29 Δεκ 2008

Νίκος Σκαλκώτας



H τελευταία ανάρτηση αυτής της χρονιάς αφορά σε μία "πραγματικά μεγάλη μουσική φυσιογνωμία του τόπου μας" όπως είπε γι' αυτόν ο Μάνος Χατζηδάκις, τον Νίκο Σκαλκώτα (1904-1949). Ένας σπουδαίος Έλληνας συνθέτης, που αναγνωρίστηκε πολύ μετά το θάνατό του.
Ο Νίκος Σκαλκώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 8 Μαρτίου του 1904. Καταγόταν από την Τήνο. Τα μέλη της οικογένειάς του είχαν παράδοση στη μουσική. Προερχόταν από οικογένεια μουσικών με το επίθετο Σκαλκώτος. Ο πατέρας του Αλέκος, φλαουτίστας στη Φιλαρμονική της Χαλκίδας άλλαξε το επίθετο της οικογένειάς του σε Σκαλκώτας χάριν ευφωνίας. Πέντε ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί με τον θείο του και το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα για να του προσφέρει την ευκαιρία πληρέστερης μουσικής μόρφωσης. Γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και το 1920 αποφοίτησε με την ανώτατη διάκριση "Χρυσό Μετάλλιο".
Το 1921 έφυγε για σπουδές στο Βερολίνο έχοντας εξασφαλίσει σειρά υποτροφιών. Τα επόμενα χρόνια έπαιζε βιολί σε διάφορες εκδηλώσεις ενώ ποιήματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Νουμάς". Στα 19 του συνθέτει τα πρώτα του έργα, στα 20 θεωρεί ότι η σύνθεση είναι ο προορισμός του και αποφασίζει να σταματήσει τις περαιτέρω σπουδές για να αφιερωθεί σ' αυτήν. Εικάζεται ότι αν συνέχιζε να παίζει βιολί πιθανότατα θα γινόταν ένας από τους σημαντικότερους σολίστ του αιώνα! Δάσκαλοί του στη σύνθεση ήταν οι Κουρτ Βάιλ, Φίλιπ Γιάρναχ και ο "πάπας της πρωτοπορίας" Άρνολντ Σέμπεργκ, ο οποίος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Έκανε χρήση του δωδεκαφθογγικού συστήματος προσαρμόζοντάς το σε μία εντελώς δική του εκδοχή, όπως π.χ. με τη συνύπαρξη πολλών σειρών αντί μίας και μονής. Στο έργο του υπάρχει ένα πολυσύνθετο σύστημα κανόνων, συνήθως πολύ πιο προχωρημένο απ' ότι χρησιμοποιούν άλλοι συνθέτες. Ήταν ένας ανορθόδοξος δωδεκαφθογγιστής ο οποίος είχε ιδέες "περισσότερο κατακόρυφες (κάθετες) παρά οριζόντιες". Τολμούσε να αναμαμειγνύει τη λόγια τέχνη με χυδαία στυλ (κατά τους επικριτές του) όπως jazz. Πάντως ο Schoenberg πάντοτε τον στήριζε, τον πρότεινε για υποτροφίες και τον θεωρούσε "γεννημένο συνθέτη". Ο Σκαλκώτας δεν χρησιμοποιεί την λύση των clusters. Δίνει σημασία σε κάθε νότα που απαρτίζει μία συγχορδία. Επιπλέον, μία από τις εντελώς προσωπικές ενορχηστρωτικές τεχνικές του, αφορά την ικανότητά του να δημιουργεί "πολλαπλασιαστικές εντυπώσεις". Αυτό σημαίνει ότι ο ακροατής έχει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν περισσότερα από δύο όργανα.

Κατά τα χρόνια των σπουδών του από τις πιο στενές παρέες του ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης ο οποίος και συμμετείχε στην αρχική "Επιτροπή Σκαλκώτα" ως μέλος της επιτροπής που είχε αναλάβει την επιμέλεια των καταλοίπων και γενικώς του έργου του, μετά το θάνατό του.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Βερολίνο έγραψε πάνω από 70 έργα. Το Μάιο του 1933 έφυγε εσπευσμένα από το Βερολίνο, ίσως λόγω της πολιτικής κατάστασης η οποία ανάγκαζε πολλούς να φεύγουν έτσι. Άφησε πίσω όλα του τα έργα μάλλον σκόπευε να επιστρέψει. Δεν μπόρεσε όμως να ανανεώσει το διαβατήριό του μη έχοντας υπηρετήσει τη θητεία του. Τα περισσότερα από τα χειρόγραφα που έμειναν στη Γερμανία καταστράφηκαν, κάποια βρέθηκαν μετά τον πόλεμο στο παλαιοπωλείο Ohmann. Το 1931 , μια έντονη συναισθηματική κρίση προκάλεσε το χωρισμό του με την Γερμανίδα σύντροφό του, τη βιολονίστρια Ματίλντε Τέμκο, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, την Άρτεμη και ένα βρέφος που πέθανε στη γέννα. Ακολούθησε η δημιουργική κρίση, που κράτησε έως το 1935. 'Όταν επέστρεψε στην Αθήνα αντιμετώπισε τον φθόνο και την καχυποψία του μουσικού κυκλώματος παρότι ήταν γνωστή η αξία του. Στα μουσικά πράγματα της χώρας κυριαρχούσαν άνθρωποι συντηρητικών αντιλήψεων, που σχετίζονταν με τη λεγόμενη "Εθνική Σχολή" και δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κατανοήσουν τις νέες μουσικές προτάσεις του Σκαλκώτα.

Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Για να ζήσει δέχεται να παίξει βιολί σε ένα από τα τελευταία αναλόγια της Κρατικής ορχήστρας και αργότερα στις Ορχήστρες της Λυρικής και της Ραδιοφωνίας, παρά την αναμφισβήτητη αξία του ως βιολονίστα. Ως αντίδοτο άρχισε να συνθέτει πυρετωδώς από το 1935 και ως το 1945, είχε γράψει πάνω από 100 έργα. Κλεισμένος στον δικό του κόσμο και αποκομμένος εντελώς από τις ευρωπαϊκές τάσεις ανέπτυξε το δικό του εντελώς προσωπικό ύφος.
Οι συνάδελφοί του ισχυρίζονταν ότι έγραφε ακαταλαβίστικη μουσική, που ήταν αντίθετη με τους κανόνες που διδάσκονταν στα ωδεία και διέδιδαν πως. . . ."είναι τρελός! Για να γράφει τέτοια μουσική δεν μπορεί παρά να είναι τρελός! ''. Όταν ήταν στην Κρατική Ορχήστρα γνωρίστηκε με τον Τζων Παπαδόπουλο, εξαίρετο βιολιστή και συμμαθητή του Shostakovich στο Λένινγκραντ. Από τα πρώτα πράγματα που του είπε ο Σκαλκώτας ήταν μία φιλική συμβουλή: "Πρόσεχε να μην καταλάβουν ότι είσαι καλός, γιατί θα σε βγάλουν κι εσένα τρελό".

Γερμανικά περιοδικά έγραψαν: "Ο Σκαλκώτας είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος μουσικός, ο οποίος αδιαφορώντας για τον γύρω κόσμο προχωρεί στον καλλιτεχνικό του δρόμο και τον βρίσκει. Για λίγους σύγχρονους συνθέτες μπορεί να λεχθεί το "πρέπει να γραφεί ακριβώς έτσι όπως πρέπει". Και είναι ένας από αυτούς. Ανήκει σ' εκείνους που, όπως έγραψε ο Nietzsche, οφείλουν στο δάσκαλό τους το ότι δεν παρέμειναν μαθητές. Πρόκειται για μία μεγαλοφυΐα". Όταν αυτά γράφονται από μουσικοκριτικούς όπως ο Hans Keller, τότε αποκτούν ιδιάζουσα βαρύτητα. 
Δεν βρέθηκαν πουθενά σκίτσα, πρώτες γραφές ή πρόχειρα σχεδιαγράμματα έργων του. Πιθανή εξήγηση: Το χειρόγραφο του κάθε έργου ήταν οριστικό, χωρίς διαγραφές, ενδοιασμούς, αλλαγές. Η κάθε σύνθεση, έτοιμη μέσα στη φαντασία του, δεν είχε παρά να "αντιγραφεί" στο καθαρό. Μπορούσε να επεξεργάζεται νοερώς. Αυτός και ο Mozart! Ίσως και ελάχιστοι ακόμη. . .

Στατιστικές παρατηρήσεις του Γ.Γ.Παπαϊωάννου:"Το εικαζόμενο σύνολο των 170 έργων του αντιπροσωπεύει 571 μέρη έργων ή 6.500 σελίδες ή περίπου 60.000 μέτρα. Αυτοί οι αριθμοί επιβεβαιώνουν ότι το έργο του Σκαλκώτα υπερβαίνει σε έκταση το άθροισμα της εργογραφίας των τριών μεγάλων βιενέζων, Schoenberg, Webern, Berg. Εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι είχε στη διάθεσή του μόνο 25 χρόνια δημιουργικής σταδιοδρομίας, ενώ οι τρεις βιενέζοι συνολικά 120 χρόνια, δηλαδή το πενταπλάσιο. Επίσης συνολικά πλησιάζει σε όγκο το έργο των μεγάλων κλασικών. Οι 6.500 σελίδες παρτιτούρας του Ν.Σ. μπορούν να συγκριθούν με τις 7.700 σελίδες του Μπετόβεν".

Προικισμένος με ασυνήθιστες και σπάνιες ικανότητες: Απόλυτη ακοή, τέλεια μνήμη, φαντασία, οργάνωση και επεξεργασία υλικού νοερώς, ως και στην τελευταία λεπτομέρεια, πριν το έργο καταγραφεί στα πεντάγραμμα. Παρ' όλα αυτά πίστευε, όπως κι ο J.S.Bach, ότι η συστηματική εργασία είναι σημαντικότερη από το ταλέντο. Έλεγε, "Ο συνθέτης πρέπει να γράφει πολύ, πάρα πολύ, ελέγχοντας συνεχώς με αυτοκριτική το κάθε βήμα του. Μόνον έτσι μπορεί να πετύχει κάτι αξιόλογο, κι αυτή είναι η σύστασή μου προς τους νέους συνθέτες".

Έργα του οι πασίγνωστοι "36 Ελληνικοί χοροί" που γνώρισαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη εκτέλεση μόλις το 1988, η "θάλασσα", οι "κλούβες" που το έγραψε φυλακισμένος επί κατοχής από τους κατακτητές, η "Επιστροφή του Οδυσσέα", το μνημειώδες έργο "32 κομμάτια για πιάνο" που γράφτηκε σε δύο μήνες το καλοκαίρι του 1940 ενώ και άλλα έργα του έχουν την ίδια ακριβώς ημερομηνία! το "Παραμυθόδραμα", την "Κλασική συμφωνία", Κοντσέρτα, μουσική δωματίου κ.α.
 
Το 1946 παντρεύτηκε την πιανίστρια Μαρία Παγκαλή κι ένα χρόνο μετά ήρθε στη ζωή ο γιος τους Αλέκος, που διακρίθηκε ως ζωγράφος. Ο δεύτερος γιος του που τον γνωρίζουμε ως πρωταθλητή Ελλάδας στο σκάκι, γεννήθηκε δύο μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατό του.
Λίγες μέρες πριν συμβεί το μοιραίο, αισθανόμενος επίμονες ενοχλήσεις, είχε πάει μέχρι τα ιατρεία του ΙΚΑ για να δει κάποιον γνωστό του γιατρό. Ήταν μεγάλη η ουρά των ασθενών στους προθαλάμους. Αυτό αποθάρρυνε το συνθέτη ο οποίος πήγε να φύγει. Στην πόρτα συνάντησε το γνωστό γιατρό που του πρότεινε να παρακάμψει την ουρά και να μπει από την πλαϊνή πόρτα. Αξιοπρεπώς ο Σκαλκώτας αρνήθηκε, λέγοντάς του πως θα ξαναπεράσει μία άλλη φορά. . . Ευγενικά αμελής ή αμελώς ευγενής; Δεν γνωρίζουμε αν ξαναπέρασε.
Νύχτα της 18ης προς 19ης Σεπτεμβρίου του 1949. Πόνοι αφόρητοι στη κοιλιά. Περισφιγμένη κήλη. Άμεση χειρουργική επέμβαση. Καταλήγει τρεις ώρες μετά. Πιστεύουμε σήμερα ότι δεν είχε δείξει αδιαφορία στο θέμα της υγείας του, αλλά μάλλον υποτίμησε τη σοβαρότητα της καταστάσεως, λόγω εσφαλμένης διάγνωσης του γιατρού. Η κήλη είναι από αυτά που λένε "γελοία" αιτία θανάτου. Να όμως . . . .

Κατά τη διάρκεια της 45χρονης ζωής του ο Σκαλκώτας παρέμεινε κατ' ουσίαν "άγνωστος, ανεκτέλεστος και ανέκδοτος". Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μέτριοι μουσικοί που δυσανασχετούν όταν πρόκειται να εκτελέσουν τις υψηλών απαιτήσεων πάρτες του. Πόσο μάλλον πριν μισό αιώνα . . .

Πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του ήλθε η διεθνής αναγνώριση. Ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Νίκο Σκαλκώτα από το Konzertaus του Βερολίνου καθώς και το πρώτο διεθνές επιστημονικό μουσικολογικό συνέδριο για το έργο του, στο πλαίσιο του εορτασμού της χιλιετίας, έφεραν το όνομα του μεγάλου συνθέτη στο παγκόσμιο προσκήνιο. Ακολούθησε η Πλήρης Έκδοση Σκαλκώτα με τη δισκογράφηση των συνθέσεών του. Ο διεθνής τύπος κάνει λόγο για "τον Μεγάλο Έλληνα" σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. 
Για όποιον θέλει να ακούσει κάποια από τα γνωστά έργα του:

28 Δεκ 2008

Αχ Πατρίδα!



Οι φετινές γιορτές ήταν πολύ ξεχωριστές για μένα. Πήρα τις περισσότερες ευχές που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου και μάλιστα από ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα, ανθρώπους που έχω ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Φυσικά μιλάω για τους μπλογκοφίλους μου που με συντροφεύουν τώρα πια καθημερινά με πολύ ενδιαφέρουσες και πολλές φορές συνταρακτικές αναρτήσεις και σχόλια.

 Οι γιορτές αυτές ήταν ξεχωριστές για μένα και για ένα ακόμη λόγο. Ήρθε να γιορτάσει μαζί μας ο ξενιτεμένος μεγάλος μου αδελφός που είχα χρόνια να δω, με την οικογένειά του. Στην πραγματικότητα έχει φύγει από τα δεκαοκτώ του από το σπίτι μας, όταν πέρασε στα Γιάννενα στο Χημικό που ήταν και το όνειρό του. Ένας μέτριος μαθητής που πέτυχε το στόχο του και ένας φοιτητής που δεν άφησε ποτέ κανένα μάθημα για μετά!! Ήταν αφιερωμένος ολοκληρωτικά στην επιστήμη του και παθιασμένος με την έρευνα. Το εργαστήριο ήταν το σπίτι του. Έκανε εδώ μεταπτυχιακό και συνέχισε για κάποια χρόνια στις ΗΠΑ έχοντας στο βιογραφικό του πολλές και σημαντικές δημοσιεύσεις και παίρνοντας μέρος σε διαλέξεις με το αντικείμενο των ερευνών του, σε όλο τον κόσμο. Κάποια στιγμή αποφάσισε να διεκδικήσει μία θέση σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο μάζεψε τις δημοσιεύσεις του, (θυμάμαι τις έβγαλε σαράντα αντίγραφα για την επιτροπή!!) και ήρθε στην Ελλάδα για την συνέντευξη. Μαζί του υποψήφιος ήταν και ένας συμφοιτητής του ο οποίος δεν είχε καμία δημοσίευση και δεν είχε φύγει ποτέ από την Ελλάδα. Ήταν όμως ανιψιός του υπουργού Κ.
Μπορείτε να φανταστείτε ποιος πήρε τη θέση!! Αυτό έγινε άλλες τρεις φορές με το ίδιο αποτέλεσμα. Ο ίδιος δεν επιχείρησε ποτέ να "βάλει γνωστό" άλλωστε οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν πιστεύουν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι το όπλο τους.

Η Ελλάδα όμως δε θέλει τους εργατικούς, τους ικανούς, τους γνώστες, αυτούς που θα τη βοηθήσουν να πάει μπροστά, αυτούς που θα την βγάλουν από τη μιζέρια της. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκε να προσπαθήσει σε άλλη χώρα. Και βέβαια τον πήραν αμέσως. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε Καθηγητής και σήμερα ηγείται του Χημικού τμήματος του Πανεπιστημίου. Μου λείπει πολύ όχι μόνο σαν αδελφός μου, αλλά και σαν ένας άνθρωπος που θα άφηνε κάτι σε αυτή την χώρα...


 Πατρίδα βουρκωμένη από κισσό,
 βουνά που σου γυρνούν τη πλάτη. 
Να πεις πως ξενιτεύεσαι, 
να ρίξεις πέτρα, 
 βρίσκει στο ίδιο σου κεφάλι. 
Γρηγόρη, Πέτρο, Νικηφόρε,
 δημοδιδάσκαλοι της Θεσπρωτίας, 
οι μαθηταί σας διαρκώς μειούνται, 
τα δημητριακά μας λιγοστεύουν, 
θα πούμε το ψωμί π-σ-ω-μ-ά-κ-ι.

 Μιχάλη Γκανά 


23 Δεκ 2008

Ο Λούλι το παγόβουνο

Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία, που τυχαία ανακάλυψα καθώς περίμενα την σειρά μου σε ένα ιατρείο. Μάλιστα θυμάμαι το ραντεβού ήταν στις έξι το απόγευμα και εγώ μπήκα στις δώδεκα τη νύχτα!!! Όμως βρήκα τον Λούλι και πολλά υπέροχα λευκώματα που φιλοξενούσε ο γιατρός στη βιβλιοθήκη του.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι για παιδιά και νέους αν και το έχει αγαπήσει και η κόρη μου που είναι τριών γιατί έχει υπέροχες εικόνες. Θα το χαρακτήριζα την πιο ταξιδιάρικη ιστορία που έχω διαβάσει!

"Ψηλά στο Βορρά οπού βασιλεύει πάντα η παγωνιά, ζει ένα νεαρό παγόβουνο, που το λένε Λούλι και περιμένει με λαχτάρα να αποκοπεί από τα παγοκάλυμμα της Γροιλανδίας.

Ο Λούλι έχει πολλούς φίλους στην Αρκτική, μεταξύ άλλων τη Φάλαινα της Γροιλανδίας και τον Πουφίνο με την αστεία μουρίτσα. Αλλά η καλύτερη φίλη του είναι η Κίκι, η Αρκτική Στέρνα.

Ο Λούλι τρελαίνεται να ακούει τις περιπέτειες της Κίκι, που ταξιδεύει στον Νότιο Πόλο, όπου μένουν οι Γέροντες, οι αιώνιοι Πάγοι. Ιδιαίτερα του αρέσουν οι ιστορίες της για τους παιχνιδιάρηδες Πιγκουίνους. Πόσο θα ήθελε κι αυτός , να γνωρίσει τους μυστηριώδεις αυτούς Πιγκουίνους και να μάθει περισσότερα για τους σοφούς Γέροντες!


Μια μέρα η επιθυμία του Λούλι γίνεται πραγματικότητα. Νεογέννητο παγόβουνο πια, μπορεί τώρα να αρχίσει το ταξίδι του στην Ανταρκτική. Οι φίλοι του του δίνουν μια σπρωξιά και ξεκινάει.
Στο δρόμο θα συναντήσει κινδύνους, αλλά θα τον βοηθήσουν πολύ καινούργιοι φίλοι, καθώς θα επιμένει στη δύσκολη πορεία για να εκπληρώσει το όνειρό του".

Μία ιστορία που αγγίζει τις καρδιές μικρών και μεγάλων σαν πολύτιμη σταγόνα ελπίδας ένα έργο τέχνης και φαντασίας. Η εικονογράφηση είναι εξαιρετική αν και φωτογραφίες που παρουσιάζω εδώ την αδικούν πολύ.

Στο πίσω μέρος του βιβλίου υπάρχει ένα λεπτομερές λεξιλόγιο για να καταλάβουμε τον κόσμο του Λούλι, τον κόσμο της στεριάς , της θάλασσας και του ουρανού. Επίσης παρακινεί τους αναγνώστες να βρουν τους φίλους του Λούλι που είναι κρυμμένοι στις εικόνες και να ψάξουν στο χάρτη τους ανέμους και τα ρεύματα που βοήθησαν το Λούλι να φτάσει στην Ανταρκτική.


Λούλι το παγόβουνο" της Πριγκίπισσας Χισάκο του Τακαμάντο
Εικονογράφηση: Βαραμπέ Άσκα
Εκδόσεις: Σύγχρονοι Ορίζοντες

21 Δεκ 2008

Χακούνα Ματάτα


Τούτες οι μέρες των Χριστουγέννων προσφέρονται ως αντίδοτο κατά της κατάθλιψης. Δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια για να ξεχάσουμε τα υπαρξιακά μας ερωτήματα. "Να ζει κανείς ή να μη ζει;" Ιδού η απορία. Με μερικές κινήσεις ξεχνάμε όλες τις εσώτερες αναζητήσεις μας.
Κίνηση πρώτη: Στολίζουμε το δέντρο μαζί με πιτσιρίκια τραγουδώντας δυνατά και με κέφι όλα τα γνωστά άσματα. Βέβαια η δική μου προσπάθεια έπεσε στο κενό. "Ω! έλατο" τραγουδούσα εγώ, "Η αγάπη που μένει....ανεβαίνει..."  τραγουδούσε η κόρη.
Κίνηση δεύτερη: Φτιάχνουμε στολίδια για το δέντρο από ύφασμα για να τα πιάνουν άφοβα τα μικρά χεράκια.





Κίνηση τρίτη: Φτιάχνουμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Οι συνταγές φυσικά από το internet. Μία μίξη από τις πολλές που βρήκα από δω και από κει. Φέτος είπα να απ αρνηθώ την κλασική συνταγή της Θείας "Φα" (Θεία Νότα) από την Πόλη.



Κίνηση τέταρτη: Φωνάζουμε την γάτα Windows να μας κάνει παρέα από τη θέση που της αρέσει, το παράθυρο, εκεί οπού παίρνει συνήθως τα μεζεδάκια της.



Κίνηση πέμπτη: Πιάνετε κουβέντα με τα παιδιά σας για τον επικείμενο ερχομό του Αη Βασίλη. Ρωτώντας την κόρη μου τι δώρο θέλει, μου απαντούσε ένα αστέρι ή ένα φύλλο που έπεσε από το δέντρο. Τελικά η επιθυμία της έγινε πιο χειροπιαστή. "Ένα κοντούπτελ μαμά θέλω να μου φέρει ένα κοντούπτελ (κομπιούτερ), να το γράψουμε στο γράμμα". Τι άλλο να ζήταγε το παιδί ό,τι βλέπει!
Αν τα κάνετε όλα αυτά συν τα καθημερινά (ήθελα να κάνω και σπανακόπιτα δεν μου έφταναν όλα τ΄άλλα) θα σας έχουν βρει τα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς να πάρετε ανάσα . Αν όμως αντέχετε κάνετε κανά δίωρο blogging και μετά κοιμόσαστε ένα τετράωρο το πολύ για να πάρετε δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Ο σκοπός επετεύχθη οι στενοχώριες έφυγαν μακρυά. "Πανταπάνε" που λέμε και στο χωριό μου, ή αλλιώς "χακούνα ματάτα".
Άντε γιατί θα χρειαστούμε δυνάμεις. Το 2009 προβλέπεται πολύ δύσκολη χρονιά, όμως οι δυσκολίες φέρνουν και αλλαγές... ας ελπίσουμε λοιπόν όλα αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες και αυτά που πρόκειται να ζήσουμε στο μέλλον, να φέρουν αλλαγές προς το καλύτερο!


ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Υ.Σ. Θα ήταν καλά να ακούγαμε ταυτόχρονα και το "σφύριξε χαρούμενα μπορείς" (ή κάπως έτσι). Αν το βρω θα το βάλω.


19 Δεκ 2008

Το ημερολόγιο της αλήθειας



Είμαι εδώ . . . . κρατάω στα χέρια μου ένα παλιό τετράδιο με φθαρμένη ράχη και ένα μολύβι με μακριά μύτη, ξυσμένο με κοφτερή λεπίδα. Τα έχω όλα . . χαρτί, μολύβι, λεπίδα, ΟΛΑ . . . . .
Όμως φοβάμαι, πρέπει να γράψω την αλήθεια, αυτή που έχω θάψει βαθειά μέσα μου για να μην τη βλέπω, να μη την ακούω. Την έθαψα πριν πολλά χρόνια για να μη βαδίζω μόνη, γιατί η αλήθεια δεν αρέσει είναι άσχημη, τρομάζει. Η αλήθεια μου, τρόμαξε πρώτα την μητέρα μου, μετά τ' αδέλφια μου, τους γείτονες, τους δασκάλους και συμμαθητές μου, αργότερα τους συναδέλφους, τους φίλους, το κρατικό σύστημα . . σε κανέναν δεν άρεσα αληθινή. Έπρεπε να βαδίζω μόνη αν ήθελα να είμαι αληθινή και δεν άντεξα, ΑΛΛΑΞΑ... και όλοι ανακουφίστηκαν.
Άρχισαν οι πιο κοντινοί να με αγαπάνε και οι πιο μακρινοί να με εκτιμάνε. Έγινα ένα ακόμα σώμα ανάμεσα στα σώματα, μία επανάληψη. Δεν κινδύνευε κανείς πια από εμένα, ήμουν όπως και όλοι οι άλλοι. ΨΕΥΤΙΚΗ...

  

16 Δεκ 2008

Όταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ..

Μια εξαιρετική κίνηση του καθηγητή Vad σε συνεργασία με τους μαθητές του από το Χαρτούν, που διώχνει την ασχήμια . . . δίνει ελπίδα και ενώνει όλους όσους ονειρεύονται μια καλύτερη κοινωνία . . . Μπορούμε όλοι μας να ενώσουμε τα χέρια και να κοιτάξουμε εμπρός. Ας αναγεννηθούμε.
Αναδημοσιεύω, μετά από την προτροπή της http://www.roadartist.blogspot.com/, αυτήν την εξαιρετική ενέργεια που παρουσίασε ο καθηγητής Vad στο blog του. Νομίζω ότι αξίζει να το δούμε και το αναδημοσιεύσουμε όλοι.
"Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ.." Όταν η Ελλάδα καίγεται . . .



. . . τα παιδιά στο Χαρτούν μιλούν για την ΕΙΡΗΝΗ 
 

Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη. . σας ευχαριστούμε πολύ!!!








H ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου. Σας ευχαριστούμε . . . .



15 Δεκ 2008

Σελίδα 43




Απέκτησα τελευταία ένα βιβλίο με ποίηση του Τίτου Πατρίκιου,
"Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ".
Απόψε το άνοιξα για πρώτη φορά, στην τύχη, για να διαβάσω κάτι και έπεσα πάνω στην σελίδα 43.  Και διάβασα το παρακάτω:


ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

                                       Μια διαδήλωση τότε αναστάτωσε την πόλη
                                    μ' ένα καινούργιο σύνθημα ανάμεσα στα γνωστά:
                                   "Εμπρός για τη δημοκρατική ασχήμια".
                                  Μετά από πέντε χρόνια μια διαδήλωση
                                   ακόμη μεγαλύτερη,  πιο μαχητική
                                   καλούσε να στρατευτούμε μ' ένα μονάχα σύνθημα:
                                 "Εμπρός για την υποχρεωτική ασχήμια".






12 Δεκ 2008

Η Παπλωματού και η απληστία

Το δώρο της Παπλωματούς είναι ένα υπέροχο παραμύθι για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους και πολύ επίκαιρο. Μιλάει για την απληστία βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας μας και αιτία πολλών κακών. Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορα σκάνδαλα στην επικαιρότητα όμως υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Καθημερινά οι ανίσχυροι πολίτες πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από συμπολίτες τους που εκμεταλλεύονται τη θέση τους για να εκβιάσουν και να καρπωθούν χρήματα ως αντάλλαγμα για τη δουλειά που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν και γι' αυτό πληρώνονται από τα ίδια τους τα "θύματα" από όλους εμάς. Όλοι έχουμε ζήσει τέτοιες εμπειρίες ή έχουμε δικούς μας ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτή τη ψυχαναγκαστική δοκιμασία. Όλοι εκτός από τους πολιτικούς!!!!!! Το κακό είναι ότι η διαφθορά αγγίζει και τους πολύ ευαίσθητους χώρους της υγείας, της δικαιοσύνης, της ασφάλειας. . . και παντού πρωταγωνιστεί η απληστία. Θέλουμε όλο και περισσότερα, κι άλλα λεφτά, πολλά λεφτά για να αποκτήσουμε ότι ονειρευόμαστε για να μας σέβονται και να μας υπολογίζουν για να μας έχουν ανάγκη για να γίνουμε ευτυχισμένοι. Μάταια όμως, η ευτυχία δεν συνοδεύει το φουσκωτό πορτοφόλι ειδικά όταν έχει γεμίσει με τον πόνο, την αγανάκτηση, το θυμό των "δωρητών".
Η συγκεκριμένη ιστορία μιλάει για μία παπλωματού "που ζούσε κάπου ψηλά στα βουνά τα σκεπασμένα με γαλάζια ομίχλη, ράβοντας όλη μέρα τα παπλώματά της. Από τις πιο μεγάλες πολιτείες, έως τα πιο μικρά χωριά είχε φτάσει η φήμη ότι τα παπλώματα εκείνης της γυναίκας είχαν πάνω τους τα πιο όμορφα χρώματα που μπορούσε ανθρώπινο μάτι να θαυμάσει.

Τα γαλάζια λες και ερχόντουσαν κατευθείαν από τα βάθη των ωκεανών, τα λευκά από τα απάτητα χιόνια του παγωμένου βορρά, τα πράσινα και τα πορφυρά από τα πιο σπάνια αγριολούλουδα, τα κόκκινα, τα πορτοκαλιά και τα ροζ από τα πιο εξαίσια ηλιοβασιλέματα." Όμως δε τα πουλούσε, τα χάριζε σε όποιον τα είχε ανάγκη. Κατέβαινε τις νύχτες στην κοντινή πολιτεία και σκέπαζε με τα ζεστά της παπλώματα τα ξυλιασμένα κορμιά όσων πλαγιάζαν στα σκαλοπάτια των σπιτιών.
Εκεί κοντά ζούσε και ένας πλούσιος και άπληστος βασιλιάς που ό,τι λαχταρούσε περισσότερο ήταν να του κάνουνε διάφορα δώρα. Υποχρέωνε τους πολίτες να του προσφέρουν συνέχεια δώρα και πάλι δε του φτάνανε και έβαλε τους στρατιώτες του να ψάξουν αν υπήρχε κάποιος στο βασίλειο που δεν του είχε προσφέρει δώρο. Έτσι έμαθε για την Παπλωματού.
Τη βρήκε και της ζήτησε ένα από τα παπλώματά της, όμως εκείνη αρνήθηκε γιατί τα παπλώματά της ήταν μόνο γι' αυτούς που τα είχαν ανάγκη. "Χάρισε πρώτα όσα έχεις μαζέψει μέχρι τώρα και εγώ θα φτιάξω ένα πάπλωμα για χάρη σου". Ο βασιλιάς θύμωσε και διέταξε τους στρατιώτες του να συλλάβουν τη γυναίκα, να την οδηγήσουν σε ένα άλλο βουνό και να την δέσουν πάνω σε ένα βράχο όπου εκεί δίπλα κοιμόταν μία αρκούδα. 'Όταν ξύπνησε η αρκούδα αντί να τη σκοτώσει έσπασε τις αλυσίδες και την κάλεσε στη σπηλιά της να περάσουν τη νύχτα μαζί γιατί η γυναίκα της έφτιαξε ένα μαξιλάρι με το σάλι της και πευκοβελόνες για να μην κοιμάται κατάχαμα.
Ο βασιλιάς που η καρδιά του δεν ήταν και τόσο σκληρή σκεπτόταν την καημένη γυναίκα και δεν μπορούσε να κλείσει μάτι έτσι ξύπνησε τους στρατιώτες του και ξεκίνησαν για το βουνό. Όταν είδε την Παπλωματού να παίρνει το πρωινό της μαζί με την αρκούδα ξέχασε τη συμπόνια του και διέταξε να την αφήσουν σε ένα νησί τόσο δα μικρό ώστε με δυσκολία θα μπορούσε να σταθεί στο ένα της πόδι, στη μέση μιας λίμνης. Ένα σπουργίτι όμως που προσπαθούσε να περάσει απέναντι ξεκουράστηκε στον ώμο της και του έφτιαξε ένα ζεστό παλτουδάκι από το βυσσινί γιλέκο της για να μην τρέμει από το κρύο.
"Σε λίγη ώρα ο ουρανός γέμισε από ένα σμήνος σπουργίτια. Χιλιάδες ράμφη σήκωσαν την παπλωματού και την μετέφεραν στην όχθη της λίμνης" Και πάλι ο βασιλιάς μετάνιωσε και πήγε να την σώσει. Όταν έφτασε εκεί με τους στρατιώτες του την είδε να κάθεται σ' ένα κλαδί κάποιου δέντρου και να φτιάχνει μικροσκοπικά παλτουδάκια για τα σπουργίτια. "Λοιπόν τα παρατάω" φώναξε. " Πες μου τι θες να κάνω για να μου δώσεις το πάπλωμα". "Θα πρέπει όπως σου έχω πει να χαρίσεις όλα όσα έχεις μαζέψει και με κάθε δώρο που αποχωρίζεσαι, εγώ θα μεγαλώνω κατά ένα περισσότερο κομμάτι
το πάπλωμά σου". "Μα πως μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο λατρεύω το κάθε τι που έχω μαζέψει!". "Ναι αλλά αν κανένα από αυτά δε σε κάνει ευτυχισμένο, τότε τι όφελος να τα έχεις;"
Έτσι άρχισε να χαρίζει ξεκινώντας από τα αντικείμενα που θα του έλειπαν λιγότερο. Κάθε φορά όμως που χάριζε κάτι έδινε χαρά και με βιασύνη έμπαινε στο παλάτι για να διαλέξει κάτι ακόμα, όμως δεν είχε χαμογελάσει ακόμα. Όταν έβγαλε στο δρόμο τον εξαίσιο τροχό με τα αληθινά άλογα τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν ευχαριστημένα και όλοι να χορεύουν. Ένα παιδάκι τον έσυρε και εκείνον στο χορό και τότε ο βασιλιάς δεν χαμογέλασε απλώς, έσκασε στα γέλια. "Μα πως έγινε αυτό; Πως έγινε και νιώθω τόσο όμορφα την ώρα που μοιράζω τους θησαυρούς μου; Για φέρτε τα όλα έξω! Αμέσως!"
Έτσι μοίραζε ότι είχε μαζέψει και όταν δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν είχε πάρει ένα βασιλικό δώρο στη χώρα του, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο μοιράζοντας τους θησαυρούς του και η παπλωματού δε σταματούσε να ράβει ώσπου ένα πρωί, κάποιο σπουργίτι κατακουρασμένο ήρθε και κούρνιασε στην άκρη της βελόνας και εκείνη
κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα. Βιάστηκε να βάλει την τελευταία βελονιά στο πάπλωμα κι ύστερα κατηφόρισε το βουνό για να συναντήσει το βασιλιά. Όταν τον συνάντησε είδε πως τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα μα μέσα στα μάτια του λαμπύριζε η χαρά. Έβγαλε το πάπλωμα από το σάκο της και το ξετύλιξε. Ήταν τόσο όμορφο που πεταλούδες και εξωτικά πουλιά φτερούγιζαν γύρω του.
"Τι είναι τούτο εδώ" φώναξε ο βασιλιάς. "Όπως σου είχα υποσχεθεί θα σου έδινα ένα πάπλωμα όταν πια εσύ θα ήσουν πάμπτωχος"του είπε. "Μα δεν είμαι φτωχός" της είπε. "Μπορεί έτσι να με δείχνουν τα ρούχα μου, άλλα η καρδιά μου είναι γεμάτη με πολύτιμες αναμνήσεις από τη χαρά που πρόσφερα στους άλλους. Ευτυχία έδινα και ευτυχία έχω πάρει. Νομίζω πως τώρα είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στη γη"
"Όπως και να 'ναι" είπε η παπλωματού "εγώ αυτό το πάπλωμα το έφτιαξα μόνο για σένα".

Αποσπάσματα από "Το δώρο της Παπλωματούς" του Τζεφ Μπριμπό εκδ. Άγκυρα

8 Δεκ 2008



 
Τι ειρωνεία! Μετά τη χαρά ήρθε η σιωπή . . . . Πέρασαν δύο μέρες από τη δολοφονία του Αλέξανδρου και ακόμα δεν μπορεί να το συλλάβει ο νους . . . . 
 Μοιάζει ο κόσμος ένα καζάνι που βράζει . . . . Από τη μια θυμός, οργή, πόνος . . . . Απ' την άλλη ανικανότητα, βόλεμα, αδιαφορία, ηλιθιότητα ! . ! . ! 
 Μία ιστορία που επαναλαμβάνεται, όμως τώρα το θύμα ήταν παιδί . . . . το δικό μου . . . το δικό σου . . .
 Λυπάμαι και Θυμώνω, όχι μόνο για τον Αλέξανδρο αλλά για όλους τους Αλέξανδρους που σκοτώνει κάθε μέρα η "πολιτισμένη" κοινωνία μας. . . . 
 Λυπάμαι και Θυμώνω και με μένα που δε μπορώ ν' αλλάξω τον κόσμο . . . . 
Που δεν πιστεύω πια, ότι ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει . . . . . . . . . . . . .



7 Δεκ 2008

Η χαρά μεταδίδεται


Είχα μία μέρα να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Είπα να τον κλείσω επιτέλους αλλιώς δεν θα ετοίμαζα ποτέ τα πράγματα για το ταξίδι του γυρισμού (ήταν μια μικρή μετακόμιση). Εκτός απ' αυτό όμως έχω να κοιμηθώ πολύ καιρό πάνω από τέσσερις ώρες!!! Τους βάζω όλους για ύπνο και μετά αρχίζω το blogging. Όμως αφού φτάσαμε με το καλό και τακτοποίησα όλα τα πράγματα (πήγε μία) είπα να κοιμηθώ νωρίς, άλλα δεν άντεξα, είπα ας ρίξω μια ματιά. Άρχισα λοιπόν τη βόλτα μου στα blogs των φίλων και παρατήρησα ότι όλοι είχαν πολύ χαρούμενες , αισιόδοξες αναρτήσεις τόσο που ενθουσιάστηκα και δεν μπορούσα να μην γράψω κάτι γι' αυτό. Μα καλά σκέφτηκα συνεννοημένοι είναι, ή μήπως φταίνε τ' άστρα; Ένα είναι το σίγουρο ότι η χαρά μεταδίδεται . . . . Αν λοιπόν θέλετε να πάρετε λίγο από την χαρά τους τότε επισκεφθείτε
την www.aeglie.blogspot.com/2008/12/blog-post_06.html με τις επτά μεγάλες αλήθειες της, την http://www.liquiddaysgr.blogspot.com/2008/12/blog-post_05.html με την Αννούλα της, τον www.sershades.blogspot.com/2008/12/blog-post_06.html με το σούπερ δώρο, το http://www.sparklingshoes.blogspot.com/2008/12/happy-birthday-to-me.html εκεί θα δείτε και θ' ακούσετε, τη http://www.melie-gala.blogspot.com/2008/12/christmas-project.html με τα γλυκά Αη Βασιλάκια της , το http://www.voltastoneiro.blogspot.com/ με τα υπέροχα διαμάντια . . . δεν θα συνεχίσω άλλο γιατί θα πέσω πάνω στο πληκτρολόγιο!!!!!


Y.Σ. Βέβαια θα ήταν καλύτερα αν έγραφα π.χ εδώ και να έβγαινε η σελίδα που ήθελα αλλά αυτό δεν το έχω βρει ακόμα . . . . 

1 Δεκ 2008

Μόνο αγάπη





Μπήκε και ο Δεκέμβρης ο μήνας των γιορτών. Ο λαμπερός και πολύχρωμος μήνας της χαράς, των δώρων, των ευχών. . . Ακούς παντού για υγεία, ευτυχία, αγάπη. Έχουμε ακούσει αυτές τις ευχές τόσες φορές που αν έβγαιναν στ' αλήθεια θα είχαμε σκάσει από υγεία, το χαμόγελό δε θα έλειπε ποτέ από το πρόσωπό μας και η αγάπη μας θα αγκάλιαζε όλο τον κόσμο. Όμως δεν είναι έτσι, η αγάπη δεν περισσεύει, αντί για χαμογελαστά πρόσωπα βλέπουμε πρόσωπα σκυθρωπά, ανέκφραστα, κενά. Ανθρώπους έτοιμους να επιτεθούν με το παραμικρό, ανθρώπους που με δυσκολία γυρίζουν τα μάτια να κοιτάξουν άλλα μάτια ακόμα και των δικών τους ανθρώπων. Ανθρώπους φοβισμένους, καταπιεσμένους, θύματα των "πιο δυνατών" και ταλαιπωρημένες ψυχές που παλεύουν να επιβιώσουν στην ανθρώπινη ζούγκλα.
Φταίει η οικονομική κρίση θα μου πει κάποιος, η ανεργία, η αβεβαιότητα. Πράγματι αυτά είναι σοβαρά προβλήματα ειδικά όταν φτάνει στο σημείο η οικογένεια να στερείται ακόμη και τα βασικά. Ναι . . είναι όλα ακριβά, ο μισθός φεύγει στους λογαριασμούς , τα έξοδα τρέχουν και δεν τα προλαβαίνουμε. Μοιάζουμε ανίσχυροι μπροστά στα όσα συμβαίνουν . . .
Ακούω ανθρώπους στις ειδήσεις να λένε πως δεν θα μπορέσουν φέτος να πάρουν δώρα στα παιδιά τους και άλλοι που αναγκαστικά θα περάσουν τις μέρες αυτές στο σπίτι.
Και αναρωτιέμαι αν φτιάξουμε εμείς δωράκια στα παιδιά μας και σ' αυτούς που αγαπάμε, αν φιλοτεχνίσουμε μία κάρτα και γράψουμε και λίγα αληθινά λόγια αγάπης, αν γιορτάσουμε με φίλους στο ζεστό σπιτικό μας τα Χριστούγεννα και συμμετέχουμε όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι, αν σιγοτραγουδίσουμε τα τραγούδια που μας γλυκαίνουν την καρδιά, τότε μήπως αρχίσουμε να χαμογελάμε ξανά, μήπως τα μάτια της καρδιάς μας συναντηθούν με όλων όσων μας συντροφεύουν, τότε μήπως ξαναβρούμε τη γαλήνη, την ευτυχία; Και όταν θυμηθούμε πώς είναι να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι, μήπως αρχίσουμε να αδιαφορούμε για το τι αμάξι έχουμε ή αν τα ρούχα μας είναι ίδια με τα περσινά ή αν έχουμε εξοχικό στη Μύκονο?????(για να μη ξεχνιόμαστε!)
Μόνο Αγάπη, η αληθινή Αγάπη είναι αρκετή για να είμαστε καλά και να είναι καλά και οι άλλοι γύρω μας. Αυτό θα ευχόμουν σε όλους ξεκινώντας από τον εαυτό μου. Να με αγαπάω περισσότερο για να μπορώ να αγαπάω περισσότερο.