28 Απρ 2009

ταξίδια ήθελα..



ταξίδια ήθελα
με κάθε μέσο και καιρό
σε κορφές βυθούς και πέλαγα




ταξίδια του νου ονειρικά
του λαβυρίνθου σκέψεις
μοναχικά..


σε γνώριμα και άγνωστα μονοπάτια



ταξίδια στο πριν στο μετά
στο φως της μέρας
στο μαύρο της νύχτας
ταξίδια στη σιωπή..

στο όλο στο τίποτα ταξίδια
με φτερά με κουπιά
τις άκρες των δακτύλων



ταξίδια στη θλίψη στη χαρά
στον έρωτα ταξίδια..


ταξίδια της καρδιάς της ψυχής


ταξίδια ήθελα...



Αφιερωμένο σε όσους ταξίδεψαν και με ταξιδεύουν με τις αναρτήσεις τους..

1. Mike Bonsall "Guerney"
2. Ben Goossens "music makes free, if you realy want" 
3. Miguel Pappan "Fly"
4. Lonewolf1966 man "Thoughts-illusion"


Home Makening-Of: The Arctic


23 Απρ 2009

Επιστροφή...


Τη μεγάλη βδομάδα οι περισσότεροι μιλούσαμε με ενθουσιασμό για τις μικρές ή μεγάλες εξορμήσεις μας με αφορμή τις ημέρες του Πάσχα.  Εγώ δε θα έφευγα, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια, περίμενα όμως ταξιδιώτες να έρθουν στο νησί και τα μικρά μου με μεγάλο ενθουσιασμό τα ξαδέλφια τους.   Όλα έμοιαζαν ιδανικά όταν μεσοβδόμαδα η κόρη μου άρχισε  να δείχνει συμπτώματα ίωσης.  Η εξέλιξη γρήγορη, τα συμπτώματα βαριά, κολλάει και ο μικρός και όλα τα σχέδια ακυρώνονται. Κλεισμένοι στο σπίτι προσπαθούσαμε να συνέλθουμε τα παιδιά από τα συμπτώματα και εγώ από τη κούραση και την αϋπνία.  Όμως δεν απογοητεύτηκα, υπήρχαν κάποιοι λίγοι που έμειναν στη γειτονιά των blogs και που η παρουσία τους κάλυπτε τα κενά.. μερικοί ακόμα και από το Ανοιξιάτικο ταξίδι τους έδιναν το παρόν. Σε άλλη περίπτωση θα ήταν πολύ βαρύ «αυτό που με βρήκε» όμως μπόρεσα με αισιοδοξία και υπομονή να φροντίσω τα μικρά και στη σπιτική γαλήνη να περάσουν οι γιορτινές ημέρες. Ένοιωθα ότι κάπου στην άκρη της «γραμμής» υπάρχουν φίλοι  που είναι εκεί όπως είμαι και εγώ και ξορκίζουν τη μοναξιά της ψυχής. Αν και φανταστικοί, είναι φίλοι.. και η θετική «παρουσία» τους λειτουργεί λυτρωτικά.
Πέρασαν αυτές οι μέρες και άρχισαν ένας ένας να επιστρέφουν και να γράφουν τις εντυπώσεις του ταξιδιού.  Τελικά είδα ότι δεν ήμασταν μόνο εμείς οι «άτυχοι».. ο ιός γονάτισε και τη  Dorothy, o Πεταλάκης επέστρεψε μία ώρα αρχύτερα από τις διακοπές του και κινδύνεψε μέχρι την τελευταία στιγμή ως επιβάτης σε τρελό ταξιτζή, η Μαριάνα πλακώθηκε από καγκελόπορτα 280 κιλών.. και δυστυχώς το πιο λυπηρό, δύο ακόμα φίλοι έζησαν ανθρώπινη απώλεια…  Αν έλειπε αυτό το τελευταίο ίσως όλη αυτή η κακοτυχία να ήταν αντικείμενο αστεϊσμού, όμως, όπως μεταγγίζεται η χαρά από τα blog όλων εμάς, έτσι γίνεται και με τη λύπη…


Μπορεί να πέρασαν οι μέρες των εορτών, όμως οι ευχές είναι πάντα επίκαιρες.. έτσι θα ήθελα να ευχηθώ, το κακό, είτε μικρό είτε μεγάλο, να σταματήσει εδώ..  όσοι ακόμα επιστρέφουν να έχουν καλό δρόμο και ο χρόνος ας γιατρέψει ότι λαβώθηκε..
Αν θέλετε μια ζεστή αγκαλιά κάντε τη βόλτα σας εδώ αν δεν έχετε ήδη περάσει.. και επειδή από  αγάπη και αγκαλιά όλοι διψάμε και το πρόσωπο που την χαρίζει σπάταλα δεν είναι άλλο από τη μητέρα, δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες.



update: το γέλιο είναι το καλύτερο γιατρικό, γι αυτό περάστε και από τον Maximus!




10 Απρ 2009

Reqviem aeternam dona eis Domine

Το ρέκβιεμ είναι ένα βαθύτατα πνευματικό μουσικό έργο που αναφέρεται στη νεκρώσιμη ακολουθία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και είναι βασισμένο στο Γρηγοριανό μέλος. Το όνομά του προέρχεται από την παρακλητική φράση «Requiem aeternam dona eis Domine» (ανάπαυση αιώνια δωσ’ αυτοίς Κύριε). Στη πιο συνηθισμένη της μορφή αποτελείται από πέντε μέρη:
1. Ρέκβιεμ (Requiem = ανάπαυση)
2. Ντίες Ίρε (Dies Irae = Ημέρες οργής)
3. Ντόμινε (Domine = Κύριε)
4. Σάνκτους (Sanctus = Άγιος)
5. Άγκνους Ντέι (Agnus Dei = Αμνός του Θεού)

Εκφράζει το δέος του θανάτου και το φόβο της τελικής κρίσης, το θρήνο και τον πόνο της απώλειας. Οι περισσότεροι συνθέτες έγραψαν ρέκβιεμ έχοντας ζήσει απώλειες αγαπημένων τους προσώπων. Τα πιο γνωστά ρέκβιεμ είναι το «Γερμανικό» του Μπραμς που συνδέεται με τον θάνατο κοντινών προσώπων του συνθέτη, του Μότσαρτ που έμεινε ημιτελές αφού αρρώστησε και παρέμεινε κλινήρης (το συμπλήρωσε ο μαθητής του Ζισμάιρ) και του Βέρντι που το έγραψε συγκλονισμένος από το θάνατο του Μαντζόνι το 1873 και είναι ένα από τα τρία αριστουργήματά του μαζί με τον «Οθέλλο» και τον «Φάλσταφ».
Ακολουθούν τα δύο πρώτα μέρη από το Ρέκβιεμ του Βέρντι που προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο. Το Ντίες Ίρε (δεύτερο μέρος) είναι από μόνο του συγκλονιστικό, προκαλεί αυτό το δέος και το φόβο για το άγνωστο, την απόλυτη ανθρώπινη μοναξιά. Όταν όμως έρθει μετά από το Ρέκβιεμ (πρώτο μέρος) είναι ασύληπτο. Θα πρότεινα ν’ ακούσετε και τα δύο. Αυτή η εκτέλεση είναι η καλύτερη που βρήκα στο You Tube. Διευθύνει ο Claudio Abbado.



η Ανάσταση ας μας φέρει πιο κοντά
στο φως, στην αγάπη,
σε ότι μπορεί να γαληνέψει τις ψυχές μας
και των ανθρώπων γύρω μας.


4 Απρ 2009

Χρόνια πολλά



Ένα πουλάκι έφτασε κοντά στο σπίτι απόψε 
ήρθε από τόπο μακρινό για να μου φέρει νέα
"σαν σήμερα γεννήθηκε μία καλή σου φίλη"
μα μυστικό το κράταγε ακόμα κι από μένα;
Τρέχω αμέσως να μαζέψω τα πιο όμορφα λουλούδια
Χρόνια πολλά να της επώ νομίζω προλαβαίνω.



Φτιάχνω μπουκέτο τη καρδιά δώρο να τηνε κάνω

και με χαμόγελο πλατύ να της την εχαρίσω



Χρόνια πολλά χρόνια καλά να ζήσεις Carpe Diem
 σαν το αγέρι που φυσά γλυκά και τραγουδάει
να έρχονται οι μέρες σου και δώρα να σου φέρνουν
τη γλύκα του καλοκαιριού, της θάλασσας το κύμα 
 το άρωμα της Άνοιξης ατέλειωτες αγάπες...

Στην αγαπημένη μας Carpe Diem που έχει σήμερα τα γενέθλιά της..

Οι φωτογραφίες είναι από το www.photo.net



3 Απρ 2009

...τα χρώματα

Άλογο είδα πρώτη φορά σε πολύ μικρή ηλικία. Περνούσε έξω από το σπίτι στο χωριό ένας άντρας με ένα κάτασπρο καμαρωτό άλογο. Είχε πλούσια χαίτη και η ουρά του έφτανε μέχρι το δρόμο. Δεν το ίππευε ποτέ, εκείνος πήγαινε μπροστά καβάλα σε ένα μουλάρι και πίσω το άλογο. Του είχε στο λαιμό ένα κουδουνάκι… όταν άκουγα το κουδουνάκι έτρεχα γρήγορα στο δρόμο και περίμενα. Όταν πλησίαζε κρυβόμουν πίσω από ένα μεγάλο βράχο και δε χόρταινα να το κοιτώ. Όταν ανέβαινε την ανηφόρα έτρεχα γρήγορα από την άλλη μεριά του δρόμου περνώντας ένα ψηλό τοίχο για να το δω που έστριβε μέχρι που χανόταν. Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα για τους δύο με τρεις μήνες που ήμασταν εκεί. Από τότε το όνειρό μου ήταν να αποκτήσω κάποτε ένα άλογο. Τώρα πια που ζω εδώ μόνιμα το όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί και θα το κάνω, όταν σιγουρευτώ ότι μπορώ να του διαθέσω το χρόνο που χρειάζεται. Ίσως φανεί και πολύ χρήσιμο με αυτή τη κρίση!

Για την ώρα όμως αρκέστηκα στο να το ζωγραφίσω. Είναι ακρυλικό σε καμβά 60Χ80 και είναι η πρώτη μου προσπάθεια σε καμβά . Περισσότερο έχω δουλέψει σκίτσα με κάρβουνο, λίγα έχω κάνει με χρώμα. Να είστε επιεικείς παρακαλώ:)