23 Δεκ 2011

Καλές γιορτές!


Θέμα πρώτο: γιορτές πολλές στα σχολεία, στα μπαλέτα, δρομολόγια, πρόβες.. επιτέλους τελείωσαν.. ωραία ήταν και του χρόνου.. να δούμε πώς θα είναι αυτό το «του χρόνου» περιέργεια μεγάλη έχω..



Θέμα δεύτερο: η κακοκαιρία είναι εχθρός της επικοινωνίας.. net με το σταγονόμετρο.. όταν ανοίγει μια σελίδα είναι γεγονός!!!!!



Θέμα τρίτο: πήρα δώρο μεγάλο, αληθινό, αναπάντεχο, μοναδικό που με καλύπτει για όλα τα πριν, το τώρα και όλα τα μετά.. εκτός αν πάθω άνοια και το ξεχάσω κάποτε:-)
Ξεκίνησα να κάνω μαθήματα μουσικής στην κόρη μου. Δύσκολα το αποφάσισα ξέροντας από συναδέλφους πόσο δύσκολο είναι, να είναι κανείς ο δάσκαλος του παιδιού του. Είπαμε τις νότες, τις διάρκειες, τα κλειδιά, κρατήσαμε την φλογερίτσα στα χέρια και άρχισε το ενδιαφέρον κομμάτι για τον τρόπο που το μυαλό μπορεί να ελέγχει το σώμα.. την ανάσα, το χέρι, την παλάμη, το δάκτυλο.. όταν της μιλούσα προσπαθώντας να την μυήσω στον μαγικό κόσμο της μουσικής, είδα ξαφνικά ένα προσωπάκι να λάμπει, τα ματάκια να αστράφτουν και τελειώνοντας την ενθουσιώδη όπως πάντα διδασκαλία μου, λέει η μικρή συνεπαρμένη.. «αυτή την μαμά ήθελα να έχω». Ποια εννοείς την ρωτάω προσπαθώντας να επιβεβαιώσω αυτό που άκουσα; Και με έδειξε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Η κατάλληλη φράση την κατάλληλη στιγμή, για να λάβω την απάντηση στο παντοτινό ερώτημα.. έχω πράξει ορθά έως τώρα σε ότι θεωρώ σημαντικό;


Τα αληθινά δώρα είναι αυτά που βρίσκονται μέσα στην καρδιά μας και εύχομαι να τα δωρίζουμε και να τα λαμβάνουμε σε αφθονία.
Καλές γιορτές σας εύχομαι φίλοι μου, ας μην αφήσουμε τίποτε να χαλάσει ότι πραγματικά αξίζει!


Η δεύτερη και η τρίτη φωτογραφία είναι δανεισμένες από εδώ!
Μουσική: Suna No Oshiro- Music Box Version





1 Δεκ 2011

Little birds




Όταν μας υποσχέθηκε ο τέως έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια, μήπως εννοούσε έναν εργαζόμενο ανά σόι????

Όμως δε θα τους περάσει, σε γιορτινό μήνα μπήκαμε και θα τον γιορτάσουμε όπως του αξίζει και με το βλέμμα ψηλά. Διάβασα εδώ πως.... "όταν δίνετε χρήματα από το πορτοφόλι σας για να πληρώσετε κάτι, μη το βλέπετε να αδειάζει, μη το βλέπετε δηλαδή σαν έλλειψη αλλά να το βλέπετε σα να δημιουργείτε χώρο για να έρθουν άλλα. Μπορεί η αρένα του Παιχνιδιού να φαίνεται αποκαρδιωτική στα ανθρώπινά σας μάτια αλλά σας διαβεβαιώνουμε πως είναι οι καλύτερες συνθήκες για να κάνετε επενδύσεις ή να δημιουργήσετε μια νέα δουλειά, αν εμπεριέχει πάθος από μέρους σας. Το να γειώνετε πάθος μέσα από μια δραστηριότητά σας, γειώνετε Πνεύμα, δηλαδή την αφθονία. Δώστε σημασία σε πράγματα που απολαμβάνετε να κάνετε και μη τα στερείτε από τον εαυτό σας στο όνομα της οικονομικής δυσκολίας, γιατί υλοποιείται ακριβώς αυτό: οικονομική δυσκολία" Τι λέτε;


Μουσική: Little birds με τις The be good Tanyas


15 Νοε 2011

μην ενοχλείτε:-)













Ο έρωτας και τα χ.....α* δεν κρύβονται...


Μάλλον ήμασταν πολύ αδιάκριτοι και κίνησαν για τα ιδιαίτερα:-)



* ποια λέξη κρύβεται άραγε εδώ; Την θυμόμαστε; Τι λέτε παίζουμε κρεμάλα;-)



μουσική: LEÃOZINHO με τον Caetano Veloso



11 Νοε 2011

Δεν χάσαμε και τίποτα


Έξι μέρες χωρίς υπολογιστή, έξι μέρες χωρίς τηλεόραση.  Ένα μικρό ταξίδι στη βαβούρα της πόλης και ταυτόχρονα μια αποτοξίνωση από τις "ραγδαίες εξελίξεις" κατά τους δημοσιογράφους. Όταν φύγαμε αναζητούσαν πρωθυπουργό και όταν επιστρέψαμε μόλις τον ανακοίνωσαν. Τελικά ήταν σαν να μην λείψαμε ούτε μια μέρα. Μάλλον δεν χάσαμε και τίποτα.. :-)



Όσοι έφυγαν από την πόλη και ήρθαν στο νησί μόνιμα, μετά από λίγο καιρό δεν μπορούσαν να βρεθούν πάλι πίσω στη πόλη που έζησαν τα περισσότερα χρόνια. Δεν το καταλάβαινα αυτό μέχρι ετούτο το ταξίδι στα τέσσερα χρόνια που λείπω από τον Πειραιά. Η πρώτη αίσθηση κατεβαίνοντας από το καράβι είναι ένα σφίξιμο στη καρδιά, μια δυσκολία στην κίνηση και στη μετακίνηση. Στο μυαλό τριβελίζουν σκέψεις όπως.. που θα παρκάρω, πώς θα στρίψω δε χωράω, πόση ώρα θα κάνω, θα προλάβω;  Πρόσεχε τα σκαλιά το πλατύσκαλο δεν μας χωράει όλους, μη φωνάζεις ενοχλούμε τον Κυρ. Γιάννη που μένει από κάτω, μην χτυπάς την μπάλα ακούγεται.  Στο πεζοδρόμιο πρέπει να περπατάς, ναι ξέρω έχουν παρκάρει αυτοκίνητα, τέλος πάντων όταν είναι ελεύθερο να περπατάς στο πεζοδρόμιο. Ο μικρός μας έκλαιγε έξι μέρες εκλιπαρώντας να επιστρέψουμε και η μικρή να μη φύγουμε γιατί στον Πειραιά έχει μαγαζιά!!!!
Επιστρέψαμε και το μυαλό βρήκε πάλι τις συνήθειές του. Ένα Χ σε όλες τις παραπάνω σκέψεις και μένει χώρος για όλες τις άλλες.

Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν για να ξεχάσω τους ρυθμούς της πόλης. Κάποτε μου έλειπαν οι ρυθμοί της, τώρα δεν θυμάμαι πώς τους άντεχα.

Καλώς σας βρίσκω και πάλι!



1 Νοε 2011

ένα τραγούδι και ένας αγώνας..

Νοέμβρης του 1984 ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή του Πολυτεχνείου στο Λύκειο που φοιτούσα. Είχαμε φτιάξει μια μικρή ορχηστρούλα και θα τραγουδούσαμε τραγούδια του Πολυτεχνείου για τη γιορτή. Μέσα στα γνωστά τραγούδια περιέλαβα και ένα νέο άγνωστο τραγούδι σε στίχους και μουσική του δασκάλου  μου, το οποίο έγινε αμέσως το αγαπημένο τραγούδι όλων μας.



Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
στις δικές μου τις μέρες υπέφερα
τώρα που θα ρθει η δική σου σειρά 
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα

τράβα ψηλά κι από μας πιο ψηλά
κι απ' τον ήλιο ακόμα ψηλότερα
Νέα γενιά της ειρήνης γενιά
μην αφήσεις να γίνουν χειρότερα

Όταν το τραγουδήσαμε στο τέλος της γιορτής έγινε χαλασμός, άρεσε σε όλους.. μάλιστα με πλησίασαν μέλη από διάφορες νεολαίες κομμάτων και το ζητούσαν για να το κάνουν ύμνο τους. Φυσικά και αρνήθηκα πριν καν ρωτήσω τον δημιουργό του τραγουδιού. Από τη στιγμή που την πρόοδο και την ανύψωση την διεκδικεί ένα κόμμα, αυτομάτως παύει να υφίσταται.



Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε και φέρνω στη μνήμη μου το τραγούδι, τα παιδιά, τα όνειρα που κάναμε, μη ξέροντας τι μας περιμένει βγαίνοντας από τον προστατευτικό κλοιό του σχολείου και της οικογένειας στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας.
Όλοι θέλαμε να πάμε ψηλότερα να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, όμως το υψηλότερο και το καλύτερο είναι πολύ σχετικό για τον καθένα. Θα έλεγα πως στο τέλος ο καθένας έκανε το καλύτερο για τον εαυτό του αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Δεν είναι καθόλου παράξενο, τώρα που χρειάζεται να ενωθούμε να μην ξέρουμε πώς. Ξεχάσαμε να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε τον διπλανό μας, αντιθέτως τον αντιμετωπίζουμε με καχυποψία και πολλές φορές ξεσπάμε πάνω του όλη την αγωνία και τον θυμό μας.




Όμως, μέσα στην γενική τρέλα και την μαυρίλα της εποχής, κάποιες φλόγες μένουν ακόμη να καίνε μέσα στο σκοτάδι και το φως τους να φτάνει πολύ ψηλά "κι απ' τον ήλιο ακόμη ψηλότερα"
Ο λόγος για έναν αθλητή, όχι κατ' επάγγελμα, που τρέχει, τρέχει, τρέχει και μέσα από το τρέξιμο διδάσκει και διδάσκεται ζωή.
Η περιπέτεια από την συμμετοχή του στο "Σπάρταθλο 2011" ένας ακόμη λόγος να χαμογελάω με την σιγουριά πως τίποτα δεν χάνεται εκεί έξω όσο υπάρχουν Άνθρωποι!!!

Σας προτείνω να τον διαβάσετε... το κείμενο είναι λίγο μεγάλο αλλά αξίζει. Άλλωστε εκείνος ξεκίνησε να διανύσει σχεδόν 250 χιλιόμετρα σε μιάμιση ημέρα, τι είναι 5-10 λεπτά για ένα κείμενο που μας μεταφέρει στην μεγαλύτερη δοκιμασία ενός δρομέα;-)


υ.γ. η δεύτερη και τρίτη φωτογραφία είναι εκεί που γυρίζω τα μάτια μου  όταν θέλω να πάρω δύναμη.. για την πρώτη τι να πω.. λυπάμαι αλλά ελπίζω..
Καλό μήνα να έχουμε!


μουσική: La casa de la colina  το άκουσα για πρώτη φορά εδώ!




18 Οκτ 2011

11 λεπτά σοφίας από τον Eduardo Galeano

Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος ανάποδα, που ανταμείβει αυτούς που τον καταστρέφουν..

Είμαστε όλοι ίσοι στη μάχη για μια διαφορετική ζωή..

Ο ενθουσιασμός είναι μία βιταμίνη Ε που βγαίνει από μία Ελληνική λεξούλα που σημαίνει "να έχεις τους Θεούς μέσα σου" Κάθε φορά που βρίσκω πως οι Θεοί είναι μέσα σε έναν ή σε πολλούς, στα πράγματα, στη φύση, στα βουνά, στα ποτάμια, αυτό περιμένω να με πείσει πως η ζωή αξίζει τον κόπο..

Η ζωή είναι πολύ πέρα από τις μικρότητες και την πολιτική πραγματικότητα. Αν κερδίσεις ή αν χάσεις στη ζωή σου αυτό δεν αξίζει σε σχέση με τον άλλο κόσμο που σε περιμένει, τον πιθανό κόσμο. Στην κοιλιά αυτού εδώ περιμένει ένας διαφορετικός κόσμος. Δεν είναι εύκολο να γεννηθεί αλλά σίγουρα ζει μέσα στον κόσμο που υπάρχει τώρα...

Οι νέοι είναι αυτοί που τον ανακαλύπτουν. Οι νέοι που περιφρονούνται από τις εκλογές που διέπονται από τα συμφέροντα των κομμάτων. Οι νέοι δεν ψηφίζουν γιατί δεν πιστεύουν στην δημοκρατία που τους προσφέρουν. Όχι γιατί δεν πιστεύουν γενικά στην Δημοκρατία, δεν πιστεύουν σε αυτή την χειραγωγημένη Δημοκρατία στην ιδέα που απήγαγαν οι τραπεζίτες, οι ψεύτες πολιτικοί, το τσίρκο που προσφέρει ένα νέο νούμερο κάθε μέρα......






υ.γ. τα σχόλια θα περνούν για λίγο από την έγκρισή μου, γιατί η ασθένεια των ανώνυμων επιθέσεων εξαπλώθηκε πολύ..




17 Οκτ 2011

μία ανάσα..

Αφού δεν μπορούμε να παίξουμε γκαζάκια  σκαπέρδα μαντίλι και άλλα παιχνίδια που απαιτούν φυσική παρουσία για να εκτονωθούμε και να γελάσουμε λιγάκι- έως να ξεκαρδιστούμε δηλαδή- ας παίξουμε μπλοκοπαίχνιδο να χαλαρώσουν λίγο τα πνεύματα..



Αλήθεια πόσο καιρό έχετε να γελάσετε δυνατά; Θυμάμαι σε νεαρή ηλικία γελάγαμε με το παραμικρό, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση.. τώρα παίζουμε το εφτά!
Με κάλεσαν η Δάφνη Χρονοποπούλου που αν και βρίσκεται πολύ κοντά μου την ανακάλυψα πρόσφατα,  το καλλιτεχνάκι μας η Roadartist και η καινούργια και αγαπημένη φίλη Tante Kiki. Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία στο παιχνίδι.

Θα γράψω εφτά μαθήματα ζωής που πήρα έως τώρα..

* από πολύ μικρή αρνιόμουν να πονέσω. Ότι και αν συνέβαινε στο σώμα μου εγώ ανέκφραστη και πεισμωμένη το άντεχα. Οι γιατροί με κοίταζαν με έκπληξη σε κάθε δοκιμασία και εγώ κάθε φορά ένιωθα πιο δυνατή. Ώσπου κάποτε θαρρείς και μαζεύτηκε όλος εκείνος ο πόνος που αρνήθηκα και με χτύπησε αλύπητα, ώσπου παραδέχτηκα πως έχω το μέτρο το ανθρώπινο.
* ήθελα να μπορώ το ακατόρθωτο. Σήκωνα βάρη ασήκωτα, δούλευα σκληρά και ασταμάτητα, ριψοκινδύνεψα πολλές φορές.. ώσπου ήρθε η ώρα της ήττας. Δεν μπορεί κάποιος πάντα να νικά, πρέπει και να χάνει για να μάθει να αντέχει. Το "παν μέτρον άριστον" είναι μεγάλη σοφία.
* είχα πάντα την εντύπωση πως οι άνθρωποι είναι ειλικρινείς. Φυσικά την πάτησα πολλές φορές, αλλά ακόμη ξεγελιέμαι, γιατί δε θέλω να καίω τα χλωρά μαζί με τα ξερά.
* έχασα πολλές ευκαιρίες να εκφράσω αυτό που νιώθω και σκέπτομαι στους συνανθρώπους μου.. όχι πια, η ζωή δεν περιμένει..
* έμαθα να συγχωρώ.. έτσι βοηθώ εμένα να είμαι σε αρμονία με όσα με περιβάλλουν και δεν επηρεάζω αρνητικά όσους βρίσκονται απέναντι.
* Κατάλαβα, πως ο χειρότερος τρόπος να βλέπεις, είναι μέσα από τα μάτια μιας ομάδας, που σε καθοδηγεί και σε φανατίζει. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να χάσει κανείς την ελευθερία βούλησης και να στενέψει απελπιστικά τα όρια του νου.
* Ποτέ δεν φανταζόμουν πως κάποτε θα συνομιλώ με τόσους ανθρώπους και θα μοιράζομαι ότι έχει ανάγκη να ειπωθεί. Μέσα από την ανταλλαγή απόψεων ενισχύθηκε ακόμη παραπάνω η αίσθησή μου πως.. η πολυφωνία είναι που ομορφαίνει τον κόσμο μας, φτάνει να είναι καλοπροαίρετη και να προάγει την επιχειρηματολογία.

Να μην ξεχάσουμε και το βραβειάκι:-)



Ποιοι καλούνται να παίξουν. Νομίζω πως οι περισσότεροι έχετε λάβει κάλεσμα, η παρέα είναι κοινή. Όποιος θέλει φυσικά μπορεί να παίξει αλλά... πολύ θα ήθελα να δω bloggers που δεν ανοίγονται εύκολα να μας μιλήσουν για τον εαυτό τους όπως..
ο τσαλαπετεινός.. αλλά μέσα από τα κείμενα και τις φωτογραφίες του λέει τόσα πολλά..
ο Dodo.. όμως και εκείνος κάθε μέρα εκφράζεται μέσα από τα πολύ έξυπνα σκίτσα του..
η Maximus.. μήπως και βρει την πόρτα κι έρθει.. σαν πολύ ξεπόρτισε ο γατούλης;-)
η Selena.. γιατί κρίνω πως πρέπει να παίξει επειγόντως!!!!
η Lena Zip και η Mermy blue.. γιατί πολύ μας έλειψαν και πρέπει επίσης να κάνουμε κάτι να χαμογελούν, όπως όλα τα νέα παιδιά που δοκιμάζονται αυτή την περίοδο
η πεταλούδα.. γιατί έχει αργήσει πολύ να έρθει και ο Χειμώνας πλησιάζει. Μία πεταλούδα φέρνει την Άνοιξη ακόμη και στη βαρυχειμωνιά..
και τη γοργονίτσα μας που δεν την ξέρετε αλλά αξίζει να γνωρίσετε

Δεν θα πω άλλους, είστε πάρα πολλοί και αν νιώσετε την ανάγκη να μιλήσετε να το κάνετε, γι αυτό είμαστε εδώ.. άλλωστε όσους ανέφερα το έκανα για τσούγκλισμα:-)


υ.γ. Το παιχνίδι το έπαιξα για να χαλαρώσουμε, όχι για ν' αρχίσουν οι επιθέσεις από μερικούς μερικούς ανώνυμους. Παιδιά, το δήλωσα δεν χαλιέμαι, αλλά δεν θα απαντώ πια στις ανώνυμες επιθέσεις..

14 Οκτ 2011

με αφορμή μία είδηση

O άνθρωπος έχει μεγάλες αντοχές. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι τόσο δυνατό, που όταν χρειαστεί να προστατέψει τη ζωή του βρίσκει πάντα την δύναμη και τον τρόπο να το κάνει. Μία κουβέντα με ανθρώπους των 70 και άνω για τη ζωή που έζησαν και επέζησαν είναι αρκετή. Πόλεμος, πείνα (αληθινή), θάνατος, ορφάνια, αρρώστιες που τσάκιζαν τις πολυμελείς (ευτυχώς) οικογένειες, ξενιτιά..
Πάντα όμως έβρισκαν τον τρόπο... 
Σήμερα εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης καλούμαστε να θυμηθούμε τι σημαίνει επιβίωση και μέσα από την τέχνη της να κρατήσουμε την ψυχική μας υγεία και του συνόλου, μιας και αποτελούμε μέρος του. Όταν η ανεργία μας έχει χτυπήσει την πόρτα, όταν τα χρήματα, είτε αυτά που μας ζητούν είτε αυτά που θα θέλαμε για να σταθούμε με αξιοπρέπεια μέσα σε μια κοινωνία, δεν φτάνουν, τότε ήρθε η ώρα της δράσης, η ώρα της ενθύμησης. 

Υπάρχουν δύο τρόποι να ζει κάποιος. Ο ένας είναι να δουλεύει, να παίρνει χρήματα και με αυτά να αποκτά ότι χρειάζεται. Ο άλλος είναι να δουλεύει και να φτιάχνει και ότι χρειάζεται. Να συλλέγει την τροφή του και να την δημιουργεί, να χρησιμοποιεί τα χέρια του και το μυαλό του για τις ανάγκες του ίδιου και των  παιδιών του. Υπάρχει βέβαια και ένας τρίτος τρόπος, να απαιτεί τα δουλειά του πίσω, τα χρήματα που έπαιρνε, τη ζωή που ζούσε. Τον τρίτο τον απορρίπτω ως μάταιο, γιατί πολύ απλά λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν και δεν ξέρω αν στ' αλήθεια υπήρχαν ποτέ. Όποιος δεν ζούσε με λεφτά του αέρα το γνωρίζει πολύ καλά. Δεν λέω πως δε θα πρέπει να αντιδράσουμε, ναι στην αντίδραση αλλά όχι για να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Η ζωή μας ήταν λάθος και τα λάθη πληρώνονται. 



Αν υποθέσουμε λοιπόν πως δεν έχουμε αρκετά χρήματα για να ταΐσουμε τα παιδιά μας τι κάνουμε; 
1. αυτοκτονούμε
2. τα αφήνουμε νηστικά και περιμένουμε το Θείο μάννα
3. ζητιανεύουμε στα σκαλιά της εκκλησίας
4. μαζεύουμε σαλιγκάρια με την πρώτη βροχή, χόρτα, παίρνουμε μια σφεντόνα και παραμονεύουμε τον πρώτο λαγό που θα περάσει από μπροστά μας, ζητάμε από τη θεία στο χωριό να μας δώσει μία κότα για αρχή, ίσως να της περισσεύει και μία τσάπα κάπου θα βρούμε δύο τετραγωνικά χώμα...



Υπερβάλω ίσως λίγο, ίσως και όχι.. πάντως σε καμία περίπτωση δεν θα άφηνα τα παιδιά μου να πεινάσουν. Ούτε το παιχνίδι θα άφηνα να τους λείψει, γιατί πολύ απλά θα τους το φτιάξω, ούτε η μόρφωση θα τους λείψει γιατί οι τρόποι που μπορεί να μορφωθεί κάποιος είναι πάρα πολλοί και συχνά δεν βρίσκονται πίσω από τα θρανία. 
Δεν θα του χαρίσω πάντως μια ζωή στη μιζέρια. Οι παλιότεροι τα κατάφεραν θα τα καταφέρουμε κι εμείς, είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση γιατί έχουμε γνώσεις, την δύναμη της επικοινωνίας και θέλω να πιστεύω την αλληλεγγύη.. ήρθε η ώρα να θυμηθούμε και αυτήν την ξεχασμένη αξία. 



Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν η είδηση για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από υποσιτισμό. Ακούμε πολλά τελευταία και θα ακούσουμε πολλά περισσότερα. Αν πράγματι ισχύει αυτό, τότε αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι τροφή, αλλά πίστη στις δυνάμεις μας. Αν δεν μπορέσουμε να αναποδογυρίσουμε την δική μας ζωή πώς θα αναποδογυρίσουμε τον ντουνιά;

υ.γ. σήμερα το blog κλείνει τα τρία του χρόνια. Το ότι είμαι ακόμη εδώ είναι η απόδειξη για το τι σημαίνει για μένα αυτή η γωνιά. Ευχαριστώ όλους όσους περνάτε από εδώ και μου την κρατάτε ζεστή με την παρουσία σας. Με αγάπη.... και χαμόγελο:-)



13 Σεπ 2011

το "μεγάλο σχολείο"

Τα κοριτσάκια συνήθως έχουν αδυναμία στις νεράιδες. Έτσι και η δική μου, εξάχρονη πια, μου βγήκε νεραϊδοπαρμένη και από πολύ νωρίς  αναζητούσε φτερά, αέρινα ρουχαλάκια, μαγικά ραβδάκια και όλα τα νεραϊδικά αξεσουάρ. Ο αγαπημένο της χρώμα φυσικά το ροζ, τα παραμύθια με τις νεράιδες σε πρώτη προτίμηση και όταν ζωγραφίζει κάνει τα πάντα με φτερά. Τον εαυτό της, τα γατάκια της και όλη την οικογένεια! Είναι καιρός όμως τώρα που μου ζητά επίμονα τρόπο να πετάξει και ν' αποκτήσει αληθινά φτερά. Αρχικά σε αυτή την απαίτηση δεν έδωσα σημασία αλλά μετά από τον παρακάτω διάλογο άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να ανησυχώ;


- Τι ζωγραφίζεις εκεί Π.;
- Το δώρο που θα ζητήσω από τον Άη Βασίλη. 
(μην  μπερδεύεστε δεν ήρθαν τα Χριστούγεννα ούτε είναι παλιό, ο διάλογος έγινε μόλις εχθές)
-και τι θα ζητήσεις από τον Άη Βασίλη;
-μία μηχανική πεταλούδα ρομπότ να πετάει και ρούχα νεράιδας μαζί με μηχανικά φτερά για μένα. Θα έχουν πάνω τους ένα κόκκινο κουμπί και ένα πράσινο. Όταν πατάω το πράσινο θα πετάω και όταν πατάω το κόκκινο θα σταματάω, έτσι και η πεταλούδα που θα πετάει μαζί μου.
-Θα πρέπει να σκεφτείς όμως πως ίσως δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να έχει πολύ μεγάλη μηχανή για να σηκώσει το βάρος σου και πώς θα πετάξεις με τέτοιο βάρος;
-Δηλαδή δε θα μπορέσω να πετάξω ποτέ; :-(
-ο μόνοι τρόποι που μπορεί να πετάξει ένας άνθρωπος είναι με αεροπλάνο, ελικόπτερο, ανεμόπτερο..
-μα εγώ θέλω να γίνω νεράιδα, αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω
-μάλλον αυτό δεν μπορεί να γίνει
-γιατί;
-το κάθε πλάσμα όταν γεννιέται είναι αυτό που είναι και δεν μπορεί να αλλάξει. Ο σκύλος μπορεί να γίνει γάτα, το πουλί δέντρο, ή το μυρμήγκι πεταλούδα; Έτσι και ένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει νεράιδα ή μία νεράιδα άνθρωπος. Άσε που αν γινόσουν νεράιδα δεν θα ζούσες πια μαζί μας αλλά έξω στα λουλούδια και στα δέντρα. Θα το ήθελες αυτό;
-μα μαμά, φαντάσου ένα λουλούδι να είναι σπίτι μου; Οι νεράιδες έχουν για σπίτια τους τα λουλούδια μόνο που είναι μικροσκοπικές... ποτέ δε θα μπορέσουν να φυτρώσουν φτερά στην πλάτη μου;
(Εδώ ξέφυγαν και μερικά δάκρυα)
Αν με γεννούσατε εσείς νεράιδα θα είχατε φτερούγες, αλλά είσαστε άνθρωποι.. μου λέει απογοητευμένη... μα εγώ υποσχέθηκα να γίνω νεράιδα όταν μεγαλώσω.
-που το υποσχέθηκες;
-στον δικό μου εαυτό..


Ήρθε και η ημέρα που πήγαμε στην Πρώτη, στο μεγάλο σχολείο όπως το λέει, στο Δημοτικό. Ανυπομονούσε πολύ, ποιος ξέρει πώς το φανταζόταν;
Ξεκινήσαμε με ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΝΑΠΑΥΣΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΝΑΠΑΥΣΗ και ακολούθησαν οι σαφείς και αυστηρές οδηγίες. Αν σπάσετε ένα τζάμι θα το πληρώσουν οι γονείς σας, αν πετάξετε ένα σκουπίδι κάτω θα... αν αργήσετε το πρωί θα... ένα πρωτάκι έβαλε τα κλάματα.. μην κλαίτε, μην αγκαλιάζεται το παιδί σας. Αν είχα στα χέρια μου μία πέτρα ευχαρίστως θα την πετούσα. Η μικρή μου γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δε θα το ξεχάσω ποτέ..

Καλωσήρθες στον κόσμο μικρή μου.. μάθε ότι μπορείς από αυτόν, αλλά ποτέ να μην γίνεις σαν κι αυτόν. Η αγάπη είναι η πιο δύσκολη τέχνη και δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο...


1 Σεπ 2011

επιστροφή στο... καλοκαίρι:-)

Ο Αύγουστος μέχρι και την πρότελευταία του ημέρα, μας μαύρισε πολύ και βγήκαν οι ζακέτες από τα μπαούλα. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει όμως, μας θύμισε πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ. 



Οι τελευταίοι επισκέπτες μας έχουν σαλπάρει γι αλλού, οι δρόμοι (σχεδόν) άδειοι και οι παραλίες το ίδιο.  Εμείς όμως εδώ... οι τυχεροί, οι τυχεροί :-)



Τώρα που οι δουλειές μας λιγόστεψαν, ήρθε το καλοκαίρι για να το χαρούμε... και η παραλία όοοολη δική μας!!!



Καλό μήνα να έχουμε..

.. και καλή δύναμη σε όλους μας!


κάπως έτσι:-)





5 Αυγ 2011

γεύσεις καλοκαιρινές

Υποσχέθηκα ένα μικρό οδοιπορικό στα φρούτα του κήπου μα προτίμησα να παρουσιάσω την βασίλισσα του καλοκαιριού.. την ντομάτα! Το καλοκαίρι οι ντομάτες είναι στην εποχή τους και είναι νόστιμες, πολλές και φτηνές! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι πως κάθε χρόνο, πρώτα με τη γιαγιά και αργότερα με την μητέρα μου φτιάχναμε  σάλτσα για τον χειμώνα. Συνεχίζω πια μόνη μου με την πραμάτεια του κήπου μου. Αν και δεν γράφω συνταγές σε ετούτο το blog  θα κάνω μια εξαίρεση και θα γράψω για τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις ντομάτες, σαν καλές νοικοκυρές χιχι:-)

Και ξεκινώ.. μαζεύουμε από το φυτό ή αγοράζουμε πολλές και ώριμες ντομάτες τις ξεπλένουμε και κόβουμε τα σημεία που έχουν κάποιο σημάδι ή και ένα μικρό χάλασμα. Ότι αφαιρέσαμε από τις ντομάτες το πηγαίνουμε στα ζώα ή στην ανακύκλωση για το κομπόστ. Κόβουμε τις καθαρές ντομάτες με το φλούδι τους στη μέση ή στα τέσσερα ανάλογα με το μέγεθός τους και τις τοποθετούμε μέσα σε μεγάλο τρυπητό με λίγο θαλασσινό αλάτι (από τον βράχο ή της αγοράς.. δεν είναι όμως το ίδιο) για να στραγγίξουν. Σκεπάζουμε το τρυπητό με ένα τούλι για να μην πάνε οι μύγες και τα ζώα...


και το αφήνουμε στον ήλιο για ένα εικοσιτετράωρο ανακατεύοντας δύο τρεις φορές ώστε να τις δει όλες ο ήλιος. Παίρνουν πολύ όμορφη μυρωδιά και στραγγίζουν πολύ καλά.
Στη συνέχεια τις περνάμε από τον μήλο του πουρέ..



...ώστε να ξεχωρίσουμε την σάρκα από τα φλούδια τους..
Σε αυτό το σημείο έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή είναι να βράσουμε την σάρκα από τις ντομάτες μέχρι να φύγει όλο το νερό και κατόπιν την τοποθετούμε σε αποστειρωμένα βάζα κλείνοντας αεροστεγώς. Για να το πετύχουμε αυτό, αφού πλύνουμε τα βάζα μας τα τοποθετούμε για 10' στον φούρνο ανάποδα στους 100C μέχρι να στεγνώσουν τελείως και τα γεμίζουμε με την ζεστή σάλτσα μέχρι επάνω, κλείνουμε με τα καπάκια τους και αναποδογυρίζουμε μέχρι να κρυώσουν.


Η δεύτερη επιλογή είναι να αφήσουμε την σάρκα της ντομάτας ξανά στον ήλιο για 10 περίπου ημέρες, αφαιρώντας συχνά το νερό που μαζεύεται στο κάτω μέρος του σκεύους έως ότου φύγει όλη η υγρασία και μείνει μόνο μια παχιά πάστα από ντομάτα, την οποία φυλάμε και πάλι σε αποστειρωμένα βάζα.
Σε αυτή την περίπτωση η σάλτσα μας θα είναι πιο "δυνατή" σε αλάτι, ίσως ελαφρώς πιο ξινή, αλλά ιδιαίτερα μυρωδάτη!

Ένας άλλος τρόπος επεξεργασίας είναι να φτιάξουμε λιαστές ντομάτες για τις σαλάτες και τα φαγητά μας. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλά να χρησιμοποιήσουμε την ποικιλία κομιντόρια, δηλαδή τις μακρόστενες ντομάτες, που δεν έχουν πολλά υγρά.
Τις πλένουμε, τις κόβουμε στη μέση και τις αραδιάζουμε με το κομμένο μέρος προς τα επάνω σε ένα ταψί. Αλατίζουμε καλά με θαλασσινό αλάτι, σκεπάζουμε με τούλι και αφήνουμε για 10 μέρες περίπου στον ήλιο μέχρι να αφυδατωθούν καλά.


Στην αρχή θα βγάλουν πολλά υγρά που θα εξατμιστούν με τον ήλιο. Όταν θεωρήσουμε πως είναι έτοιμες τις τοποθετούμε μέσα σε αποστειρωμένα βάζα και συμπληρώνουμε ελαιόλαδο για να συντηρηθούν.



Μπορούμε όμως να τις δέσουμε με ένα σπάγκο και να τις φυλάξουμε σε τουλπάνι ώστε να περνάει ο αέρας.
Η δουλειά δεν είναι λίγη αλλά πιστέψτε με αξίζει, ειδικά αν οι ντομάτες είναι δική μας παραγωγή.

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας :-)


28 Ιουλ 2011

το χρονικό ενός ανατέλλοντος ήλιου


 

 υ.γ. Σε επόμενο post θα αναρτήσω το χρονικό του καρπουζιού και του πεπονιού χαχα :-)

Να περνάτε όλοι καλά!






2 Ιουλ 2011

Από μικρό και από τρελό..




Απόγευμα Παρασκευής (χθες) και η οικογένεια βγήκε για έναν περίπατο δίπλα στη θάλασσα.
Η μαμά με την κόρη μπροστά και ο μπαμπάς με τον γιο μερικά μέτρα πιο πίσω..

- μπαμπά τα κορίθκια πολύ απομακρύνθηκαν
- δεν πειράζει θα τις προλάβουμε
-πάμε γρήγορα μη τις πιάθει η αθτυνομία
-η αστυνομία δεν πιάνει τα καλά κορίτσια
-πιάνει μόνο τα κακά κορίθκια;
-τα κακά κορίτσια και τα κακά αγόρια
(μετά από λίγο φανερά προβληματισμένος)
-μπαμπά.. δεν είμαι και τόθο θίγουρος......


..και εδώ ένας από τους "κακούς" που τις έφαγε από την αθτυνομία...

Καλό μήνα είπαμε;



υ.γ. η δεύτερη φωτογραφία είναι από ένα μαγαζάκι-μπακάλικο, από αυτά που πουλούσαν τα πάντα και που έμεινε κλειστό από τον θάνατο του ιδιοκτήτη του και μετά εδώ και πολλά χρόνια. Η πόρτα του δεν πρέπει να άνοιξε από τότε.  Τα πράγματα παραμένουν στη θέση τους ανέγγιχτα έχοντας επάνω τους μόνο τα αποτυπώματα του συχωρεμένου του Ζαννή, αν θυμάμαι καλά το όνομά του. 





16 Ιουν 2011

Ο Ένας!

Κοντοζυγώνω τρία χρόνια στο blog και για πρώτη φορά έχω τόσες αναρτήσεις στα πρόχειρα, χωρίς να δημοσιεύω καμιά. Αν με ρωτήσεις πώς νιώθω θα σου πω τίποτα. Ένα τίποτα βασανιστικό και αρρωστημένο όπως και η οικονομική θύελλα διαρκείας που χτύπησε τη χώρα. Μια θεομηνία που ξεγύμνωσε την σύγχρονη ιστορία μας και που οι πρωταγωνιστές της επιμένουν να μη παραδέχονται τη γύμνια τους.

Αν πρόσεξες δε μιλάω για τη γύμνια των πολιτών. Οι πολίτες ήταν οι κομπάρσοι που έκαναν τα κέφια των "αστέρων" με το αζημίωτο φυσικά. Οι εκάστοτε πολιτικοί έριχναν το δόλωμα και τα ψάρια τσιμπούσαν. Διαμόρφωσαν χαρακτήρες χωρίς να συναντούν αντιστάσεις, ευτυχώς όχι από όλους. Όμως εδώ που φτάσαμε λίγη σημασία έχει. Ακόμη κι αν ήσουν ο κομπάρσος δεν είναι αργά να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου κι ας χάσεις τη βολή σου, αν δεν την έχεις ήδη χάσει, γιατί....

* Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μία ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας. Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι.
Γιατί ένας στα πέρατα τ' ουρανού και της γης αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί εμείς έχουμε ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε.
Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Ανάγκη, όπως σ' ένα στρατό που μάχεται, η σωτηρία του παραστάτη σου*


υ.γ. Μια εικόνα και δυο λόγια από ένα φίλο καρδιάς είναι αρκετά να μας χαρίσουν το φως που είναι πάντα εκεί κι ας μας διαφεύγει. Αυτή είναι η εικόνα που για μένα σήμανε και χίλιες λέξεις, όσες και τα παιχνιδίσματα του φωτός μέσα στο σκοτάδι του βυθού.. 



..και τα λόγια... από την μια φορά κι ένα τρελό, που γίναν η αφορμή να πάρω βαθιά ανάσα και να συνεχίσω.

"την ψυχή μας δεν μπορεί κανείς να την αλώσει
άμα τη χάσουμε ας ξέρουμε πως μόνοι μας την παραδώσαμε
ο δρόμος του καθενός μας άλλωστε είναι τόσο πλατύς και φωτεινός όσο και η μέσα του άπλα
και χρέος μας να μην αφήσουμε ετούτο το σκότος να καταπιεί το όποιο φως - ίσως η ουσιαστικότερη και δυσκολότερη αντίσταση.
από εκεί όμως ξεκινούν όλα!!!"  

Λενιώ μου.. σ' ευχαριστώ!


*Νίκου Καζαντζάκη από την "Ασκητική"

Katie Melua - Just Like Heaven



18 Μαΐ 2011

Ουπς!!!


Να που καλοκαίριασε.. η θερμοκρασία ανέβηκε, τα σύννεφα αραίωσαν (μόνο στον ουρανό) και το βλέμμα άρχισε να κοιτά με ανυπομονησία τη θάλασσα, αναμένοντας λίγο ακόμη να ζεστάνει.
Είπα και εγώ να αφήσω για λίγο τις συνήθεις σκέψεις και να απολαύσω τη φύση που αλλάζει ραγδαία και από πράσινη παίρνει όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του χρυσού.

Βγήκα λοιπόν στον κήπο με άλλη διάθεση, ξεχορτάριασα τα φασόλια, φρόντισα τα νέα φυντάνια, μάζεψα βότανα, οργάνωσα τα ποτίσματα και πανευτυχής που κατάφερα να διώξω τις μαύρες σκέψεις, ξεκίνησα έναν περίπατο χαζεύοντας τον καταγάλανο ουρανό και φυσικά με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια και παρέα το νέο μέλος της οικογένειας τον Φρέντυ! 


Δεν σας έχω συστήσει, όμορφος δεν είναι; Ο Φρέντυ θα γίνει μεγάλος σκύλος και ήδη δείχνει απίστευτη εξυπνάδα και πίστη στην οικογένεια. Κακά τα ψέματα, νιώθουμε όλοι πιο ασφαλής που τον έχουμε στην παρέα μας και οι καιροί δεν είναι καθόλου εύκολοι. Προχθές ακούσαμε πως σε ένα σπίτι τη νύχτα, μπήκαν κάποιοι και πήραν τα τρία γουρουνάκια και τις σαράντα κότες που είχε η οικογένεια. Μάλιστα τα έσφαξαν επί τόπου και οι ιδιοκτήτες όταν ξύπνησαν βρήκαν μόνο τα κεφάλια τους.. 

Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.. εκεί που περπατούσα ανέμελη και αποφασισμένη να το παίξω αισιόδοξη* ένα δυνατό ΚΡΑΚ και διπλώθηκα στη μέση του χωραφιού βλέποντας με έκπληξη το βραχάκι που έχασκε κάτω από τα πόδια μου. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πέρασαν από το μυαλό μου (όσο έχει απομείνει) όλες οι υποχρεώσεις και εργασίες επείγουσες και αναγκαίες που είναι να γίνουν στο πολύ εγγύς μέλλον και με πιάνει απελπισία. Ο πόνος όσο δυνατός κι αν ήταν ωχριούσε μπροστά στην προοπτική της κουτσής Μαρίας που δε θα μπορούσε να κουνήσει ρούπι. 
Συμπέρασμα.. δεν περπατάμε σε ανώμαλο έδαφος κοιτώντας τον ουρανό, με ένα μικρό παιχνιδιάρη σκύλο να μπλέκει στα πόδια μας και δεν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την οικτρή πραγματικότητα κάνοντας πως δεν την βλέπουμε.

*-Μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος ακόμη κι όταν καταγράφει (ρεαλιστικά) μια αδιέξοδη πραγματικότητα?
 -Αισιόδοξος είναι αυτός που ενώ όλα γύρω του βουλιάζουν, εκείνος παραμυθιάζεται πως όλα πάνε καλά και μάλιστα δίχως να κάνει τίποτε γι αυτό?

Απορίες από κουβέντες που γίνονται με αφορμή την κρίση ΜΑΣ!

υ.γ. επιστρέφω γρήγορα στους τάκους.. σαν πολύ ξεπόρτισα;-)



11 Μαΐ 2011

Γιατί δεν αντιδρούμε?

Το άρθρο που ακολουθεί το δανείστηκα από το Ξάνθη Φιλοσοφείν όπου εκεί αναφέρει και την πηγή. Απαντά στο ερώτημα της εποχής.. γιατί δεν αντιδρούμε? Έχω καταλάβει από τη συναναστροφή με τους ανθρώπους γύρω μου πως δεν αναρωτιόμαστε όλοι. Ίσως αυτό να είναι και το πρόβλημα....


Δίχως αμφιβολία αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία την μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση μετά την κατοχή της ναζιστικής Γερμανίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά έχουμε πάλι κατάλυση εθνικής κυριαρχίας αλλά η επίτευξή της πραγματοποιήθηκε με διαφορετικά εργαλεία.
Τότε την περίοδο 1941-44 χρησιμοποιήθηκαν Στούκας και τεθωρακισμένα πάντσερ ενώ σήμερα χρησιμοποιούνται τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Οδεύουμε προς την ίδια κατάληξη. Κατάλυση του συντάγματος και της εθνικής κυριαρχίας, οικονομική καχεξία , ανεργία, ανέχεια σε τεράστιες κοινωνικές ομάδες της χώρας.
Τον τελευταίο χρόνο κατέρευσαν τα πλέον βασικά κοινωνικά κεκτημένα τα οποία δεν άγγιξαν τόσες κυβερνήσεις μετά τον πόλεμο (ακόμα και η επταετής δικτατορία).
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι απλό. Γιατί δεν αντιδρούμε? Γιατί αυτή η παθητικότητα? Καταστρέφουν την Ελληνική κοινωνία με ταχύτατους ρυθμούς και εμείς είμαστε σχεδόν άπραγοι . Γιατί?
Υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι , οικονομικοί, κοινωνικοί, ψυχολογικοί και ίσως πολλοί άλλοι. Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε μερικούς.


*Αποθέματα καταθέσεων: Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σχεδόν 200 δις. Euro καταθέσεις των Ελλήνων στις «Ελληνικές» τράπεζες πράγμα που σημαίνει οικονομικό απόθεμα στην ύστατη ώρα ανάγκης που λειτουργεί ανασταλτικά σε βίαιες αντιδράσεις μεγάλου τμήματος του Ελληνικού λαού (πιο απλά δεν έφτασαν ακόμα στο αμήν).


*Παραοικονομία: Οι περισσότεροι οικονομολόγοι την εκτιμούν να φτάνει το 40% ως και 50% του ΑΕΠ της χώρας. Χρήματα που δεν δηλώνονται στην εφορία ΟΜΩΣ κυκλοφορούν στην αγορά και «υποκαθιστούν» ως ένα βαθμό το κλείσιμο της τραπεζικής στρόφιγγας.


*ΜΜΕ: Τα μέσα μαζικής ενωμέρωσης τα οποία έμμεσα στηρίζουν το μνημόνιο (είτε γιατί έχουν συμφέροντα με την παρούσα κυβέρνηση-βλέπε κρατικές διαφημίσεις,μεγάλα δημόσια έργα- είτε γιατί θα έχουν πρόσβαση στο πακέτο βοήθειας 110 δις της ΕΕ.) Με δεδομένη , δυστυχώς , την προσκόληση που έχει το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού στην προκατασκευασμένη ενημέρωση των ΜΜΕ έχει αδρανοποιηθεί από την μαζική πλύση εγκεφάλου που δέχεται καθημερινά.



*Μεγάλος κομματικός στρατός: Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες με τη διόγκωση του Δημόσιου τομέα δημιουργήθηκε ένας τεράστιος κομματικός στρατός που πλησιάζει τα 2.000.000 ψηφοφόρους (υπολογίστε 800.000 δημοσίους υπαλλήλους μαζί με τις οικογένειές τους). Αυτός ο «στρατός» είναι κλειδωμένος σχετικά με τα κριτίρια πολιτικών επιλογών. Σε αυτή την τεράστια κοινωνική ομάδα τα πολιτικά, κοινωνικά,εθνικά, ιδεολογικά κριτίρια είναι εξαφανισμένα παντελώς. Κυριαρχεί ολοκληρωτικά ο κομματάρχης που με διόρισε. Το πρόβλημα είναι ότι ο κομματικός αυτός στρατός είναι ο καθοριστικός παράγων σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Τώρα σε ποιο εκλογικό σχηματισμό ανήκει αυτός ο στρατός, το αφήνουμε στη κρίση σας.


*Ιδεολογική κοινωνική μηχανική. Δυστυχώς πέτυχαν να μας εμφυτέψουν βαθιά στο υποσυνείδητο τα ιδεολογικά κατασκεύασματα περί σοσιαλισμού , καπιταλισμού,δεξιάς,αριστεράς και άλλων πολλών. Ο κυρίαρχος κανόνας σε αυτά τα ιδεολογήματα είναι ο εξής: Οι κοινωνικά ευαίσθητες κυβερνήσεις που αγαπούν το λαό είναι οι σοσιαλιστικές-αριστερές ενώ οι κοινωνικά ανάλγητες είναι οι δεξιές. Με βάση αυτό τον κανόνα είναι αδύνατον σε «δεξιές» κυβερνήσεις να πάρουν τέτοια μέτρα. Οι πλέον αποτελεσματικές για να το πετύχουν είναι οι «σοσιαλιστικές-αριστερές». Και αυτό το ιδεολόγημα έχει μετουσιωθεί σε πιστεύω για την συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας και ουδετεροποιεί τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς που μπορεί να οδηγήσουν σε μία συνειδητοποιημένη συλλογική αντίδραση.


*Η ψυχοσύνθεση του Έλληνα : Ο ατομικισμός και Εγωϊσμός του Έλληνα, που αποτέλεσε το βασικό συστατικό (στη θετική του εκδοχή) της δημιουργίας του πολιτεύματος της δημοκρατίας, είναι η τροχοπέδη σήμερα για οργανωμένη και συλλογική δράση. Έχουμε μία βασική ψευδαίσθηση. Την ψευδαίσθηση ότι δε ζούμε σε κοινωνίες αλλά σε μικρόκοσμους ή ακόμα και σε μικρούς κλειστούς γυάλινους πύργους. Δε μας αγγίζει όταν ένα εργοστάσιο κλείνει και μένουν άνεργοι 250 εργαζόμενοι ή όταν μία μεγάλη επαγγελματική και κοινωνική ομάδα πλήτεται βάναυσα από σκληρά οικονομικά μέτρα. Τι μας νοιάζει αφού εμείς έχουμε δουλειά? ΛΑΘΟΣ. Σε συνδυασμό μάλιστα με την προώθηση από τους πλανητικούς «ηγέτες» του ατομικού μοντέλου ζωής και την κατακρήμνηση της συλλογικότητας αποτελεί λογικό επακόλουθο η απάθεια της Ελληνικής κοινωνίας.


*Το Τέλος των συνδικαλιστών: Πολύ βασικό. Η συνδικαλιστική ηγεσία που θα αποτελούσε τον κινητήριο μοχλό για οργανωμένη κοινωνική αντίδραση έχει εξαγοραστεί πλήρως. Διατήρησε τα αποκλειστικά δικά της κεκτημένα προδίδοντας με τον χειρότερο τρόπο τους συμπολίτες τους . Τα τεχνάσματα μάλιστα των 24ωρων απεργιών περισσότερο λειτουργούν ως στιγμιαία εκτόνωση της λαϊκης οργής παρά συγκροτημένη μέθοδος αντίστασης.


Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλους λόγους για την ανύπαρκτη σχεδόν αντίδραση της Ελληνικής κοινωνίας στα μέτρα του ΔΝΤ. Οι παραπάνω είναι πολύ βασικοί και δυστυχώς λειτουργούν συνδιαστικά. Ο εντοπισμός των αιτιών της μη αντίδρασης του Ελληνικού λαού αποτελεί το πρώτο στάδιο. Το επόμενο βήμα θα είναι οι τακτικές που πρέπει να ακολουθήσουμε για συλλογική δράση.





1η και 2η φωτογραφία εδώ και εδώ αντίστοιχα





3 Μαΐ 2011

Πένθος

Μισώ το μαύρο.. 
μα ζω σε μια χώρα που δεν προλαβαίνει να βγάλει τα μαύρα..
κάθε μέρα πένθος..
για τα δικαιώματά μας
την ελευθερία μας 
την αξιοπρέπειά μας
τον πλούτο της χώρας μας
την ανθρωπιά μας
τον πολιτισμό 
την παιδεία 
την υγεία

Αν δεν συναντούσα ποτέ την Ελένη, τον Αποστόλη, τη Μαρία, τον Κώστα, τον Νίκο, την Αριάδνη, τον Δημήτρη, τον Βαγγέλη, την Αντιγόνη, τον Γιώργο, τη Βίκυ, τον Σταύρο , την Κική, το Θοδωρή, την Βάσω, την Όλγα, την Κάκια, τον Γιάννη, τη Στεφανία, την Φρατζέσκα, τον Αντώνη, την Πέλα, τον Φώτη, τη Νέλλυ, τον Μάρκο, την Γωγώ, την Ευαγγελία, τη Χριστιάνα, τον Κωνσταντίνο, την Μυρτώ, τον Φίλιππο, τη Χαρά, τον Τόλη, τη Νεφέλη, τον Ντίνο, την Υπατία, τη Ρεγγίνα, την Βιβή, την Αγγελίνα, ένα ξωτικό, ένα αστέρι, μία πεταλούδα, έναν τσαλαπετεινό, ένα χελιδόνι, έναν ταξιδευτή, το κύμα, το φεγγάρι, τον ήλιο, τη βροχή..... θα έλεγα πως σε αυτόν τον τόπο επιβιώνουν μόνο οι κατσαρίδες...


Καλό σου ταξίδι "καλέ μας Άνθρωπε"...