15 Νοε 2011

μην ενοχλείτε:-)













Ο έρωτας και τα χ.....α* δεν κρύβονται...


Μάλλον ήμασταν πολύ αδιάκριτοι και κίνησαν για τα ιδιαίτερα:-)



* ποια λέξη κρύβεται άραγε εδώ; Την θυμόμαστε; Τι λέτε παίζουμε κρεμάλα;-)



μουσική: LEÃOZINHO με τον Caetano Veloso



11 Νοε 2011

Δεν χάσαμε και τίποτα


Έξι μέρες χωρίς υπολογιστή, έξι μέρες χωρίς τηλεόραση.  Ένα μικρό ταξίδι στη βαβούρα της πόλης και ταυτόχρονα μια αποτοξίνωση από τις "ραγδαίες εξελίξεις" κατά τους δημοσιογράφους. Όταν φύγαμε αναζητούσαν πρωθυπουργό και όταν επιστρέψαμε μόλις τον ανακοίνωσαν. Τελικά ήταν σαν να μην λείψαμε ούτε μια μέρα. Μάλλον δεν χάσαμε και τίποτα.. :-)



Όσοι έφυγαν από την πόλη και ήρθαν στο νησί μόνιμα, μετά από λίγο καιρό δεν μπορούσαν να βρεθούν πάλι πίσω στη πόλη που έζησαν τα περισσότερα χρόνια. Δεν το καταλάβαινα αυτό μέχρι ετούτο το ταξίδι στα τέσσερα χρόνια που λείπω από τον Πειραιά. Η πρώτη αίσθηση κατεβαίνοντας από το καράβι είναι ένα σφίξιμο στη καρδιά, μια δυσκολία στην κίνηση και στη μετακίνηση. Στο μυαλό τριβελίζουν σκέψεις όπως.. που θα παρκάρω, πώς θα στρίψω δε χωράω, πόση ώρα θα κάνω, θα προλάβω;  Πρόσεχε τα σκαλιά το πλατύσκαλο δεν μας χωράει όλους, μη φωνάζεις ενοχλούμε τον Κυρ. Γιάννη που μένει από κάτω, μην χτυπάς την μπάλα ακούγεται.  Στο πεζοδρόμιο πρέπει να περπατάς, ναι ξέρω έχουν παρκάρει αυτοκίνητα, τέλος πάντων όταν είναι ελεύθερο να περπατάς στο πεζοδρόμιο. Ο μικρός μας έκλαιγε έξι μέρες εκλιπαρώντας να επιστρέψουμε και η μικρή να μη φύγουμε γιατί στον Πειραιά έχει μαγαζιά!!!!
Επιστρέψαμε και το μυαλό βρήκε πάλι τις συνήθειές του. Ένα Χ σε όλες τις παραπάνω σκέψεις και μένει χώρος για όλες τις άλλες.

Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν για να ξεχάσω τους ρυθμούς της πόλης. Κάποτε μου έλειπαν οι ρυθμοί της, τώρα δεν θυμάμαι πώς τους άντεχα.

Καλώς σας βρίσκω και πάλι!



1 Νοε 2011

ένα τραγούδι και ένας αγώνας..

Νοέμβρης του 1984 ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή του Πολυτεχνείου στο Λύκειο που φοιτούσα. Είχαμε φτιάξει μια μικρή ορχηστρούλα και θα τραγουδούσαμε τραγούδια του Πολυτεχνείου για τη γιορτή. Μέσα στα γνωστά τραγούδια περιέλαβα και ένα νέο άγνωστο τραγούδι σε στίχους και μουσική του δασκάλου  μου, το οποίο έγινε αμέσως το αγαπημένο τραγούδι όλων μας.



Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
στις δικές μου τις μέρες υπέφερα
τώρα που θα ρθει η δική σου σειρά 
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα

τράβα ψηλά κι από μας πιο ψηλά
κι απ' τον ήλιο ακόμα ψηλότερα
Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα

Όταν το τραγουδήσαμε στο τέλος της γιορτής έγινε χαλασμός, άρεσε σε όλους.. μάλιστα με πλησίασαν μέλη από διάφορες νεολαίες κομμάτων και το ζητούσαν για να το κάνουν ύμνο τους. Φυσικά και αρνήθηκα πριν καν ρωτήσω τον δημιουργό του τραγουδιού. Από τη στιγμή που την πρόοδο και την ανύψωση την διεκδικεί ένα κόμμα, αυτομάτως παύει να υφίσταται.



Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε και φέρνω στη μνήμη μου το τραγούδι, τα παιδιά, τα όνειρα που κάναμε, μη ξέροντας τι μας περιμένει βγαίνοντας από τον προστατευτικό κλοιό του σχολείου και της οικογένειας στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας.
Όλοι θέλαμε να πάμε ψηλότερα να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, όμως το υψηλότερο και το καλύτερο είναι πολύ σχετικό για τον καθένα. Θα έλεγα πως στο τέλος ο καθένας έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Δεν είναι καθόλου παράξενο, τώρα που χρειάζεται να ενωθούμε να μην ξέρουμε πώς. Ξεχάσαμε να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε τον διπλανό μας, αντιθέτως τον αντιμετωπίζουμε με καχυποψία και πολλές φορές ξεσπάμε πάνω του όλη την αγωνία και τον θυμό μας.




Όμως, μέσα στην γενική τρέλα και την μαυρίλα της εποχής, κάποιες φλόγες μένουν ακόμη να καίνε μέσα στο σκοτάδι και το φως τους να φτάνει πολύ ψηλά "κι απ' τον ήλιο ακόμη ψηλότερα"
Ο λόγος για έναν αθλητή, όχι κατ' επάγγελμα, που τρέχει, τρέχει, τρέχει και μέσα από το τρέξιμο διδάσκει και διδάσκεται ζωή.
Η περιπέτεια από την συμμετοχή του στο "Σπάρταθλο 2011" ένας ακόμη λόγος να χαμογελάω με την σιγουριά πως τίποτα δεν χάνεται εκεί έξω όσο υπάρχουν Άνθρωποι!!!

Σας προτείνω να τον διαβάσετε... το κείμενο είναι λίγο μεγάλο αλλά αξίζει. Άλλωστε εκείνος ξεκίνησε να διανύσει σχεδόν 250 χιλιόμετρα σε μιάμιση ημέρα, τι είναι 5-10 λεπτά για ένα κείμενο που μας μεταφέρει στην μεγαλύτερη δοκιμασία ενός δρομέα;-)


υ.γ. η δεύτερη και τρίτη φωτογραφία είναι εκεί που γυρίζω τα μάτια μου  όταν θέλω να πάρω δύναμη.. για την πρώτη τι να πω.. λυπάμαι αλλά ελπίζω..
Καλό μήνα να έχουμε!


μουσική: La casa de la colina  το άκουσα για πρώτη φορά εδώ!