30 Αυγ 2009

Η αγάπη όλα τα μπορεί




Η αγάπη γεννά
αναγεννά
ομορφαίνει
ΞΕΔΙΨΑ
εναρμονίζει
γαληνεύει
προστατεύει
ελευθερώνει
ημερεύει
ανανεώνει
φωτίζει
εμπνέει
σώζει
στηρίζει
ελευθερώνει
δημιουργεί
γιατρεύει
ενώνει
φροντίζει
υπομένει
αντέχει
ελευθερώνει
................

photo by Alexis Godschalk





28 Αυγ 2009

Φυτεύω δέντρα.. μάταια.. όσο κι αν τα προστατέψω ο αέρας τα καίει
ψηφίζω κάθε φορά ελπίζοντας και κάθε φορά βλέπω το ίδιο έργο
δεν μπορώ να μπω μέσα στο πλήθος που διαμαρτύρεται αλλά δεν πιστεύω
ότι μπορεί ν' αλλάξει και κάτι, δεν άλλαξε με τη δολοφονία του Αλέξη θ΄αλλάξει τώρα;

Δεν μπορώ να σβήσω τις φωτιές, να σταματήσω την καταπάτηση των ακτών,
την ισοπέδωση των κορυφογραμμών, την ανεξέλεγκτη ανοικοδόμηση....
δε ξέρω πώς... τι να κάνω για να εξασφαλίσω ένα ανθρώπινο μέλλον για τα παιδιά
Μιλάμε όλοι για δράση, ας μου πει κάποιος πώς και θα το κάνω με όποιο κόστος.
Ας μου πει κάποιος ΠΩΣ?



24 Αυγ 2009

τέλος


Όταν έγραψα την ανάρτηση για τις φωτιές στην αρχή του καλοκαιριού
δεν μπορούσα με τίποτε να φανταστώ αυτό που θα ζούσαμε
λίγες μέρες πριν το τέλος του.... ΤΕΛΟΣ





Με το τελευταίο δέντρο κάηκε και η τελευταία ελπίδα...



22 Αυγ 2009

τρόπος να "δεις"



Eίναι φορές που ότι ευχήθηκες πραγματοποιήθηκε, ότι ονειρεύτηκες το ζεις και τότε,
μόνο χαμόγελο φιλοξενεί το πρόσωπο που βλέπεις στον καθρέπτη το πρωί...
όλα γύρω σου είναι όμορφα κι ας μην άντεχες μέχρι χθες την ασχήμια τους,
με άλλα μάτια βλέπεις τώρα, άλλο φως σκεπάζει ότι σε περιβάλλει...
είναι φορές που πατάς το πετάλι και με ταχύτητα φωτός
αφήνεις πίσω ότι έθαψες, ότι ματαίωσες, ότι όμορφο αρνήθηκες....



βουτάς στο κύμα με τη σιγουριά ότι όλα τα μπορείς
και τίποτε δε μπορεί να σε σταματήσει ούτε φουρτούνα ούτε νηνεμία...
είναι φορές που το "όλα θα πάνε καλά" δεν είναι ευχή αλλά βεβαιότητα
κι ας παίζεις με τη φωτιά κι ας περπατάς πάνω σε τεντωμένο σχοινί..



Ξέρεις ότι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα
γι΄αυτό το ζεις δίχως ν΄αναρωτιέσαι αν θα είναι εκεί την επόμενη μέρα,
σου δόθηκε σήμερα, το ζεις..... ΤΩΡΑ!

photo 1 by george booth
photo 2 by Georgios Chaziris

17 Αυγ 2009

...


Μαύρα σύννεφα κατεβαίνουν από το βουνό, ταχύτατα, κουβαλώντας μυρωδιά από τις καταιγίδες του Βορρά. Ο αέρας σφυρίζει δυνατά διώχνοντας κάθε υποψία καλοκαιριού. Χώνομαι στη πολυθρόνα με τους δυο μικρούς αγγέλους μου και τους λέω παραμύθια..... το δικό μου παραμύθι το κρατώ για το τέλος.....



Εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ΄αγαπώ
μ' όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ΄αγαπώ


Του Τόλη Νικηφόρου από τη βροχερή Θεσσαλονίκη


photo: First Kiss by Martin Paul


14 Αυγ 2009

διπλό κέρασμα...


Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου είναι να τα ξεχάσεις μία φορά.... χεχεχε. Όχι όχι, δεν είμαι από αυτές τις γυναίκες, αν και πώς να τα ξεχάσει αφού πάνε πακέτο με την ονομαστική μου εορτή, που γιορτάζουν οι πάντες; Εδώ ούτε κι εγώ δε μπορώ να τα ξεχάσω:)))


Τύχη κι αυτή, γεννήθηκα παραμονή της Παναγιάς. Η γέννηση ήταν αδιαπραγμάτευτη, το ίδιο και το όνομα αφού και οι δύο γιαγιάδες μου Μαρίες ήταν... Η συγκυρία ήταν αναπόφευκτη!

Κερνάω διπλά!...........................

Μα πού τα λέω αφού όλοι λείπουν... έτσι ήταν πάντα, η γιορτή μου ήταν όλη δική μου:-)
Απόψε πίνω για μένα, τραγουδάω για μένα και κοιτάω που και που το P.C. μπας και ξέμεινε κανείς πίσω. Το κεράκι το σβήνω και μόνη μου όμως για το κρασί θέλω βοήθεια.....

Κόκκινο φυσικά....


Και για τα γλυκάκια επίσης....

Για τους λάτρεις της σοκολάτας....







και της παράδοσης...











Στην υγειά μας λοιπόν ... άλλο ένα 365-ήμερο ταξίδι ξεκινά γύρω από τον ήλιο. Αυτό έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να το απολαύσω....... καλά να είμαστε μόνο!

Χικ...:))))))


Υ.Γ. Μη με ρωτήσετε πόσα κλείνω, το μαρτυρά το προφίλ μου;-)

Από τον ηλιογράφο........ είναι υπέροχη ευχαριστώ πολύ!!!


Δώρο από τη Φύρδην Μίγδην την ευχαριστώ πολύ:-)


Κι άλλη τούρτα από το γατί, Maximus σ΄ευχαριστώ!!


.......και επειδή δεν μπορώ να φάω μόνη μου τόσες τούρτες, θα τις φυλάξω στην κατάψυξη μέχρι να επιστρέψετε;-)
Καλή επιστροφή στους ταξιδιώτες!

Από τον Αντρέα...... ένα ποίημα του Οδ. Ελύτη... ευχαριστώ πολύ πολύ!

Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου άνθρωπε
δώσε της διάρκεια, μπορείς
Από τη μυρωδιά του χόρτου από την πυρά του ηλίου
πάνω στον ασβέστη από το ατέρμονο φιλί
να βγάλεις ένα αιώνα,
με θόλο για την ομορφιά και την αντήχηση όπου
σου φέρνουν οι άγγελοι μες το πανέρι
τη δρόσο από τους κόπους σου όλο φρούτα στρογγυλά
στα κόκκινα
τη στεναχώρια σου
γεμάτη πλήκτρα που κτυπούν μεταλλικά τον άνεμο
σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο
δάφνες και λεύκες οι μικρές και μεγάλες
Μαρίες που κανείς πάρεξ εσύ δεν άγγιξες

όλα μια στιγμή όλα ή μόνη σου



Η ισόβια στιγμή του Οδυσσέα Ελύτη (Από τη Μαρία Νεφέλη)

11 Αυγ 2009

Γεια χαρά Ηλιογράφε...



Ο Ηλιογράφος σήμερα μου υπενθύμησε πόσο εύφθραυστη είναι η συμβίωσή μας μέσα στο διαδίκτυο. Με ένα delete χάνεται ότι θεωρούμε δεδομένο. Ήταν η πρώτη "απώλεια" που ζω από τότε που μπήκα στο χώρο αυτό και ομολογώ ότι μου στοίχισε..
Η ανωνυμία δεν εξασφαλίζει την τυπική γνωριμία αφού όσα λέγονται εδώ μέσα ξεπερνάνε κατά πολύ τα τυπικά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα μου λείψει πολύ...

Τον αποχαιρετώ με τις δικές του εικόνες

... με μια καληνύχτα από "τον πλανήτη Σαντορίνη"


... με τον δικό του ανοιξιάτικο ουρανό


... και μια καλημέρα από τη πόλη που ζει και δημιουργεί...


..με την ελπίδα να είναι ξανά κοντά μας κάποτε...
Να σαι καλά Ηλιογράφε!



4 Αυγ 2009

blue moon...

Όταν μπήκε η τηλεόραση στο σπίτι μας ήμουν περίπου δύο χρονών κι όμως θυμάμαι θολά τις εικόνες από τους αστροναύτες που πατούσαν για πρώτη φορά στη σελήνη.
Θυμάμαι και το μεγαλύτερο αδελφό μου, που τότε ήταν τεσσάρων, να έχει κολλήσει σχεδόν μπροστά στην οθόνη εκστασιασμένος από τα αέρινα βήματα του Νιλ Αρμστρονγκ.

Θυμάμαι να μαζεύονται συγγενείς στο σπίτι μας κάθε απόγευμα για να δουν τις ειδήσεις και εμείς να περιμένουμε με ανυπομονησία το Ελληνικό που θ’ ακολουθούσε… ώσπου πήραν και οι άλλοι τηλεοράσεις και οι συναντήσεις αραίωσαν πολύ… Χαθήκαμε

Θυμάμαι να ξυπνάω με ομιλίες από το ραδιόφωνο που άκουγε η μητέρα μου κάθε πρωί κάνοντας τις δουλειές της. Ξυπνούσε αξημέρωτα.. ακόμα και σήμερα.. δεν έχει χάσει ανατολή.. αν και δεν νομίζω να την πρόσεξε ποτέ… Θυμάμαι τα χρόνια της εφηβείας μου αλλά και πολύ αργότερα, να κοιμάμαι ακούγοντας ραδιόφωνο με ακουστικά… με τη μουσική χανόμουν, με τη μουσική βρισκόμουν ξανά…

Θυμάμαι όλες εκείνες τις φορές που κοιτώντας το ολόγιομο φεγγάρι ένιωσα ότι κάτι ζει εκεί πάνω και με παρακολουθεί, κρατώντας αιχμάλωτο το βλέμμα και τη σκέψη. Πόσες φορές ξενύχτισα στο μπαλκόνι μόνο για να το κοιτώ… Όταν χάραζε δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ… ο ήλιος έδιωχνε με ευκολία το δισταγμό, με αντάλλαγμα την υπόσχεση για μια νέα ημέρα.

Σήμερα η τηλεόραση μένει πεισματικά κλειστή, το ραδιόφωνο αναγκαστικά κλειστό και η συντροφιά με το φεγγάρι αδύνατη. Όμως η ανάγκη να ονειρεύομαι είναι ακόμη εδώ και βρίσκει τον τρόπο όπως έκανε πάντα...

Ας είναι καλά η τεχνολογία;-)


1η photo είναι δική μου.. το σημερινό φεγγάρι

2h photo= Marc Ward "the glade of moon"

3η photo= Josephine Chervnska "White paint for the moon"


update: 27 Αυγούστου η νύχτα με τα δύο φεγγάρια μη τη χάσετε, η επόμενη θα είναι το 2287! Thalassokrator σ' ευχαριστώ!