31 Μαρ 2009

Μία μέρα για την αλήθεια

Όλο το χρόνο έχουμε ημέρες αφιερωμένες σε διάφορα. Ημέρα για τη γυναίκα, για το παιδί, για το νερό, για την υγεία, για την ειρήνη, για το περιβάλλον… Γιορτάζουμε ότι παραμελούμε, εκμεταλλευόμαστε, σπαταλάμε, κακοποιούμε ή απλά θέλουμε να θυμόμαστε. Μα πάντα είχα την απορία, γιατί έχουμε χαρίσει στο ψέμα μία από τις ημέρες του χρόνου, αφού το τιμούμε δεόντως όλο το χρόνο; Μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε; Να έχουμε μία μέρα το χρόνο… ΧΩΡΙΣ ΨΕΜΑ!

Rene Magritte "ανάποδος καθρέπτης"

Φαντάζεστε πόσο ενδιαφέρον θα είχε να παρακολουθήσουμε εκείνη την ημέρα τη Βουλή; Θα λέει ο Χ Υπουργός «τα έκανα πλακάκια με τον Ψ επιχειρηματία και έκρινα ότι αυτός θα πάρει το έργο. Πήρα άλλωστε πολύ καλό μποναμά!» ή «μου τ΄ ακουμπάει η τάδε εταιρία, άρα δεν την πειράζει κανείς, μπορεί να παρανομεί όσο θέλει».

Φαντάζεστε τις διαφημίσεις ; «Τα κοτόπουλά μας μεγαλώνουν σε μία νύχτα με αυτή την ουσία που τους δίνουμε.. σπουδαία ανακάλυψη, οι αγελάδες μας τρέφονται με ακατάλληλες τροφές με αποτέλεσμα το γάλα τους να περιέχει μια καρκινογόνος ουσία αλλά μην ανησυχείτε δε θα πεθάνετε αμέσως…»

Αν θα έπιανε κρίση ειλικρίνειας όσους δουλεύουν σε ελεγκτικούς οργανισμούς; «Να, ξέρετε, φουσκώνω τα πρόστιμα στον κοσμάκι για να βγει και για μένα ένα σημαντικό ποσό. Δηλαδή τους εκβιάζω... τι, τσάμπα έγλυφα τον τάδε βουλευτή για να μου δώσει τη θέση;»

by Ralf Niederer

Αν πάμε και στις ανθρώπινες σχέσεις; Εκεί όλα θα αναποδογύριζαν. Αν χαμογελούσαμε μόνο σε όποιον πραγματικά θέλαμε, αν λέγαμε το σ’ αγαπώ ή το δε σ΄ αγαπώ όταν το νιώθαμε στ’ αλήθεια; Αν αφήναμε την πραγματική μας εικόνα να βγει προς τα έξω χωρίς να την κουκουλώνουμε με ψεύτικα φκιασίδια για να μην πέσουμε στα μάτια των υπολοίπων;

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς... το ψέμα;


25 Μαρ 2009

Θυμάμαι...



Θυμάμαι το νησί από το '72 περίπου. Ήταν ένας μαγικός παραμυθένιος τόπος και πολύ μακρινός. Το καράβι έκανε τότε 7-8 ώρες να φτάσει και ήταν το τελευταίο του λιμάνι. Όλος ο κόσμος κατέβαινε στην Τήνο και άδειο σχεδόν έφτανε στη Μύκονο. Τότε τα καράβια δεν άραζαν στο λιμάνι, έριχναν άγκυρα στ’ ανοιχτά και επιβιβαζόμασταν σε βάρκες που μας βγάζαν στη στεριά. Στο λιμάνι μας περίμενε η γιαγιά με τη Μαρμάρω το γαϊδουράκο της. Φορτώναμε τα πράγματα στα καφάσια και όλοι μαζί πηγαίναμε στο χωριό με τα πόδια. Χωριό λέγαμε το αγροτικό σπίτι και ήταν τέσσερα χιλιόμετρα από το λιμάνι.
H γιαγιά ήταν χήρα πολλά χρόνια, τον παππού μου δεν τον γνώρισα, είχε έξι παιδιά και όλα έμεναν στον Πειραιά με τις οικογένειές τους. Εκείνα τα χρόνια όλοι έφευγαν από τη Μύκονο και πήγαιναν στην πρωτεύουσα που υπήρχαν δουλειές. Μόνο η Θεία Ερνούλα έμενε μαζί της η μεγαλύτερη απ’ τις τρεις κόρες της. Η Θεία Ερνούλα όταν γεννήθηκε το πρόσωπό της ήταν καλυμμένο με μία μεμβράνη σαν μάσκα. Η γειτόνισσα που είχε αναλάβει το ρόλο της μαμής τράβηξε τη μεμβράνη από το πρόσωπο του μωρού… αυτό προκάλεσε την τύφλωσή της όπως εξήγησε ένας γιατρός που την εξέτασε κάποτε. Δε θα γινόταν καλά, άρα το μέλλον της ήταν προδιαγραμμένο. Θα έμενε ανύπαντρη και αμόρφωτη. Δεν πήγε σχολείο, μα ούτε και ταξίδεψε ποτέ.
Οι δύο γυναίκες ζούσαν μόνες σε ένα σπίτι χωρίς καμία απολύτως ευκολία που σήμερα θεωρούμε αυτονόητη. Δεν είχαν ηλεκτρισμό, υδραυλική εγκατάσταση, θέρμανση, το υποτυπώδες λουτρό ήταν εκτός σπιτιού και για να πάρουν ψωμί έπρεπε να πάνε στη χώρα κοντά στο λιμάνι. Ο πιο κοντινός γείτονας ήταν ένα τέταρτο δρόμος και οι Χειμώνες τότε ήταν πολύ σκληροί στο ανεμοδαρμένο νησί. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά η γιαγιά είχε και ένα σοβαρό πρόβλημα στα κόκκαλα που τη δυσκόλευε πάρα πολύ στις κινήσεις της. Από τη μέση και κάτω οι αρθρώσεις της με τον καιρό, έχαναν την ικανότητα της κίνησης, θυμάμαι από νέα κρατούσε μαγκούρα, μετά πήγαινε με δύο μαγκούρες και έσερνε τα πόδια της για να μετακινηθεί και στο τέλος πήγαινε με πι. Δεν έμεινε ποτέ όμως στο κρεβάτι μέχρι τα 96 της που "έφυγε", ούτε παραπονέθηκε ποτέ. Μόνο αγκομαχούσε για να κάνει 10 βήματα και όλο έλεγε Παναγιά μου σε κάθε της βήμα που ήταν άθλος… Ήταν πολύ σκληρή και περήφανη γυναίκα.
Ζούσαν με την αγροτική σύνταξη της γιαγιάς που τότε ήταν ελάχιστα χρήματα και με τα πλεχτά της θείας Ερνούλας. Η θεία έπλεκε και μάλιστα καλά! Έπλεκε πολύ γρήγορα και με πολύπλοκα σχέδια. Τη θυμάμαι να κάθεται στο πειρατικό μπαούλο που είχανε στο μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού και να πλέκει σαν μηχανάκι. Μετρούσε το πλεκτό με τις πιθαμές και δεν έκανε ποτέ λάθος, όλα τέλεια υπολογισμένα και μεταφρασμένα σε αριθμούς. Τη θυμάμαι να έχει μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της ένα παιδικό χαμόγελο και να μας διηγείται ιστορίες και θρύλους που είχε ακούσει από τους παλιούς ή που άκουσε στο ραδιόφωνο. Ξέχασα να πω ότι μονίμως είχε κολλημένο στο αυτί της ένα μικρό μπεζ ραδιάκι. Ήταν ο έρωτάς της το ράδιο.. και το φαγητό. Ήταν λαίμαργη και ανυπόμονη την ώρα του φαγητού. Έπιανε το πιάτο με λαχτάρα, το έφερνε κοντά στο σώμα της και το κατέβαζε σε ελάχιστο χρόνο. Μετά χαμογελούσε ικανοποιημένη και η γιαγιά της έβαζε πάντα τις φωνές «Μη τρως πολύ Ερνούλα έχεις παχύνει». Εκείνη χαμογελούσε πλατιά μην αφήνοντας περιθώρια για επιπλήξεις και η φωνή της ήταν πάντα γλυκιά και γαλήνια. Όσο καιρό καθόμασταν εκεί, πέρναγα μαζί της τις περισσότερες ώρες. Κάναμε μαζί τις δουλειές εκτός σπιτιού και κάθε απόγευμα πηγαίναμε ν’ ανάψουμε τις εκκλησιές. Εγώ ήμουν ο οδηγός της, έτσι ήθελε να πιστεύω και της έλεγα πού να πατήσει και πώς να περάσει τους πέτρινους τοίχους. Εκείνη δε σταμάταγε να μου λέει ιστορίες και εγώ κρατώντας την αγκαζέ, νόμιζα ότι της επέστρεφα λίγο απ’ την χαρά που μου έδινε. Όταν ερχόταν η ημέρα του ταξιδιού της επιστροφής η γιαγιά έκλαιγε πολύ. Δεν ήταν εύκολο για κανέναν.. ούτε και εμείς θέλαμε να φύγουμε όμως για εκείνες ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Είχαν μπροστά τους τον Χειμώνα και την απόλυτη μοναξιά σ’ ένα σκληρό τόπο. Ένα καλοκαίρι την ώρα του αποχαιρετισμού, συγκινημένη η γιαγιά και ενώ στεκόταν με τις δυο μαγκούρες της στην άκρη της αυλής, έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι.. την πήραν τα αίματα… Μας έδιωχνε να φύγουμε να μη χάσουμε το καράβι όμως μείναμε να τη φροντίσουμε. Είχαν πάει όλοι μέσα εκτός από μένα που έμεινα στην αυλή περπατώντας νευρικά και διαγράφοντας κύκλους. Ξαφνικά βλέπω τη Θεία Ερνούλα απ’ την πόρτα του αχυρώνα να κρατάει μαύρα ρούχα στα χέρια και να κλαίει σαν μικρό παιδί. Ήταν η πρώτη φορά που την είδα έτσι, ευτυχώς δε με κατάλαβε σκέφτηκα και έκατσα σε μια γωνιά για να μη με ακούσει... η σκέψη ότι θα χάσει τη μητέρα της ήταν τώρα πολύ κοντά.
Όταν σιγουρευτήκαμε ότι η γιαγιά ήταν καλά, φύγαμε για τον Πειραιά. Συνήθως δεν είχαμε καμία επικοινωνία, δεν είχαν τηλέφωνο, μόνο που και που μας έστελνε γράμμα η γιαγιά με τα νέα τους. Την επόμενη Άνοιξη όμως εκείνης τη χρονιάς, είχαμε ένα τηλεφώνημα… ήταν αργά τη νύχτα και μας κάλεσαν από Μύκονο. Το τηλέφωνο ήταν στο δωμάτιο που κοιμόμουν… το σήκωσε η μαμά… δεν είπε πολλά… η Θεία Ερνούλα είχε φύγει, έπεσε κάτω και πάει, χάθηκε.. ήμουν τότε 10 χρονών… έχουν περάσει 31 χρόνια και νιώθω ακόμα το ίδιο κενό. Η αλήθεια είναι ότι τώρα μου λείπει περισσότερο…


Η 1η φωτογραφία, η χώρα με θέα το λιμάνι το 1958, είναι από το Mykon.net
Οι άλλες τρεις είναι δικές μου 1951, 1930, 1970 αντίστοιχα... συνηθισμένες εικόνες στους δρόμους και στα χωριά (αγροτικά σπίτια) της εποχής.



20 Μαρ 2009

ουτοπία αναρχικού λούστρου

 Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή, για να μπουν οι μοσκοβολιές από το περιβόλι. Αχ! κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι- είναι, για σε, ποιητή.
Μενέλαος Λουντέμης


 21η  Μαρτίου,  Παγκόσμια Ημέρα  Ποίησης  και ημέρα της Εαρινής Ισημερίας… αρχή της Άνοιξης.  Όμορφη τούτη η ταύτιση της ποίησης, με τη στιγμή που το φως ισορροπεί με το σκοτάδι.
Μια τέτοια μέρα μόνο ένα ποίημα θα μπορούσα να φιλοξενήσω στη σελίδα μου και μάλιστα από τα αγαπημένα  μου, του δικού μας ποιητή… του Τόλη Νικηφόρου.

Ουτοπία αναρχικού λούστρου

κάθεται σταυροπόδι σ' ένα σύννεφο
βουτώντας το πινέλο του
στο κασελάκι με τα χρώματα
το κασελάκι με τις λέξεις
με τον τζιλά και τ' άλλα εκρηκτικά
και βάφει κόκκινα τα υποδήματα
κάθε περαστικού θεού
κόκκινο κόκκινο και μαύρο
ένα παιδικό μπαλόνι

με την απρόσεχτή του κίνηση
τα θαμπωμένα μάτια του
από του ήλιου την εγγύτητα
τα πάντα κάποτε αναποδογυρίζουν
και τότε στάζει ο ουρανός
μυριάδες άστρα

από την ενότητα ΙΙ, Επικίνδυνα έως απαράδεκτα αθώος
οι φωτογραφίες είναι από το photonet

15 Μαρ 2009

Απόπειρα συγγραφής...


Κυριακή πρωί και δεν μπορώ ν’ ανοίξω τα μάτια μου. Καιρό είχα να κοιμηθώ έτσι. Όλη νύχτα έκανα βόλτα στ΄ όνειρο με μια κόκκινη ομπρέλα! Δεν έβρεχε, όμως εγώ την κρατούσα ανοιχτή και σαν αιώνιος ταξιδευτής διέσχιζα τους δρόμους της πόλης. Φορούσα ένα φόρεμα από μπλε βελούδο και με συντρόφευε σε όλο μου το ταξίδι ένας μεγάλος μαύρος γάτος με γυαλιστερό τρίχωμα. Τον έλεγαν... Maximus. Λένε ότι οι μαύροι γάτοι φέρνουν γρουσουζιά, όμως δεν είναι αλήθεια, εμένα τύχη μου έφερνε και ήταν η πυξίδα μου στο λαβύρινθο της άγνωστης πόλης. Ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο, όμως άκουσα ένα γλυκό κελάιδισμα και ξαφνιάστηκα. Δεν πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι μου και να σου ένας πολύχρωμος τσαλαπετεινός να περνάει με φόρα πάνω από το κεφάλι μου και κάνοντας μία μεγάλη στροφή, ήρθε και κάθισε στον αριστερό μου ώμο. Η παράξενη παρέα μεγάλωσε… και οι τρεις μας συνεχίσαμε να περπατάμε στα έρημα στενά ώσπου βλέπουμε να έρχονται από μακριά ένας πεταλάκης και ένας τρεχαλάκης!! Όταν έφτασαν κοντά και συναντήθηκαν τα βλέμματά μας χαμογέλασαν και οι δύο και συνέχισαν στην αντίθετη κατεύθυνση. Γύρισα να τους δω και είχαν εξαφανιστεί. Για μια στιγμή φοβήθηκα, όμως ήταν όνειρο και τα όνειρα δεν έχουν λογική. Αυτό σκεπτόμουν όσο το ζούσα, δηλαδή μπορούσα συνειδητά να συμμετέχω σ’ αυτό!!

Τις σκέψεις μου διέκοψε χαρούμενη μουσική που ερχόταν από μακριά. Προχώρησα βιαστικά σε ένα στενό δρομάκι, μαγεμένη από τους ήχους που έφταναν στ΄ αυτιά μου μαζί με τη περίεργη παρέα μου. Όσο προχωρούσα ο ήχος γινόταν όλο και πιο δυνατός όλο και πιο γλυκός.. η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και τα μάτια μου δάκρυζαν από συγκίνηση. Η ομορφότερη μουσική που είχα ακούσει ποτέ, σχεδόν εξωπραγματική. Όσο πλησίαζα τόσο δυνάμωνε ώσπου σταματάω μπροστά σε ένα παλιό καλοδιατηρημένο σπίτι . Μία μεγάλη ελιά κάλυπτε τη μισή πρόσοψη του σπιτιού. Κάτι είχε χαραγμένο πάνω στο χοντρό κορμό της. Έκλεισα την ομπρέλα μου και πλησίασα. Έγραφε Olivetreegirl… παράξενο σκέφτηκα. Ο γάτος είχε φύγει από κοντά μου, πήγε και κάθισε στα σκαλιά του σπιτιού που φαινόταν να το ήξερε καλά. Έφυγε και ο τσαλαπετεινός από τον ώμο μου και γαντζώθηκε στην παλιά πινακίδα που κρεμόταν πάνω από την πόρτα. Η πινακίδα έγραφε «Carpe Diem» έκλεισα τα μάτια να ακούσω τη μαγική μουσική… όταν τα άνοιξα η πινακίδα έγραφε «Liquid days»… έκανα το ίδιο, η πινακίδα τώρα έγραφε «art & culture»

Τέχνη, κουλτούρα, λαμπερές ημέρες… άδραξε τη μέρα …. και αυτή η μαγική μουσική… νομίζω είμαι στον παράδεισο. Διακόπτονται οι σκέψεις μου όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και βγαίνει από μέσα ένας άντρας με πολύ γλυκό πρόσωπο σαν μικρού παιδιού, αν και ήταν στην ηλικία του πατέρα μου. Και μου λέει: Σε περιμέναμε… εγώ είμαι ο Poet ο ποιητής έλα μέσα να γνωρίσεις και τους υπόλοιπους. Έτσι γνώρισα τον Κωνσταντίνο, την Πανδώρα, τη Maya, την Αίγλη, το Νίκο, την Dorothy, τον Trempe, το Λάκη, τον George, την Αδαμαντία, την Roadartist και τόσους άλλους που αν τους γράψω όλους θα θέλω μία μέρα να φτιάχνω τα link:)

Όταν ξύπνησα και πήγα στον καθρέπτη είδα τον εαυτό μου και είπα: Ω! your painted smile!!! Eίχα αυτή την όμορφη αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά!


Δημιουργικό παιχνίδι αυτό, με έκανε να προσπαθήσω να σκαρώσω ιστορία. Έκανα ότι μπόρεσα και το χάρηκα. Να ευχαριστήσω τη Dorothy που με συμπεριέλαβε στην ιστορία της και με προέτρεψε να συμμετάσχω. Φυσικά μπορεί να γράψει όποιος θέλει τη δική του ιστορία, με ήρωες 10 bloggers... εμένα μου βγήκαν λίγοι παραπάνω...

Αφιερωμένο στην πρωταγωνίστρια της ιστορίας... την Carpe Diem!


photo by Manfred Kraft

12 Μαρ 2009

Ανοιξιάτικη αυγή



The gathering by Synthia Jean


Ύπνος γλυκός, εαρινός, κι έχασα την αυγή

μα τα πουλιά ξυπνήσανε και ξεφαντώνουν.

Όλη τη νύχτα βόγκαγε η βροχή κι ο άνεμος'

ποιος ξέρει πόσα λουλούδια να' ναι πεσμένα;


Meng Hao-Jan  690-740 μ.Χ.






6 Μαρ 2009

σκόνη


Αν αυτό το σύννεφο σκόνης που καλύπτει τον ορίζοντα, ήταν πάντα εδώ, περισσότερο με σαύρες θα μοιάζαμε παρά με άνθρωποι . Οι σαύρες αντέχουν… εμείς … εγώ όχι.

Προσπαθώντας να γνωριστώ λίγο καλύτερα με αυτόν τον ανεπιθύμητο επισκέπτη, έψαξα να βρω από πού ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι, μήπως και η συμβίωσή μας γίνει πιο ανεκτή…

Και είδα… πού γεννήθηκε




...και μεγάλωσε




...τη γαλήνη της μοναξιάς του




...τον ουρανό που το συντρόφευε τις νύχτες του




...τα υπέροχα χρώματα της μάνας γης του




...το τέλειωμα της μέρας του


Τώρα που γνωριστήκαμε καλύτερα έχω αρχίσει να το συμπαθώ. Ίσως κάποια μέρα να ταξιδέψω στη δική του μακρινή πατρίδα...

Η 2η η 3η και η 6η εικόνα είναι από το http://danielalvarezdiaz.blogspot.com/


5 Μαρ 2009

Ας παίξουμε

Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της Έλλης στο μπλοκοπαίχνιδο… θα πρέπει να αποκαλύψω πέντε πράγματα που με εκνευρίζουν…. στη σκέψη και μόνο να αποκαλύψω τις «παραξενιές μου» με πιάνει η ίδια ταχυπαλμία με την εμπειρία. Αυτό μου μοιάζει με ομοιοπαθητική θεραπεία γι αυτό και θα το κάνω.
Τι με εκνευρίζει; ΠΟΛΛΑ!!! Όμως η ζωή στην επαρχία μου έχει «στερήσει» πολλά δυσάρεστα, αποτέλεσμα της ασφυκτικής συνύπαρξης με μερικά εκατομμύρια κόσμου που κινούνται μαζικά στους δρόμους της πρωτεύουσας. Έτσι θα περιοριστώ σε ότι αφορά συμπεριφορές στις σχέσεις και ειδικότερα στο διάλογο.

1) Μπορεί να γίνω έξαλλη αν ο άνθρωπος που συνομιλώ, δεν με παρακολουθεί, και μάλιστα όταν έχουμε να λύσουμε ένα σοβαρό θέμα που μας αφορά και τους δύο. Δηλαδή όταν λέω τη δική μου άποψη κοιτάει αλλού ή δεν με αφήνει να ολοκληρώσω την πρότασή μου και βρίσκομαι σε μια συνεχή αγωνία αν θα καταλάβει τι θέλω να πω. Αντί να πω αυτό που σκέπτομαι, λέω συνέχεια «περίμενε να βάλω τελεία»..… επιτέλους!!!
2) Θυμώνω αλλά και εγκαταλείπω τον διάλογο με ανθρώπους που προσπαθούν με πολύ δυνατή φωνή να επιβάλουν την άποψή τους, μην αφήνοντας την παραμικρή ευκαιρία στο συνομιλητή τους να πει την γνώμη του ή να υποστηρίξει το δίκιο του.
3) Με εκνευρίζουν οι «σύγχρονες» ειδήσεις των παραθύρων, όπου εκεί ο διάλογος είναι ανύπαρχτος… αν και όλοι όσοι φιλοξενούνται εκεί, έχουν καλεσθεί για να κάνουν διάλογο και μέσα από αυτόν να λύσουν σοβαρότατα θέματα για τους πολίτες αυτής της χώρας.
4) Θα ξεφύγω λίγο από το διάλογο γιατί αρκετά εκνευρίστηκα.. ας πω και ένα που κουβαλώ από τη ζωή στην πόλη… Περιμένω στο φανάρι πεζή, ν’ ανάψει πράσινο. Και όταν αυτό γίνει και ξεκινώ να περάσω, πρέπει να περιμένω ακόμη αυτούς που περνούν με κόκκινο, βρίζοντας, αν έχω κάνει το λάθος να κατεβάσω το πόδι μου στο δρόμο και οι αμέσως επόμενοι σταματούν δύο μέτρα μπροστά από το φανάρι εμποδίζοντας τη δίοδο. Αν μεταφέρω και το καρότσι με το μωρό, το να περάσω απέναντι γίνεται πραγματική περιπέτεια!!!
5) Το τελευταίο αφορά στο blogging… εκνευρίζομαι και δυσανασχετώ, πολύ όταν θέλω να μπω σε αγαπημένα μου blogs και δε μπορώ. Το τελευταίο καιρό μου συμβαίνει συνέχεια από τη στιγμή που θα ανοίξω τον υπολογιστή. Μπαίνω στη δική μου σελίδα και μένω εκεί. Στις δέκα προσπάθειες πιάνει η μία! Είναι που είναι ο χρόνος περιορισμένος, περιμένω αν θα δεηθεί και ο blogger να με συνδέσει με τους φίλους μου. Και το χειρότερο είναι όταν έχω δει το θέμα στο πανόπτη, με ενδιαφέρει πολύ και δεν μπορώ να το διαβάσω… 

Αυτά τα λίγα για να μη με πείτε και πολύ παράξενη:) Καλώ με τη σειρά μου όποιον θέλει να συμμετάσχει στο παιχνίδι. Δεν θα πω συγκεκριμένα ονόματα γιατί ίσως κάποιοι να το έχετε παίξει ήδη… 



4 Μαρ 2009

Κρίση...κρίση...κρίση...


…..δεν ακούμε και τίποτε άλλο τον τελευταίο καιρό και όχι αδίκως. Κρίση στην οικονομία, ο φόβος και ο τρόμος της «σύγχρονης» κοινωνίας που έχει ήδη γευτεί ανάλογη περιπέτεια το 1929 με εκατομμύρια άνεργους, χιλιάδες αυτοκτονίες, πτωχεύσεις και ένα πόλεμο που πολλοί σημερινοί παππούδες πιστεύουν πως ήρθε ως αποτέλεσμα της τότε κρίσης.
Και απορώ, εγώ, η τελευταία των τελευταίων, που δεν έχω καμία απολύτως γνώση στα πολιτικοοικονομολογικά και που την τράπεζα την έβλεπα πάντα μόνο ως κουμπαρά ασφαλείας…. δεν το περίμεναν;;;;; Όταν κάποιος χαλάει περισσότερα από όσα μπορεί να βγάλει, δε θα πτωχεύσει, δε θα βαρέσει κανόνι;;;;; Απλή λογική οικιακής οικονομίας!

Λίγο καιρό πριν θυμάμαι όλη μέρα χτυπούσε το τηλέφωνο (μες στο μεσημέρι) και με παρακαλούσαν από διάφορες τράπεζες να μου δώσουν δάνειο. ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ!!!!!! Να πάω διακοπές, να κάνω γιορτές , να σπουδάσω το παιδί μου, να αγοράσω ρούχα και στολίδια, να πάρω σπίτι, αυτοκίνητο και όλα όσα πόθησα ή με έκαναν να ποθώ…. Αν ήμουν άνεργη κανένα πρόβλημα, κάτι να έχω στο όνομά μου για να το πάρουν αν δεν μπορώ να πληρώσω. Και τώρα που όλοι δεν μπορούν να πληρώσουν τι να τα κάνουν τα ακίνητα;;;; Μία οικονομία ΦΟΥΣΚΑ, που οι περισσότεροι χαλάγανε τα λεφτά που δεν μπορούσαν να βγάλουν και οι επιχειρήσεις έκαναν τζίρους και επένδυαν σε αέρα!!! Τώρα λένε και ξαναλένε για τη μείωση της αγοραστικής κίνησης, όμως δεν ανησύχησαν ποτέ για την παράλογη αύξησή της!!!!
Σπατάλη… σπατάλη… σπατάλη… αυτό ζούσαμε τον τελευταίο καιρό και οι επιπτώσεις δεν είναι μόνο οικονομικές αλλά και περιβαλλοντικές. Πώς ακούγεται να φτιάχνει κάποιος τη βίλα του με διάσημο διακοσμητή, μετά να γνωρίζει έναν άλλο πιο in και βάση του νέου σχεδίου να τα ξηλώνει όλα, μάρμαρα πανάκριβα, μπάνια, κουζίνες κτλ, και να πηγαίνουν όλα σαν ένα βουνό μπάζα στη χωματερή;;; Ποιος έχει δικαίωμα να το κάνει όσα λεφτά και να έχει; Και να σημειώσω ότι όταν η κρίση άρχισε να έχει επιπτώσεις και σε μας, σταμάτησαν όλα και άφησαν απλήρωτους όσους δούλευαν στο σπίτι οικοδομή!!!!

Για κάτι τέτοιους η κρίση χρειαζόταν, όμως δυστυχώς αυτοί που θα την πληρώσουν είναι οι ανήμποροι και οι νοικοκύρηδες που θα πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα…. Τώρα πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες που μας έφεραν σε αυτό το σημείο και το κράτος που σπατάλησε και κακοδιαχειρίστηκε όλα του τα έσοδα.

Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού… έτσι, όπως μας είπε ο Poet σε προηγούμενο σχόλιό του, «Η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε όλοι ένα πρότυπο ζωής που οδηγεί στην καταστροφή» ή όπως είπε ο Κωνσταντίνος « Έχω την αίσθηση πως τελικά ο πλανήτης θα σωθεί. Όπως πάνε τα παγκόσμια δρώμενα με την κρίση ... αυτοκινητοβιομηχανίες φαλιρίζουν και εργοστάσια κλείνουν. Η κατανάλωση πετρελαίου περιορίζεται παράγοντας που ρίχνει την τιμή του». (σημ. στην Ελλάδα ανεβαίνει η τιμή του πετρελαίου!)

by Romero Britto

Ίσως με τον ευτελισμό των χρημάτων και την απλούστευση της ζωής... ίσως λέω... να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον άνθρωπο περισσότερο...όσοι έχουμε ακόμη αυτό το κάτι μέσα μας που μπορεί να σωθεί... 


"Οταν οι καιροί αλλάζουν, ένα μοιάζει οριστικό
Πως ξυπνάμε, περπατάμε σ' ένα σύμπαν μαγικό"