27 Σεπ 2010

Ήρθα για να παίξω..

... και ευχαριστώ πολύ τη Talisker που με κάλεσε και με έβγαλε από την κρυψώνα μου:)
Το παιχνίδι λέει: μέσα σε 15 λεπτά να βρω και να πω 15 τραγούδια που έχω αγαπήσει πολύ. Σε 15 λεπτά αποκλείεται..  όποιος το καταφέρει θα έχει δώρο! Το 15 είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Ποιο να πρωτοδιαλλέξω όταν 43 χρόνια έχω ακούσει χιλιάδες τραγούδια μουσικές από δεκάδες είδη, τόπους, εποχές και πολλά μα πάρα πολλά αγάπησα; 
Όμως είχα πάντα μια αδυναμία με τα τραγούδια και τις μουσικές. Επειδή μελετούσα πολύ μα πάρα πολύ (μουσική) και δούλευα πολύ μα πάρα πολύ από νωρίς (16), η μόνη στιγμή που μπορούσα να ακούω μουσική ήταν στις μετακινήσεις μου με τα λεωφορεία. Γουόκμαν στα αυτιά, δύο λεωφορεία στο πήγαινε και δύο στο έλα,  τρεις ώρες στο δρόμο άρα και τρεις ώρες τραγούδια που ποτέ μα ποτέ δεν αναζήτησα τους δημιουργούς τους! Απλά άκουγα και ταξίδευα και καμιά φορά ξεχνούσα να κατέβω στη στάση μου:) 
Τώρα άλλαξαν οι συνθήκες και με τη βοήθεια του διαδικτύου (ω τι ανακάλυψη!) ψάχνω τα ακούσματα που με συνόδευαν στις ατελείωτες μετακινήσεις μου για πάνω από 20 χρόνια.



Ξεκινώ με αυτό που ακούγεται από το mix pod το air του J. S. Bach το οποίο άκουγα μια περίοδο που έπρεπε να είμαι ακίνητη στο κρεβάτι. Από τη μεγάλη τζαμαρία του τρίτου ορόφου του σπιτιού μου έβλεπα ένα σμήνος περιστέρια τις γνωστές "βούτες" που ξεκινούσαν ανεβαίνοντας κυκλικά προς τον ουρανό και αφού έφταναν σε ένα πολύ μεγάλο ύψος έπεφταν με τρομερή ταχύτητα προς τα κάτω και ξανά από την αρχή. Η μουσική ένιωθα πως ήταν γραμμένη γι αυτά.. ήταν η καλύτερη παρέα μου γιατί  όπως συνηθίζεται όταν αναγκάζεται κάποιος να περιοριστεί τότε μένει απελπιστικά μόνος.

Τώρα κλείστε το ραδιοφωνάκι για να ακούσετε τα υπόλοιπα.. και συνεχίζω με ένα soundtrack (θα μπορούσα να γεμίσω τον κατάλογο μόνο με soundtracks)  το θέμα από τη λίστα του Σίντλερ. Ίσως είναι το βιολί και μάλιστα του Itzhak Perlman, σίγουρα όμως είναι η υπέροχη μουσική του John Williams..


"Την επόμενη φορά που κάποιος θα φέρει έναν άγγελο, να ειδοποιήσει προηγουμένως, γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι στην καθημερινότητά μας να υποδεχόμαστε τέτοιας έντασης ομορφιά."
Για τη Lhasa De Sela και θα συμφωνήσω. "Ελένη" σ΄ευχαριστώ πολύ για όλα! 


Αυτό το κορίτσι είναι καταπληκτικό και αυτό το τραγούδι τελευταία ανακάλυψη..


To "Delicate" με τον Damien Rice υπέροχο τραγούδι και στίχοι θα συμφωνήσω με τον Delta..

We might kiss when we are alone
When nobody's watching
We might take it home
We might make out when nobody's there
It's not that we're scared
It's just that it's delicate...


Pink Floyd η καλύτερη παρέα της εφηβείας μου.. το συγκεκριμένο το αγαπώ πολύ όπως και το σουρεαλιστικό του βίντεο...


ήμουν στα 16 όταν στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας παιζόταν το "blues brothers". Από τότε το ξαναείδα αρκετές φορές και μόνο σε θερινά σινεμά:)


με αυτό είμαι έτοιμη να πάρω τα απολύτως απαραίτητα και να γυρίσω τον κόσμο..


αυτό το τραγούδι μου σπαράζει την καρδιά..


... είναι εκπληκτικοί κοιτάξτε τα πρόσωπά τους όσο παίζουν.. ευχαριστώ θερμά τον Επίκουρο που μου τους γνώρισε..


Αυτό το αφιερώνω στον Τσαλαπετεινό.. αυτός ξέρει;)


Χατζής και πάλι Χατζής και ξανά πάλι Χατζής, έχω λιώσει την κιθάρα με τα τραγούδια του..


Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις και ο Άσιμος στα πιο τρυφερά του..


Η Αύρα του Παναγόπουλου για πολλά χρόνια ήταν το τραγούδι που σιγοτραγουδούσα στους δρόμους της παλιάς μου γειτονιάς..


Να μ' αγαπάς.. έτσι απλά..


Το απ' τα κουμπάκια ανάμεσα, το έμαθα από την Νέλλη και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό το πολύ ιδιαίτερο τραγούδι του Κυπουργού.



Λείπουν πολλά πάρα πολλά τραγούδια και είδη, ίσως θα έπρεπε το παιχνίδι να είναι 15 από το κάθε είδος και να έχει συνέχειες:)

Αφιερωμένα σε όσους πέρασαν όσο ήμουν "κλειστά" και άφησαν ένα σημάδι στη πόρτα μου.  

Δεν ορίζω ποιος θα συνεχίσει το παιχνίδι θα σας καλούσα όλους να το κάνετε. Ας αντιδράσουμε στη μιζέρια με τραγούδια και χορούς. Φαντάζεστε την έκπληξη όσων σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό όταν βλέπουν το θύμα να χαμογελά και να τραγουδά;

Να είμαστε όλοι καλά να έχουμε μια πολύ όμορφη εβδομάδα και να χαμογελάμε!



10 Σεπ 2010

διακοπές.. σχεδόν!

Πολλές φορές είπα ότι το blog θα μείνει κλειστό για κάποιο χρονικό διάστημα
κάθε φορά γυρνούσα πίσω πριν καλά καλά φύγω
Είπα να περιμένω στα δεύτερα γενέθλιά του 
όμως πρέπει να το κάνω τώρα.

όχι πως θα φύγω τελείως...
ξύνω τα μολύβια μου συγκεντρώνω τα χρώματα, 
τα χαρτιά και τους καμβάδες και μετακομίζω στη σοφίτα μου. 
 Είπα στον εαυτό μου καλό το blogging αλλά πρέπει να δουλέψω και λίγο. 
Και μη νομίζετε πως θα είμαι συνεχώς κλεισμένη στη σοφίτα, 
θα πηγαίνω και δίπλα στο στούντιο που με περιμένουν τα πεντάγραμμα και τα πενάκια μου. 

Όχι πως δε θα βλέπω και τους φίλους μου..... στα διαλείμματα;-)

Αφήνω λοιπόν το Margo να ξεκουραστεί.. δικαιούται άλλωστε λίγες διακοπές.. 



Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου:-)

υ.γ. Κατά καιρούς θα αλλάζω μουσικές για να μη βαριέστε αν σας φέρει ο δρόμος σας προς τα εδώ..
Για την ώρα σας αφήνω με το Adagio σε Cm του Alessandro Marcello για χαλάρωση, με το αγαπημένο μου oboe.... 


9 Σεπ 2010

Δέκα αγάπες

Ναι καλά καταλάβατε είναι το παιχνίδι με τις δέκα μεγαλύτερες αγάπες μας. Μου άρεσε και έτσι είπα να παίξω μιας και είχα καιρό :)
Με κάλεσαν ο Ευρύνοος ο γνωστός μας τρελός
η Χριστιάνα μια καινούργια και καλή φίλη
και η Mermy η γλυκιά γοργονίτσα.


η φωτογραφία του Asteroid... φυσικά:-)
αυτός ο βράχος βρίσκεται στη Μύκονο...


Έχουμε και λέμε: 

Η οικογένεια είναι εκτός λίστας αφού προηγείται και με διαφορά! Εννοείται πως στο σπίτι λατρεύουμε ο ένας τον άλλον μπαμπάς και κουτσούβελα!

1) Μου αρέσει να σκαρφαλώνω με απώτερο σκοπό την κορφή. Όσο πιο δύσκολος είναι ο δρόμος τόσο πιο πολύ θα την απολαύσω φτάνοντας. 
2) Στέκομαι μόνη στην σκηνή και θέλω να εξαφανιστώ βλέποντας μια γεμάτη αίθουσα κόσμο που περιμένει να με ακούσει. Τρέμω, ιδρώνω και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... όταν όμως τα φώτα σβήσουν και στην αίθουσα επικρατήσει απόλυτη ησυχία, ξαφνικά μένω μόνη μου αγκαλιά με τη μουσική μου και τίποτε και κανένας δεν μπορεί να ταράξει αυτή την αγκαλιά. Όταν τελειώσουν όλα θα επιστρέψω πίσω και θα εισπράξω το πιο θερμό χειροκρότημα. 
3) Να παίζω μαζί με παιδιά ή με μεγάλα παιδιά όλα τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα τσαλακωθούμε, αν λερωθούμε, αν φωνάξουμε λίγο παραπάνω, αν φωνάξουμε πολύ παραπάνω:-)
4) Αγαπώ τα παραμύθια.. μου αρέσει να τα διαβάζω στα παιδιά αλλά κατά βάθος μου αρέσει να τα διαβάζω για μένα.
5) Μου αρέσει η οργάνωση του χώρου, της εργασίας, της σκέψης, της μελέτης.. θα έπρεπε να ζω σε άλλη χώρα;-)
6) Αγαπώ τη μάθηση, θα ήθελα να είμαι μία παντοτινή μαθήτρια.
7)  Να κοιμάμαι έξω κάτω από τ' αστέρια και το δροσερό αεράκι να μου παγώνει το πρόσωπο. 
8) Αγαπώ την διαφορετικότητα.
9) Λατρεύω το απλό και το γνήσιο, το αγνό και ανεπιτήδευτο.
10) Όταν ζω μικρά θαύματα, απόδειξη ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω που δεν αποδεικνύεται, αλλά ξέρω ότι υπάρχει. 

Και τώρα ήρθε η ώρα να δώσω τη σκυτάλη σε άλλους δέκα φίλους blogger. Ίσως οι περισσότεροι έχετε παίξει και πιθανόν κάποιοι να μη επιθυμείτε να παίξετε, πάντως εγώ το χρέος μου θα το κάνω:)


Μη κοιτάτε που έβαλα μόνο δέκα είπα μία φορά να είμαι τυπική με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι φίλοι του Margo είναι πολλοί, σε όποιον αρέσει αυτή η μικρή εξομολόγηση και δεν του έχει δοθεί πρόσκληση, ας την πάρει μόνος του... το παιχνίδι δεν είναι ευρεσιτεχνία:-)



7 Σεπ 2010

Τι νιώθει; (update)


What is going through a child's mind at a moment like this?
(τίτλος της φωτογραφίας)



photo by Antoni Tomadakis

update: Βλέποντας τη φωτογραφία ο καθένας μας μπαίνει στη θέση του κοριτσιού.. έγινε λοιπόν αφορμή για μία μικρή συλλογή από κομμάτια ψυχής, ένα δείγμα του καθενός μας απ' ότι κατοικεί μέσα μας. Διαφορετικές μα πάντα σπουδαίες ματιές. Αυτό το ιστολόγιο ακόμη κι αν κάποτε πάψει, δε θα ακυρώσει αυτές τις μικρές πολύτιμες για μένα στιγμές..

Poet: Απολύτως τίποτα. Είναι βυθισμένο στη συγκίνηση και την αμηχανία.
ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ: Μήπως ότι έχει την ζωή μπροστά του... Υποκρισία μήπως; Ή τάχα ελευθερία κινήσεως..
ΚΑΛΥΨΩ: την μαγεία...της πρόκλησης-πρόσκλησής ίσως..
dodo: Είναι ωραία φωτογραφία- σαν από θεατρική παράσταση, ίσως;
ΓΙΑΝΝΑ: Μηπως υποκλιση μπροστα στο μεγαλειο της παιδικης αθωοτητας που δεν κραταει πολυ;
kakia: Είναι η αίσθηση ότι η μικροσκοπική του κουκίδα διαστέλλεται και η αύρα του τυλίγει το Χώρο καθώς ο ενήλικας υποχωρεί ένα βήμα και παραχωρεί το ΒΗΜΑ της Ζωής στο παιδί....
και εκείνο πνίγει τα λόγια του και στο Βημα της Συνέντευξης με τους Θεούς και τους Ανθρώπους μιλά με τα μάτια... με την καρδιά.. με τις κινήσιες του σωματος, τις αμυδρες...
κι όμως από ολους γινεται απόλυτα κατανοητο!....
Dinos: Δισταγμό να προχωρήσει με όλα αυτά που βλέπει γύρω του να συμβαίνουν. Όμως έχει μια χάρη ο δισταγμός αυτός. Όπως σε ένα βαλς hesitation.
meggie: Ήρθε η στιγμή μου να προχωρήσω, έχει φως μπροστά μου και όχι μόνο μου το επιτρέπουν αλλά με προτρέπουν κι όλας. Ας ξεκινήσω ... μπορώ επιτέλους.
ART-TRAVELLER: Μου θυμίζει δουλοπρεπείς υποκλίσεις μπροστά στον μικρό αυτοκράτορα , εγώ θα προτοιμούσα να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά και να τους συμπεριφερόμαστε ισότιμα.
silena: τί νιώθει??? τόσα πολλά!! Απορία, περιέργεια, επιφύλαξη ίσως και φόβο ή ... ανυπομονησία, χαρά, την έξαψη της ανακάλυψης... ή όλα αυτά μαζί!
: πεταγμα.. απο το πεταω.. αιωρουμαι νιωθω ελευθερος.. εχω ολη τη ζωη μπροστα μου..
MAXIMUS: Κοιτάζοντας τη φωτογραφία το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι μακάρι να εκτιμούσαμε περισσότερο τον χρόνο που μας δίνεται.

Savvina: Ανοίγεται ο δρόμος για την νέα γενειά και το κορίτσι αποπυπώνει στο πρόσωπό του την ευχαρίστηση αλλά και τον φόβο του.
Ευχαρίστηση γιατί θα πορευτεί εκείνη το δικό της δρόμο και φόβο γιατί δεν έχει ιδέα πώς θα είναι.
Roadartist: Ανοίγεται όλη η ζωή μπροστά του.. Ένα βήμα, ένα δόσιμο, μια παρακίνηση για να ξεκινήσει, δίχως να φοβηθεί.. "Τώρα ήρθε η σειρά σου" :)
kaya: εγώ δε θέλω να ξέρω... αρκεί που ξέρει εκείνο.
H.Constantinos: "Καλά, είμαι και η πρώτη έεεε;;!!! Θα πάθουν στο σχολείο αύριο!!"
Μικρές ανάσες: Δίνει πολλά η εικόνα απλώς ελπίζω ένα απο αυτά να μη είναι το : έτσι υποκλινόμαστε και υποτασσόμαστε...
mermyblue: απίστευτη φωτογραφία...
νοιώθει ότι νοιώθει το κάθε παιδί μέσα μας σε μιά αντίστοιχη στιγμή...
οπότε κάπως έτσι, μια απρόσωπη φωτογραφία γίνεται τόσο προσωπική...
Υπατία η Αλεξανδρινή: Αμηχανία μπροστά σ' αυτό που οι μεγάλοι δείχνουν να προσδοκούν απ' αυτό και ντροπαλή επιμονή να μείνει πιστό στις δικές του επιλογές και προσδοκίες...
kovo voltes: Αυτός είναι ο κόσμος των μεγάλων? Υποκλίνονται λοιπόν...
Και σιγά σιγά θα μάθει, ότι άλλοτε αυτό εμπεριέχει σεβασμό και άλλοτε χυδαιότητα. Αργότερα όμως.
Mariela: Τρυφερή φωτογραφία με το μέλλον να ατενίζει αβέβαιο μπροστά...
η αντίθεση του λευκού της αθωότητας με το ΄μαύρο γύρω (της γνώσης ίσως;;;;)
Side21: Ένα μικρό βήμα ...
πολλές φορές φέρνει ...
σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας !!!
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ...
Το πρώτο ερωτικό ραντεβού ...
Η πρώτη μέρα στη δουλειά ...
Κάποια βήματα μας γυρνάνε σελίδα ...
κι είναι φυσιολογικός ο δισταγμός !!!
Δε γίνεται όμως διαφορετικά ...

Χαρά: Για μένα σημαίνει: Υπόκλιση στο μέλλον.Η παραδοχή οτι είναι η σειρά σου, εγω υποχωρώ αν όχι αποχωρώ.
a-kentavrou: Aμηχανία,δισταγμό,αβεβαιότητα έλλειψη εμπιστοσύνης γιατί η υπόκλιση και η έκφραση του προσώπου του ενήλικα είναι υποκριτικά φιλική.
Σε ένα παιδί δεν κάνεις υπόκλιση το κοιτάς στα μάτια, του γελάς, του πιάνεις το χέρι, να νοιώσει ζεστασιά για να κάνει τα πρώτα του βήματα.
50fm: Άβολα πιστεύω, που βρίσκεται δίπλα σε ένα άγαλμα...
Ευρύνοος: Βλέποντας την φωτογραφία αναρωτιέται κανείς αν υποκλίνεται η δασκάλα ή αν προτρέπει την μικρή να βγεί στην σκηνή..
τι σκέφτεται άραγε;
η δασκάλα :)
Thalassenia: Ενθάρρυνση ίσως, όμως...
Η στάση του ενήλικα δεν μου αρέσει, δείχνει δουλική.
Σαν παραδειγματική στο παιδί θα μου άρεσε να είναι υπερήφανη.
kiki: Φόβο ίσως; Δισταγμό;
kryos: Πρώτα το παίρνεις από τον παράδεισο του , από την βασιλεία των ουρανών , από τον μαγικό κόσμο του να ζεις στο "τώρα" απολαμβάνοντας το παιχνίδι .... μετά το βάζεις μπροστά στον λαβύρινθο που ο ίδιος δημιούργησες μήπως και βρει τον δρόμο για να ξαναφτάσει κάποτε εκεί που ήταν .
Τι νιώθει ?
Ανάλογα με τον "προγραμματισμό" που ήδη έχει δεχτεί ... φαντάζομαι πως αν ήταν λίγο μικρότερο και δεν είχε κάνει τις απαιτούμενες πρόβες , θα φοβόταν .
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Aβεβαιότητα..φόβο...για να τολμήσει το πρώτο βήμα;;
Δεν ξέρω..μου φερνει στο νου την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!
mahler: δέος

Margo: Απορία.. δεν έχει συνηθίσει τους μεγαλύτερους ισχυρότερους να υποκλίνονται μπροστά της δίνοντας την ευκαιρία να εκφραστεί
Δισταγμό και φόβο.. είναι η πρώτη φορά δεν έχει μάθει να πετάει, δε θυμάται πότε την έπεισαν ότι φτερά δεν έχει.
Αν κάνει το βήμα και βγει μπροστά δε θα έχει επιστροφή..
logia: εγώ βλέπω έναν ενήλικα με υποτακτικό τρόπο να υποκλίνεται μπροστά σε ένα μικρό κορίτσι, αυτό μπορεί να σημαίνει την αποδοχή του ενήλικα για την αξία της παιδικής αθωότητας ή έναν τρόπο να παρασύρει το αθώο κορίτσι στους κακούς και σκοτεινούς δρόμους των ενηλίκων... από την άλλη βλέπω ένα αθώο πλάσμα με ένα μειδίαμα ελαφρό στο στόμα που δείχνει αμηχανία και επιφύλαξη.
Η φωτό δείχνει για μένα όλο το νόημα της ζωής και τη σχέση ανάμεσα στις δυό γενιές που έχει δυο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες:
Αυτήν την παλαιάς γενιάς που υποχωρεί με σεβασμό στη νέα και αυτή της παλαιάς γενιάς που θεωρεί οτι τα ξέρει όλα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μυήσει και την νέα γενιά στον ανήθικο κόσμο της λαμογιάς και της διαφθοράς για να μην χάσει τον έλεγχο.
leondokardos: Για μένα το κοριτσάκι εκφράζει έκπληξη και προβληματισμό, μέσα στην αθωότητά του.
Άστρια: Σαν να άκουσε μια φωνή να της λέει: "η σειρά σου τώρα, προχώρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά σου, δείξε τις δικές σου δυνάμεις..." αφού έκλεισε για λίγο τα μάτια κι ευχήθηκε, έκανε το πρώτο βήμα ..


Σας ευχαριστώ πολύ... για όλα!!!

5 Σεπ 2010

Ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο

Ήταν ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο
Ξεκινήσαμε τον τρύγο την Παρασκευή.. 



Όταν μας κατάλαβαν οι αγελάδες από το διπλανό χωράφι ήρθαν κοντά για μεζέ
Τα μικρά θα τους έδιναν όλα τα σταφύλια αν μπορούσαν:)
(αυτή τη φωτο την τράβηξε η μικρή μου)



Την επόμενη ημέρα γίναμε περισσότεροι..



σταφύλια άσπρα..



κόκκινα...



μαύρα...
τα συγκεκριμένα θα γίνουν γλυκό..



και όλα μαζί στο πατητήρι..
ο μούστος έρεε ώρες πολλές



ο Ερμής μας λίγο πιο πέρα ξεκουραζόταν από την πολύ ξάπλα:)



Και τα βαρέλια στη σειρά μέχρι το μεσημέρι μισογέμισαν από μούστο,
αύριο θα γεμίσουν με τη δευτεριά.. 




Κάθε χρόνο κάπως έτσι περνάνε οι μέρες αυτές.. είναι όμορφα.. και μελαγχολικά..
Κάθε χρόνο έτσι και φέτος μου έρχονται στο νου χρόνια περασμένα..
Τότε έβλεπες μέσα στ' αμπέλια πολύ κόσμο. Πρωταγωνιστές οι σαραντάρηδες πενηντάρηδες και από κοντά οι μεγαλύτεροι με ιστορίες αστεία και συμβουλές.. τα μικρά να παραβγαίνουν ποιος θα μαζέψει τα πιο πολλά σταφύλια και όλοι μαζί στο πατητήρι να χορεύουμε ξυπόλυτοι και μεθυσμένοι από χαρά.
Σήμερα η γενιά των σαραντάρηδων, η δική μου γενιά, λείπει. Λείπει από την ημέρα της γιορτής, πόσο μάλλον από όλες τις εργασίες που προηγούνται για να βγάλουν τα κλίματα σταφύλια. Οι γενιές των εβδομηντάρηδων είναι που αντέχει ακόμη και κρατά με τα δόντια τη παράδοση. H γενιά των γονιών μου, η γενιά του '38 και του '40 είναι που συντηρεί τα αμπέλια, όσα έχουν απομείνει σε ένα νησί που ήταν γεμάτο! Θα φύγουν κι αυτοί.. μετά;
Σήμερα τα μικρά μου βοηθούσαν κι αυτά, θα θυμούνται τον παππού να τα χώνει μέσα στα σταφύλια, θα θυμούνται πώς είναι τα πολλά χέρια να ενώνονται  για ένα σκοπό, θα θυμούνται....

υ.γ. όσο αντέχω, όσο μπορώ, ακόμη κι αν μείνω εντελώς μόνη μου, θα φυλάξω τους θησαυρούς που έτυχαν στο δρόμο μου...