28 Οκτ 2010

Σύμβολα


Το σύμβολο της πίστης



 το εμβατήριο της προτροπής και της εμψύχωσης 



το εθνικό μας σύμβολο



στα χέρια των παιδιών




και των πιο μικρών 



και αυτό της παράδοσης



Όλα μαζί πρωταγωνιστές για τρεις τέσσερις μέρες το χρόνο. Είναι και η ιστορία που πρωταγωνιστεί, να μάθουν οι νεότεροι να θυμούνται οι παλαιότεροι. Εβδομήντα χρόνια δεν είναι πολλά, κάποιοι από αυτούς που έγραψαν την ιστορία ακόμη ζουν. Όπως ζουν και αυτοί που έγραψαν τις μαύρες σελίδες της. Από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας ίσως να είχαμε πιο πολλά να μάθουμε, γι αυτές όμως δεν μιλάει κανείς. Το μυαλό πήγε άθελά του εκεί όταν άκουσα την εξιστόρηση για το ένδοξο ΟΧΙ και την αντίστασή μας στα χρόνια της κατοχής. Μετά; Τι έγινε μετά; Τι γίνεται τώρα;;;;


14 Οκτ 2010

δύο!

Πάνε δύο χρόνια που άνοιξε ετούτο το blog και συνέπεσε με την μεγάλη αλλαγή που κάναμε και από την πρωτεύουσα βρεθήκαμε στο νησί. Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη και του blog και της καινούργιας ζωής μου εδώ. Ο τόπος γνωστός  και αγαπημένος, όμως η αίσθηση της μόνιμης κατοικίας μακρυά από το κέντρο που χτίστηκε τόσα χρόνια μια ολόκληρη ζωή, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.


Η ανάγκη να πληροφορηθώ από το διαδίκτυο για ιατρικά θέματα όσον αφορά τα παιδιά που ήταν μικρά, ήταν η αφορμή για την πρώτη γνωριμία με τον υπολογιστή. Έτσι έπεσα πάνω σε δυο τρία blogs και πολύ γρήγορα μπήκα στον πειρασμό να δω πώς είναι να γράφεται κανείς στο blogger. Όταν είδα πως δεν μπορώ να το πάρω πίσω (έτσι νόμιζα τότε) πανικοβλήθηκα.. και τώρα τι κάνουμε; Ήλπιζα πως ότι κάνω δε θα το δει κανείς και ξεκίνησα το ψάξιμο. Μετά ήρθε το πρώτο σχόλιο.. και πάλι πανικός! Ήρθε και το δεύτερο.. και τότε άρχισα δειλά δειλά..  να επικοινωνώ!
Αυτό που μπορώ να πω μετά από δύο χρόνια, είναι ότι η ένταξή μου στη γειτονιά των blogs με άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο. Ο κόσμος μου γέμισε χρώματα, συναισθήματα, ποιότητα, αλήθειες αλλά και ψέματα.. όλα μαζί, μου άνοιξαν έναν ορίζοντα  που δεν φανταζόμουν ποτέ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν έναν ξεχωριστά για όλα αυτά, μα ο κατάλογος θα είναι πολύ μεγάλος..  από όλους τους φίλους έχω αντλήσει απίστευτες ομορφιές  και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσω ακόμη για πολύ.


Σήμερα αν με ρωτούσε κάποιος αν θέλω να γυρίσω πίσω θα έλεγα Π Ο Τ Ε !!!
Η τεχνολογία συμπληρώνει τις τυχόν ελλείψεις και το περιβάλλον προσφέρει πολλά και ανεκτίμητα δώρα σε όλους μας! Γι αυτό όποιος έχει κάποιο χωριό να τον περιμένει τους καλοκαιρινούς μήνες ας το σκεφτεί λίγο πιο σοβαρά, μήπως και τον φιλοξενεί όλο το χρόνο, ειδικά αυτή τη χρονική συγκυρία που όλα καταρρέουν.

Λόγω της ημέρας κερνάω μυρωδιές από μεθυστικό βασιλικό..


τριανταφυλλάκια πασπαλισμένα με σταγόνες βροχής από τον κήπο μου..


τη θάλασσα του φθινοπώρου στη σκοτεινή...


και τη φωτεινή της πλευρά..


λίγο από τον ουρανό που τόσο αγαπώ...


και μία σκηνή που έτυχε να αποθανατίσω την περασμένη Κυριακή στην καθιερωμένη βόλτα μας στο γιαλό.


Να είστε όλοι καλά!


1 Οκτ 2010

έκστασις












Το μικρό μου το παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο στον τοίχο τ' ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε 
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να 'ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι
τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Κική Δημουλά


υ.γ. Οι φωτογραφίες είναι από την καθημερινή μας διαδρομή για το σχολείο και τα παιδιά το πλατύ χαμόγελο στη ζωή. 

Καλό μήνα!