Δύο χρόνια στο νησί μετά από σαράντα στην πόλη. Σαν σήμερα φορτωμένη ελπίδες και τη μισή ζωή μου έφτασα σε αυτό που πολλοί αποκαλούν τον Παράδεισο των διακοπών. Να με σηκώσει ο τόπος ήθελα, με μόνη παρηγοριά το χρόνο. Μοναδικό εφόδιο οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων που χαράχτηκαν σε κάθε πέτρα αυτού του νησιού.
Αν έκανα το σωστό? Ακόμα δε ξέρω, δεν έφτασαν δύο χρόνια. Μόνο οι εικόνες με αποζημιώνουν για την ώρα μόνο αυτές..
Μια μικρή αλλά γέρικη ελιά που αγναντεύει τη θάλασσα..
Η χώρα πριν βγει ο ήλιος που από μακρυά μοιάζει να κοιμάται ακόμη..
Η Ανατολή μιας καινούργιας ημέρας...
Ένα παλιό χωριό που δεν έγινε ακόμη έπαυλη..
Ένας κλειστός ουρανός που πάντα αφήνει ένα άνοιγμα στο φως
και μου λέει να φύγω.. έστω και για λίγο...