27 Οκτ 2009

Αναγκαστική παύση..



Κεραυνός σημάδεψε την κολόνα του ΟΤΕ και τα έκαψε όλα.
Κανένα έλεος δεν έδειξε στους φανατικούς bloggers του νησιού.
Όπως καταλαβαίνετε αναγκάζομαι να απέχω, ελπίζω όχι για πολύ.
Αν και έχω αρχίσει να φλερτάρω με τα internet καφέ,
(πριν δεν ήξερα ούτε αν υπήρχαν καν) δεν θα τα επισκεφθώ..
θα περιμένω ελπίζω όχι για πολύ...


υ.γ. σας χρωστώ τις απαντήσεις στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης.. δεν τα προσπερνώ!


25 Οκτ 2009

αρκεί να πας κοντά



στον κόσμο της συναλλαγής δίνεις και παίρνεις
φροντίζεις, νοιάζεσαι, αγαπάς... από ανασφάλεια, φόβο, συνήθεια
ή δεν δίνεις τίποτα μόνο παίρνεις... από εγωισμό, φόβο, συνήθεια
γκρεμίζεις, χτίζεις νέες σχέσεις, νέες φιλίες.. παίζεις στο ίδιο έργο
με διαφορετικούς κάθε φορά συντελεστές.. σκηνοθέτης πάντα εσύ
το σενάριο αυτοσχεδιαστικό και εξόχως συναρπαστικό
γεμίζεις, αδειάζεις.. πληγώνεις, πληγώνεσαι και συνεχίζεις.

Και ξαφνικά βλέπεις μες τη βροχή του φθινοπώρου
μια ξεχασμένη τριανταφυλλιά, που δεν την φρόντισες
δεν την κλάδεψες, δεν της έδωσες τροφή, νερό..



Στέκεται εκεί από καιρό περιμένοντας τη στιγμή
να στρέψεις το βλέμμα, να πας κοντά..



και πιο κοντά..



όλο και πιο κοντά..



και να πεις ευχαριστώ...


Η ανάρτηση αφιερωμένη στο ξωτικό που με έμαθε να πηγαίνω κοντά
εκεί που κρύβονται τα ξωτικά και τα θαύματα...


22 Οκτ 2009

Τι όμορφη μέρα!


Φως..


και απέραντο γαλάζιο..


μια τέλεια μέρα!



Υ.Γ. Το perfect day με τον Lou Reed αναγκαστικά σε video αφού το ΜixPod. δεν ανταποκρίνεται.
Αν αυτό αλλάξει σταματήστε το mp3 πατώντας την ένδειξη αριστερά.


20 Οκτ 2009

Χρόνια πολλά μικρούλι μου




Σαν σήμερα δύο χρόνια πριν, ήρθε στον κόσμο ο μικρός μου άγγελος, απίστευτο πώς. Το έμβρυο δεν είναι καλό είπε με φανερή νευρικότητα ο γιατρός θα πρέπει να περιμένουμε μήπως αλλάξει κάτι. Δύο χρόνια περίμενε στην κατάψυξη και όταν ήρθε η ώρα δεν ήταν αρκετά δυνατό. Περίμενα με υπομονή βλέποντας να μπαίνουν η μία πίσω απ’ την άλλη οι άλλες γυναίκες, να φεύγουν και εγώ να περιμένω. Ήρθε το μεσημέρι και είχα μείνει τελευταία.. έπρεπε να γίνει έστω και έτσι. Μην απογοητεύεσαι μου είπε ο γιατρός, όμως εγώ ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω.. όμως περίμενα κοιτώντας ψηλά και μέσα μου, πού αλλού θα έβρισκα πίστη και δύναμη.




Πέρασαν οι μέρες και όταν ήρθε η στιγμή πήρα τη μεγαλύτερη χαρά που μόνο ένα θαύμα μπορεί να χαρίσει. Ήταν απίστευτο κι όμως αληθινό, το βλέπω τώρα μπροστά μου το μικρό μου αντράκι, να μου χαμογελάει πονηρά, να μου ψιθυρίζει γλυκόλογα, να τρέχει πάνω κάτω ασταμάτητα και να καταλήγει με χάχανα στην αγκαλιά μου.. να ζητά φιλιά εδώ εδώ και εδώ..
Χρόνια σου πολλά μικρούλι μου, χρόνια καλά και όπως είπε η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα, να βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς.. "Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά - αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια".


photo by hans peters


19 Οκτ 2009

Καλή βδομάδα


Ήταν μια γκρίζα και άχρωμη ημέρα..



τα μόνα χρώματα που έβλεπες, ήταν αυτά στους πίνακες της πλανόδιας γκαλερί..



ξαφνικά όλα λούστηκαν στα μωβ, κίτρινα, πορτοκαλί..



λίγα σύννεφα να θυμίζουν το γκρίζο της μέρας που έφευγε..



δεν κράτησε πολύ.. όμως ήταν αρκετό για να επισκιάσει την μουντή ημέρα..



που έφυγε οριστικά..



Καλή χρωματιστή βδομάδα!


16 Οκτ 2009

Κάθε τέλος μια νέα αρχή



Είναι λίγο βαριά η ατμόσφαιρα στη μπλοκογειτονιά. Τις τελευταίες μέρες
δήλωσαν διακοπή τρία blogs από τα πλέον αγαπημένα.
Της Αδαμαντίας, του Οδοιπόρου και σήμερα το Επέκεινα του aa..
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα σημάνει το τέλος σε κανένα από τα τρία
και σε όποιο άλλο σκέφτεται να αναστείλει τη λειτουργία του.
Όμως κάθε τέλος θέλω να πιστεύω ότι είναι και μια καινούργια αρχή
και αυτό εύχομαι σε όλους. Μια αρχή σε καινούργια ταξίδια
του νου και της ψυχής.. Και υπάρχουν τόσοι τρόποι να ταξιδέψει κανείς..


o γρήγορος...




o περιπετειώδης...




o φανταστικός...



o ονειρικός...




o ριψοκίνδυνος...



Τα ταξίδια νοητά ή πραγματικά εύχομαι να μη σταματάνε ποτέ.
Καλή συνέχεια σε όλους...



Photo 1 by Milian Malovrh
Photo 4 by Patric Desmet
Photo 2,3,5, από τη google

13 Οκτ 2009

Ας γελάσουμε..


Τρίτη και δεκατρείς σήμερα. Προληπτική δεν είμαι αλλά τριγυρίζοντας στα φιλικά blogs
είδα κόκκινες καρδούλες ανάμεσα σε μαύρα σύννεφα, πεσμένες κάτω, ποδοπατημένες...
Λέω να ευθυμήσουμε λιγάκι. Το βιντεάκι που ακολουθεί μου το έστειλε η Kaya και είναι
ότι πρέπει... θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.





12 Οκτ 2009

Το Margo έχει γενέθλια





Κι όμως αυτό το blog έκλεισε ένα χρόνο. Ξεκίνησε στ' αστεία και τώρα έχει στεριώσει για τα καλά. Ξεκίνησα αναζητώντας έναν ουρανό να πετώ, έστω και εικονικά και το κατάφερα.
Πέταξα πολύ, γέλασα ακόμη περισσότερο, συγκινήθηκα πολλές φορές.. μα και γκρεμίστηκα άλλες τόσες. Δεν ξέρω αν είναι κάποιο σημάδι, όμως τούτα τα ιδιότυπα γενέθλια με βρίσκουν τσακισμένη. Πέρασε και η σκέψη να τα σβήσω όλα μα δεν το άντεξα. Μετά από αυτή τη σκέψη κινδύνεψα να τα χάσω όλα από ένα λάθος και κατάλαβα ότι δεν είμαι καθόλου έτοιμη
γι' αυτό, δεν μπορώ να διαγράψω ούτε μία λέξη...
Μετά ήρθε η αποχώρηση της Αδαμαντίας, η διακοπή της "ΗΧΩ" που με τόσο αγάπη αγκάλιασα... σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες ότι άνθρωποι σαν και μένα δε θα έπρεπε να έχουν blog... Όμως τώρα είναι πια αργά, είμαι εδώ, στέκομαι όρθια κι ας είναι σαν να ξεκινώ από την αρχή.

Μια φίλη μου είπε ότι δεν της αρέσουν τα blog γιατί κρύβουν μοναξιά και απομόνωση. Δεν έχει και άδικο.. θα συμπλήρωνα ότι κρύβουν και τη βαθιά επιθυμία να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που δείχνουμε και ζούμε.. όχι απαραίτητα συνειδητά. Βαφτίζουμε τις καλημέρες τις ομορφότερες του κόσμου, τους @φίλους ιδανικούς συνοδοιπόρους της ζωής μας και όλα γίνονται τόσο όμορφα στον μοναδικό πλασματικό μας κόσμο.

Αν ξέρει κάποιος κάποιο φάρμακο για τούτη την αρρώστια ας μου το πει.. θα του το χρωστώ..:)
Όμως αρκετά με τους συλλογισμούς, γενέθλια έχουμε..


Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γίνω κάποτε έτσι:




Όμως σίγουρα θα αντέξω λίγο ακόμη..:)



9 Οκτ 2009

ένα παιδί





με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στον χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
τη γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει

κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του



Του Τόλη Νικηφόρου
από τη συλλογή Αναρχικά, 1979




Υ.Γ. Σ' ευχαριστώ θερμά ποιητή γι αυτό σου το ποίημα.. άγγιγμα καρδιάς.


Photo by Jerry Beasley


6 Οκτ 2009

Αυτός που οι Θεοί τίποτα δεν δίνουν είναι ελεύθερος.






Το μόνο που θέλω από τους Θεούς είναι να μη με θυμούνται.

Ελεύθερος θα είμαι χωρίς χαρά ή δυστυχία,
Όπως ο άνεμος που είναι του αέρα η ζωή,
Που τίποτα δεν είναι.
Το μίσος κι η αγάπη, κι αυτά μας ψάχνουν
Κι αυτά μας βασανίζουν, το καθένα με τον τρόπο του.
Αυτός που οι Θεοί τίποτα δεν δίνουν
Είναι ελεύθερος.


Fernando Pessoa


Photo: freedom by Flotiana Barbu

3 Οκτ 2009

Απόδραση...


Ξημέρωμα 2ης Οκτωβρίου...










Χόρτασα μπλε... ας λούζεται το νησί στη θάλασσα... αλλιώς είναι να την ταξιδεύεις.

...και η καλύτερη στιγμή του ταξιδιού πίσω στα γνώριμα... πήραν σάρκα και οστά τα κορίτσια που μαζί τους έχω περπατήσει από την αρχή αυτού του blog μέχρι τούτη τη στιγμή. Η Carpe Diem και η Maria Jose.
Με γέμισαν απορίες. Πώς γίνεται να μην έχεις δει ποτέ κάποιον και να τον αγκαλιάζεις σαν να τον ήξερες από πάντα?
Πώς γίνεται να βλέπεις στα μάτια του αυτό που η φαντασία έκτιζε με κάθε λέξη μέσα από αυτές τις σελίδες?
Πώς γίνεται να αγαπάς από μακρυά???
... και πόσο λίγος, απελπιστικά λίγος είναι ο χρόνος για τέτοιες συναντήσεις που τις περίμενες τόσο καιρό?
Αύριο είναι η μέρα του γυρισμού. Νομίζω ότι δεν θα τραβήξω άλλες φωτογραφίες....


υ.γ Σας χρωστώ τις απαντήσεις στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης,
δεν το ξέχασα, θα το κάνω όταν επιστρέψω πάλι στη βάση μου... πάραυτα:-)