30 Δεκ 2009
Ο Άη Βασίλης ήρθε από τη Δήλο!
20 Δεκ 2009
Καλά Χριστούγεννα
18 Δεκ 2009
Κρίσεις Διευθυντών Β/βάθμιας Α' Αθήνας
13 Δεκ 2009
του λόγου το αληθές
7 Δεκ 2009
οι φωτογραφίες που δεν έβγαλα
30 Νοε 2009
ένα πρωί...
27 Νοε 2009
Πιο δρόμο να διαλέξω;
26 Νοε 2009
χοιροσφάγια.. ένα Κυκλαδίτικο έθιμο
update1: Δυσκολεύτηκα πολύ να κάνω αυτήν την ανάρτηση όχι τόσο για την αγριότητά του θέματος αλλά περισσότερο για την άγνοια πάνω σ' αυτό. Διαβάζοντάς το οι περισσότεροι μείνατε στο σημείο της σφαγής που δε θα διαφωνήσω επισκιάζει την όλη διαδικασία. Όμως έχω την αίσθηση ότι φαντάζεστε δέκα είκοσι ανθρώπους με μορφή πιθήκου σε ημιάγρια κατάσταση να χορεύει πάνω από το άψυχο ζώο στερημένους από τροφή, όπως διάβασα σε ένα σχόλιο, που δεν έχει τι να κάνει και σκοτώνει ζώα. Θα πω καταρχήν ψυχραιμία. Η όλη διαδικασία κρατά μισή ώρα και μόνο ο χασάπης και δυο τρεις άντρες είναι κοντά που βοηθούν. Το ζώο δεν ταλαιπωρείται γιατί αυτός που θα κάνει τη δύσκολη δουλειά είναι γνώστης και αυστηρά επιλεγμένος. Από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι έχουν μπροστά τους κρέας όπως εσείς και εγώ το αγοράζουμε από τον χασάπη. Είναι τόσο βάρβαρο όσο βάρβαρη είναι η κατανάλωση οποιασδήποτε τροφής περιέχει αίμα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτό το κρέας ξέρουμε με τι έχει τραφεί σε αντίθεση με αυτό που αγοράζουμε.. και φυσικά για να φτάσει στο πιάτο μας θέλει πάρα πολύ δουλειά και θυσίες που κανείς σύγχρονος πολίτης δεν είναι διατεθειμένος να κάνει όπως να χάσει τις διακοπές του ή να ξυπνά από τα άγρια χαράματα για να ταΐσει και να φροντίσει τα ζώα του. Γι αυτό και μόνο εγώ ευχαριστώ τους γονείς μου που μπορούν και το κάνουν και παρόλα τα χρόνια που κουβαλούν στην πλάτη τους και στα ταλαιπωρημένα κορμιά τους, βάζουν πάνω απ όλα σαν στόχο να έχουν για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους καθαρή τροφή. Λυπάμαι ειλικρινά αν σας αγρίεψα.. αν ποτέ βρεθείτε από τα μέρη μου δε θα σας κεράσω από τους ντόπιους σπιτικούς μεζέδες αν είναι να σας χαλάσω τη διάθεση.
update2: Θα ήθελα να συμπληρώσω στην ανάρτηση το σχόλιο του Δημήτρη Ρουσουνέλου του οποίου τη παρέμβαση θεωρώ πολύ σημαντική!
Την κουβέντα την είπε κάποιος -διάβασα το εξαιρετικό κείμενό σου καθώς και όλα τα σχόλια- την τροφή μας δεν τη γεννά το Souper Market! Για τους σημερινούς ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους της πόλης, αυτό δεν είναι ξέρεις εύκολα κατανοητό. Ευτυχώς η δικιά μου τροφή έχει ακόμα τώρα που μιλάμε και σχήμα και όνομα και αίμα και χάρη και γεύση. Και τα χόρτα και τα θαλασσινά και τα κρέατα. Ακόμα και τ' αλεύρια έχουν τη δικιά τους.
Ο πολιτισμός -γιατί μπήκε και τέτοιο θέμα στη συζήτηση- ιδιαίτερα εκείνος της διατροφής, δεν γεννήθηκε ούτε υπο καθεστώς "παγκοσμιοποίησης", ούτε σύμφωνα με τις επιταγές της Μονσάντο. Πολύ δε περισσότερο δεν έρχεται ένα νέο ήθος να καταργήσει ένα παλιό έθιμο δια της επιβολής. Το έκαναν κάποιοι στους πρώτους χριστιανούς, το ανατπέδωσαν οι πρώτοι Χριστανοί όταν απέκτησαν τη δύναμη. Η ζύμωση θέλει χρόνο. Ενίοτε θέλει κι αίμα. Πάντως στο μέλλον, να μην έχουν καμιά αμφιβολία κάποιοι φίλοι, το έθιμο θα συνεχίσει, με τη διαφορά ότι και τα σφάγια θα είναι από μαζικά κι ανώνυμα χοιροτροφεία και η σφαγή θα γίνεται από επαγγελματίες που δεν θα υγραίνει το μάτι τους, ούτε θα 'χουν ιστορίες να διηγηθούν. Τα 10-20 γουρουνάκια που σφάζονται στη Μύκονο το χρόνο για χοιροσφάι θα εξακολουθήσουν έτσι να συνεισφέρουν στον "πολιτισμό" όσων έχουν μνήμες γεύσης κι ανάγκη επικοινωνίας γύρω από μια τάβλα με ομαδική δουλειά και γλέντι, όπου οίνος άρτος και θεάματα συνυπάρχουν στα σπίτια όσων δεν απώλεσαν ακόμα την επαφή με τον παράδεισο που τους περιβάλει. Τα άλλα όμως, τα εκατομμύρια γουρουνάκια δεν τη γλυτώνουν (κι αν θέλεις την άποψή μου ...δυστυχώς!) έχουν ήδη προδιαγεγραμμένο κι άδοξο τέλος.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς απλά ζωόφιλος ή χορτοφάγος ή πονόψυχος για να καταλάβει όσο αφορά στη σφαγή μιλάμε για ένα γεγονός ιδιαίτερης σκληρότητας. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος εκτός αν μιλάμε για άτομα με συναισθηματικά κενά κι ελείμματα.
Μάργκο, στο βιβλίο μου (σ' ευχαριστώ και για την τιμητική παρουσίαση που κάνεις) υπάρχει καταγραφή όλων των κρίκων της αλυσίδας που συνδέει αυτόν τον πολιτισμό με τις απαρχές της ανακάλυψης της μαγειρικής, όπως υπάρχει εκτενής αναφορά -ολόκληρο κεφάλαιο- για τα χοιροσφάγια σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι μυκονιάτικο έθιμο, αλλά παγκόσμιο, αποκλειομένων των μουσουλμανικών και εβραϊκών πληθυσμών. Έχω τύχει σε Ιταλικό χοιροσφάι εξαιρετικό και φίλοι μου εδώ στο νησί από τα Βαλκάνια, τη Ρωσσία, την Πολωνία, την Ισπανία έχουν μικρές πατρίδες όπου η σφαγή του οικόσιτου χοίρου είναι μια καλή αφορμή για συνεύρεση. Το γλέντι σαν επακόλουθο καλά κρατεί! Ο Verdi, το ξέρουν καλά οι Ιταλοί στην Πάρμα, ήταν και θα ήταν ακόμα και σήμερα μάλλον ευτυχής να συμμετάσχει σε τέτοια εκδήλωση, η οποία σημειωτέον είναι μια οικογενειακή γιορτή και σαν τέτοια απαιτεί την τιμητική πρόσκληση από εκείνους που την διοργανώνουν.
Sorry, Margo, για την μακροσκελή παρέμβαση, αλλά ξέρεις εμένα το παριζάκι μου δεν είναι Υφαντής και δεν έχω καμιά διάθεση να είμαι (το) καλό παιδί (που διατροφικά δεν υπήρξα ποτέ).
19 Νοε 2009
Θα περάσει κι αυτό
15 Νοε 2009
ευχή
6 Νοε 2009
3 Νοε 2009
1 Νοε 2009
Ένας παράξενος επισκέπτης
υ.γ. Τη θαλασσόμυγα όσο κι αν την παρακάλεσα δεν έκατσε να την αποθανατίσω:)
update: τελικά την κατάφερα Τσαλαπετεινέ.. για σένα;-)
Μετά από εφτά μέρες χωρίς internet δηλαδή χωρίς επικοινωνία, ραδιόφωνο, ενημέρωση και την υπομονή ολότελα εξαντλημένη, επανέρχομαι ελπίζοντας για λιγότερες κακοτοπιές. Την πρώτη μέρα είπα δε πειράζει μία μέρα είναι θα περάσει, τη δεύτερη μέρα είπα δε πειράζει θα ζωγραφίσω λίγο παραπάνω, να στρώσω και τα χαλιά.. κρύο έρχεται… την τρίτη μέρα κοίταγα κάθε τόσο το μόντεμ μήπως και ανάψουν τα φωτάκια συνοδεία πειραγμάτων από τους οικείους μου, που δεν σταμάτησαν λεπτό το δούλεμα… τη τέταρτη μέρα έκανα το γύρο του τραπεζιού ασταμάτητα παίζοντας δήθεν τους Ινδιάνους με τα μικρά, αλλά τίποτα καμία βελτίωση.. για να μη τα πολυλογώ οι μέρες δεν περνούσαν με τίποτα.
Σε internet καφέ δεν πήγα γιατί θα έπρεπε να έχω μαζί τα μικρά χουλιγκανάκια μου και όπως καταλαβαίνετε θα γινόμουν εγώ θέμα ανάρτησης.. αφήστε που θα μου απαγόρευαν να περνώ και απ’ έξω. Δυο τρεις φορές μπήκα κλεφτά στο διαδίκτυο αφού μετακόμισα πρώτα με όλη μου τη πραμάτεια σε χώρο που πρόσφερε σύνδεση, αλλά ήταν χειρότερα αφού μόνο μια ματιά έριξα αρκετή να επιδεινώσει την αίσθηση της στέρησης. Μετά την έκτη μέρα άρχισαν να με λυπούνται και όσοι με πείραζαν. Επιτέλους η σύνδεση επανήλθε και εγώ χαμογελώ και πάλι:)
Μετά από ένα χρόνο blog και τέτοια συμπτώματα στέρησης, πόσο σοβαρά είμαι γιατρέ μου;)
Τώρα που είμαι πάλι «εδώ» αποφάσισα να παρουσιάσω ένα καινούργιο blog κόντρα στις αντιξοότητες και στη κακή μου τύχη. Επειδή η ΗΧΩ δεν φαίνεται να συνέρχεται πήραμε την απόφαση με τη Νέλλη να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο , με μουσική και όχι μόνο. Ελπίζω σύντομα η παρέα να μεγαλώσει έτσι ώστε το “sound of silence” όχι μόνο να μην είναι σιωπηλό αλλά να γίνει ένα πολυφωνικό blog και ένας χώρος έκφρασης για όσους τυχαίνει να μοιραζόμαστε αυτό το διαδικτυακό και τόσο εύθραυστο τόπο.
Άντε και καλό μήνα.. χωρίς απρόοπτα!