26 Ιαν 2009

Χειρόγραφο ή έντυπο;


Για πολλά χρόνια ήμουν φανατικός οπαδός του χειρόγραφου. Πίστευα και ακόμα πιστεύω ότι εκτός από τις γνώσεις, τη τέχνη του λόγου, την Ιστορία, το προσωπικό ημερολόγιο κάποιου, ένα γράμμα, μία επίσημη επιστολή, ευχές σε αγαπημένα πρόσωπα, ένα ραβασάκι που μιλάει για αγάπη ή για χωρισμό, ακόμα και αυτή η λίστα για τα ψώνια, έχουν άλλη αξία όταν είναι χειρόγραφα. Kουβαλάνε κάτι παραπάνω από πληροφορίες. Έχουν μέσα τους ένα άυλο στοιχείο, αυτό της ψυχής του δημιουργού τους.

Ίσως εκεί να οφείλεται και η αγάπη μου για οτιδήποτε ανήκει στην κατηγορία «γραφική ύλη» ιδίως αν πρόκειται για κομμάτια παλαιοτέρων εποχών. Εάν δεν ήμουν αντίθετη με την ιδέα της συλλογής αντικειμένων θα είχα πολλά, όμως η αίσθηση βάρους που μου δημιουργεί η συσσώρευση πολλών αντικειμένων, νικά την αγάπη μου αυτή.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που αρνιόμουν πεισματικά τη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Και μιλάω σε παρελθόντα χρόνο αφού έχω υποταχθεί τελικά στην ευκολία και στις άπειρες δυνατότητες που προσφέρει ο κόσμος της πληροφορικής.


Έτσι λοιπόν τον τελευταίο καιρό, εκτός βέβαια από τις πολλές ώρες που περνάω με το blog, προσπαθώ να μάθω και ένα μουσικό πρόγραμμα για να γράφω, να τυπώνω και το βασικότερο να ακούω τα έργα μου, αφού το να με παίξει η Κρατική φαντάζει με όνειρο θερινής νυκτός. Προσπαθώντας να το μάθω (θα μου πάρει καιρό!) αρχικά προσπαθώ να αντιγράψω τα παλαιότερα χειρόγραφα. Η αλήθεια είναι ότι όταν το μάθω, θα μειωθεί ο χρόνος συγγραφής της παρτιτούρας, στο ένα δέκατο. Ξέρω ότι μάλλον δε θα ξαναγράψω με τα μαρκαδοράκια μου στα άδεια πεντάγραμμα. Άλλο για τις νότες, άλλο για τις γραμμές, άλλο για τις ορολογίες. Θα είναι όλα τέλεια, οι γραμμές, τα μέτρα, οι καμπύλες. Δε θα έχω πια πρόχειρο, που θα προδίδει όλη μου την πορεία μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Όλες οι ιδέες θα χαθούν, όταν θα μείνει η τελευταία, η νικήτρια.


Στο τέλος όμως θα το ακούσω χωρίς κανένα λάθος. Δε θα είναι ακριβώς βιολιά, τύμπανα η όμποε, δεν θα είναι ακριβώς piano, forte ή diminuendo, αλλά θα το ακούσω και μετά αν θέλω θα το διορθώσω ή θα το σβήσω και θα φτιάξω άλλο, τώρα είναι εύκολο. Και θα τα φυλάω μέσα σε ένα DVD, πόσο βολικό! Όλες οι παρτιτούρες σε ένα δισκάκι. Κι αν γίνει κάτι και δεν μπορεί να παίξει το δισκάκι; Θα χαθούν όλα.
Ευτυχώς όμως θα έχω τα χειρόγραφα, ευτυχώς που πρόλαβα να έχω χειρόγραφα κι ας ξόδεψα περισσότερες ώρες να τα αντιγράψω, απ’ ότι να τα συνθέσω. Κι ας πιάνουν χώρο….


Στη φωτογραφία εικονίζεται ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

22 Ιαν 2009

Oι φίλοι μου




Δύο μέρες τώρα ταξιδεύουν μέσα στο διαδίχτυο βραβεία. Δώρα θα τα έλεγα λίγο διαφορετικά. Δώρα που δείχνουν την εκτίμηση, την αγάπη, την φιλία και αυτή την δίψα για επικοινωνία που όλοι έχουμε εδώ μέσα. Όταν πήρα το πρώτο χάρηκα πολύ, αλλά όταν είδα το δεύτερο και καπάκι το τρίτο, άρχισα να τρέμω από την χαρά μου. Δεν αντέχω τις μεγάλες συγκινήσεις!!!
Δε φανταζόμουν ποτέ πού θα έφτανε αυτό μου το εγχείρημα, όταν πολύ δειλά ξεκίνησα ετούτο το blog.
Καταρχήν να ευχαριστήσω όσους με πρότειναν και με έχουν κάνει να μη μπορώ να γράψω από την τρεμούλα:

http://sparklingshoes.blogspot.com/ τα πιο γλυκά παπουτσάκια της παρέας.
http://ab-see.blogspot.com/ τον μοναδικό George με το αξεπέραστο χιούμορ.
http://olivetreegirl.blogspot.com/ το κορίτσι με τα χρυσά χέρια.

Για να δούμε τώρα τι είναι αυτό το βραβείο που μάλλον οι περισσότεροι το ξέρετε ήδη.

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Proximidade is described as follows:'This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers!'This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites. You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog.
Tώρα κανονικά θα έπρεπε εγώ να το κάνω για άλλους οκτώ φίλους αλλά δε μπορώ. Δε μπορώ να διαλέξω μόνο οκτώ. Έχω μια κακή συνήθεια να μην ακολουθώ τους κανόνες και αυτό θα κάνω και τώρα. Φίλοι και απαραίτητοι συνοδoiπόροι πια στη ζωή μου είναι όσοι έχω ξεχωρίσει, παρακολουθώ στενά και επικοινωνώ τακτικά ή και καθημερινά.
Θα ήθελα όλοι όσοι είναι στις λίστες μου να πάρουν αυτό το δώρο γιατί δε ξέρω αν θα μπορούσα να συνεχίσω χωρίς να τους διαβάζω. Τους ποιητές και συγγραφείς, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, που με το λόγο τους κάνουν πολλές φορές την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, τους εικαστικούς καλλιτέχνες που βελτιώνουν την αισθητική μου, τις δύο ιδιαίτερες φίλες μου που λένε αυτό που νιώθω πριν το πω εγώ, όσους κάνουν ρεπορτάζ για μας που δε ζούμε στη Πρωτεύουσα, όσους και όσες πιστεύουν ότι η δημιουργία είναι επανάσταση όπως λέει η Faraona και το πετυχαίνουν με τις δημιουργίες τους και όσους παλεύουν για το δίκαιο σ' αυτόν τον τόπο κι ας μοιάζει ουτοπία. Όλους τους θεωρώ φίλους γιατί μ' αυτούς μιλάω, συζητώ, απαντώ, ρωτώ, μαθαίνω και ονειρεύομαι ένα κόσμο καλύτερο.

Σας ευχαριστώ. . . . . . .έτσι απλά.

20 Ιαν 2009

Το λευκό είναι οικολογικό

Πολλοί από τους επισκέπτες μας εδώ στο νησί εκφράζουν την ίδια απορία. Γιατί τα σπίτια δεν έχουν κεραμίδια και γιατί είναι όλα άσπρα; Μα τι να τα κάνουμε τα κεραμίδια αφού δε χιονίζει; Δεν έχουμε ανάγκη η ταράτσες μας να είναι επικλινείς για ν' αντέξουν το βάρος του χιονιού. Ακόμη η ταράτσα χρησιμεύει και για τη συλλογή του βρόχινου νερού που στη συνέχεια οδηγείται στη δεξαμενή. Είναι γνωστό ότι οι βροχές στις Κυκλάδες είναι και ήταν πάντα λίγες. Τα σπίτια δε είναι άσπρα, για να αντανακλούν το φως του ήλιου και να μη υπερθερμαίνoνται τις μέρες του καλοκαιριού, ελλείψει δέντρων. Παλαιότερα φυσικά ο μόνος τρόπος να βάψουν τα σπίτια τους οι κάτοικοι, ήταν με ασβέστη.





Όπως θα διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί, το λευκό στα σπίτια και στους δρόμους των πόλεων, θα μπορούσε να μειώσει τη θερμοκρασία στις πόλεις και να καθυστερήσει τις επιπτώσεις από το φαινόμενο του θερμοκηπίου σύμφωνα με τον επιστήμονα Χ. Ακμπάρι. Κατά καιρούς ακούμε διάφορες προτάσεις για να καθυστερήσουμε ή και να ανατρέψουμε την κλιματική αλλαγή στον πλανήτη. Η συγκεκριμένη πρόταση δε ξέρω αν θα ήταν αποτελεσματική, αλλά αν υπήρχε ενδιαφέρον αρχικά από τις κυβερνήσεις και στη συνέχεια από εμάς τους πολίτες, τότε ίσως και να τα καταφέρναμε, μαζί με τις προτάσεις των επιστημόνων που ακούγονται κατά καιρούς.

Να γίνει ο πλανήτης «Κυκλάδες» προτείνει επιστήμονας για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.


 
Eικόνες σαν αυτή που επικρατεί στα νησιά των Κυκλάδων επιθυμεί να δει στις μεγάλες πόλεις ο Χ.Ακμπάρι.
Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της κυκλαδικής αρχιτεκτονικής και να βάψουμε τις οροφές και τους τοίχους των σπιτιών μας άσπρους, προτείνει ο επιστήμονας Χάσεμ Ακμπάρι, ως λύση για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Η λογική είναι απλή: εάν μετατρέψουμε μεγάλο μέρος του αστικού μας τοπίου σε λευκό, τότε το φως του ήλιου θα αντανακλάται με αποτέλεσμα να μειωθεί η θερμοκρασία του πλανήτη και να καθυστερήσει η κλιματική αλλαγή.
Σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian, ο Χ.Ακμπάρι του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Berkeley της Καλιφόρνια, επιθυμεί να ξεκινήσει μια εκστρατεία για να γίνει ο κόσμος μας... πιο άσπρος.
Ζητά από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου να ενωθούν σε μια προσπάθεια να αντικατασταθούν τα σκούρα υλικά που χρησιμοποιούνται στην οδοποιία και την κατασκευή οροφών με υλικά που αντανακλούν περισσότερο φως.
Τα αποτελέσματα, δηλώνει ο ίδιος, θα είναι δραματικά. Οι δρόμοι και οι οροφές καλύπτουν περισσότερο από το 50% της επιφάνειας στις αστικές περιοχές, ενώ αποτελούν το 2,4% της επιφάνειας της Γης.
Ένα μαζικό κίνημα αλλαγής του χρώματός τους θα μπορούσε να αυξήσει το ποσοστό του φωτός που αντανακλάται κατά 0,03%. Αυτό ουσιαστικά θα βοηθούσε, συνεχίζει ο επιστήμονας, στο να ακυρωθεί η θερμότητα που προκαλούν 44 δισεκατομμύρια τόνοι μόλυνσης διοξειδίου του άνθρακα.
Το φως που αντανακλάται σε μια επιφάνεια δεν συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, τονίζει η εφημερίδα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν σκούρες επιφάνειες απορροφούν το φως και το στέλνουν πίσω με τη μορφή θερμικής ενέργειας.
Ωστόσο, ο επιστήμονας δηλώνει ότι αυτός ο τρόπος δεν θα οδηγήσει σε μόνιμη λύση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής, αλλά σε αναβολή των επιπτώσεών του, ενώ η θερμοκρασία των αστικών περιοχών θα μειωνόταν σημαντικά.
Σε όσους λένε ότι οι λευκές οροφές θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στις πτήσεις -το φως που αντανακλάται θα μπορούσε να θαμπώνει επιβάτες και πιλότους-, ο ίδιος υποστηρίζει ότι εκτός του λευκού θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και άλλα χρώματα που αντανακλούν το ηλιακό φως, όπως το απαλό γκρι.


Το άρθρο είναι από το in gr . Η φωτογραφίες από το http://www.cyclades-tour.gr/

 

16 Ιαν 2009

Αν γινόμουν Δήμαρχος



Ίσως να ακούσατε στις ειδήσεις για την παραίτηση του Δημάρχου Μυκόνου Χρ. Βερώνη. Ήταν 18 χρόνια Δήμαρχος και την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, στην κοπή της πίτας, το ανακοίνωσε. Δεν το ήξερε κανείς ούτε η γυναίκα του!!!! Δεν είπε και το λόγο, μόνο έφυγε για διακοπές και μας άφησε “ακυβέρνητους”. Έτσι και εγώ σαν γνήσια Ελληνίδα πολίτης άρχισα να ονειρεύομαι προεδρικές καρέκλες. Στρώθηκα λοιπόν στη δουλειά και άρχισα να χαράζω πολιτική!!! Σε ένα κιτάπι έγραψα για τα πρώτα πράγματα που θα μεριμνούσα. Δε θα είναι μόνο αυτά, όοοooχι, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω.

1) Θα φρόντιζα να αγοραστούν δύο με τρία μηχανήματα ανακύκλωσης πλαστικού, για τα μπουκάλια του νερού. Στη Μύκονο ζουν 10 με 11 χιλιάδες άνθρωποι και όλοι πίνουν εμφιαλωμένο νερό. Φανταστείτε τον όγκο των σκουπιδιών μόνο από τα πλαστικά μπουκάλια και δε συζητώ για το καλοκαίρι που μαζεύεται εδώ όλος ο κόσμος (στη κυριολεξία).

2) Θα σταματούσα επιτέλους την καύση των σκουπιδιών, που καίνε μες τη μέση του νησιού και μας θυμιατίζουν απ’ όλες τις πλευρές, μολύνοντας τον αέρα που αναπνέουμε αλλά και τον υδροφόρο ορίζοντα. Περιμένουμε βέβαια να τελειώσει το έργο της υγειονομικής ταφής εδώ και πολλάααααα χρόνια. Εγώ θα το τελειώσω, θα κάνω τα εγκαίνια και θα πάρω και τη δόξα χαχαχα!! Α! ξέχασα να σας πω ότι τα σκουπίδια σταματάνε να καίγονται το Πάσχα και τον Δεκαπενταύγουστο γιατί μαζεύονται εδώ οι επίσημοι. Λογικό ε;;;;;;; 



3) Θα έβαζα φύλακες σε όσες συστοιχίες βράχων έχουν απομείνει, πριν γίνουν και οι τελευταίοι απαραίτητα αξεσουάρ για τις πισίνες στις επαύλεις των “επωνύμων”. (Φωτογραφίες με πέτρες και βράχους θα αναρτήσω σε ξεχωριστό post)

4) Θα αναπαλαίωνα το Φάρο που στέκεται εκεί στην άκρη του νησιού παραμελημένος και θα φρόντιζα το ρεύμα να πάει μέχρι εκεί υπογείως για να βγαίνει ωραία στις φωτογραφίες!!
 
5) Δε θα έδινα άδειες για ξαπλώστρες στις παραλίες ή θα άφηνα μόνο το ένα τρίτο. Για να μπορούμε να περπατάμε κατά μήκος της ακτής, παράλογο είναι; Ευτυχώς κάποιες λίγες, μοιάζουν ακόμη με παραλίες και όχι δωμάτιο στο Κρατικό όταν εφημερεύει.


6) Θα ταρακουνούσα το νησί τόσο μα τόσο δυνατά, ώστε να φύγει όλη η υπερβολή που ασχημαίνει τις άκρες της, ώστε να μπορέσει να αγναντέψει ξανά το Αιγαίο ελεύθερη και αγνή και μαζί της όσοι την αγάπησαν για την ομορφιά της και μόνο. Τώρα το παράκανα Δήμαρχος είπα να γίνω όχι Θεός αν και όσοι κάθονται στην "καρέκλα" για Θεοί περνιώνται.


7) Α! και κάτι τελευταίο. Θα απαγόρευα το κουτσομπολιό. Θα έβαζα τελάλη που θα γύρναγε στους δρόμους και θα φώναζε "ακούσατε ακούσατε, εντολή Δημάρχου. Κοιτάξτε τις δουλειές σας και το σπίτι σας, μην ασχολείστε με τους άλλους αφήστε τους να πορεύονται και αν χρειαστούν τη κριτική σας θα σας την ζητήσουν. Ακούσατεεεεε;;;;;

Υ.Γ. Σήμερα η Μύκονο έχει Δήμαρχο. Το παρατσούκλι του είναι "Μέγας". Ηλικιακά είναι Μέγας για τα υπόλοιπα δε ξέρω, θα δείξει....


9 Ιαν 2009

Το πιο τρυφερό άγγιγμα

Το έκανα τελικά το λάθος και μου έφυγε η απορία, πώς κάποια post φίλων δεν μπορώ να τα δω. Αλλού ήθελα να βάλω το περίφημο gadget και αλλού πήγε. Το έσβησα λοιπόν και έμεινε ο τίτλος να αιωρείται Θα επανορθώσω ευθύς αμέσως. . . . .

Και μία διαπίστωση με αφορμή το προηγούμενο post. Από όλες τις δημοσιεύσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, αυτή έκανε πολύ περισσότερους φίλους να αντιδράσουν. Εάν το μετέφραζα σε αριθμούς το θέμα "περί τέχνης" θα έπαιρνε το μεγαλύτερο ποσοστό. Διαπιστώνω λοιπόν με χαρά, ότι η τέχνη τελικά μπορεί να βγει νικητής!!! Ακόμη αυτό το συμπέρασμα ισχυροποιεί και την άποψη της Βασιλικής Ν. (www.animusanimus.blogspot.com) όπως το διατύπωσε στο σχόλιό της για τη τέχνη "κι αν δε φαίνεται πως κάτι αλλάζει, είμαι βέβαια πως πολλά αλλάζουν αλλά δε φαίνονται".



Εδώ δε χρειάζεται να πω και πολλά. Θα καταλάβετε ότι έχω μια αδυναμία στα χεράκια και όχι μόνο των μικρών παιδιών. Τα χέρια είναι εργαλεία για τον άνθρωπο, απαραίτητα από τις πιο εύκολες μέχρι τις πιο δύσκολες και βαριές δουλειές. Είναι μέσο έκφρασης. Πόσο σημαντικό είναι το στήσιμο των χεριών στους χορευτές, με τις Ινδές να πρωταγωνιστούν αφού ο χορός τους θα μπορούσε να λέγετε και χορός των χεριών. Μαρτυρούν την επαγγελματική ιδιότητα του κατόχου τους. Σίγουρα μπορούμε να ξεχωρίσουμε το χέρι ενός μπετατζή από το χέρι ενός υπαλλήλου γραφείου. Την κοινωνική του θέση αφού τα ταλαιπωρημένα χέρια ανήκουν συνήθως σε οικονομικά ασθενέστερους. Την προσωπικότητά του, από τον τρόπο που θα χαιρετήσει ή από τον τρόπο που θα τα απασχολήσει όταν δεν τους έχει αναθέσει κάποια εργασία.

Όποιος μπορέσει να τα ελέγξει απόλυτα δηλαδή να τα οδηγήσει με το μυαλό, τότε μπορεί να γευτεί μία μοναδική εμπειρία. Συνήθως τα χέρια μας λειτουργούν σαν ομάδα και τα δύο μαζί βοηθώντας το ένα το άλλο. Αν τους ζητήσουμε να κινηθούν διαφορετικά, δε μπορούν, εκτός αν τα εκπαιδεύσουμε. Αυτό κάνουν οι μουσικοί. Παίζοντας, δεν εξασκούν μόνο τα δάκτυλα αλλά κυρίως τον εγκέφαλό τους, να μπορεί να τα σκεφτεί σαν δύο ξεχωριστές προεκτάσεις του κορμού και να μπορέσει να τα κινήσει απελευθερωμένα από τη εξάρτηση του ενός χεριού από το άλλο.

Όμως τα πιο όμορφα, τα πιο τρυφερά, τα πιο ανεπιτήδευτα χεράκια, είναι αυτά των μωρών και των μικρών παιδιών.

 
Η στιγμή που ένα μωρό θα ενώσει το ένα χέρι με το άλλο είναι σημαντική. Προφανώς έχει να κάνει με την πρόοδο του μυαλού και τη συνειδητοποίηση της ύπαρξης των χεριών.

 
Το χάδι από αυτά τα χεράκια είναι αγγελικό άγγιγμα!!!

Εκεί που τα χεράκια τους δίνουν παράσταση, είναι τη στιγμή του θηλασμού. Σηκώνουν το ελεύθερο χεράκι ψηλά και το αφήνουν να αιωρείται σαν να χορεύει στον αέρα, ένα χορό μαγικό. Αυτό δεν μπόρεσα να το αποθανατίσω, δε γινόταν άλλωστε, όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ένας ακόμα λόγος για να επιμείνει μια νέα μητέρα στο θηλασμό του μωρού της!!!



5 Ιαν 2009

Playing for a change

Από τα μαθητικά μου χρόνια με απασχολούσε το πόσο μπορούσε η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, να αλλάξει τον κόσμο.

Πίστευα ότι μπορούσε, γιατί είχε καθορίσει ολοκληρωτικά τη ζωή μου, άρα μπορούσε να την επηρεάσει μόνο θετικά. Όμως μεγαλώνοντας κατάλαβα από την ίδια τη ζωή αλλά και από την ιστορία, ότι τελικά η τέχνη δεν είναι από μόνη της ικανή να φέρει τον Παράδεισο στη γη.
 Υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες ανά τον κόσμο που δρουν μεμονωμένα ή και σε ομάδες, κραυγάζοντας με τον δικό τους τρόπο για την ψευτιά, την υποκρισία, την αδικία, τη βία, για την κατάντια του Ανθρώπινου είδους και την τραγική του πορεία. Όμως δεν αλλάζει τίποτε. Θαρρείς πως η πορεία είναι προδιαγραμμένη. Όμως κατά βάθος ακόμα ελπίζω. . . .

Περνώντας εχθές από το blog της Εύας http://www.creationsbyeve.blogspot.com/ διάβασα για μια οργάνωση που έχει σκοπό να ενώσει τον κόσμο μέσω της μουσικής, παρέχοντας πηγές στους μουσικούς και τις κοινότητές τους ανά τον κόσμο. "Playing for a change" (PFCF).
 Ίσως, γιατί όχι, μια οργανωμένη και συντονισμένη προσπάθεια να μπορεί να επηρεάσει κάποιο σημαντικό αριθμό ανθρώπων με σκοπό την ένωση, την αγάπη, την αποδοχή. . . Εδώ αναδημοσιεύω και το καταπληκτικό βίντεο με το γνωστό σε όλους μας "stand by me " με έναν άλλο ξεχωριστό τρόπο.

Playing for a change . . . . . . .

  



3 Ιαν 2009

Ζιζάνια

Ξεκίνησε και η Νέα Χρονιά, ήδη μετράμε την δεύτερη μέρα. Μετά από τις ευχές και τις πολύ ωραίες αναρτήσεις των φίλων bloggers, ήρθε και ο ήλιος να ζεστάνει λίγο τις καρδιές μας και να προσθέσει και αυτός με τη σειρά του έναν τόνο αισιοδοξίας για τις μέρες που θα έρθουν.

Η αλήθεια είναι ότι μετά από όλα αυτά που ακούγονται το τελευταίο καιρό νιώθω ότι θα έρθουν πολύ δύσκολες μέρες που θα επηρεάσουν όλους μας, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμα δείξει τα δόντια της, και ποιος ξέρει που θα φτάσει και τι θα προκαλέσει! Δε θα πω για το πόλεμο που ξέσπασε εκεί κάτω. Ο πόλεμος είναι μία τρέλα, πάντα ήταν. . . . .

 Πάντως η ιστορία έχει δείξει ότι ο άνθρωπος πάντα επιβιώνει και βρίσκει τρόπο να συνεχίσει. Ακόμα και αν οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή θα ξεκινήσει πάλι από την αρχή. . . . . Όμως είπα να αφήσω τις σκέψεις για το μέλλον του κόσμου μας, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και ξεκίνησα να πάω να δω τον κήπο μου, σε τι κατάσταση βρίσκεται μετά το κρύο και τις τελευταίες βροχές. Πήγα λοιπόν σήμερα το πρωί και τι είδα;

 Κήπος Νο1: Τα αγριόχορτα έχουν γίνει δέντρα!



Κήπος Νο2: Ε! εδώ είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.




Κήπος Νο3: Η ίδια κατάσταση.


Τι σημαίνει όλο αυτό; Ότι πρέπει να πάρω αγκαλιά την τσάπα. Αυτό δεν το είχα υπολογίσει. Και πέρυσι ήταν κάπως έτσι όμως δεν είχα blog! Τώρα που βλέπω πόση δουλειά έχω να κάνω σκέπτομαι ότι θα ήταν καλύτερα να είχα παντρευτεί τον Μπάρμπα Στάθη, χα χα! Ο κήπος είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη και επιλογή και ποτέ δεν το μετάνιωσα. Δίνω στα παιδιά μου "καθαρή" τροφή και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Το έκαναν οι γονείς μου σε εμάς, με πολλές θυσίες παρόλο που μέναμε στον Πειραιά και το κάνω και εγώ για τα μικρά μου ειδικά τώρα που μου δίνεται η δυνατότητα. Υπάρχει η γη και το νερό. Δεν είναι εύκολο αλλά η φροντίδα του εδάφους και των φυτών φέρνει μεγάλη ικανοποίηση αφού όσο περισσότερο κουράζεσαι, τόσο περισσότερο αμείβεσαι.

Απ' την άλλη η ποιότητα των λαχανικών είναι εξαιρετική, η γεύση δεν συγκρίνεται ούτε καν με τα βιολογικά προϊόντα, τα παιδιά μαθαίνουν πώς γίνονται όλα αυτά που τρώνε και δεν μένουν με την εντύπωση πως φτιάχνονται στο Σούπερ Μάρκετ! Από εδώ και πέρα όμως ξεκινάει η δουλειά σιγά σιγά για να κορυφωθεί την άνοιξη με τα φυτέματα και το καλοκαίρι με την συγκομιδή και την επεξεργασία όσων δεν προλαβαίνουμε να καταναλώσουμε.

Ο χρόνος λιγοστεύει δραματικά όμως για όλα τ' άλλα. Πολλές φορές ευχήθηκα η ημέρα να είχε 48 ώρες!!!!! Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κάνω ό,τι θα ήθελα με το blog, όμως με παρηγορεί η ιδέα ότι θα μου κρατούν συντροφιά οι ονειροπόλοι και μαχητικοί ποιητές και ποιήτριες, οι στοχαστές της ζωής, οι παθιασμένοι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες των δρόμων όχι μόνο της Αθήνας αλλά και της Σάμου, της Καβάλας, της Ζακύνθου, της Θεσσαλονίκης, οι πάσης φύσεως δημιουργοί, όσοι ψάχνουν και διαλέγουν πολύ καλές μουσικές για να πλουτίσουμε τα ακούσματά μας, ή απλά όλοι αυτοί που μοιράζονται τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους για το τώρα, για το μετά . . . .

Φέτος η χρονιά αν μη τι άλλο θα είναι για μένα πιο συντροφική από ποτέ και αυτό μ΄αρέσει πολύ! ΥΓΕΙΑ να έχουμε, εσωτερική αρμονία και δύναμη και όλα θα πάνε καλά. . . .


υ.γ. Ωχ! Τώρα που γράφω βρέχει και μάλιστα πολύ. Αυτό θέλουμε βέβαια, αλλά τα ζιζάνια θα γίνουν άλλα τόσα!!!