.. άρχοντας!!!


Η ενός λεπτού σιγή του νου, ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν και  μια υπενθύμιση πως οι κόσμοι μας κινούνται παράλληλα, αν τους αγνοούμε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.


Πέρασαν πέντε μέρες όταν είδαμε ένα πουλί από μακριά, αρκετά μεγαλύτερο από τα γεράκια που πετούσαν εκεί γύρω. Αυτός είναι, σκέφτηκα. Έτρεξα αυτή την  φορά να φυλάξω την εικόνα του. Πετούσε αργά αργά προς εμάς, ώσπου πέρασε ακριβώς από επάνω μας και αρκετά χαμηλά.. κοντοστάθηκε λίγο και ύστερα συνέχισε τον ταξίδι του προς  την Ανατολή.


Αν και ξέρω πως ήταν περαστικός, από τότε κοιτώ συνέχεια ψηλά.



υ.γ. τον αδικούν οι φωτογραφίες αλλά δεν μπορούσα καλύτερες...





14 Οκτ 2012

imagine

Θυμάμαι, όταν ξεκίνησα το blog, αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν να έχει μουσική. Ξενύχτησα πολλά βράδια για να βρω τον τρόπο. Όσο έψαχνα ανακάλυπτα όλο και περισσότερα ώσπου τελικά το ραδιοφωνάκι ξεκίνησε να αναμεταδίδει μουσικές που διάλεγα για την κάθε ανάρτηση. Η μουσική, ήθελα να ξεκινά πριν από την ανάγνωση, ώστε να βάζει στο κλίμα τον αναγνώστη από την αρχή. Απαραίτητη.. πάντα συμπλήρωνε ότι δεν μπορούσα να πω με λόγια ή με εικόνες. 
Τέσσερα χρόνια μετά, βρίσκομαι ξανά στο ίδιο σημείο, διατηρώ ένα blog χωρίς μουσική. Δεν ξεκινά με το άνοιγμα της σελίδας και είμαι σίγουρη πως λίγοι πατάνε το play να ακούσουν, ακόμη και εγώ δεν το κάνω πια αφού δεν υπακούει στο κλικ. Άλλαξαν πολλά στο διαδίκτυο και όχι μόνο.. 

Εν όψη ακόμη περισσοτέρων γενικευμένων αλλαγών, αναμένω σιωπηλή, σκεπτική και πάντα πιστή σε αυτόν τον τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. 

 Το διαχρονικό imagine με την μοναδική Φλέρυ Νταντωνάκη, χαρισμένο σε όλους εσάς με ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πολύχρονη και πολύτιμη συντροφιά σας.





...και δύο τριανταφυλλάκια που άνθισαν Οκτώβρη μήνα, που περισσότερο με Ιούνη μοιάζει..




Να είστε όλοι καλά!


υ.γ. για όποιον δεν κατάλαβε τα κεράσματα είναι για τα τέσσερα χρόνια του blog  ;-)




7 Σεπ 2012

what a Wonderful world!


H ομορφότερη εκδοχή του "what a wonderful world" που έχω ακούσει και δει...






Αυτός ο κόσμος είναι όμορφος, ο δικός μας στο χέρι μας είναι να γίνει...




Πεταλουδίτσα μου σ΄ευχαριστώ πολύ για το διαμάντι που μου έστειλες :-)




28 Αυγ 2012

στο πατητήρι παρκ :-)


Πατουσάκια ετοιμαστείτε... 



στο πατητήρι μπείτε..



τα σταφυλάκια λιώστε



 τον χυμό τους δώστε..



το πόσο το χάρηκαν δε λέγεται... δούλεψαν 



έφαγαν...



λερώθηκαν...



Tι allou fan park, τι Disneyland.. πατητήρι παρκ, το καλύτερο :-))





27 Αυγ 2012

Μύκονος.. ποια Μύκονος?

Στην Μύκονο έρχομαι από παιδί. Τότε ήταν το χωριό μας, η γιαγιά που μας περίμενε με λαχτάρα, οι μυρωδιές από δυόσμο σανό και θυμάρι, το φως που έκανε τα πάντα πιο φωτεινά, τη θάλασσα την κεχριμπαρένια, τα φιλόξενα πανηγυράκια των ντόπιων, τους ανθρώπους της και τη γλύκα του συναπαντήματος. "Καλημέρα μάτια μου" άκουγα στις τυχαίες συναντήσεις μου στους χωματόδρομους με τους ντόπιους ακόμη κι αν τους ήμουν άγνωστη.

Τότε ήταν ένα νησί άγνωστο στους πολλούς. Στη συνήθη ερώτηση στο σχολείο, πού πήγες διακοπές και στη συνήθη απάντηση, άκουγα τη συνήθη ερώτηση.. ποια είναι η Μύκονος, που είναι;
Όταν μπαίναμε στο κατάμεστο από κόσμο καράβι της γραμμής περιμέναμε να κατέβουν και οι τελευταίοι επιβάτες στη Τήνο, τότε ήταν σαν να είμαστε ήδη στον προορισμό μας. Εμείς και κάμποσοι τουρίστες με τα σακίδια στη πλάτη, όμορφοι, διακριτικοί, ευδιάθετοι, από όλα τα μέρη του πλανήτη με τους χάρτες στα χέρια και τον αέρα ενός κόσμου διαφορετικού από τον δικό μας.



Ο κόσμος πάντα ήταν πολύ περισσότερος από όσο μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε σε αντίθεση με τα γειτονικά νησιά. Ποτέ δεν έφταναν τα δωμάτια και κάθε χρόνο φτιάχνονταν όλο και περισσότερα. Κάποτε ήρθαν και επιχειρηματίες από όλη την Ελλάδα και έστησαν επιχειρήσεις. Η Ελλάδα άλλαζε και μαζί της άλλαζε και το νησί. Το life style που ήθελε τα όμορφα μέρη να κατακλύζονται από τους έχοντες, επηρέασε μοιραία και τον τόπο μας. Ήρθαν πολιτικοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, γνωστές τηλεπερσόνες, και πίσω τους ακολουθούσαν οι θαυμαστές τους. Τα ΜΜΕ έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους, έδωσαν στο νησί τον χαρακτήρα που ήθελαν ώστε να ενισχύουν την εικόνα του ανούσιου ξεσαλώματος.  Η Ελλάδα γέμισε με φανατικούς λάτρεις της Μυκόνου αλλά και φανατικούς εχθρούς, φυσικό, για ένα μέρος που ακούγεται και διαφημίζεται τόσο πολύ.




 Όμως, μαζί με την καινούργια της εικόνα η Μύκονος, ευτυχώς για εμάς, δεν έχασε και την παλιά. Δεν έπαψαν ποτέ να έρχονται εκείνοι οι τουρίστες που αγνοώντας όσα ακούγονται και γράφονται, απολαμβάνουν τις ομορφιές του νησιού και την φιλοξενία των ντόπιων ή όσων έχουν ενσωματωθεί πια στην τοπική κοινωνία. Μοιραζόμαστε την θάλασσά μας και την αμμουδιά μας, που δεν είναι κατά ανάγκη οργανωμένη και πηγμένη στον κόσμο, με πολίτες από όλο τον πλανήτη. Μου αρέσει που παίζουν με τα παιδιά τους και με τα παιδιά μας στην άμμο και απολαμβάνουν τον ήλιο μας. Που εκτιμούν τη φιλοξενία μας και έρχονται ξανά και ξανά. Που ο καθένας μπορεί να είναι ο εαυτός του και να μην κρίνεται από κανέναν.

 Η Μύκονος είναι ένας ευλογημένος τόπος και το αποδεικνύει η αντοχή της στο χρόνο, η αναλλοίωτη ομορφιά της όσο κι αν θέλουν κάποιοι να πλουτίζουν εις βάρος της. Η Μύκονος αντιστέκεται σε μια παρακμιακή συγκυρία που έχει μολύνει όλη τη χώρα. Δείξτε μου ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν έχουν επιδείξει την ματαιοδοξία τους..



Ως blogger και ως κάτοικος αυτού του τόπου, έχω δεχθεί επισκέψεις από φίλους bloggers με μεγάλη μου χαρά, αφού μου δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να τους γνωρίσω εγώ και η οικογένειά μου, αλλά και να μοιραστώ μαζί τους τη ζεστασιά του σπιτικού μου. Θεωρώ μεγάλη ασέβεια, μετά από μια επίσκεψη σαν αυτή και την ολιγόωρη διαμονή στο νησί μας από τη συγκεκριμένη blogger, να διαβάζω ένα κείμενο σαν αυτό, τη στιγμή που στο σπίτι μου δεν ειπώθηκε ούτε κουβέντα.

Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να αγαπήσει τη Μύκονο και να την επισκεφθεί. Αν όμως τύχει ο δρόμος του από εδώ, ακόμη και αναγκαστικά και τύχει να του ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και της καρδιάς μου, ας κρατήσει τις κακίες και το δηλητήριο στο δικό του νου, αλλιώς να μην με πλησιάσει καν. Δεν είμαι ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτής της μικροκοινωνίας. Είμαι αναπόσπαστο κομμάτι της.. εγώ είμαι η Μύκονο, όχι το 18χρονο που πίνει μέχρι το πρωί και ξερνάει έξω από τα ξενυχτάδικα. Αυτό είναι το δικό σου παιδί που ήρθε στο νησί να ξεσαλώσει γιατί αυτό θεωρεί διασκέδαση. Σήμερα είναι εδώ και όλο τον υπόλοιπο χρόνο είναι μέσα στο σπίτι σου.

Κι αν σου φαίνεται το νησί ακριβό, φύγε από τα σοκάκια της λάμψης και περπάτα στα σοκάκια που περπατώ εγώ και όλοι όσοι ζούμε εδώ πάνω. Θα ανακαλύψεις ομορφιές που δεν φαντάζεσαι. Μείνε και ζήσε την αληθινή Μύκονο, όμως θα πρέπει να το θέλεις και να μην έρχεσαι προκατειλημμένος. Κι αν πάλι δεν μπορείς, κατέβα στη Τήνο και προσκύνησε την Παναγιά τη Μεγαλόχαρη, απέναντι ούτε να κοιτάς. Αν μπορείς σβήσε μας και από τον χάρτη, ξέχασε ότι υπάρχει αυτό το περίεργο νησί που έχει την τύχη να είναι δίπλα στη Δήλο. Γιατί είμαστε τυχεροί, τι να κάνουμε τώρα. αυτό δεν αλλάζει. Άσε να την χαίρονται όλες οι φυλές του κόσμου και εμείς που την κατοικούμε..

υ.γ.1.  Ζουζού αν δεν έσβηνες το σχόλιό μου δεν θα υπήρχε λόγος γι αυτή την ανάρτηση. Λυπάμαι ειλικρινά!

υ.γ.2. Η ανάρτηση αυτή ήταν έκτακτη.. λόγω αγροτικών εργασιών απέχω γενικώς από τη γειτονιά μας όχι ακόμη για πολύ. Απομένει ο τρύγος που σημαίνει και το τέλος του καλοκαιριού στον κήπο. Αύριο θα πατήσουμε τα σταφύλια.

 Καλή βδομάδα φίλοι μου…




14 Αυγ 2012

45!

Τη μέρα που κλείνει ένας ακόμη χρόνος ζωής λέμε πως είναι γιορτή μα ποτέ δεν την είδα έτσι. Ίσως γιατί έσβησα για πρώτη φορά κεριά στα 22 και δεν μου ήταν και τόσο εύκολο. Ποιος ο σκοπός, ποια η ουσία να σβήσω τα περασμένα ενώπιον όλων; Ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση και είναι τόσο σημαντικός από τη πιο μικρή υποδιαίρεσή του ως την πιο μεγάλη.
Όμως.. αφού η οικογενειακή συνήθεια να αφήνουμε τις γενέθλιες ημέρες να περνούν όπως όλες οι άλλες, άλλαξαν με την είσοδο νέων μελών στην οικογένεια, αποφάσισα κι εγώ να τις προσαρμόσω στα δικά μου μέτρα. 

Ήταν καλοκαίρι του '89 και δεν είχαμε φύγει για το νησί. Θα γιορτάζαμε τα γενέθλια και τη γιορτή μου στον Πειραιά. Έβαλα την ντροπή στην άκρη και ζήτησα το δώρο που ήθελα από τον καλό μου. Να πάμε με τα ποδήλατα από τον Πειραιά στην Γλυφάδα και πάλι Πειραιά. Δέχτηκε φυσικά.. η προσπάθεια που κατέβαλα να τον πείσω να αγοράσει ποδήλατο ήταν πολύ μεγαλύτερη. 




Η ημέρα ήταν ιδανική, δροσερή όσο έπρεπε στους έρημους δρόμους της πρωτεύουσας και το δώρο μου κύλισε σαν νεράκι στην παραλιακή. Θα πρέπει να γέλαγαν και τα αυτιά μου.. είναι από τις ημέρες που δε θα ξεχάσω ποτέ... το κακό είναι πως και εκείνος δεν την ξέχασε. Ήταν ζήτημα ημερών να πωληθεί το ποδήλατό του. Το δικό μου ροζ mercier στολίζει σήμερα την είσοδο του σπιτιού μας... που και που το βγάζω για να κάνω ποδήλατο με τα παιδιά στην αλάνα. 




Όμως, σήμερα πήρα το δώρο μου χωρίς να το περιμένω. Βγήκα στον κήπο και είδα μια μεγάλη πεταλούδα να πεταρίζει. Την ακολούθησα με τη φωτογραφική μηχανή και εκείνη δεν το έσκασε αν και πήγα πολύ κοντά της. 




Μετά φώναξα και τα παιδιά να τη δουν και πάλι δεν έφυγε. Άρχισε πάλι να πετά και μας γυρόφερνε λες και ήταν του σπιτιού. Μετά ήρθε μία ακόμη ακριβώς ίδια και πετούσαν μαζί. Μια μικρή γιορτή στήθηκε στον κήπο, τι παραπάνω να θέλει κανείς;




Χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θα έλεγα όχι και σε ένα tangο χεχε!





....και σε ένα ταξίδι, σαν αυτό της ψυχής  που με καράβι μοιάζει..






Καλή Παναγιά φίλοι μου, να είστε όλοι καλά!




υ.γ. οι φωτογραφίες με το ποδήλατο δεν είναι δικές μου και τις βρήκα εδώ.  Όταν γυαλίσω και αναπαλαιώσω το δικό μου κάπως έτσι θα γίνει  :-) 



4 Αυγ 2012

Διασημότητες :-)

Περπατώ περπατώ εις το blog μου όταν η ίδια δεν είμαι εδώ. Διότι αν ήμουν εδώ θα έκανα τον κόπο να γράψω όσα στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Θέλω, μην νομίζετε πως δεν θέλω ή πως βαριέμαι ή πως το έριξα στα μπάνια. Δεκατέσσερα έχω κάνει όλο το καλοκαίρι κι ας είμαι σε δέκα λεπτά εκεί. Αλλά σαν να μην μπορώ να κάτσω στην καρέκλα. Όταν κάθομαι, λες και φυτρώνουν ελατήρια στα πόδια που με σπρώχνουν προς τα πάνω. Όταν αρχίζουν να με σηκώνουν βάζω το νου να τα ελέγξει να μην κάνουν του κεφαλιού τους. Αλλά εκείνα δεν πτοούνται, στην καρέκλα με τίποτα δεν με αφήνουν να κάτσω. Έτσι πήρα κι εγώ τους δρόμους με την ουρά μου (τα δυο μικρά μου) από πίσω, στο βουνό για σκαρφάλωμα, στον κήπο για ξεχορτάριασμα, στο λαγκάδι για εξερεύνηση, στη χώρα για να δούμε τις διασημότητες που ήρθαν το φετινό καλοκαίρι στο νησί... Σε μία από αυτές τις βόλτες ποιον λέτε ότι είδαμε να ξεκουράζεται στα σοκάκια του νησιού;


Τον Garfield, ναι τον Garfield!!!!!!!!



Του χαλάσαμε την ησυχία αλλά δεν μας έκανε μούτρα.....  
άλλωστε μια φιλαρέσκεια ως star την έχει :-)



Είναι πιο όμορφος απ' ότι στις ταινίες και πολύυυυυυ μεγαλόσωμος!!!



Μετά από την συνάντηση με τις διασημότητες ήρθαμε και πάλι στο χωριό και τι να δούμε. Ο Φρέντυ μας, ο σκύλος μας δηλαδή, κάτι είχε και έμοιαζε σοβαρό. 'Έτριβε το σαγόνι του στο χώμα και με ανοιχτό το στόμα προσπαθούσε κάτι να βγάλει.. συγχρόνως έτρεχαν ασυνήθιστα πολλά σάλια. Πήγαμε κοντά με επιφύλαξη, διότι με ένα Ροντβάιλερ ποτέ δεν μπορείς να είσαι χαλαρός, ειδικά τώρα που πονούσε. Τον παρακαλέσαμε ευγενικά να ανοίξει το στόμα να δούμε, τίποτα εκείνος.. βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου να σε βοηθήσουμε θέλουμε, τίποτα!  Από τον κακό στο χειρότερο πήγαινε και ο γιατρός δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Σε ανύποπτο χρόνο το είδαμε, ένα ξύλο όσο ο αντίχειρας σε πάχος είχε κάτσει κάθετα στον ουρανίσκο του από την μια οδοντοστοιχία ως στην άλλη. Και τώρα τι κάνουμε; Θα το βγάλουμε με μία πένσα. Και ποιος θα το κάνει; Εγώ φυσικά γιατί το αφεντικό του θα του κρατά το στόμα ανοιχτό. Πώς όμως που όταν έβλεπε την πένσα έπαιρνε μαύρο δρόμο; Ήταν  μαραθώνια  η προσπάθεια, δύο ώρες σχεδόν προσπαθούσαμε ώσπου.. βρήκαμε τη λύση. Θα του δίναμε ένα σκουπόξυλο να δαγκώσει και τότε... έτσι κι έγινε, δάγκωσε το σκουπόξυλο που κρατούσαμε γερά για να μείνει το στόμα ανοιχτό και τότε τσακ... του έβγαλα το ξύλο από το στόμα. η χαρά που πήραμε ήταν μεγάλη.. χαλαρός αλλά ακόμη κουρασμένος απολαμβάνει το απογευματινό ήλιο κοντά στο σπιτάκι του...







11 Ιουλ 2012

όλα μαύρα

Μέχρι και σήμερα πίστευα πως οι πιπεριές μπορεί να είναι πράσινες, κόκκινες, κίτρινες.. ίσως και πορτοκαλί. Όταν είδα τη μάνα πιπεριά να βγάζει μαύρες πιπεριές, έμεινα να τις κοιτώ με απορία..



πιπεριές μαύρες?


                                       
μαύρες?



ΜΑΥΡΕΣ????



...και πάνω που προσπαθούσα να εξηγήσω το σπάνιο φαινόμενο (μου έμοιαζαν πιπεριές που νόμισαν πως είναι μελιτζάνες) ακούω στο ραδιόφωνο.. όλα μαύρα!


Ε, δεν την ήθελαν τη δημοσιότητα ;-)



υ.γ. Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας :-)




19 Ιουν 2012

Ήττα!

Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός, αλλού θα σας πάω. Μία μικρή βόλτα στο κήπο....

Μέχρι και πριν τρεις ημέρες όλα πήγαιναν καλά. Πολύ καλά θα έλεγα. Τα φυτά αναπτυσσόντουσαν ικανοποιητικά. Η καλοκαιρία άφηνε ήσυχα τα λαχανικά να απλώνουν τις πλωριές τους, να δένουν καρπούς, τα νέα δέντρα να στεριώνουν στη γη, τα λουλούδια να ανθίζουν αβίαστα διατηρώντας το χρώμα και τη μυρωδιά τους. Έλεγα κάθε μέρα.. μία μέρα ακόμη χωρίς αέρα μήπως και αντέξουν τη στιγμή που θα έρθει. Άλλη μια μέρα και όλα θα πάνε καλά.

 Εφέτος ήμασταν πιο καλά προετοιμασμένοι. Φτιάξαμε φράκτη...



Φυτέψαμε καλαμπόκια να απαντήξουν κι αυτά τον απρόσκλητο επισκέπτη..



Ήρθε όμως ο αέρας και ήταν πολύ δυνατός, πολύ όμως.. μανιασμένος θαρρείς, σαν να ήθελε να σπείρει την καταστροφή. Κοπάναγε τα φυτά από όλες τις μεριές, ξερίζωσε τα υποστηρίγματα τους και τα πέταξε κάτω χωρίς καμιά ελπίδα επιβίωσης. 



Στην πρώτη φωτογραφία φαίνονται οι πατάτες που έχουν ακόμη πράσινα φύλλα.
 Έτσι έγιναν μέσα σε μία μέρα!



Τα καλαμπόκια δεν άντεξαν και αυτά, βγήκαν οι ρίζες τους στον αέρα!



Ότι δεν έπεσε στέκεται σαν από θαύμα με φύλλα ξεφτιλισμένα και κλαδιά μαραμένα..



Και δεν σταμάτησε, συνεχίζει, να μην αφήσει τίποτα όρθιο, να δοκιμάζει τις αντοχές μας.



Ήταν η στιγμή που θα απολαμβάναμε τους κόπους μας και όλα ανατράπηκαν σε μία μέρα..
Μόνο η ήλιος που βγήκε μόνος του μες στον βοριά, στέκεται καμαρωτός και μας δίνει τη δύναμη να συνεχίζουμε να ποτίζουμε, να υποστυλώνουμε ξανά και ξανά ότι απέμεινε και ήδη να καταστρώνουμε το επόμενο σχέδιο για να αντιμετωπίσουμε παρόμοιες καταστάσεις.



Του χρόνου θα μας βρει πιο δυνατούς, δεν θα μας νικάει πάντα...


 υ.γ. αυτές τις ημέρες κατάλαβα γιατί η γενιά των παππούδων και των γονιών μου που έζησαν στο νησί, ήταν τόσο εργατικοί και συνάμα τόσο σκληροί. Τίποτα δεν τους δόθηκε εύκολα, με επιμονή και υπομονή κατάφερναν το λίγο, αλλά είχε τη μυρωδιά και τη γεύση της νίκης.


Καλή βδομάδα να έχουμε....


music: opening by Philip Glass



8 Ιουν 2012

στο βουνό..

Στο βουνό, που ξανθαίνει όλο και πιο πολύ όσο καίει ο καλοκαιρινός ήλιος, μία έντονη ροζ καμπύλη γραμμή διαγράφει το κατέβασμα του λαγκαδιού.. εκεί που δεν έφτασε ακόμη ο άνθρωπος να μπαζώσει, να γκρεμίσει, να ισοπεδώσει...



Μοιάζει έρημος τόπος μα δεν είναι. Περνούν χιλιάδες ζωές από έναν έρημο από ανθρώπους τόπο. Δεν μας αγαπούν τα ζώα και τα πουλιά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μέσα στην ερημιά, κάποιοι έχτισαν το σπιτικό τους ή ένα μικρό αποκούμπι για να πήζουν τα γάλα από τα ζώα τους όπως το τυροκομιό δίπλα στο κελί της εικόνας... και ένα κηπαράκι εκεί κοντά που σίγουρα θα έχει μέσα ένα μικρό πηγαδάκι. Χωρίς δρόμο.. ήσυχα και απλά, μια προέκταση της ίδιας της φύσης.



Ήταν λογικό να αλλάξουμε ακολουθώντας τους ταχύτατους ρυθμούς της "εξέλιξης". Μόνο που το κάναμε χωρίς μέτρο, χωρίς να σεβαστούμε τον διπλανό μας, τα πλάσματα γύρω μας, τη γη που μας τρέφει, το νερό που μας ξεδιψάει,  τη θάλασσα που κρύβει στα βάθη της έναν ολόκληρο κόσμο.

Χάσαμε τα σημάδια.. ο γλάρος στο βουνό σήμαινε κάποτε κακοκαιρία στο γιαλό. Σήμερα οι γλάροι έρχονται στο βουνό για να βρουν τροφή. Η υπεραλίευση ανατρέπει τη ζωή στη θάλασσα.



Χάσαμε τα λίγα για ν΄αποκτήσουμε τα πολλά, όμως πέσαμε σε πλάνη γιατί χάσαμε τα ουσιώδη. Κυρίως χάσαμε τον εαυτό μας. Τα ιδανικά, οι αξίες, τα νεανικά μας όνειρα, όλα αντικαταστάθηκαν από την εικόνα μας.. όσο πιο πολύ γυάλιζε τόσο πιο πολύ χανόμασταν.
Και ήρθε η ώρα της κρίσης και πίστεψα ήρθε η ώρα για την αλλαγή. Και η αλλαγή ήρθε, αλλά όχι όπως την περίμενα. Περίμενα αλληλεγγύη, εγρήγορση, συλλογικότητα και  βλέπω μίσος, παραίτηση, ατομισμό. Δεν φοβάμαι την κρίση, φοβάμαι πως τσάμπα θα πεινάσουμε, τσάμπα θα υποβαθμιστεί η ζωή μας όσον αφορά την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τσάμπα θα ψηφίσουμε (ξανά).
Παρόλα αυτά πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο. Προφανώς έχει και πιο κάτω και οδεύουμε ολοταχώς προς τα εκεί. Όταν ξεθολώσει το τοπίο εύχομαι όλοι να δούμε πιο καθαρά...


Εδώ  ένα εξαιρετικό άρθρο για τη "χώρα της σφαλιάρας"
Και εδώ ένα αληθινά ευτυχισμένο μελισσάκι μέσα στα χρώματα του καλοκαιριού.


υ.γ. σκέφτηκα πολύ τελευταία για την τύχη αυτού του blog. Δεν ήθελα να μεταφέρω εδώ την κυκλοθυμική διάθεση που έχω με όλα αυτά. Όμως αντί να εγκαταλείψω, αποφάσισα να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Μια καινούργια αρχή, με παρέα τους λίγους εναπομείναντες @φίλους που συνεχίζουν δημιουργικά. Άιναφετς, Θαλασσένια, Roadartist, Dodo, Κωνσταντίνε, Silena, μια φορά κι έναν τρελό, Άστρια, Δάφνη, Εύα, Στέλλα, Μαριέλα, Ζουζού, Καρυάτιδα, Riski, Τσαλαπετεινέ, Όστρια, Μελίνα, Γωγώ, Κική, Λύχνε, Λένα, Βολτίτσα, Φαούδι, Δημήτρη, ηλιογράφε, Πεταλούδα, Επίκουρε, Αντιγόνη, Οδοιπόρε, Μαρία, Τόλη, Ντίνο, Αθηνά, Καναρινένια, Χριστόφορε, Λεβίνα, Κάκια, maximus, Αντώνη, Χαρά, Έλενα, Kaya, Όλγα, Ξωτικό, Νέλλη, Νεφέλη.... Όλοι όσοι εγκαταλείψατε ξανασκεφτείτε το. Ας γίνουν οι θετικές σκέψεις και εικόνες πλειοψηφία!!!


Καλή δύναμη σε όλους!







18 Μαΐ 2012

Ένας απροσδόκητος θαλασσινός επισκέπτης!

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στα μικράτα μου δηλαδή, ταξιδεύαμε με το πλοίο της γραμμής για Μύκονο. Ήταν Πάσχα και ήταν η πρώτη φορά που θα κάναμε Πάσχα στο νησί. 



Η θάλασσα ήταν γαλήνια και σχεδόν σε όλο το ταξίδι περπατούσα από την πρύμνη στην πλώρη και το αντίστροφο, λες και με τα βήματά μου θα έκανα το καράβι να πάει πιο γρήγορα.



Κάποια φορά επιτέλους πλέαμε στον Τσικνιά που ήταν γαλήνιος, 
πράγμα σπάνιο γι αυτό το πέρασμα. Δεξιά έβλεπα τη Δήλο και ευθεία τη Μύκονο, 
με την λαχτάρα ενός παιδιού που πήγαινε στον Παράδεισό του.



Τότε διέκρινα στ’ ανοιχτά έξω από τη Δήλο, κάτι μεγάλο να βγαίνει και να ξαναβουτά στη θάλασσα και δεν ήταν ένα, ήταν πολλά! Κάποια έβγαζαν από τη θάλασσα μόνο το πτερύγιό τους και κάποια άλλα έβγαιναν τελείως από το νερό και έπεφταν με δύναμη ξανά.
 Ένα ατελείωτο παιχνίδι στα γαλήνια νερά.



Δεν χρειάζεται να περιγράψω την χαρά μου, χοροπηδούσα και φώναζα, 
καλώντας τους λιγοστούς επιβάτες* που ταξίδευαν τότε για Μύκονο να τα δουν.



Δεν ήταν η μόνη φορά που είδα δελφίνια. Από τότε σε κάθε ταξίδι τα αναζητούσα και πολλές ήταν οι φορές που τα συναντούσα και με συναντούσαν. Ένας φίλος, μου είχε πει πως είναι τύχη να τα δεις στο ταξίδι σου... και το είχα πιστέψει!



Δεν θυμάμαι πότε τα είδα για τελευταία φορά.. πάνε χρόνια. 
Ίσως τα High Speed και τα πολλά καράβια που πάνε κι έρχονται τα τρομάζουν.



Ή μήπως τα τρομάζει ο άνθρωπος;



Πριν λίγες ημέρες αυτό το δελφίνι ήρθε στο λιμάνι του νησιού 
και απολαμβάνει την φροντίδα και τον θαυμασμό όλων.



Δεν θέλει να φύγει, ίσως ήρθε να ξεκουραστεί, είπαν οι ειδικοί. 
Θα φύγει όταν νιώσει και πάλι δυνατό.



Σήμερα πήγα και το είδα με τη μικρή.. μου έχει κλέψει την καρδιά,
 άνετα θα κατασκήνωνα εκεί το βράδυ:-)



Φυσικά και θα ξαναπάω αύριο και κάθε μέρα..
 μέχρι να γυρίσει και πάλι στα δικά του νερά.




Ο κόσμος του βυθού με ήχους... αφιερωμένο στο δελφινάκι φυσικά:-)