24 Δεκ 2010

Να τα πούμε;




Χριστούγεννα πρωτούγεννα  πρώτη αρχή του χρόνου
κι αρχή που βγήκε ο Χριστός  στη γη να περπατήσει
Και εκεί που περιπάτησε  χρυσό ντεντρί εβγήκε
χρυσά ήταν τα κλωνάρια του  κι ολάργυρη η κορφή του
στη μέση εκάθητο ο Χριστός  στην άκρα η Παναγία
και στα περικοκλάδια του  αγγέλοι κι αρχαγγέλοι
κι ο Μιχαήλ αρχάγγελος  επέρασε και λέει.
"χαρίσατέ μου τα κλειδιά  και τα μαλαματένια
ν' ανοίξω τον Παράδεισο  να πιω νερό δροσάτο
να πέσω ν' αποκοιμηθώ  σε μια ροδιά από κάτω
να πέσουν τ' άνθα πάνω μου  τα ρόδα στην ποδιά μου
και τα χρυσά τριαντάφυλλα  στην ροδοπλεξουδιά μου"
Αφέντη, αφέντη μας,  πέντε φορές αφέντη
εσένα πρέπει αφέντη μας  βελούδα να κοιμάσαι
βελούδα να σκεπάζεσαι  να μην κρυολογούσαι
Κι ακόμη ξαναπρέπει σου  καρέκλα καρυδένια
για ν' ακουμπάς τη μέση σου  την μαργαριταρένια
Και πάλι ξαναπρέπει σου  τρικούβερτο καράβι
η πλώρη ναν  το μάλαμα  η πρύμη το λογάρι
και τα σχοινιά του καραβιού  όλο μαργαριτάρι

Να το μαζεύουν άρχοντες να κάνουν δακτυλίδια
και τα μικρά αρχοντόπουλα  να κάνουν μπιχλιμπίδια
Πολλά 'παμε τ' αφέντη μας  ας πούμε της κυράς μας.
Κυρά ψιλή, κυρά λιγνή,  κυρά καμαροφρύδα
Κυρά μου όντως στολίζεσαι, να πας στην εκκλησιά σου...
Βάνεις τον ήλιο πρόσωπο  και το φεγγάρι στήθη
και του κοράκου το φτερό  βάνεις καμαροφρύδι
την άμμο την αμέτρητη  βάνεις μαργαριτάρι 
Πολλά είπαμε και της κυράς  ας πούμε και του γιου της
Αν έχεις γιο στα γράμματα  και σύρει το κοντύλι 
να σου ευχηθούμε όλοι μας  να βάλει πετραχείλι
Πολλά είπαμε του γιουκα σας  ας πούμε και της κόρης
Κι αν έχεις κόρη εύμορφη  βάλτην να μας κεράσει
για πίτα για λουκάνικο  για κοφτερό κομμάτι
να τσ' ευχηθούμε όλοι μας  να ζήσει να γεράσει
Για δώστε μας τον πετεινό  για δώστε μας την κότα
για δώστε μας τον κόπο μας  να πάμε σ' άλλη πόρτα
Για απ' του πατέρα το πουγγί  κανένα δεκαράκι
για απ' της μάνας το πουγγί  κανένα πενταράκι.

Και του χρόνου

Χρόνια πολλά!


Παραδοσιακά κάλαντα Μυκόνου

υ.γ. Τα κάλαντα αυτά δεν τα λένε πια στη Μύκονο και δεν τα  βρήκα στο You Tube,  μόνο τα Δειλιανά που ακούγονται την Πρωτοχρονιά. Έχω σκοπό όμως τώρα που τα βρήκα να φροντίσω να υπάρξουν και σαν ηχητικό αρχείο, του χρόνου να είμαστε καλά.


16 Δεκ 2010

All together against the bird of prey..




by Giangiorgio Crisponi


υ.γ.1: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι ο τίτλος που έχει δώσει ο φωτογράφος στη φωτογραφία του
υ.γ.2: Η μουσική θα αλλάξει όταν αποκατασταθεί η πολύ κακή σύνδεση που μας ξαναθυμήθηκε με την έλευση της κακοκαιρίας.. 




9 Δεκ 2010

Παραμονή Χριστουγέννων του '43

Ο πατέρας γύρισε εκείνο το βράδυ την ίδια ώρα από τη ΧΕΝ. Ακούμπησε στη κουζίνα αποσταμένος τα δύο κονσερβοκούτια με φαγητό, κάθισε στη μοναδική ξύλινη καρέκλα και έβγαλε τα λιωμένα παπούτσια. Πιο πολύ τον προφύλαγαν τα τσουράπια που είχε πλέξει η γιαγιά. Ξεσκέπασε προσεκτικά τα τενεκεδάκια και τα έβαλε στο συρμάτινο φανάρι που κρέμονταν πάνω στο πάγκο. Κάθε βράδυ το ίδιο. Ήταν η μερίδα που δικαιούταν κάθε εργαζόμενος στο μαγειρείο της ΧΕΝ. Την έφερνε σπίτι για να μας κρατά όρθιους τις δύσκολες εκείνες μέρες της κατοχής. «Εγώ χορταίνω από τις μυρωδιές» έλεγε στη μητέρα, όταν τον πίεζε να πάρει κι αυτός μια μπουκιά. Ακόμη και ο σκύλος μας ο Μπόμπης κρατιόταν από το φαγητό που έφερνε ο πατέρας. Η μητέρα γέμιζε με νερό τα άδεια τενεκέδια και γέμιζε τη γαβάθα του. Με όση δύναμη απόμενε στο σκελετωμένο του κορμί σηκώνονταν στα πίσω πόδια και με τη γλώσσα ρουφούσε το νεροζούμι στον αέρα. Μετά έχωνε τη μουσούδα στη γαβάθα αδειάζοντάς την στη στιγμή χωρίς ανάσα. Όλο το υπόλοιπο βράδυ περνούσε γλείφοντας την. Τον άκουγα να τη σέρνει εδώ κι εκεί μέσα στην αυλή καθώς κοιμόμουν δίπλα στο παράθυρο.

Ο μισθός του πατέρα ελάχιστα βοηθούσε. Το χαρτονόμισμα ξευτελιζόταν κάθε στιγμή μέσα στη μέρα. Αν είχες λίρες, στάρι, λάδι, όσπρια ή άλλα τέτοια βασικά ήσουν βασιλιάς. Το ψωμί σπάνια έμπαινε στο σπίτι. Όλη η προίκα της μητέρας είχε ανταλλαγεί στα γύρω χωριά για μισό σακί καλαμπόκι ή φασόλια και λίγο στάρι.


Χωρίς να βγάλει το πανωφόρι μπήκε το δωμάτιο. Στο μικρό σιδερένιο κρεβάτι ξαπλωμένοι η μητέρα και η γιαγιά στις δύο άκρες και στη μέση ο αδελφός μου κι εγώ, σκεπασμένοι με το πάπλωμα που είχε απομείνει και από πάνω μία κουρελού. Ο πατέρας ακούμπησε το χέρι στη μεγάλη σιδερένια σόμπα δίπλα στο κρεβάτι «Το τελευταίο ξύλο έριξα το μεσημέρι», λέει η μητέρα, «έχει χωνέψει από ώρα και κρύωναν τα παιδιά». Παρακολουθούσαμε τον πατέρα με τα μάτια μόνο έξω από τα σκεπάσματα. Αμήχανος κοίταξε από το παράθυρο στην αυλή. Το τελευταίο χοντρό δέντρο το είχε κόψει τρεις μέρες πριν. Τα άλλα ήταν λιγνά, ίδια με μας. Απότομα ανοίγει το παράθυρο. «Γιάννη τι κάνεις τρελάθηκες έχει παγωνιά», άρχισε να φωνάζει η μητέρα. Αρπάζει το μεγάλο τραπέζι που ήταν στο δωμάτιο το γυρίζει στο πλάι και το σπρώχνει στο ανοιχτό παράθυρο προς την αυλή. Θυμάμαι τα καλοκαίρια που το βγάζαμε στην αυλή για να γίνει πιο ευρύχωρο το δωμάτιο, δε χώραγε από καμία πόρτα. Το σήκωσε με όση δύναμη του απόμενε και το άφησε να πέσει έξω. Με νευρικές κινήσεις έκλεισε το παράθυρο και παίρνοντας το μικρό τσεκουράκι βγήκε έξω. Πετάχτηκα βολίδα από το κρεβάτι και κόλλησα το πρόσωπο στο τζάμι. Ο πατέρας όλο μανία, λες και μισούσε το τραπέζι, άρχισε να το κομματιάζει με απανωτές τσεκουριές.

Σαν τελείωσε, ξεδιάλεξε και έφερε μέσα τα χοντρά κομμάτια, πόδια και πλαϊνά. Η σόμπα ήταν αρκετά ψηλή, λίγο πιο πάνω από το μπόι μου. Την άνοιξε από πάνω βγάζοντας όλα τα στρογγυλά στεφάνια και έχωσε μέσα όσα κομμάτια χωρούσαν. Από το μπροστινό κάτω άνοιγμα στρίμωξε τα μικρότερα. Σε ένα από αυτά πλησίασε το τσακμάκι και αφού προσπάθησε δυο τρεις φορές του έβαλε φωτιά. Άρπαξαν όλα, σε λίγο η σόμπα άρχισε να μπουμπουνίζει και τα πλαϊνά της κοκκίνησαν. Το δωμάτιο πήρε μια θαλπωρή. Πετάξαμε τα σκεπάσματα και ανακαθίσαμε στο κρεβάτι.

Έξω είχε αρχίσει να αγριεύει ο καιρός. Μόνο οι κάργες πετούσαν πάνω από τα πεύκα του 50ού Συντάγματος που μερικές φορές κατέβαιναν στα πρανή του λάκκου ψάχνοντας άδικα για κανένα φαγώσιμο. Δεν άργησαν οι πρώτες σπυρωτές χιονονιφάδες να κτυπούν το τζάμι του δωματίου καθώς τις στροβίλιζε ο αέρας.


Καθόμασταν αμίλητοι και ευχαριστιόμασταν τη ζέστη που είχε απλωθεί παντού. «Δέντρο δεν θα κάνουμε;», πετάχτηκα σπάζοντας τη σιγή. Γύρισαν και με κοίταξαν αμίλητοι. «Θέλω δέντρο», ξαναείπα. «Να, έχουμε έξω στην αυλή» λέει η γιαγιά και δείχνει το μικρό κυπαρισσάκι που έφερε και φύτεψε στην αυλή την προηγούμενη χρονιά ο πατέρας όταν το βρήκε ξεριζωμένο μέσα στα χαλάσματα της παλιάς έκθεσης. «Εγώ θέλω Χριστουγεννιάτικο, όχι τέτοιο». Με κοίταξε ο πατέρας για λίγο και μετά αρπάζοντας το πανωφόρι βγήκε έξω. Πέρασε αρκετή ώρα και η μητέρα κοίταζε ανήσυχη από το παράθυρο. Η γιαγιά, πάντα πιο ψύχραιμη, φορώντας τα στρογγυλά γυαλιά της χαμηλά στη μύτη ήταν συγκεντρωμένη στο πλέξιμο. «Που πάει πάλι αυτός ο άνθρωπος. Έξω γίνεται χαλασμός, κουρασμένος είναι και όπου να’ ναι αρχίζει η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Δεν λες και εσύ κάτι μητέρα;» λέει στη γιαγιά. Η γιαγιά τράβηξε την κλωστή να ξετυλιχθεί το κουβάρι και δεν είπε κουβέντα. «Πάντα έτσι αψήφιστη ήσουν, αλλά να μην ενδιαφέρεσαι για το γιο σου, τι να πω» Η βουβαμάρα συνεχίστηκε μέχρι που ακούστηκε το κουδουνάκι της ξύλινης εξώπορτας της αυλής. Σε λίγο φάνηκε η σιλουέτα του πατέρα έξω από το τζάμι έχοντας κάτι στον ώμο. «Μας έφερε δέντρο μαμά», αναφώνησα. Ένα ακρόκλωνο από πεύκο, που πάνω του ακόμη δεν είχαν λιώσει οι νιφάδες από το χιόνι που έπεφτε.

Το στήσαμε σε μια γλάστρα, κρεμάσαμε πολύχρωμα κουρελάκια, κόψαμε σε πολλά κομμάτια μερικά κεριά, που είχε κάνει η γιαγιά από γουρουνίσιο λίπος για να μας φωτίζουν το βράδυ και τα δέσαμε εδώ κι εκεί. Το φως τους έδωσε άλλη ζεστασιά στο κρύο δωμάτιο. «τώρα ύπνο παιδιά, αύριο θα μας πείτε τα κάλαντα κάτω από το δέντρο» χαμογέλασε και μας σκέπασε η μητέρα.

Το πρωί ξύπνησα πρώτος. Έτρεξα κάτω από το δέντρο, το μύρισα, το χάϊδεψα απαλά και, δεν ξέρω πώς μου ήρθε, άρχισα να τραγουδώ τον εθνικό ύμνο μπερδεύοντας όπως πάντα την «όψη» με την «κόψη».


του ζωγράφου Ντίνου Παπασπύρου από το "λάμψεις και σκιές μνήμης"


*Η φωτογραφία που αγαπώ πολύ, είναι του Ηλιογράφου!
*Ο πίνακας είναι του Ντίνου Παπασπύρου ο οποίος βρίσκεται στο κέντρο της μικρής αναδρομικής έκθεσής  του που ξεκίνησε χθες στη Θεσσαλονίκη. Αν πατήσετε πάνω στον πίνακα ώστε να τον δείτε σε μεγέθυνση θα διαβάσετε στο περίγραμμά του ένα ποίημα του Τόλη Νικηφόρου..
*Ακούμε το Les Marionettes του Zbigniew Preisner χαρισμένο από τη Σιλένα!


25 Νοε 2010

Autumn Leaves

Λίγες μέρες πριν το τέλος του Φθινοπώρου με διάθεση σαν τον Χειμώνα που έρχεται..
 κι ας αγαπώ πολύ τον Χειμώνα.. 

Με υπέροχη μουσική χαρισμένη από τον αγαπημένο μου Τσαλαπετεινό...
αντίβαρο στην μελαγχολία..

Με ένα από τα λίγα πεσμένα φύλλα που βρήκα μέσα στα στενά της χώρας και που με έκανε να ψάχνω να βρω τον πλάτανο:)



Και με ήχο θαλασσινό από μία πολύ γλυκιά και γαλήνια νύχτα του Νοέμβρη...
η δική μου Φθινοπωρινή εικόνα από το νησί.... με αγάπη!





 Ακούμε το Autumn Leaves  με τον Eugen Cicero...  χαρισμένο από τον Τσαλαπετεινό!



υ.σ. η φωτογραφία είναι καθαρά ηλιογραφική επιρροή.. 
αφιερωμένη στον Ηλιογράφο μας φυσικά:)





6 Νοε 2010

Κατ' ευφημισμόν γνωρίζουμε



Ο ουρανός απόψε
 κατέβηκε δυο τρία σκαλιά πιο κάτω 
από τον εαυτό του

και με ένα σχετικά έναστρο ενδιαφέρον
έσκυψε ν' αντιληφθεί 
 τι είναι αυτό που του κατήγγειλε 
η Απόγνωση
 - μια άγνωστη τελείως πρώην πελάτισσά του συστήθηκε-

"εδώ στα επίγεια οργιάζει ανεξέλεγκτη η εγκατάλειψη 
 ότι ολόκληρη ψυχή που ανηγέρθη
για να προσφέρει στο φθαρτό
 στέγη κι ευημερία μένει άδεια

άνθρωπος δεν πατάει εκεί μέσα 
 εξαφανισμένος 
 χρωστάει ένα σωρό κοινόχρηστα
ως πότε θα καλύπτουν το έλλειμμα τα όνειρα
τσοντάρουν βέβαια και οι νεκροί
ως πότε θα υπάρχουν κι αυτοί; 
 Στείλε άνθρωπο"



Αχ Απόγνωση 
εσύ η πιο ανθεκτική απ' όλες τις λύπες
 εσύ που σπάνια ελεείς την παρηγοριά
πώς γονάτισες να κρέμεσαι 
 από τον ουρανό ότι γνωρίζει
 τι σημαίνει άνθρωπος

καλά καλά ούτε συ απόγνωση 
 δεν ξέρεις τι σημαίνει άνθρωπος 
κι ας τον αγάπησες τόσο

ως τον ουρανό


Κική Δημουλά

εικ.1 φθινοπωρινή ανατολή
εικ.2 λίγο μετά την τελευταία βροχή του Οκτώβρη

υ.γ. Η ανάρτηση έγινε υπό την επήρεια των εκλογών της μπετονιέρας* και την ανάρτηση
εκ-λο(γικ)ές του μαμουφίου..


*αυτό δε θα το εξηγήσω, όποιος κατάλαβε κατάλαβε


28 Οκτ 2010

Σύμβολα


Το σύμβολο της πίστης



 το εμβατήριο της προτροπής και της εμψύχωσης 



το εθνικό μας σύμβολο



στα χέρια των παιδιών




και των πιο μικρών 



και αυτό της παράδοσης



Όλα μαζί πρωταγωνιστές για τρεις τέσσερις μέρες το χρόνο. Είναι και η ιστορία που πρωταγωνιστεί, να μάθουν οι νεότεροι να θυμούνται οι παλαιότεροι. Εβδομήντα χρόνια δεν είναι πολλά, κάποιοι από αυτούς που έγραψαν την ιστορία ακόμη ζουν. Όπως ζουν και αυτοί που έγραψαν τις μαύρες σελίδες της. Από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας ίσως να είχαμε πιο πολλά να μάθουμε, γι αυτές όμως δεν μιλάει κανείς. Το μυαλό πήγε άθελά του εκεί όταν άκουσα την εξιστόρηση για το ένδοξο ΟΧΙ και την αντίστασή μας στα χρόνια της κατοχής. Μετά; Τι έγινε μετά; Τι γίνεται τώρα;;;;


14 Οκτ 2010

δύο!

Πάνε δύο χρόνια που άνοιξε ετούτο το blog και συνέπεσε με την μεγάλη αλλαγή που κάναμε και από την πρωτεύουσα βρεθήκαμε στο νησί. Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη και του blog και της καινούργιας ζωής μου εδώ. Ο τόπος γνωστός  και αγαπημένος, όμως η αίσθηση της μόνιμης κατοικίας μακρυά από το κέντρο που χτίστηκε τόσα χρόνια μια ολόκληρη ζωή, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.


Η ανάγκη να πληροφορηθώ από το διαδίκτυο για ιατρικά θέματα όσον αφορά τα παιδιά που ήταν μικρά, ήταν η αφορμή για την πρώτη γνωριμία με τον υπολογιστή. Έτσι έπεσα πάνω σε δυο τρία blogs και πολύ γρήγορα μπήκα στον πειρασμό να δω πώς είναι να γράφεται κανείς στο blogger. Όταν είδα πως δεν μπορώ να το πάρω πίσω (έτσι νόμιζα τότε) πανικοβλήθηκα.. και τώρα τι κάνουμε; Ήλπιζα πως ότι κάνω δε θα το δει κανείς και ξεκίνησα το ψάξιμο. Μετά ήρθε το πρώτο σχόλιο.. και πάλι πανικός! Ήρθε και το δεύτερο.. και τότε άρχισα δειλά δειλά..  να επικοινωνώ!
Αυτό που μπορώ να πω μετά από δύο χρόνια, είναι ότι η ένταξή μου στη γειτονιά των blogs με άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο. Ο κόσμος μου γέμισε χρώματα, συναισθήματα, ποιότητα, αλήθειες αλλά και ψέματα.. όλα μαζί, μου άνοιξαν έναν ορίζοντα  που δεν φανταζόμουν ποτέ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν έναν ξεχωριστά για όλα αυτά, μα ο κατάλογος θα είναι πολύ μεγάλος..  από όλους τους φίλους έχω αντλήσει απίστευτες ομορφιές  και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσω ακόμη για πολύ.


Σήμερα αν με ρωτούσε κάποιος αν θέλω να γυρίσω πίσω θα έλεγα Π Ο Τ Ε !!!
Η τεχνολογία συμπληρώνει τις τυχόν ελλείψεις και το περιβάλλον προσφέρει πολλά και ανεκτίμητα δώρα σε όλους μας! Γι αυτό όποιος έχει κάποιο χωριό να τον περιμένει τους καλοκαιρινούς μήνες ας το σκεφτεί λίγο πιο σοβαρά, μήπως και τον φιλοξενεί όλο το χρόνο, ειδικά αυτή τη χρονική συγκυρία που όλα καταρρέουν.

Λόγω της ημέρας κερνάω μυρωδιές από μεθυστικό βασιλικό..


τριανταφυλλάκια πασπαλισμένα με σταγόνες βροχής από τον κήπο μου..


τη θάλασσα του φθινοπώρου στη σκοτεινή...


και τη φωτεινή της πλευρά..


λίγο από τον ουρανό που τόσο αγαπώ...


και μία σκηνή που έτυχε να αποθανατίσω την περασμένη Κυριακή στην καθιερωμένη βόλτα μας στο γιαλό.


Να είστε όλοι καλά!


1 Οκτ 2010

έκστασις












Το μικρό μου το παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο στον τοίχο τ' ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε 
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να 'ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι
τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Κική Δημουλά


υ.γ. Οι φωτογραφίες είναι από την καθημερινή μας διαδρομή για το σχολείο και τα παιδιά το πλατύ χαμόγελο στη ζωή. 

Καλό μήνα!


27 Σεπ 2010

Ήρθα για να παίξω..

... και ευχαριστώ πολύ τη Talisker που με κάλεσε και με έβγαλε από την κρυψώνα μου:)
Το παιχνίδι λέει: μέσα σε 15 λεπτά να βρω και να πω 15 τραγούδια που έχω αγαπήσει πολύ. Σε 15 λεπτά αποκλείεται..  όποιος το καταφέρει θα έχει δώρο! Το 15 είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Ποιο να πρωτοδιαλλέξω όταν 43 χρόνια έχω ακούσει χιλιάδες τραγούδια μουσικές από δεκάδες είδη, τόπους, εποχές και πολλά μα πάρα πολλά αγάπησα; 
Όμως είχα πάντα μια αδυναμία με τα τραγούδια και τις μουσικές. Επειδή μελετούσα πολύ μα πάρα πολύ (μουσική) και δούλευα πολύ μα πάρα πολύ από νωρίς (16), η μόνη στιγμή που μπορούσα να ακούω μουσική ήταν στις μετακινήσεις μου με τα λεωφορεία. Γουόκμαν στα αυτιά, δύο λεωφορεία στο πήγαινε και δύο στο έλα,  τρεις ώρες στο δρόμο άρα και τρεις ώρες τραγούδια που ποτέ μα ποτέ δεν αναζήτησα τους δημιουργούς τους! Απλά άκουγα και ταξίδευα και καμιά φορά ξεχνούσα να κατέβω στη στάση μου:) 
Τώρα άλλαξαν οι συνθήκες και με τη βοήθεια του διαδικτύου (ω τι ανακάλυψη!) ψάχνω τα ακούσματα που με συνόδευαν στις ατελείωτες μετακινήσεις μου για πάνω από 20 χρόνια.



Ξεκινώ με αυτό που ακούγεται από το mix pod το air του J. S. Bach το οποίο άκουγα μια περίοδο που έπρεπε να είμαι ακίνητη στο κρεβάτι. Από τη μεγάλη τζαμαρία του τρίτου ορόφου του σπιτιού μου έβλεπα ένα σμήνος περιστέρια τις γνωστές "βούτες" που ξεκινούσαν ανεβαίνοντας κυκλικά προς τον ουρανό και αφού έφταναν σε ένα πολύ μεγάλο ύψος έπεφταν με τρομερή ταχύτητα προς τα κάτω και ξανά από την αρχή. Η μουσική ένιωθα πως ήταν γραμμένη γι αυτά.. ήταν η καλύτερη παρέα μου γιατί  όπως συνηθίζεται όταν αναγκάζεται κάποιος να περιοριστεί τότε μένει απελπιστικά μόνος.

Τώρα κλείστε το ραδιοφωνάκι για να ακούσετε τα υπόλοιπα.. και συνεχίζω με ένα soundtrack (θα μπορούσα να γεμίσω τον κατάλογο μόνο με soundtracks)  το θέμα από τη λίστα του Σίντλερ. Ίσως είναι το βιολί και μάλιστα του Itzhak Perlman, σίγουρα όμως είναι η υπέροχη μουσική του John Williams..


"Την επόμενη φορά που κάποιος θα φέρει έναν άγγελο, να ειδοποιήσει προηγουμένως, γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι στην καθημερινότητά μας να υποδεχόμαστε τέτοιας έντασης ομορφιά."
Για τη Lhasa De Sela και θα συμφωνήσω. "Ελένη" σ΄ευχαριστώ πολύ για όλα! 


Αυτό το κορίτσι είναι καταπληκτικό και αυτό το τραγούδι τελευταία ανακάλυψη..


To "Delicate" με τον Damien Rice υπέροχο τραγούδι και στίχοι θα συμφωνήσω με τον Delta..

We might kiss when we are alone
When nobody's watching
We might take it home
We might make out when nobody's there
It's not that we're scared
It's just that it's delicate...


Pink Floyd η καλύτερη παρέα της εφηβείας μου.. το συγκεκριμένο το αγαπώ πολύ όπως και το σουρεαλιστικό του βίντεο...


ήμουν στα 16 όταν στο θερινό σινεμά της γειτονιάς μας παιζόταν το "blues brothers". Από τότε το ξαναείδα αρκετές φορές και μόνο σε θερινά σινεμά:)


με αυτό είμαι έτοιμη να πάρω τα απολύτως απαραίτητα και να γυρίσω τον κόσμο..


αυτό το τραγούδι μου σπαράζει την καρδιά..


... είναι εκπληκτικοί κοιτάξτε τα πρόσωπά τους όσο παίζουν.. ευχαριστώ θερμά τον Επίκουρο που μου τους γνώρισε..


Αυτό το αφιερώνω στον Τσαλαπετεινό.. αυτός ξέρει;)


Χατζής και πάλι Χατζής και ξανά πάλι Χατζής, έχω λιώσει την κιθάρα με τα τραγούδια του..


Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις και ο Άσιμος στα πιο τρυφερά του..


Η Αύρα του Παναγόπουλου για πολλά χρόνια ήταν το τραγούδι που σιγοτραγουδούσα στους δρόμους της παλιάς μου γειτονιάς..


Να μ' αγαπάς.. έτσι απλά..


Το απ' τα κουμπάκια ανάμεσα, το έμαθα από την Νέλλη και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό το πολύ ιδιαίτερο τραγούδι του Κυπουργού.



Λείπουν πολλά πάρα πολλά τραγούδια και είδη, ίσως θα έπρεπε το παιχνίδι να είναι 15 από το κάθε είδος και να έχει συνέχειες:)

Αφιερωμένα σε όσους πέρασαν όσο ήμουν "κλειστά" και άφησαν ένα σημάδι στη πόρτα μου.  

Δεν ορίζω ποιος θα συνεχίσει το παιχνίδι θα σας καλούσα όλους να το κάνετε. Ας αντιδράσουμε στη μιζέρια με τραγούδια και χορούς. Φαντάζεστε την έκπληξη όσων σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό όταν βλέπουν το θύμα να χαμογελά και να τραγουδά;

Να είμαστε όλοι καλά να έχουμε μια πολύ όμορφη εβδομάδα και να χαμογελάμε!



10 Σεπ 2010

διακοπές.. σχεδόν!

Πολλές φορές είπα ότι το blog θα μείνει κλειστό για κάποιο χρονικό διάστημα
κάθε φορά γυρνούσα πίσω πριν καλά καλά φύγω
Είπα να περιμένω στα δεύτερα γενέθλιά του 
όμως πρέπει να το κάνω τώρα.

όχι πως θα φύγω τελείως...
ξύνω τα μολύβια μου συγκεντρώνω τα χρώματα, 
τα χαρτιά και τους καμβάδες και μετακομίζω στη σοφίτα μου. 
 Είπα στον εαυτό μου καλό το blogging αλλά πρέπει να δουλέψω και λίγο. 
Και μη νομίζετε πως θα είμαι συνεχώς κλεισμένη στη σοφίτα, 
θα πηγαίνω και δίπλα στο στούντιο που με περιμένουν τα πεντάγραμμα και τα πενάκια μου. 

Όχι πως δε θα βλέπω και τους φίλους μου..... στα διαλείμματα;-)

Αφήνω λοιπόν το Margo να ξεκουραστεί.. δικαιούται άλλωστε λίγες διακοπές.. 



Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου:-)

υ.γ. Κατά καιρούς θα αλλάζω μουσικές για να μη βαριέστε αν σας φέρει ο δρόμος σας προς τα εδώ..
Για την ώρα σας αφήνω με το Adagio σε Cm του Alessandro Marcello για χαλάρωση, με το αγαπημένο μου oboe.... 


9 Σεπ 2010

Δέκα αγάπες

Ναι καλά καταλάβατε είναι το παιχνίδι με τις δέκα μεγαλύτερες αγάπες μας. Μου άρεσε και έτσι είπα να παίξω μιας και είχα καιρό :)
Με κάλεσαν ο Ευρύνοος ο γνωστός μας τρελός
η Χριστιάνα μια καινούργια και καλή φίλη
και η Mermy η γλυκιά γοργονίτσα.


η φωτογραφία του Asteroid... φυσικά:-)
αυτός ο βράχος βρίσκεται στη Μύκονο...


Έχουμε και λέμε: 

Η οικογένεια είναι εκτός λίστας αφού προηγείται και με διαφορά! Εννοείται πως στο σπίτι λατρεύουμε ο ένας τον άλλον μπαμπάς και κουτσούβελα!

1) Μου αρέσει να σκαρφαλώνω με απώτερο σκοπό την κορφή. Όσο πιο δύσκολος είναι ο δρόμος τόσο πιο πολύ θα την απολαύσω φτάνοντας. 
2) Στέκομαι μόνη στην σκηνή και θέλω να εξαφανιστώ βλέποντας μια γεμάτη αίθουσα κόσμο που περιμένει να με ακούσει. Τρέμω, ιδρώνω και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά... όταν όμως τα φώτα σβήσουν και στην αίθουσα επικρατήσει απόλυτη ησυχία, ξαφνικά μένω μόνη μου αγκαλιά με τη μουσική μου και τίποτε και κανένας δεν μπορεί να ταράξει αυτή την αγκαλιά. Όταν τελειώσουν όλα θα επιστρέψω πίσω και θα εισπράξω το πιο θερμό χειροκρότημα. 
3) Να παίζω μαζί με παιδιά ή με μεγάλα παιδιά όλα τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά, χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα τσαλακωθούμε, αν λερωθούμε, αν φωνάξουμε λίγο παραπάνω, αν φωνάξουμε πολύ παραπάνω:-)
4) Αγαπώ τα παραμύθια.. μου αρέσει να τα διαβάζω στα παιδιά αλλά κατά βάθος μου αρέσει να τα διαβάζω για μένα.
5) Μου αρέσει η οργάνωση του χώρου, της εργασίας, της σκέψης, της μελέτης.. θα έπρεπε να ζω σε άλλη χώρα;-)
6) Αγαπώ τη μάθηση, θα ήθελα να είμαι μία παντοτινή μαθήτρια.
7)  Να κοιμάμαι έξω κάτω από τ' αστέρια και το δροσερό αεράκι να μου παγώνει το πρόσωπο. 
8) Αγαπώ την διαφορετικότητα.
9) Λατρεύω το απλό και το γνήσιο, το αγνό και ανεπιτήδευτο.
10) Όταν ζω μικρά θαύματα, απόδειξη ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω που δεν αποδεικνύεται, αλλά ξέρω ότι υπάρχει. 

Και τώρα ήρθε η ώρα να δώσω τη σκυτάλη σε άλλους δέκα φίλους blogger. Ίσως οι περισσότεροι έχετε παίξει και πιθανόν κάποιοι να μη επιθυμείτε να παίξετε, πάντως εγώ το χρέος μου θα το κάνω:)


Μη κοιτάτε που έβαλα μόνο δέκα είπα μία φορά να είμαι τυπική με τους κανόνες του παιχνιδιού. Οι φίλοι του Margo είναι πολλοί, σε όποιον αρέσει αυτή η μικρή εξομολόγηση και δεν του έχει δοθεί πρόσκληση, ας την πάρει μόνος του... το παιχνίδι δεν είναι ευρεσιτεχνία:-)



7 Σεπ 2010

Τι νιώθει; (update)


What is going through a child's mind at a moment like this?
(τίτλος της φωτογραφίας)



photo by Antoni Tomadakis

update: Βλέποντας τη φωτογραφία ο καθένας μας μπαίνει στη θέση του κοριτσιού.. έγινε λοιπόν αφορμή για μία μικρή συλλογή από κομμάτια ψυχής, ένα δείγμα του καθενός μας απ' ότι κατοικεί μέσα μας. Διαφορετικές μα πάντα σπουδαίες ματιές. Αυτό το ιστολόγιο ακόμη κι αν κάποτε πάψει, δε θα ακυρώσει αυτές τις μικρές πολύτιμες για μένα στιγμές..

Poet: Απολύτως τίποτα. Είναι βυθισμένο στη συγκίνηση και την αμηχανία.
ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ: Μήπως ότι έχει την ζωή μπροστά του... Υποκρισία μήπως; Ή τάχα ελευθερία κινήσεως..
ΚΑΛΥΨΩ: την μαγεία...της πρόκλησης-πρόσκλησής ίσως..
dodo: Είναι ωραία φωτογραφία- σαν από θεατρική παράσταση, ίσως;
ΓΙΑΝΝΑ: Μηπως υποκλιση μπροστα στο μεγαλειο της παιδικης αθωοτητας που δεν κραταει πολυ;
kakia: Είναι η αίσθηση ότι η μικροσκοπική του κουκίδα διαστέλλεται και η αύρα του τυλίγει το Χώρο καθώς ο ενήλικας υποχωρεί ένα βήμα και παραχωρεί το ΒΗΜΑ της Ζωής στο παιδί....
και εκείνο πνίγει τα λόγια του και στο Βημα της Συνέντευξης με τους Θεούς και τους Ανθρώπους μιλά με τα μάτια... με την καρδιά.. με τις κινήσιες του σωματος, τις αμυδρες...
κι όμως από ολους γινεται απόλυτα κατανοητο!....
Dinos: Δισταγμό να προχωρήσει με όλα αυτά που βλέπει γύρω του να συμβαίνουν. Όμως έχει μια χάρη ο δισταγμός αυτός. Όπως σε ένα βαλς hesitation.
meggie: Ήρθε η στιγμή μου να προχωρήσω, έχει φως μπροστά μου και όχι μόνο μου το επιτρέπουν αλλά με προτρέπουν κι όλας. Ας ξεκινήσω ... μπορώ επιτέλους.
ART-TRAVELLER: Μου θυμίζει δουλοπρεπείς υποκλίσεις μπροστά στον μικρό αυτοκράτορα , εγώ θα προτοιμούσα να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά και να τους συμπεριφερόμαστε ισότιμα.
silena: τί νιώθει??? τόσα πολλά!! Απορία, περιέργεια, επιφύλαξη ίσως και φόβο ή ... ανυπομονησία, χαρά, την έξαψη της ανακάλυψης... ή όλα αυτά μαζί!
: πεταγμα.. απο το πεταω.. αιωρουμαι νιωθω ελευθερος.. εχω ολη τη ζωη μπροστα μου..
MAXIMUS: Κοιτάζοντας τη φωτογραφία το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι μακάρι να εκτιμούσαμε περισσότερο τον χρόνο που μας δίνεται.

Savvina: Ανοίγεται ο δρόμος για την νέα γενειά και το κορίτσι αποπυπώνει στο πρόσωπό του την ευχαρίστηση αλλά και τον φόβο του.
Ευχαρίστηση γιατί θα πορευτεί εκείνη το δικό της δρόμο και φόβο γιατί δεν έχει ιδέα πώς θα είναι.
Roadartist: Ανοίγεται όλη η ζωή μπροστά του.. Ένα βήμα, ένα δόσιμο, μια παρακίνηση για να ξεκινήσει, δίχως να φοβηθεί.. "Τώρα ήρθε η σειρά σου" :)
kaya: εγώ δε θέλω να ξέρω... αρκεί που ξέρει εκείνο.
H.Constantinos: "Καλά, είμαι και η πρώτη έεεε;;!!! Θα πάθουν στο σχολείο αύριο!!"
Μικρές ανάσες: Δίνει πολλά η εικόνα απλώς ελπίζω ένα απο αυτά να μη είναι το : έτσι υποκλινόμαστε και υποτασσόμαστε...
mermyblue: απίστευτη φωτογραφία...
νοιώθει ότι νοιώθει το κάθε παιδί μέσα μας σε μιά αντίστοιχη στιγμή...
οπότε κάπως έτσι, μια απρόσωπη φωτογραφία γίνεται τόσο προσωπική...
Υπατία η Αλεξανδρινή: Αμηχανία μπροστά σ' αυτό που οι μεγάλοι δείχνουν να προσδοκούν απ' αυτό και ντροπαλή επιμονή να μείνει πιστό στις δικές του επιλογές και προσδοκίες...
kovo voltes: Αυτός είναι ο κόσμος των μεγάλων? Υποκλίνονται λοιπόν...
Και σιγά σιγά θα μάθει, ότι άλλοτε αυτό εμπεριέχει σεβασμό και άλλοτε χυδαιότητα. Αργότερα όμως.
Mariela: Τρυφερή φωτογραφία με το μέλλον να ατενίζει αβέβαιο μπροστά...
η αντίθεση του λευκού της αθωότητας με το ΄μαύρο γύρω (της γνώσης ίσως;;;;)
Side21: Ένα μικρό βήμα ...
πολλές φορές φέρνει ...
σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας !!!
Η πρώτη μέρα στο σχολείο ...
Το πρώτο ερωτικό ραντεβού ...
Η πρώτη μέρα στη δουλειά ...
Κάποια βήματα μας γυρνάνε σελίδα ...
κι είναι φυσιολογικός ο δισταγμός !!!
Δε γίνεται όμως διαφορετικά ...

Χαρά: Για μένα σημαίνει: Υπόκλιση στο μέλλον.Η παραδοχή οτι είναι η σειρά σου, εγω υποχωρώ αν όχι αποχωρώ.
a-kentavrou: Aμηχανία,δισταγμό,αβεβαιότητα έλλειψη εμπιστοσύνης γιατί η υπόκλιση και η έκφραση του προσώπου του ενήλικα είναι υποκριτικά φιλική.
Σε ένα παιδί δεν κάνεις υπόκλιση το κοιτάς στα μάτια, του γελάς, του πιάνεις το χέρι, να νοιώσει ζεστασιά για να κάνει τα πρώτα του βήματα.
50fm: Άβολα πιστεύω, που βρίσκεται δίπλα σε ένα άγαλμα...
Ευρύνοος: Βλέποντας την φωτογραφία αναρωτιέται κανείς αν υποκλίνεται η δασκάλα ή αν προτρέπει την μικρή να βγεί στην σκηνή..
τι σκέφτεται άραγε;
η δασκάλα :)
Thalassenia: Ενθάρρυνση ίσως, όμως...
Η στάση του ενήλικα δεν μου αρέσει, δείχνει δουλική.
Σαν παραδειγματική στο παιδί θα μου άρεσε να είναι υπερήφανη.
kiki: Φόβο ίσως; Δισταγμό;
kryos: Πρώτα το παίρνεις από τον παράδεισο του , από την βασιλεία των ουρανών , από τον μαγικό κόσμο του να ζεις στο "τώρα" απολαμβάνοντας το παιχνίδι .... μετά το βάζεις μπροστά στον λαβύρινθο που ο ίδιος δημιούργησες μήπως και βρει τον δρόμο για να ξαναφτάσει κάποτε εκεί που ήταν .
Τι νιώθει ?
Ανάλογα με τον "προγραμματισμό" που ήδη έχει δεχτεί ... φαντάζομαι πως αν ήταν λίγο μικρότερο και δεν είχε κάνει τις απαιτούμενες πρόβες , θα φοβόταν .
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Aβεβαιότητα..φόβο...για να τολμήσει το πρώτο βήμα;;
Δεν ξέρω..μου φερνει στο νου την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων!
mahler: δέος

Margo: Απορία.. δεν έχει συνηθίσει τους μεγαλύτερους ισχυρότερους να υποκλίνονται μπροστά της δίνοντας την ευκαιρία να εκφραστεί
Δισταγμό και φόβο.. είναι η πρώτη φορά δεν έχει μάθει να πετάει, δε θυμάται πότε την έπεισαν ότι φτερά δεν έχει.
Αν κάνει το βήμα και βγει μπροστά δε θα έχει επιστροφή..
logia: εγώ βλέπω έναν ενήλικα με υποτακτικό τρόπο να υποκλίνεται μπροστά σε ένα μικρό κορίτσι, αυτό μπορεί να σημαίνει την αποδοχή του ενήλικα για την αξία της παιδικής αθωότητας ή έναν τρόπο να παρασύρει το αθώο κορίτσι στους κακούς και σκοτεινούς δρόμους των ενηλίκων... από την άλλη βλέπω ένα αθώο πλάσμα με ένα μειδίαμα ελαφρό στο στόμα που δείχνει αμηχανία και επιφύλαξη.
Η φωτό δείχνει για μένα όλο το νόημα της ζωής και τη σχέση ανάμεσα στις δυό γενιές που έχει δυο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες:
Αυτήν την παλαιάς γενιάς που υποχωρεί με σεβασμό στη νέα και αυτή της παλαιάς γενιάς που θεωρεί οτι τα ξέρει όλα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μυήσει και την νέα γενιά στον ανήθικο κόσμο της λαμογιάς και της διαφθοράς για να μην χάσει τον έλεγχο.
leondokardos: Για μένα το κοριτσάκι εκφράζει έκπληξη και προβληματισμό, μέσα στην αθωότητά του.
Άστρια: Σαν να άκουσε μια φωνή να της λέει: "η σειρά σου τώρα, προχώρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά σου, δείξε τις δικές σου δυνάμεις..." αφού έκλεισε για λίγο τα μάτια κι ευχήθηκε, έκανε το πρώτο βήμα ..


Σας ευχαριστώ πολύ... για όλα!!!

5 Σεπ 2010

Ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο

Ήταν ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο
Ξεκινήσαμε τον τρύγο την Παρασκευή.. 



Όταν μας κατάλαβαν οι αγελάδες από το διπλανό χωράφι ήρθαν κοντά για μεζέ
Τα μικρά θα τους έδιναν όλα τα σταφύλια αν μπορούσαν:)
(αυτή τη φωτο την τράβηξε η μικρή μου)



Την επόμενη ημέρα γίναμε περισσότεροι..



σταφύλια άσπρα..



κόκκινα...



μαύρα...
τα συγκεκριμένα θα γίνουν γλυκό..



και όλα μαζί στο πατητήρι..
ο μούστος έρεε ώρες πολλές



ο Ερμής μας λίγο πιο πέρα ξεκουραζόταν από την πολύ ξάπλα:)



Και τα βαρέλια στη σειρά μέχρι το μεσημέρι μισογέμισαν από μούστο,
αύριο θα γεμίσουν με τη δευτεριά.. 




Κάθε χρόνο κάπως έτσι περνάνε οι μέρες αυτές.. είναι όμορφα.. και μελαγχολικά..
Κάθε χρόνο έτσι και φέτος μου έρχονται στο νου χρόνια περασμένα..
Τότε έβλεπες μέσα στ' αμπέλια πολύ κόσμο. Πρωταγωνιστές οι σαραντάρηδες πενηντάρηδες και από κοντά οι μεγαλύτεροι με ιστορίες αστεία και συμβουλές.. τα μικρά να παραβγαίνουν ποιος θα μαζέψει τα πιο πολλά σταφύλια και όλοι μαζί στο πατητήρι να χορεύουμε ξυπόλυτοι και μεθυσμένοι από χαρά.
Σήμερα η γενιά των σαραντάρηδων, η δική μου γενιά, λείπει. Λείπει από την ημέρα της γιορτής, πόσο μάλλον από όλες τις εργασίες που προηγούνται για να βγάλουν τα κλίματα σταφύλια. Οι γενιές των εβδομηντάρηδων είναι που αντέχει ακόμη και κρατά με τα δόντια τη παράδοση. H γενιά των γονιών μου, η γενιά του '38 και του '40 είναι που συντηρεί τα αμπέλια, όσα έχουν απομείνει σε ένα νησί που ήταν γεμάτο! Θα φύγουν κι αυτοί.. μετά;
Σήμερα τα μικρά μου βοηθούσαν κι αυτά, θα θυμούνται τον παππού να τα χώνει μέσα στα σταφύλια, θα θυμούνται πώς είναι τα πολλά χέρια να ενώνονται  για ένα σκοπό, θα θυμούνται....

υ.γ. όσο αντέχω, όσο μπορώ, ακόμη κι αν μείνω εντελώς μόνη μου, θα φυλάξω τους θησαυρούς που έτυχαν στο δρόμο μου...