Νοέμβρης του 1984 ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή του Πολυτεχνείου στο Λύκειο που φοιτούσα. Είχαμε φτιάξει μια μικρή ορχηστρούλα και θα τραγουδούσαμε τραγούδια του Πολυτεχνείου για τη γιορτή. Μέσα στα γνωστά τραγούδια περιέλαβα και ένα νέο άγνωστο τραγούδι σε στίχους και μουσική του δασκάλου μου, το οποίο έγινε αμέσως το αγαπημένο τραγούδι όλων μας.
Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
στις δικές μου τις μέρες υπέφερα
τώρα που θα ρθει η δική σου σειρά
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα
τράβα ψηλά κι από μας πιο ψηλά
κι απ' τον ήλιο ακόμα ψηλότερα
Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα
Όταν το τραγουδήσαμε στο τέλος της γιορτής έγινε χαλασμός, άρεσε σε όλους.. μάλιστα με πλησίασαν μέλη από διάφορες νεολαίες κομμάτων και το ζητούσαν για να το κάνουν ύμνο τους. Φυσικά και αρνήθηκα πριν καν ρωτήσω τον δημιουργό του τραγουδιού. Από τη στιγμή που την πρόοδο και την ανύψωση την διεκδικεί ένα κόμμα, αυτομάτως παύει να υφίσταται.
Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε και φέρνω στη μνήμη μου το τραγούδι, τα παιδιά, τα όνειρα που κάναμε, μη ξέροντας τι μας περιμένει βγαίνοντας από τον προστατευτικό κλοιό του σχολείου και της οικογένειας στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας.
Όλοι θέλαμε να πάμε ψηλότερα να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, όμως το υψηλότερο και το καλύτερο είναι πολύ σχετικό για τον καθένα. Θα έλεγα πως στο τέλος ο καθένας έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Δεν είναι καθόλου παράξενο, τώρα που χρειάζεται να ενωθούμε να μην ξέρουμε πώς. Ξεχάσαμε να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε τον διπλανό μας, αντιθέτως τον αντιμετωπίζουμε με καχυποψία και πολλές φορές ξεσπάμε πάνω του όλη την αγωνία και τον θυμό μας.
Όμως, μέσα στην γενική τρέλα και την μαυρίλα της εποχής, κάποιες φλόγες μένουν ακόμη να καίνε μέσα στο σκοτάδι και το φως τους να φτάνει πολύ ψηλά "κι απ' τον ήλιο ακόμη ψηλότερα"
Ο λόγος για έναν αθλητή, όχι κατ' επάγγελμα, που τρέχει, τρέχει, τρέχει και μέσα από το τρέξιμο διδάσκει και διδάσκεται ζωή.
Η
περιπέτεια από την συμμετοχή του στο "Σπάρταθλο 2011" ένας ακόμη λόγος να χαμογελάω με την σιγουριά πως τίποτα δεν χάνεται εκεί έξω όσο υπάρχουν Άνθρωποι!!!
Σας προτείνω να
τον διαβάσετε... το κείμενο είναι λίγο μεγάλο αλλά αξίζει. Άλλωστε εκείνος ξεκίνησε να διανύσει σχεδόν 250 χιλιόμετρα σε μιάμιση ημέρα, τι είναι 5-10 λεπτά για ένα κείμενο που μας μεταφέρει στην μεγαλύτερη δοκιμασία ενός δρομέα;-)
υ.γ. η δεύτερη και τρίτη φωτογραφία είναι εκεί που γυρίζω τα μάτια μου όταν θέλω να πάρω δύναμη.. για την πρώτη τι να πω.. λυπάμαι αλλά ελπίζω..
Καλό μήνα να έχουμε!
μουσική: La casa de la colina το άκουσα για πρώτη φορά εδώ!