30 Μαρ 2010

το λιβάδι με τις παπαρούνες




Θέλω να σας ευχηθώ για το Πάσχα με μία ζωγραφιά των τελευταίων ημερών,
 που έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος για τον φοβισμό του εικαστικού καφενείου,
 με την ευχή το χρώμα να νικήσει το γκρίζο ή και το μαύρο των καιρών. 


Καλή Ανάσταση φίλοι μου!

20 Μαρ 2010

Η ζωή...


ανατέλλει    



δύει



ρεμβάζει



ανθίζει



ταξιδεύει



ερωτεύεται


είναι ουρανός



ονειρεύεται



είναι γη 



εργάζεται



είναι όμορφη



συνεχίζεται...




υ.γ. μύρισε καλοκαιράκι :)


14 Μαρ 2010

εσείς τι θα κάνατε αν...




Σε αραιοκατοικημένες περιοχές όπως είναι και οι περισσότερες στη Μύκονο δεν θα δείτε κάδους σκουπιδιών σε κάθε γωνιά του δρόμου. Υπάρχουν μεγάλοι κάδοι κάθε 500 μέτρα περίπου και εκεί συλλέγονται τα σκουπίδια από τα σπίτια της περιοχής. Δηλαδή μεταφέρουμε τα σκουπίδια με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι μέχρι τον κάδο. Μερικοί προφανώς βαριούνται να τα πάνε μέχρι εκεί και τα αφήνουν στον δρόμο, όπου κρίνουν ότι τα σκουπίδια τους θα έχουν την ομορφότερη θέα. Αυτό συμβαίνει το καλοκαίρι που το νησί γεμίζει κόσμο. Όχι πως τον Χειμώνα δεν θα δούμε σκουπίδια εκτός κάδου. Μόνο που αυτά περιορίζονται γύρω από αυτόν. Κάποιοι βαριούνται να κατέβουν από το αυτοκίνητό τους ή δοκιμάζουν την ευστοχία τους. Η σακούλα γίνεται η μπάλα και ο κάδος το καλάθι. Το αποτέλεσμα είναι όλα τα χωράφια τριγύρω να γεμίζουν σκουπίδια και τα ζωντανά να στέκονται ξαφνιασμένα από την επιδρομή των περίεργων αντικειμένων που εισβάλουν στο λιβάδι τους. Φροντίζουν οι δυνατοί άνεμοι γι αυτό.
Τώρα θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος χάνεται εσύ με τα σκουπίδια ασχολείσαι; Ναι με τα σκουπίδια! Είναι δίπλα μου, γι αυτά μπορώ να κάνω κάτι άμεσα. Σκέπτομαι λοιπόν τι θα μπορούσα να κάνω στον απαράδεκτο που δεν κάνει το χρέος του..

α) Κρύβομαι πίσω από ένα θάμνο με την πέτρα στο χέρι ως άλλος εκδικητής της ασφάλτου

β) Του κλείνω τον δρόμο και του δείχνω ότι κόλπα έμαθα στo Σίου Ζίτσου

γ) Τοποθετώ κάθε πέντε μέτρα πινακίδες γράφοντας «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕΣ!!!» Κάδος στα 500μ, στα 495, στα 490 κτλ.
Στον κάδο η πινακίδα θα γράφει «τώρα που έφτασες στον κάδο μην προσπαθήσεις να βάλεις τρίποντο.. Θα αποτύχεις!»

δ) Αδιαφορώ

ε) Παίρνω μπόλικες σακούλες σκουπιδιών γίγας και μαζεύω κάνοντας τον περίπατό μου. Μέχρι να φτάσω στον κάδο έχω γεμίσει κάμποσες και μετά αγγαρεύω κάποιον γνωστό που να μην μπορεί να μου αρνηθεί (τον μπαμπά μου) με φορτηγάκι, να τις πάει στον κάδο.

Όπως καταλάβατε επέλεξα το ε!
Εσείς τι θα κάνατε;


Υ.Γ.1 Μήπως ακούσατε ότι η Κική Δημουλά παρέλαβε χθες το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας; Εγώ όχι.. Θα έπρεπε να είναι είδηση και από τις πιο σημαντικές αλλά δεν! Διαβάστε στο blog της Ιπατίας της Αλεξανδρινής σχετικά..

Υ.Γ2 Η φωτογραφία δεν έχει καμία σχέση με το θέμα είναι απλά από τα προσεχώς.. έχει έρθει η Άνοιξη ας μη το ξεχνάμε. Το λουλούδι ταπεινό αλλά όμορφο. Ακριβώς από πάνω του η καμινάδα που βλέπετε είναι από τον κάπασο της κουζίνας μου. Με λίγα λόγια τον ρόλο του απορροφητήρα παίζει η καμινάδα και μόνο. Έτσι όταν μαγειρεύω ακούω μόνο τον αέρα και τα πουλάκια που κάθονται πάνω στα ανοίγματα της καμινάδας;)

11 Μαρ 2010

Όλος ο κόσμος μια αγκαλιά (Ευρύνοος)



Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπέρ-ανθρώπινο αγώνα!


Νίκος Καζαντζάκης από την Ασκητική




Η ανάρτηση αφιερωμένη στον τρελό του χωριού!


10 Μαρ 2010

σιωπώ με το χαμόγελο της Τζοκόντα..



Διαβάστε σχετικά στους ενωμένους bloggers


Ακολουθώ την διαμαρτυρία όχι με σιωπή αλλά με μουσική. Με το αντίο της Ελλάδας στον εικοστό αιώνα.. με Χατζηδάκι, με το χαμόγελο της Τζοκόντα, με τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα του Αιγαίου. Η Ελλάδα έχει το υλικό να πάει μπροστά, ας το πιστέψουμε επιτέλους, ας της/μας δώσουμε την θέση που της/μας αξίζει...







Διαβάστε εδώ και την άποψη της μη σιωπής.. από τον Asteroid




Ευχαριστώ τη Major Tom  για το video.. το έψαχνα καιρό...





8 Μαρ 2010

Τα πουλιά

Καλά τα πήγαμε χθες με τον Σαρκοζί.. πώς τον συμπαθώ αυτόν τον άνθρωπο! 
Όμως.. γιατί μας την έπεσαν οι κορώνες* ;;;




Κρα κρα κρααα!! Έτσι ξυπνήσαμε σήμερα και δεν ήταν το ξυπνητήρι....



Παντού κορώνες.. κοντά σε κάθε σπίτι και μια ομάδα.. τι να ετοιμάζουν άραγε;;;



Όμως κοιτώντας ψηλά είδα και ένα γεράκι να πετά επιβλητικά, 
αργάααα, επιβλέποντας τους υποτελείς του.. 



Να και ένας γλάρος.. μα τι κάνει στα ορεινά; Και τότε θυμήθηκα τους παλιούς
 που έλεγαν "γλάρος στο βουνό κακοσύνη στο γιαλό" 



κι ο ήλιος μας που τόσο τον ζήλεψαν οι εταίροι μας; Και αυτός χλωμός...



Όσο και να θέλω να είμαι αισιόδοξη δεν μπορώ. Μα θα φτιάξει ο καιρός.. πάντα φτιάχνει.
Μέχρι τότε όμως δε θα τον καλύψω με λουλούδια και χρώματα.. όχι αυτή τη φορά...


* κοράκια: πουλιά μεσαίου μεγέθους που τρέφονται με πτώματα ζώων.


υ.γ. ποιο είναι το άκρο άωτο της υπομονής; Με χάλια σύνδεση να θες να κάνεις ανάρτηση και μάλιστα με έξι φωτογραφίες! Όπως καταλαβαίνετε ξανά προβλήματα, ξεκίνησαν δειλά δειλά μετά από μία αστραπή και τώρα.. "τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα". Θα σας ευχηθώ καλή βδομάδα και θα επικοινωνήσω όσο μου τo επιτρέπει η Conex!